บทที่5

พ่อของเดียร์ยืนมองมาจากหน้าต่างห้องทำงานเห็นว่าเดียร์คุยกับพีทอย่างสนิทสนมก็ยิ้มอย่างมีความสุข จริงๆแล้วเขาอยากให้พีทเลือกเดียร์มากกว่าษาเพราะรู้นิสัยลูกสาวสองคนของเขาดีว่าใครเป็นอย่างไร

หลังจากนั่งคุยกันอีกสักพัก เดียร์กับพีทก็ปั่นจักรยานตามกันออกไปที่สวนสาธารณะที่หน้าหมู่บ้าน เดียร์เอาขนมไปให้ยามที่ตู้หน้าหมู่บ้านแล้วก็ปั่นจักรยานกลับมาที่สนามเด็กเล่น มีเด็กๆทั้งหญิงและชายหลายคนกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน

"พี่เดียร์สวัสดีคับ/ค่ะ"

เด็กๆที่เล่นกันอยู่หันมาเห็นเดียร์กับพีทเดินถือถุงใส่ขนมเข้ามาจึงวิ่งเข้ามาหาแล้วยกมือไหว้

"สวัสดีจ้า..เด็กๆ..เป็นยังไงกันบ้าง..พี่ไม่ได้มาตั้งนาน..คิดถึงจังเลย"เดียร์ยิ้ม

เธอนั่งยองๆลงแล้วเอามือกอดเด็กๆที่วิ่งเข้ามายกมือไหว้เธอ

"พวกหนูคิดถึงพี่เดียร์มากเลยค่ะ.."

"ทำไมพี่เดียร์หายไปนานเลยล่ะคับ"

"ขอโทษนะจ๊ะ...พอดีพี่ติดเรียนน่ะไม่ได้กลับบ้านเลย"เดียร์ยิ้ม

"แล้วนี่ใครคะ..พี่เดียร์"

"อ้อ!..นี่พี่พีท..พี่ชายของพี่เดียร์เองจ้า..สวัสดีพี่พีทด้วยนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ

"สวัสดีคับ/ค่ะพี่พีท"เด็กๆยกมือไหว้

"สวัสดีคับเด็กๆ"พีทนั่งยองๆข้างเดียร์

"เด็กๆวันนี้พี่เอาขนมมาฝากนะ..เอาไปแบ่งกันทุกคนเลยนะคะ"เดียร์ยิ้มแล้วส่งขนมให้กับเด็กๆ

"ที่พี่พีทด้วยนะคับ.."พีทยิ้มแล้วส่งขนมให้เด็กๆเหมือนกัน

หลังจากแจกขนมแล้วเดียร์กับพีทก็นั่งมองเด็กๆที่กินขนมกันอย่างอร่อย

"เด็กๆคะ...วันนี้พี่เดียร์กับพี่พีทขอกลับก่อนนะ..เอาไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะ"เดียร์ยิ้มให้เด็กๆ

"คับ..ค่ะ..คราวหน้าพี่พีทมากับพี่เดียร์อีกนะ"เด็กๆบอก

"คับ..พี่จะมากับพี่เดียร์อีกอย่างแน่นอนเลยคับ"พีทยิ้ม

"งั้น...พี่ไปก่อนนะบ๊าย..บายจ้า"เดียร์ยกมือโบกให้เด็กๆ

"บ๊าย..บายค่ะ/คับ"เด็กๆโบกมือตอบ

เดียร์กับพีทจึงปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน

เมื่อถึงบ้านแล้วเดียร์ก็จะเดินเข้าไปข้างในครัว

"พี่พีทไปนั่งเล่นก่อนก็ได้ค่ะ..เดี๋ยวเดียร์ขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ"

"พี่ขอเข้าไปดูด้วยได้มั้ย..พี่นั่งคนเดียว..เหงาอ่ะ"

เดียร์มองหน้าเขาตรงๆเหมือนอยากจะมองให้ทะลุว่าคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้แอบแฝงอะไร

"ตามใจค่ะ..ถ้าไม่คิดว่ามันจะสกปรกหรือเลอะเทอะ"

"พี่ไม่คิดอย่างนั้นหรอก"

เดียร์จึงหันเดินต่อไปข้างในครัวโดยมีพีทเดินตามไป

พีทมองออกว่าเดียร์ระแวงและยังไม่ไว้ใจเขาเท่าที่ควร ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็พากันเอาตัวเข้ามาใกล้ชิดกับเขาทุกคนอย่างเช่นนาริษาเป็นต้น

"มาแล้วค่ะ..ป้านิ่ม..พี่นุ่น"เดียร์บอก

"ป้าเตรียมของให้ครบแล้วนะคะ..คุณเดียร์จะทำเลยมั้ย..แล้วคุณพีทไม่ออกไปนั่งรอข้างนอกหรือคะ"ป้านิ่มบอกกับเดียร์แล้วหันไปถามพีท

"ผมขอมาดูเดียร์ทำกับข้าวน่ะคับป้า..นั่งข้างนอกก็ไม่มีเพื่อนคุยอยู่ดี..ข้างในนี้น่าสนุกกว่าคับ"พีทบอกยิ้มๆ

"งั้น..เดียร์ทำเลยก็แล้วกันค่ะ..มาลงมือกันเลย"เดียร์บอก

"มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างมั้ย"พีทถาม

"อย่าเลยค่ะ..พี่พีทนั่งดูและคอยชิมก็พอค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่นั่งตรงนี้นะ"พีทบอกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ

พีทมองเดียร์ที่ลงมือทำกับข้าวทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว โดยมีนุ่นกับป้านิ่มเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ เขาทึ่งมากๆและแปลกใจที่เห็นเธอทำได้เหมือนแม่ครัวมืออาชีพ ซึ่งมันค่อนข้างจะขัดกับรูปร่างหน้าตาและวุฒิภาวะของเธอมาก เขานั่งมองดูจนกระทั่งเธอทำกับข้าวทุกอย่างเสร็จ

"เดียร์เก่งมากๆเลยนะ..ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวรุ่นๆจะทำกับข้าวได้ขนาดนี้"พีทชมยิ้มๆ

"อย่าเพิ่งชมเลยค่ะ..พี่พีทลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ...ว่ารสชาติจะทานได้หรือป่าว"เดียร์ยิ้ม

เดียร์ตักกับข้าวทั้งสามอย่างมาส่งให้พีทชิม

"อื้ม..อร่อยทุกอย่างเลยนะเนี่ย..รสชาติเหมือนกุ๊กตามร้านอาหารทำเลย"พีทชม

"ป้าบอกแล้วไงคะว่า..คุณเดียร์ทำอาหารอร่อยมาก"ป้านิ่มยิ้ม

"แค่พอกินได้มากกว่าค่ะ.."เดียร์บอก

"ปกติแล้วเดียร์ทำกับข้าวบ่อยเหรอ"พีทถาม

"แต่ก่อน..ตอนที่อยู่ที่นี่ก็จะทำแทบทุกวันค่ะ...ตอนนี้อยู่ที่คอนโดก็ทำบ้างถ้าว่างน่ะ"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่า..เดียร์ทำอาหารอร่อยจริงๆนะ...น่าเปิดร้านจริงๆด้วย"พีทยิ้ม

"ไม่ไหวหรอกค่ะ..ขาดทุนแน่ๆ..เดียร์ชอบทำทานเองหรือไม่ก็ทำให้คนรู้จักทานน่ะค่ะ..แค่นั้นก็พอแล้ว"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่ขอมาเป็นคนชิมบ่อยๆได้มั้ย"พีทถามยิ้มๆ

"เดียร์ว่า...พี่พีทควรให้แฟนทำให้ทานมากกว่านะคะ...ขืนมาทานที่นี่บ่อยๆ..อาจจะทำให้มีปัญหากันได้นะคะ..เดียร์ไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใคร"เดียร์พูดตรงๆเหมือนที่ใจคิด

"แต่..พี่ยังไม่มีแฟนนะ..เพราะอย่างนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน...รับรองได้"พีทยิ้ม เขามองหน้าเธอตรงๆ

เดียร์มองจ้องพีทกลับไป เธอไม่หลบสายตาที่เขามองมา แต่เธออยากรู้ว่าเขาคิดอะไรมากกว่า

พีทเห็นเดียร์จ้องกลับมาโดยไม่หลบสายตาที่เขามอง เธอเป็นคนแปลกจริงๆ โดยปกติถ้าเขามองแบบนี้ สาวๆคนอื่นมักจะอายและไม่กล้าสบตาแต่เดียร์กลับไม่หลบ แถมจ้องกลับมาอีกต่างหาก เขาจึงอมยิ้มน้อยๆ เธอน่าสนใจจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ...ถ้าพี่พีทมาตรงกับที่เดียร์กลับมาบ้านก็ได้ทานแน่นอน"เดียร์บอก เธอยังคงมองเขาอยู่

"คับ..งั้นพี่คงต้องมาบ่อยๆ..เพราะพี่ยังไม่ค่อยรู้จักร้านอาหารที่อร่อยๆ..เหมือนที่เดียร์ทำเลย"พีทพูด เขามองเธอเช่นกัน

"ป้านิ่มคะ..จัดโต๊ะเลยนะคะ..เดียร์จะไปบอกพ่อเองค่ะ"เดียร์หันไปบอกป้านิ่ม

"ค่ะ..คุณเดียร์"ป้านิ่มบอก

เดียร์ทำท่าจะเดินออกไปจากครัว

"เดียร์..พี่ไปด้วย"พีทบอก เขาเดินตามเธอไป

ป้านิ่มเห็นแล้วคิดในใจว่า สงสัยพีทจะชอบเดียร์มากกว่าษาแน่ๆ เพราะพีทบอกกับษาว่าจะกลับไปทำงานต่อ ตอนที่ษาชวนไปดูหนังกับช็อปปิ้ง แต่กลับบอกเดียร์ว่าไม่มีธุระที่ไหนแล้วก็ตามติดเดียร์มาจนถึงเย็นเลยทีเดียว ถ้าเป็นอย่างที่คิดได้ก็ดีเลยเพราะพีทเป็นคนดีและตัวเธอเองก็เห็นพีทมาตั้งแต่เด็กๆแล้วจึงอยากให้เขาเลือกเดียร์เป็นเจ้าสาวจริงๆ

พีทเดินตามเดียร์มาที่ห้องทำงานของนาวิน

"พ่อคะ..ทานข้าวได้แล้วค่ะ"

เดียร์บอกเมื่อเปิดประตูเข้าไป โดยมีพีทเดินตามเข้าไปด้วย

"อ้าว!ตาพีทยังไม่กลับหรือลูก"พ่อถามเมื่อเห็นพีทเดินเข้ามาด้วย

"ยังคับคุณลุง...ผมตามเดียร์เอาขนมไปให้เด็กๆมา..และก็ไปดูเดียร์ทำอาหารแล้วก็ขึ้นมานี่แหละคับ"พีทยิ้ม

"ยายเดียร์ก็ทำอย่างนี้ทุกครั้งที่กลับมาบ้านนั่นแหละ..แล้วตามไปด้วย..ไม่เบื่อเหรอ"พ่อถาม

"ไม่เบื่อหรอกคับ..สนุกดี..แต่เดียร์ทำอาหารเก่งนะคับคุณลุง..แถมอร่อยอีกด้วย"พีทชม

"ยายเดียร์ทำอาหารเก่งทั้งคาวและหวานนั่นแหละ..นิสัยเหมือนแม่เค้าน่ะ.."พ่อยิ้ม

"ไม่ต้องมาชมเดียร์เลยค่ะพ่อ..เดียร์เก่งสู้แม่ไม่ได้หรอกค่ะ..แม่ของเดียร์เก่งที่สุด..จริงมั้ยคะ"เดียร์ยิ้ม

"ก็ต้องใช่สิ..ขืนบอกว่าไม่ใช่..พ่อคงไม่ได้กินข้าวเย็นแน่ๆ"พ่อขำ

"แหม!ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"เดียร์พูด

"ไปๆกินข้าวกันดีกว่า..ตาพีทคงจะหิวแล้วล่ะ"พ่อบอก