บทที่4

พีทเดินเข้าไปทางข้างหลังที่เดียร์นั่งอยู่

"ขว้างเม็ดหินลงไปแบบนั้น...เดี๋ยวก็โดนหัวปลาตายพอดีสิคับ"พีทพูด

"พี่พีท!"

เดียร์หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง เธอเห็นพีทยืนอยู่ข้างหลังจึงทำท่ามองไปด้านหลังของเขาว่าษามาด้วยหรือป่าว

พีทที่เห็นท่าทางของเดียร์จึงยิ้ม

"ษาไม่ได้มาด้วยหรอก..เธอออกไปกับคุณอรนุชแล้ว"พีทบอก

เดียร์พยักหน้าแล้วหันหน้ากลับไปทางบ่อปลาต่อ

"พี่ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย"พีทถาม

"ถ้าไม่กลัวว่าจะเลอะและพื้นมันสกปรกก็นั่งได้ค่ะ"เดียร์พูด

พีทนั่งลงห่างจากเดียร์ไม่มาก เขามองไปรอบๆบ่อปลา

"แล้วทำไมพี่พีทไม่ไปกับพี่ษาล่ะคะ"เดียร์ถาม แต่ตายังมองไปที่บ่อปลา

"ก็แล้วทำไม..พี่ต้องไปกับษาด้วยล่ะ"พีทถามกลับ

"พี่พีทไม่ใช่แฟนของพี่ษาเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอหันหน้ามามองเขา

"ใครบอกล่ะ..พี่เพิ่งเจอกับษาครั้งนี้เป็นครั้งที่2เองนะ"พีทยิ้ม

"ก็เดียร์เห็นพี่ษา...ดูสนิทกับพี่พีทมากเลยคิดว่าเป็นแฟนกันน่ะค่ะ...งั้น..ก็ขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิด"เดียร์บอก

"ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก..เรื่องเล็กน้อยน่ะ...ว่าแต่เดียร์โกรธษามากเลยเหรอ..ถึงได้มานั่งเขวี้ยงหัวปลาระบายอารมณ์ที่นี่"พีทถาม

เดียร์ถึงกับขำออกมาที่ได้ยินที่เขาถาม

พีทมองหน้าของเดียร์เวลาหัวเราะแล้วก็รู้สึกว่ามันทำให้อะไรๆรอบตัวดูสดใสขึ้นมาทันที

"เดียร์ขำอะไรล่ะ."พีทถาม

"ก็ขำที่พี่พีทพูดน่ะสิคะ...เดียร์ไม่ได้มานั่งเขวี้ยงหัวปลาสักหน่อย..พูดมาได้"เดียร์ยังยิ้มอยู่

"พี่เห็นเดียร์ยิ้มได้ก็โอเคแล้ว"พีทพูด

"ขอบคุณนะคะ...แต่เดียร์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ชินแล้ว"เดียร์ยิ้ม เธอมองหน้าพีท

"พี่ก็นึกว่าเดินหนีมานั่งร้องไห้แล้วเสียอีก"พีทพูด

"ร้องจนไม่มีน้ำตาแล้วล่ะค่ะ...ถึงได้บอกว่าชินแล้วไงคะ"เดียร์บอก

"เห็นคุณลุงบอกว่าเดียร์ออกไปอยู่ที่คอนโดเหรอ"พีทถาม

"ค่ะ..เดียร์ไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ...ที่เห็นเดียร์กับพี่ษาทะเลาะกันทุกวันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...แต่พอเจอกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที"เดียร์พูด

"แล้วไปอยู่คอนโดคนเดียวไม่เหงาเหรอ"พีทถาม

"ไม่เหงาหรอกค่ะ..เช้าก็ไปเรียน ตอนเย็นก็ไปทำงาน..สนุกดีออก"เดียร์ยิ้ม

"คุณลุงรวยจะตาย...เดียร์ยังต้องไปทำงานอีกเหรอ"พีทถามยิ้มๆ

"พ่อรวยแต่เดียร์ไม่รวยนี่คะ...เดียร์อยากหาเงินได้เอง..แม้จะไม่มากแต่ก็ภูมิใจค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"แล้วไปทำงานอะไรล่ะ..ตอนเย็นอ่ะ"พีทแกล้งถาม

"เดียร์ไปเป็นดีเจเปิดเพลงในผับน่ะค่ะ..."เดียร์บอก

"ทำงานในที่อย่างนั้นไม่กลัวเหรอ"พีทถาม

"ไม่กลัวหรอกค่ะ..ก็ผับนั้นเป็นของพี่ชัยลูกชายอาเชิงชายที่เป็นเพื่อนกับพ่อของเดียร์...อ้อ!แล้วก็เป็นเพื่อนกับพ่อพี่พีทด้วยนี่คะ"เดียร์บอก

"อ๋อ!..แล้วเดียร์เรียนมหาลัยอยู่แผนกอะไรและปีไหนแล้วล่ะ"พีทถาม

"เดียร์เรียนการค้าระหว่างประเทศ..ตอนนี้อยู่ปี3แล้วค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"อ้าว!.พี่นึกว่าเดียร์เรียนเกี่ยวกับการออกแบบเสียอีก...เพราะบริษัทของคุณลุงทำงานเกี่ยวกับการออกแบบนี่นา"พีทบอก

"เดียร์ไม่อยากไปทำงานที่บริษัทของพ่อหรอกค่ะ...ที่นั่นก็มีพี่ษาดูแลอยู่แล้ว..เดียร์อยากไปทำงานที่ต่างประเทศ..อยากมีอิสระจะทำอะไรก็ได้..ไม่ต้องกลัวใครจะมาว่าด้วย"เดียร์พูด สีหน้าเธอจริงจัง สายตามองออกไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่

"ไม่ห่วงใครทางนี้บ้างหรือไง..ถึงจะไปอยู่เสียไกลเชียว"พีทแซวยิ้มๆ

"ไม่มีใครให้ห่วงหรอกค่ะ...พ่อก็มีพี่ษาคอยดูแลอยู่แล้ว..เดียร์ก็แค่ตัวคนเดียว"เดียร์พูด

"แล้วแฟนของเดียร์ล่ะ..ไม่ห่วงหรือไง"พีทแอบถาม

"เดียร์ไม่มีแฟนหรอกค่ะ...อย่างเดียร์ใครจะมาชอบ...ต้องสวยๆ..ทันสมัยแบบพี่ษาถึงจะได้มีคนมารุมจีบ"เดียร์ยิ้ม

พีทมองหน้าเดียร์แล้วคิดว่า คนตาถั่วเท่านั้นแหละถึงจะได้มองว่าเธอไม่สวย โดยเฉพาะเวลาเธอยิ้มโคตรจะน่ารัก น่ามอง

"คุณเดียร์คะ..ขนมสุกแล้วจะทานเลยมั้ยคะ"ป้านิ่มเดินมาบอก

"กินเลยค่ะป้านิ่ม...เอามาจัดตรงนี้ก็ได้ค่ะ..เย็นสบายดี..พี่พีทจะลองกินดูมั้ยคะ"เดียร์ถามยิ้มๆ

"พี่กินด้วย..ก็ได้คับ"พีทบอก

"งั้น..เดี๋ยวป้าให้นุ่นเอาเสื่อมาปูให้ตรงนี้นะคะ"ป้านิ่มบอก

"ค่ะ..เอาน้ำอัญชันมะนาวมาด้วยนะคะป้านิ่ม"เดียร์บอก

"ค่ะ...คุณเดียร์"ป้านิ่มพูด

สักพักนุ่นก็เอาเสื่อมาปูและยกจานขนมกับแก้วน้ำและเหยือกน้ำที่มีสีออกน้ำเงินๆมาวางให้

"ไปค่ะพี่พีท..ลองกินดู..เป็นขนมโบราณนะคะ..ไม่รู้ว่าจะกินได้หรือป่าว"เดียร์บอก

เธอลุกขึ้นแล้วเดินนำพีทไปนั่งที่เสื่อ

พีทนั่งมองขนมกับน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย เขาไม่เคยรู้จักทั้งสองอย่างมาก่อน

"มันคือขนมอะไรเหรอเดียร์"พีทถาม เขาใช้ซ้อมจิ้มขนมมาใส่จาน

"เขาเรียกว่าขนมช่อม่วงค่ะคุณพีท..เป็นขนมไทยโบราณตอนที่คุณวิคุณแม่ของคุณเดียร์ยังอยู่ ชอบทำและชอบทานมาก คุณนาวินกับคุณเดียร์ก็ชอบทานค่ะ..นี่คุณเดียร์ทำขนมเองเลยนะคะ"ป้านิ่มบอก

"แล้วนี่น้ำอะไรล่ะคับ"พีทถาม

"นี่เป็นน้ำอัญชันมะนาวค่ะ..นี่คุณเดียร์ก็ทำเองค่ะ..ก็คั้นเอาน้ำจากดอกอัญชันมาผสมกับน้ำมะนาวแล้วทานกับน้ำแข็งค่ะ..นี่คุณวิก็เคยทำและชอบทำแช่ตู้เย็นไว้ให้ทุกคนทานกันด้วยค่ะ"ป้านิ่มบอก

"โอ้โห!..นี่เดียร์ทำเองหมดเลยเหรอ..เก่งนะเนี่ย"พีทชม

เขามองเธออย่างทึ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสมัยใหม่อย่างเธอจะทำของแบบนี้ได้

"ลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ..แล้วค่อยชม"เดียร์บอกยิ้มๆ

"อื้อ..อร่อยจริงๆนะ..น้ำนี่ก็รสชาติกำลังดีไม่เปรี้ยวและหวานเกินไป"พีทชม หลังจากที่กินขนมกับดื่มน้ำไปแล้ว

"มันคงอร่อยเพราะพี่พีทไม่เคยกินมาก่อนมากกว่าค่ะ"เดียร์พูด

"ไม่นะ...อร่อยจริงๆ"พีทยิ้ม

"ป้านิ่มเอาไปให้พ่อหรือยังคะ"เดียร์ถาม

"เอาไปให้แล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"งั้น..ก็ให้ทุกคนเอาไปแบ่งกันกินนะคะ...แล้วที่เหลือเอาใส่กล่องให้เดียร์สัก20กล่องนะคะ"เดียร์บอก

"ป้าจัดไว้ให้หมดแล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"เดียร์จะเอาไปไหนเหรอ...ตั้ง20กล่อง"พีทถาม

"คุณเดียร์จะเอาไปแจกเด็กที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านนี่แหละค่ะ..คุณพีท..คุณเดียร์ทำแบบนี้ตลอดตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่บ้านและพอออกไปอยู่คอนโดก็จะทำทุกครั้งที่กลับมาบ้านเลยค่ะ"นุ่นบอก

"ก็แบ่งๆกันกินน่ะค่ะ...เห็นคนกินอาหารที่เดียร์ทำ..ก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่ขอขนมกับน้ำด้วยได้มั้ย...พี่จะเอาไปฝากพ่อกับแม่น่ะ"พีทบอก

"ได้สิคะ..ป้านิ่มแบ่งให้พี่พีทด้วยนะคะ..ถ้าคุณอาทานแล้วให้ติชมด้วยนะคะ..พี่พีท"เดียร์พูดยิ้มๆ

"ได้คับ...งั้นพี่ขอเบอร์โทรของเดียร์ด้วยได้มั้ย...พี่จะได้โทรบอกว่าพ่อกับแม่ของพี่ติชมว่ายังไง"พีทพูด

เขาเห็นสายตาของเดียร์ตอนที่เขาขอเบอร์โทรก็พอจะรู้ว่าเธอระมัดระวังตัวพอสมควร แต่พอเขาบอกเหตุผลสายตาของเธอก็ดูลดความระแวงลงไปได้

"ได้ค่ะ...เอามือถือมาสิคะ..เดี๋ยวเดียร์กดให้ค่ะ"เดียร์บอก

พีทส่งมือถือของเขาให้เดียร์ เธอกดหมายเลขโทรศัพท์ของเธอแล้วก็ส่งคืนให้เขา

"ขอบใจนะ"พีทยิ้ม