ตอนที่ 2 ไร้ศักดิ์ศรี

ตอนที่ 2 ไร้ศักดิ์ศรี

ผ่านมาเกือบอาทิตย์ที่ริสา พยายามเลือกหางานพิเศษอื่นๆ ทำ แต่ค่าแรงวันละสามร้อย แถมกว่าเงินจะออกตั้งสิ้นเดือน มันจะทันจ่ายค่าเทอมที่โดนทวงอย่างหนักตอนนี้ได้ยังไง

ริสาพยายามกดโทรหาญาติพี่น้องของพ่อแม่ ที่เมื่อก่อนที่บ้านเธอเคยช่วยเหลือตอนที่ที่บ้านยังพอมีเงิน แต่ทว่ากลับได้รับการปฎิเสธอย่างเย็นชาไปเสียหมด ผิดกับตอนที่ครอบครัวเธอมีเงินเลย มีแต่คนเข้าหา พออยู่ดีๆ ต้องตกอับ ทุกคนก็ทำกับราวไม่อยากรู้จักครอบครัวเธอไปเสียอย่างงั้น

งานที่ให้เพื่อนๆ ช่วยกันหา ก็ถูกปฏิเสธไปเสียหมดจนน่าจะแปลกใจ ทั้งๆ ที่ตอนแรกที่ไหนก็ดูเหมือนจะอยากได้ตัวเธอ แต่ตอนนี้แทบไม่มีที่ไหนจะยอมรับเธอเข้าทำงาน

ในที่สุด เมื่อโดนทวงค่าเทอมหนักขึ้น เธอจึงเป็นฝ่ายตัดสินใจโทรกลับไปหานาเดีย

“นาเดีย”

“ว่าไง ตัดสินใจได้แล้วหรอ”

“เออคือ ถ้าสมมุติไม่ฉันไม่ขายตัว แต่ไปเป็นเด็กนั่งดริงส์อย่างที่เธอเคยทำล่ะ”

“หึ สนใจจะทำงานแบบฉันแล้ว ยังงั้นเหรอ”

“ก็ เออ พอดีฉันจำเป็นต้องใช้เงิน”

“แล้วเธอกินเหล้าเป็นไหมล่ะ”

“อ่า ไม่เป็นอะ”

“ถ้าไม่เป็นอย่าทำเลย เงินน่ะดีจริง แต่เธอต้องถูกควัก ถูกล้วงทุกวันนะ ทำใจได้เปล่าล่ะ ถ้าโชคดีได้เสี่ยเลี้ยงก็สบายไป เพื่อนเราที่ไปทำคนหนึ่ง ทำวันเดียวเจอเจ้าของผับเอาไปเลี้ยงสบายไปเลย ไม่ต้องรับแขกเหมือนอย่างฉัน”

“เออ แล้วฉันควรทำยังไงดี ฉันต้องใช้้เงินจริงๆ นะ” ริสากล้ำกลืนพูดออกมา ไม่คิดเลยว่า วันนี้ตัวเองต้องตกอับถึงขนาดต้องขอร้องคนให้ช่วยถึงขนาดนี้

“ก็คนที่ฉันบอกไง เค้าอยากได้คนเวอร์จิ้น คืนเดียวห้าหมื่น ทำไมล่ะ ไม่อยากทำเหรอครั้งเดียวจบไม่ผูกมัด นี่ถ้าฉันเวอร์จิ้นฉันรีบตกลงไม่คิดอะไรเลยนะ”

“คะ ใครอ่ะ”

“เธอไม่รู้จักหรอก แต่รับรองปลอดภัย เป็นเจ้าของบริษัท อายุมากกว่าพวกเราห้าปี หล่อ สะอาด ยังหนุ่มอยู่ไม่ใช่พวกเฒ่าหัวงู พุงพลุ้ย” นาเดียไม่ยอมบอกว่าเป็นมาวิน ตามข้อตกลงที่เขาขอเธอไว้ เธอก็เลยอุปโลคขึ้นมาว่าเป็นคนอื่น เพราะขืนถ้าริสา รู้ว่าเป็นมาวิน ริสาคงไม่ยอมตกลงง่ายๆ แน่

“แต่ จะดีเหรอ คือมัน เออ ฉันไม่เคย”

“ฉันจะเก็บเป็นความลับให้ รับรองเรื่องนี้ไม่ถึงใคร พวกเพื่อนสนิทเธอฉันก็จะไม่บอก” นาเดียพูดจริงๆ เธอไม่กล้าหือกับมาวิน เพราะรู้นิสัยว่าเขาโมโหร้ายขนาดไหน

“ฉัน…”

“ถ้าเธอไม่ตกลง ฉันก็ต้องแนะนำคนอื่นไปให้เขา แต่บอกเลยนะไม่มีใครยอมเปย์เงินครึ่งแสน เพื่อแลกกับนอนดาวคณะอย่างเธอง่ายๆ หรอกนะ ปกติเรทเวอร์จิ้นแค่หมื่นสองหมื่นเท่านั้นแหละ ว่าไงจะเอาไหม”

“…….”

“หรือเธอจะไปทำงานเสริฟ์ล่ะ เงินเดือนสองหมื่น เงินออกสิ้นเดือน ฉันจะแนะนำให้ แต่ถ้าอยากได้มากกว่านั้นก็ไปเป็นเด็กนั่งดริงส์ เงินดีหน่อย ถ้าจะยอมเปลืองตัว แล้วไม่โดนมอมเหล้า จนเสียตัวไปฟรีๆ อ่ะนะ”

“…….”

“ริสา ตกลงไปเถอะแก แค่ครั้งเดียวตั้งห้าหมื่น คืนเดียว แกก็กลับมาชีวิตปกติ ไม่มีคนรู้ นอกจากฉัน ว่าไงเร็ว ไม่งั้นฉันจะวางแล้วนะ”

“อ่า เออ ตกลง” ริสากลั้นใจตอบ แค่ครั้งเดียวเอง ตั้งห้าหมื่น คงจะพอจ่ายค่าเทอมได้ทันพอดี เธอเม้มปากแน่นไม่รู้ว่าตัดสินใจทำแบบนี้ดีหรือเปล่า

“งั้นเดี๋ยวฉันไปคุยกับเค้าก่อน ถ้าคืนนี้พร้อมฉันจะบอกว่าที่ไหน” นาเดียวางสายยิ้มกริ่ม ในที่สุดเธอก็จะได้เงินฟรีๆ ค่านายหน้าจากมาวินตั้งหนึ่งหมื่น

-จะว่าไป นายมาวินนี่ก็ยอมเปย์เพื่ออีนี่ชะมัด เงินตั้งเกือบครึ่งแสนยอมจ่ายได้ไง-

นาเดียรีบกดสายโทรรายงานมาวินทันที

“เออ อีนี่มันตกลงง่ายจริงๆ นึกว่าจะหยิ่งเสียจนไม่รับงาน แต่ไม่น่าเชื่อมันจะเวอร์จิ้นจริงๆ ว่ะ สวยขนาดนี้ มันครองความบริสุทธิ์อยู่รอดจนปีสี่” นาเดียรีบรายงาน

-เวอร์จิ้นจริงๆ ด้วย จีบยากขนาดนั้น-

มาวินกระตุกยิ้มเล็กที่มุมปาก ที่ผ่านมาเขาก็พอรู้ ดูริสาถือตัวหยิ่งผยองไม่เห็นเธอยอมคบกับใคร ทั้งที่สวยมากและมีคนจีบเยอะเต็มไปหมด

“เออ เดี๋ยวกูเอามือถืออีกเครืองทำไลน์ใหม่ จะแอดไลน์มันไป บอกให้มันรับแอดกูด้วย เดี๋ยวกูนัดมันเองว่าที่ไหน แล้วมึงส่งเลขบัญชีมึงมาเลย กูจะโอนเงินค่านกต่อมึงให้ แล้วอย่าปากโป้งนะมึง ถ้าข่าวหลุด กูจะให้คนของพ่อจัดการมึงให้ยับ”

“รู้แล้วน่า กูมืออาชีพพอ มึงนี่ก็เปย์กับอีนี่เนอะ ตั้งห้าหมื่น ทำไมมึงยอมว่ะ มึงไปหาเอาข้างนอกถูกกว่านี้อีก”

“เรื่องของกู มึงรับเงินไปแล้ว แล้วก็จบ” ที่เขายอมจ่ายขนาดนี้นะเหรอ ส่วนหนึ่งเขาก็รู้ว่าเธอโดนทวงค่าเทอมอย่างหนัก แล้วที่สำคัญเขาก็แอบชอบเธอตั้งแต่ปีหนึ่งที่เคยจีบเธอไม่ติด จนไม่เคยได้เข้ามาพูดจากับเธออีกเลย

“กูบอกมึงอายุยี่สิบห้าเป็นเจ้าของบริษัท เดี๋ยวถ้ามันรู้ว่าเป็นมึง คงไม่ยอม”

“เออ ดีมากมึงเก่งมาก”

“ไม่ใช่เอาอีนี่เพลิน แล้วมาลืมเรียกกูใช้งานอีกล่ะ หลังๆ กูไม่ค่อยมีลูกค้าเลยเนียะ”

“เออ เอาไว้จะเรียกใช้ แค่นี้นะ” มาวินวางสายก่อนยิ้มเหี้ยม เขาหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ก่อนสมัครไลน์แอดไลน์หาริสาทันที

@Line : ติ้ง !

มาวิน : สวัสดีครับ น้องริสา

ริสา : ใครคะ

เธอมองรูปโปรไฟล์ในไลน์ป็นรูปม้าสีดำ ก่อนจะขมวดคิ้วงงปนสงสัย หรือที่เธอไปสมัครงานทิ้งไว้ยังงั้นหรือ

มาวิน : ผมแม็กซ์ครับ ที่นาเดียแนะนำมา

ริสาใจเต้นระทึกทันที เธอยังไม่ทันเตรียมใจเลย อยู่ดีๆ เขาก็แอดมา เธอเริ่มลังเลไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่จะรับงานนี้

มาวิน : เอาเลขบัญชีคุณมา ผมจะให้คนไปโอนเงินให้ ว่าแต่คุณต้องบริสุทธิ์ จริงๆ นะครับ เพราะผมไม่ชอบไปนอนซ้ำร่างกายใคร

ริสาอ่านเงียบ ไม่กล้าที่จะพิมพ์ตอบกลับลงไป

มาวิน : อ่านไม่ตอบ แสดงว่าจะยกเลิกที่คุยกันไว้ ได้ครับ งั้นผมไม่รบกวน

ริสา : (กดพิมพ์เลขบัญชีไปให้)

มาวินยกยิ้มที่มุมปาก อดคิดที่จะดูถูกเธออยู่ในใจไม่ได้ เขาโทรไปให้ลูกน้องของพ่อ จัดการเอาเงินสดเข้าตู้ โอนให้เธอก่อนสองหมื่น เป็นค่ามัดจำ ทันที

เหตุผลที่ไม่โอนผ่านแอปเพราะกลัวเธอรู้ว่าโอนจากธนาคารไหนแล้วจะรู้ว่าเป็นเขา

มาวิน : ว่าไงครับ ที่ผมถาม บริสุทธิ์อยู่ใช่ไหม

ริสา : ค่ะ

มาวิน : ดีครับ งั้นคืนนี้สามทุ่มที่โรงแรม คริสตัล ห้อง 2566 ตรงเวลานะครับ แล้วน้องริสาค่อยมารับเงินสดที่เหลือ

ริสา : ค่ะ

มาวิน : ถ้าเข้ามาถึงก่อนผมแล้วนอนรอที่บนเตียงได้เลย ไม่ต้องเปิดไฟ ผมชอบทำอะไรมืดๆ

ริสา : ค่ะ

ริสาวางโทรศัพท์อย่างใจสั่น ใบหน้าสวยรูปไข่เริ่มเอ่อแดง ขอบตาร้อนผ่าวจนน้ำตาไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาทำอะไรทีไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ นี่เธอตกอับถึงขนาดต้องขายความบริสุทธิ์ให้กับชายแปลกหน้าเลยเชียวหรือ

เพียงครู่เดียวก็มีเงินแจ้งเตือนว่ามีเงินเข้าบัญชีสองหมื่น

ริสารู้สึกจุกอยู่ในอก

-แค่ครั้งเดียว คงไม่เป็นอะไร ก็เธอไม่มีทางเลือกนี่-

—————————-