รักสุดใจนายสุดแสบ

ตอนที่ 1 ตกอับ

ใครเลยจะรู้ว่าชีวิตคุณหนูของ ริสา นักศึกษามหาวิทยาลัยปี4 ที่สวยระดับดาวคณะ อยู่ดีๆ ก็พกผัน เมื่อครอบครัวโดนฟ้องล้มละลายและโดนยึดทรัพย์

พ่อกับแม่เธอหนีหาย พร้อมกับเงินในบัญชีทั้งหมดและตอนนี้เธอเหลือติดตัวไม่ถึงหมื่น หลังจากที่เอาเงินที่เหลือไปจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าที่อพาร์ทเม้นท์มาก่อนหน้านี้จนเกือบหมด

รถที่เป็นชื่อพ่อก็โดนยึด

บ้านก็โดนยึด

ดีว่าตอนที่หนีออกจากเจ้าหนี้ที่มาทวงเงินคุณพ่อ ยังพอได้ทรัพย์สมบัติส่วนตัวมาบ้าง เงินในธนาคารมีเคยมีเก็บเป็นล้าน ต้องถูกปิดแล้วเอาไปใช้หนี้ให้คุณพ่อกับคุณแม่เสียจนหมด

ยังไงซะ ตอนนี้เธอก็ต้องหาทางดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อทำตัวเองให้รอด อย่างน้อยก็ต้องเรียนจบให้ได้แค่ปีสี่เทอมสุดท้ายเอง

-ยังไงก็ต้องรอด-

ริสาถอนถอดหายใจเฮือกใหญ่ สองมือกำหนังสือกอดกับอกเอาไว้แน่น ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาในคณะ

-เธอต้องผ่านไปได้สิ แค่นี้เอง อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว-

“ได้ข่าวเรื่องพ่อยัย ริสา โดยฟ้องล้มละลายไหม”

“นั่นสิ เห็นว่าหนีหายไปทั้งพ่อและแม่ ที่บ้านก็โดนยึดทรัพย์จนเกลี้ยง”

เสียงนินทาของเพื่อนร่วมคณะ ตลอดทางเดินที่ริสา เดินเข้ามา แม้เธอจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน หรือไม่รู้สึกรู้สาแต่ลึกๆ ก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

“ไหวไหม ริสา” ปลายฟ้าเข้ามาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“อย่าไปสนใจพวกปากหอยปากปูเลย เดี๋ยวเราฝึกงาน อีกหน่อยคงไม่เจอคนพวกนี้” นัชชาเข้ามาปลอบ ริสาอีกคน

ริสา นัชชา และ ปลายฟ้า ทั้งสามคนเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่มัธยมปลายสนิทกันมากจนได้เรียนคณะเดียวกัน

“ฉันไม่ถือสาหรอก ช่างมันเถอะ ชิวๆ สบายใจได้ ขอบคุณที่เป็นห่วง” ริสายิ้ม

-ใครว่าไม่รู้สึกล่ะ รู้สึกมาก แต่ต้องแกล้งเข้มแข็งนี่สิ ยากอยู่เหมือนกัน-

ริสา ยิ้มให้ นัชชา และปลายฟ้า เพื่อนรักก่อนจะชวนกันเข้าไปหาเลือกที่นั่งในคลาสเรียน

ไม่ไกลออกไปสายตาคู่หนึ่งของ มาวิน กำลังนั่งจ้องมองริสา ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก ยัยริสาที่จะหยิ่งแสนหยิ่ง ใครต่อจีบมานักต่อนักไม่เคยมีคนจีบติดเลยสักราย มาวันนี้ต้องกลายเป็นเหมือนหงส์ปีกหัก ไม่เห็นเดินเชิดหน้าได้อย่างแต่ก่อนเสียแล้ว

“มึงได้ข่าวที่บ้านยัยริสายังว่ะ ไอวิน” เตชิตเดินเข้ามาถามเพื่อนก่อนนั่งลงตรงข้างๆ

“เออ กูรู้ล่ะ ข่าวแม่งดัง”

“น่าสงสารนะ คนเคยรวยอยู่ดีๆ ต้องมาจนลงในพริบตา” กฤชตินเอ่ยขึ้น

“สงสารทำไมว่ะ ก็พ่อแม่มันโกงเงินคนอื่น ลูกก็มาต้องมารับกรรมแบบนี้แหละ บ้านกูยังโดนไปหลายล้าน”

มาวินสบถมาอย่างอารมณ์เสีย เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล ฉัตรวรเดช ซึ่งมีธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์มากมาย

จำได้ว่าเขาชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกตั้งแต่เห็นหน้าจนลงทุนตามจีบอยู่สักพัก จนครั้งหนึ่งเธอตวาดแหวใส่หน้าเขาต่อหน้าเพื่อน

“อย่ามายุ่งได้ไหมคะ น่ารำคาญ” ริสาสะบัดหน้าใส่อย่างรำคาญ ทุกครั้งที่มาวินเข้ามาใกล้ เธอแค่ชอบผู้ชายที่สุภาพ ไม่ใช่ผู้ชายหยาบโลนเหมือนอย่างกับมาวิน มาวินนึกแล้วก็แค้น เธอทำเอาเขาขายหน้าต่อหน้าเพื่อน

ยังไม่รวมถึงที่พ่อแม่ของเธอ เข้าไปขอกู้เงินพ่อแม่เขาเพื่อไปลงทุนที่บริษัท แล้วพาเธอไปด้วย เขาเห็นเธอได้แต่หลบหน้าหนี จนเธอไม่เห็นเขาและไม่รู้ด้วยว่าเขาคือลูกชายคนเดียวของบริษัทนี้

“กูได้ข่าวแม่งจะไปสมัครงานพิเศษเป็นนางแบบ” เตชิตเอ่ยขึ้น

“มึงไปบอกคนรู้จักมึงเลย ทำยังไงก็ได้ห้ามรับ ไม่ว่ามันจะไปสมัครหรือทำงานที่ไหน ก็อย่าให้มันได้ทำงาน”

“เห้ย มันจะไม่แกล้งกันเกินไปหรอว่ะ” กฤชตินปราม แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งสามคน แต่นิสัยก็แตกต่างกันอย่างชัดเจน

มาวิน เถื่อน ดิบ ค่อนข้างเอาแต่ใจ เพราะเป็นลูกชายคนเดียว แต่เรื่องเรียนเขากลับหัวดีมากเป็นอันดับต้นๆ ของคณะ

เตชิต ชายหนุ่มเสเพล ชอบกะล่อน ฟันผู้หญิงไปเรื่อยและไม่ชอบจริงจังกับใครเลย

ส่วนกฤชติน ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมและพูดน้อยแต่ไม่ค่อยถนัดเรื่องผู้หญิง

สามคนเพื่อนรักที่คบกันมานานตั้งแต่ปีหนึ่ง เรื่องความหล่อทั้งสามคนเรียกว่าเป็นตัวท็อปของคณะ มีสาวๆ เข้ามาไม่ได้ขาด

คุณสมบัติรูปหล่อ บ้านรวย แบบนี้มีหรือใครจะไม่อยากได้

จะมีก็แต่กลุ่มของริสา ที่ไม่ถูกชะตากับพวกเขา ยังไงเสียผู้หญิงก็ชอบผู้ชายที่ดูจะสุภาพ หรือหากเป็นผู้ชายอย่างกฤชตินมาจีบ ริสาอาจจะไม่ปฏิเสธเลยก็ได้

แต่ก็อย่างว่า เพราะคนอย่างกฤชตินไม่มีทางเข้าหาผู้หญิงคนไหนก่อน

ตอนนี้แม้ริสาจะเข้าตาจน แต่เธอก็ไม่กล้าปริปากบอกเพื่อน เธอไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะเธออีก เปิดเทอมสองมาจะสองอาทิตย์ ยังไม่ได้จ่ายค่าเทอมเลย เอาไอแพด ไอโฟนไปขายแล้วก็ยังไม่พอ

แถมงานพิเศษถ่ายแบบที่สมัครไว้ อยู่ดีๆ ก็มาปฏิเสธเธออีก

ริสา กลับจากเรียนมา เริ่มนั่งเครียดอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ มองสมุดบัญชีในธนาคารซึ่งเหลือไม่เท่าไหร่ ยอดเงินถูกถอนไปเสียจนเกลี้ยง เพื่อใช้หนี้ให้พ่อแม่

แต่…เงินที่เหลือแค่นี้จะพออยู่ได้ถึงเดือนไหม ค่าเทอมก็ถูกมหาวิทยาลัยทวงมา จะกู้กยศ.ป่านนี้ก็คงไม่ทัน จะยืมเพื่อนก็เกรงใจ

ติ้ง! เสียงไลน์ดังขึ้น ริสาหยิบดูโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ

นาเดีย เพื่อนร่วมคณะที่ใครๆ รู้ว่าเธอทำอาชีพนั้น

@Line

นาเดีย : ว่าไงริสา ร้อนเงินอยู่หรือเปล่า ได้ข่าวว่าหางานพิเศษทำอยู่ใช่ไหม

ริสา : ใช่ หางานอยู่

นาเดีย : ฉันมีลูกค้าอยากได้คนเวอร์จิ้น เธอเวอร์จิ้นอยู่ไหมล่ะ

ริสาแทบเขวี้ยงโทรศัพท์ที่อ่านจบ นาเดียชักจะมากเกินไปแล้ว จะให้เธอไปขายตัวอย่างงั้นหรือ เลว!

ริสาสงบสติอารมณ์อยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพิมพ์กลับไป

ริสา : ฉันไม่ได้ขายตัวนะนาเดีย แค่นี้นะ

นาเดีย : ครั้งเดียวห้าหมื่น ไม่เอาเหรอ ได้ข่าวเธอหาเงินจ่ายค่าเทอมอยู่นิ แค่หลับตาคืนเดียว เช้ามาก็ได้เงินแล้ว ไม่เอาเหรอ

ริสา : ไม่

นาเดีย : งั้นสนใจเมื่อไหร่ก็ทักมานะ คนที่เขาพร้อมจ่ายรอคำตอบจากเธออยู่

ริสาโกรธจนลมแทบออกหู มันจะดูถูกกันมากไปแล้ว เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แค่อีกเทอมเดียวก็จะจบแล้ว จะได้มีงานทำแล้ว จะมีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้ว ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้

นาเดียซึ่งนอนเปลือยอยู่กับมาวิน วางโทรศัพท์ลง

“ริสา ไม่ตกลงว่ะ เสียใจด้วยนะ อยากเปิดซิงเธอ แต่เธอไม่ยอม”

“เดี๋ยวก็ยอม” มาวินยิ้มร้ายที่มุมปาก เขาไม่มีทางให้เธอหางานพิเศษทีี่ไหนทำได้แน่ นอกจากงานที่เขาเรียกให้นาเดียช่วยมาเป็นนกต่อ

-อยากรู้นัก ผู้หญิงที่หยิ่งผยองแบบนั้น เวลาโดนจะเป็นแบบไหน-

“ทำไม ยังไม่เลิกแค้นเธอเหรอ จำได้ว่านายเคยโดนเธอเหวี่ยงลั่นกลางโรงอาหาร”

“เออสิว่ะ แม่งแค้นฝังใจ จีบดีๆ เสือกเล่นตัว”

“เออๆ แล้ว จะพยายามตื้อให้นางรับงานให้สำเร็จ อย่าลืมค่าจ้างด้วย หมื่นนึง”

“ให้เอามันมานอนกับกูให้ได้ก่อนเถอะ” มาวินบ่น

“แหมมม ไม่ยากหรอก งั้นก็นอนแก้ขัดกับฉันไปก่อน ครั้งนี้ขอห้าพันก็แล้วกัน คืนนี้ฉันไม่มีแขก”

ว่าแล้วนาเดียก็ยกตัวขึ้นคร่อม ก่อนจะฉีกซองใส่ถุงยางให้มาวินอีกครั้ง

“มึงนี่แม่ง ร่อนเก่ง” มาวินยิ้มก่อนจะปล่อยให้นาเดียโยกบนตัวเขาอย่างร้อนแรง

————————