9 ทำใจให้ชิน

ฉันไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมามองใครโดยเฉพาะคุณอิฐ

"นาเอามือที่บาดเจ็บขึ้นมาให้ปู่ดูหน่อย"

"เอ่อ...ค่ะคุณท่าน" ฉันจำใจต้องยื่นมือที่พันผ้าพันแผลออกไปและนั่นทำให้ฉันเห็นว่าคุณอิฐกำลังจ้องมาที่ฉันสายตาของเขาดุดันจนฉันสั่นไปทั้งตัวสายตาคมที่มองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเพราะคนรักของเขาคุณซินดี้โดนคุณท่านตำหนิเรื่องที่ใช้ฉันซักเสื้อผ้าให้

"เธอสองคนก็เหมือนกันรู้ทั้งรู้ว่านารีเจ็บมือก็ยังใช้ให้ทำงานทั้งที่ฉันบอกไปแล้วว่าให้นารีพัก อยากโดนไล่ออกสินะ"

"มะ ไม่นะคะคุณท่าน คือ...เราสองคนผิดไปแล้วค่ะ"

"ค่ะเราผิดไปแล้วคุณท่านอย่าไล่เราออกเลยนะคะ ฮือออ" ฉันเห็นอาการของเจี๊ยบกับสมใจก็รู้สึกสงสาร

"คุณท่านอย่าโทษเจี๊ยบกับสมใจเลยค่ะ คือนาเองที่อาสาทำ"

"ชะ ใช่ค่ะคุณท่าน นัง..เอ่อ นารีอาสาทำเองค่ะ"

"หึ งั้นเหรอ" ฉันรู้ค่ะว่าคุณท่านคงไม่เชื่อเพราะท่านรู้ดีว่าทั้งสองคนเกลียดฉันและคอยแกล้งฉันเป็นประจำ

"งั้นก็ออกไปกันได้ละ" ฉัน เจี๊ยบ สมใจต่างพากันเดินออกมาทำให้ในห้องนั้นเหลือเพียงคุณท่าน คุณอิฐและคนรักของเขา

"ปู่ทำแบบนี้เหมือนไม่ไว้หน้าผมกับซินดี้เลยนะครับ"

"ทำอะไร ปู่ทำอะไร"

"ก็ปู่เข้าข้างนังคนใช้นั่นต่อหน้าทุกคนในบ้านโดยไม่สนใจความรู้สึกของซินดี้เลย"

"แล้วทำไมฉันต้องสนใจความรู้สึกของคนนอก"

"แต่นังนั่นมันเป็นคนใช้หน้าที่ของมันก็คือทำตามที่เจ้านายสั่ง"

"แล้วผู้หญิงของแกเป็นเจ้านายหรือยังไงถึงมาสั่งคนในบ้านแบบนี้"

"เอ่อ..ถ้าอย่างงั้นซินดี้จะไปขอโทษคนใช้คนนั้นก็ได้นะคะถ้าทำมันจะให้คุณปู่ไม่โกรธซิินดี้"

"เธอจะไปขอโทษคนใช้ทำไมซินดี้!!! "

"ก็ซินดี้ผิดนี่คะอิฐ"

"รู้ตัวก็ดีและต่อไปก็อย่ามาใช้คนในบ้านของฉันสุ่มสี่สุ่มห้า"

"ค่ะคุณปู่"

วันต่อมา...

"นังนาคุณอิฐใช้ให้ไปหา" สมใจเดินหน้าตึงเข้ามาบอกในขณะที่ฉันกำลังนั่งรีดผ้าอยู่ที่ห้อง

"อื้มมม"

"เร็วๆ ล่ะถ้าไปช้าคุณอิฐอารมณ์ไม่ดีเดี๋ยวแกจะโดนดี" ถามว่าฉันกลัวคำขู่ของสมใจไหม กลัวค่ะเพราะฉันเคยโดนมาแล้ว ในตอนนั้นที่ฉันต้องไปทำความสะอาดในบ้านของคุณอิฐก่อนเขากลับบ้านหลังเลิกเรียนแต่ฉันทำช้าจนเขากลับมาแล้วทำยังไม่เสร็จฉันโดนคุณอิฐเอาน้ำถูพื้นราดจนเปียกไปทั้งตัว หรือแม้แต่โดนผลักตกบันไดก็โดนมาแล้วเพราะไปยืนขวางทางเดินเขา ฉันโดนมาสารพัดแต่ก็อดทนมาตลอด

ฉันเดินคิดมาตลอดทางว่าเขาเรียกให้ฉันไปหาทำไม ฉันคิดมาจนตอนนี้หยุดยืนอยู่ตรงประตูก่อนจะค่อยๆ ผลักเข้าไปอย่างช้าๆ

และเสียงที่ฉันได้ยินมันก็ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักเท้า ฉันมองไปที่โซฟากลางห้องโถงที่มีร่างสองร่างกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงเสื้อผ้าหลุดลุ่ยจนฉันต้องรีบเบือนหน้าหนี

"อ๊ะ อิฐขา พอก่อนค่ะ นังนั่นมาแล้วค่ะ"

"ช่างแม่งให้มันยืนรอไปก่อนส่วนเราก็มาทำให้เสร็จก่อนดีกว่าอารมณ์ฉันกำลังมา อ่าาส์ ขย่มแรงๆ ซินดี้ แบบนั้น อ่าาส์ ซินดี้สุดยอด"

ตั่บ ตั่บ ตั่บ

"อ๊าาาา อิฐขา เสียวสุดๆ ไปเลยค่ะ ซินดี้เสียว"

ฉันยืนหลับตาเพราะไม่อยากเห็นภาพเขากับคุณซินดี้ทำอะไรกันแต่ถึงแม้จะไม่เห็นแต่เสียงก็ยังผ่านเข้ามาในหูของฉัน ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนเสมือนสิ่งไม่มีชีวิต ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนได้ยินเสียงคุณอิฐเดินมาแล้วกระชากฉันจนล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นโดยมีคุณซินดี้ยืนกอดอกมองฉันด้วยสายตาเกลียดชัง

"เมื่อวานมึงสะเออะไปฟ้องปู่ของกูใช่ไหม"

"มะ ไม่ใช่นะคะนาไม่เคยฟ้องอะไรคุณท่านทั้งนั้นค่ะ"

"กูไม่เชื่อ มึงไม่พอใจที่ซินดี้ใช้มึง จนทำให้ซินดี้โดนต่อว่าต่อหน้าทุกคนในบ้าน มึงคงสะใจคงพอใจมากเลยสินะที่ปู่กูเข้าข้างคนใช้อย่างมึง"

"ให้นาไปสาบานที่ไหนก็ได้ นาไม่ได้ไปพูดหรือฟ้องอะไรคุณท่านเลยนะคะคุณอิฐ"

"แกอย่ามาตอแหลฉันกับอิฐไม่เชื่อแกหรอก แกคงอิจฉาฉันสินะเพราะแกแอบรักอิฐเค้านี่นา หึ ช่างไม่เจียมกะลาหัวของตัวเองซะเลยนะ เป็นแค่คนใช้ริอาจมาหลงรักเจ้านาย แกคิดว่าคนระดับอิฐเค้าจะมาสนใจคนต่ำๆ แบบแกงั้นเหรอ ห๊ะ ชาติหน้าตอนบ่ายก็ยังไม่รู้เลยว่าจะสมหวังหรือเปล่า"

ฉันเงยหน้ามองคุณอิฐที่มองฉันด้วยสายตารังเกียจ ฉันคงผิดมากเลยสินะที่รักเขา ถ้าฉันสั่งใจตัวเองได้ฉันคงไม่รักเขาหรอกเพราะฉันรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แม้แต่น้อยต่อให้ตายไปสิบชาติก็ไม่มีทางสมหวัง คนอย่างฉันแค่ได้เกิดมาเป็นคนมีร่างกายครบสามสิบสองก็บุญแล้วฉันไม่เคยหวังให้ตัวเองร่ำรวยเงินทองหรืออยู่อย่างสุขสบายหรือหวังว่าจะได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักในบั้นปลายชีวิตหรอกนะ ฉันขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้าคุณอิฐในทุกๆ วันฉันก็พอใจแล้ว

"มึงมองหน้ากูทำไม ไม่พอใจ?? " ฉันหลุดออกจากความคิดแทบทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุณอิฐ

"เปล่าคะ" ฉันส่ายหน้ารีบก้มหน้าหลบตาเขาทันทีด้วยความกลัวจับใจเพราะแววตาของเขาที่มองฉันมันไม่มีเลยสักครั้งที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีแต่ก็แปลกที่ฉันยังรักเขาอยู่

"ว่าแต่อิฐเรียกมันมาทำไมเหรอคะ"

"ก็ไม่มีอะไร แค่อยากให้มันรู้หน้าที่ของตัวเองก็เท่านั้นว่าอยู่ที่นี่มันมาอยู่ในฐานะอะไร"

เวลาต่อมา...

ฉันกำลังล้างห้องน้ำอยู่ค่ะ ล้างโดยที่ไม่มีถุงมือทั้งๆ ที่มือยังเป็นแผลจนตอนนี้ฉันปวดแสบปวดร้อนไปหมดเพราะน้ำยาล้างห้องน้ำมันกัดเข้าไปข้างในแผล ฉันเจ็บจนน้ำตาไหลแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาทำไปตามที่ถูกสั่งมา

"ขัดให้สะอาดคุณอิฐสั่งไว้ว่าถ้าแกทำไม่เรียบร้อยก็ไม่ต้องกลับ" ฉันเงยหน้ามองสมใจที่คุณอิฐสั่งให้มาคุมฉันทำงาน ฉันมองมือตัวเองที่มันแดงจนบวม

"โอ้เอ้ชักช้าเมื่อไหร่จะเสร็จวะนังนา ฉันมีอย่างอื่นต้องไปทำนะเว้ย"

"ฉันทำเร็วกว่านี้ไม่ไหวมันปวดแผลน่ะ"

"อย่ามาสำออย!!! ฉันไม่สงสารแกหรอกนะเพราะเมื่อวานแกทำให้ฉันโดนคุณท่านดุเกือบโดนไล่ออก" ฉันก้มหน้าก้มตาขัดจนสะอาดเรียบร้อยทุกซอกทุกมุม ฉันกะว่าจะไปหายาแก้ปวดแก้อักเสบกินเพราะตอนนี้ฉันรุ้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหว แต่...

"แกยังไปไหนไม่ได้"

"ฉันทำเสร็จแล้วนะ"

"ใช่ ห้องน้ำแกล้างเสร็จแล้วแต่ห้องนอนคุณอิฐแกยังไม่ได้ทำ"

"ห้องนอนคุณอิฐ ฉันโดนสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปนะ และอีกอย่างหน้าที่ทำความสะอาดห้องนอนคุณอิฐเป็นหน้าที่เธอไม่ใช่เหรอสมใจ"

"ใช่ไงหน้าที่ฉันแต่ตอนนี้คุณอิฐไม่อยู่เพราะฉะนั้นแกก็ต้องเข้าไปทำแทนฉันเพราะฉันเสียเวลามานั่งเฝ้าแกตั้งแต่เช้า"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ แกรีบทำเลยนะให้เสร็จก่อนคุณอิฐกลับมา" สมใจพูดกับฉันจบก็เดินออกไปทันทีทิ้งฉันอยู่คนเดียว ฉันยืนถอนหายใจด้วยความเมื่อยและเหนื่อยล้า ฉันก้มมองมือของตัวเองที่มันแดงและบวมมากขึ้น ฉันเดินไปที่ตู้ยาเพื่อหายาแก้ปวดกินถ้าไม่งั้นฉันคงทำไม่ไหวแน่ๆ

ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนคุณอิฐก่อนจะมองไปที่เตียงนอนของเขาภาพที่เขากำลังระเริงรักกับคุณซินดี้ยังติดตาฉันอยู่ไหนจะเมื่อกลางวันนี้อีกที่ห้องโถง ฉันต้องทนเห็นภาพเหล่านี้ให้มันชินสายตาสินะ