8 กูทำเอง

นารี

ฉันเดินกุมมือที่ตอนนี้ยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดกลับมาที่ห้องพักและรีบเดินไปที่ตู้ยาเพื่อหายามาล้างแผลฉันเอาสำลีซับเลือดจนเลือดค่อยๆ หยุดไหล จากนั้นก็นำน้ำยาล้างแผลมาล้างเพื่อฆ่าเชื้อโรค

"อ๊ะ แสบจัง"

ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อยาซึมเข้าไปที่แผลแต่ฉันก็ต้องอดทนกัดปากตัวเองเพื่อระงับความเจ็บ

"มือไปโดนอะไรมา"

"พี่ยศ" ขณะที่ฉันกำลังใช้สำลีเช็ดรอบๆ บาดแผลพี่ยศก็เดินมาเจอพอดี

"พี่ถามว่ามือไปโดนอะไรมาทำไมเลือดมันเยอะขนาดนี้"

พี่ยศจับมือฉันข้างที่เป็นแผลไปดู สายตาของพี่ยศที่มองด้วยความเป็นห่วงทำไมฉันจะไม่รู้ว่าพี่ยศรู้สึกยังไงกับฉัน

"เศษแก้วบาดมือจ้ะ"

"แผลเยอะขนาดนี้พี่ว่าไปเย็บที่โรงพยาบาลเถอะนะ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ แค่แผลโดนแก้วบาดเท่านั้นเอง"

"แล้วไปทำอีท่าไหนถึงโดนแก้วบาดลึกขนาดนี้ แล้วหลังมือทำไมแดงแบบนี้เหมือนไปโดนอะไรทับมา"

"เอ่อคือ..."

"นี่อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของคุณอิฐอีกแล้ว"

"ไม่ใช่นะจ้ะพี่ยศ คุณอิฐไม่ได้ทำอะไรนา คือนาซุ่มซ่ามไม่ระวังเองทำแก้วตกแตก แล้วพอจะเก็บมันก็เลยบาดมือน่ะ" ฉันรีบปฏิเสธทันทีแม้จะเป็นเรื่องจริงก็ตาม

"แต่มันไม่น่าจะบาดเยอะขนาดนี้นะ บอกพี่มาว่าใครทำ"

"ไม่มีใครทำจริงๆ จ้ะ"

"กูทำเอง มึงมีปัญหาอะไรไอ้ยศ"

"คุณอิฐ/คุณอิฐ"

................................

"กูทำเอง มึงมีปัญหาอะไรไอ้ยศ" ฉันกับพี่ยศหันไปมองหน้าคุณอิฐที่เดินเข้ามาและมองดูมือของฉันที่ตอนนี้พี่ยศจับอยู่

"ปะเปล่าครับไม่มีอะไร งั้นผมขอตัวพานารีไปทำแผลที่โรงพยาบาลนะครับ"

พอพี่ยศรู้ว่าคุณอิฐเป็นคนทำจริงๆ เขาก็กำมือแน่น ฉันรู้ว่าพี่ยศเขาโกรธแทนฉันแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะคุณอิฐเป็นเจ้านายส่วนฉันกับพี่ยศเป็นแค่คนรับใช้ในบ้าน

"มึงจะพาเมียมึงไปไหนก็ไปดิใครล่ามขามึงไว้"

"ผมกับนาเราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่คุณอิฐเข้าใจนะครับ"

"นั่นมันเรื่องของมึง ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่เป็นแต่อีกหน่อยคงไม่แน่ แต่ก็เหมาะสมกันดี คนใช้กับคนสวน"

"คุณอิฐคะคือ"

"รีบไปเถอะนา"

ฉันพยายามจะพูดจะอธิบายแต่พี่ยศจับมือฉันไว้แล้วพาเดินออกมาโดยมีคุณอิฐมองตามด้วยสายตาเย้ยหยันราวกับสมเพช แม้ว่าฉันอยากจะปฏิเสธสิ่งที่เขาพูดว่าฉันกับพี่ยศเราไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ฉันก็ไม่มีโอกาสเพราะฉันโดนลากมาถึงที่โรงจอดรถที่มีมอเตอร์ไซค์ของพี่ยศจอดอยู่

"พี่ว่าพี่จะลาออก แล้วพี่จะพานาไปอยู่ที่อื่น"

"พี่ยศ"

"พี่ทนเห็นคุณอิฐทำร้ายนาต่อไปไม่ไหวแล้ว มันหลายครั้งหลายหนแล้วนะที่คุณอิฐทำให้นาเจ็บตัว"

"นาคงไปไม่ได้หรอกนะพี่ยศ นาต้องดูแลคุณท่าน คุณท่านมีพระคุณกับนามากนาคงไปจากที่นี่ไม่ได้"

"พี่ว่าคงไม่ใช่แค่เหตุผลนี้เหตุผลเดียวหรอกมั้งที่นาเลือกที่จะอยู่"

"พี่ยศ"

"พี่รู้ว่านารักคุณอิฐ แต่นาก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้"

"นารู้และนาก็ไม่เคยหวังอะไรอยู่แล้ว นารู้ว่าตัวเองเป็นใครคุณอิฐเป็นใคร"

"ถ้าวันนึงนาอยากไปจากที่นี่นาบอกพี่นะ พี่จะเป็นคนพานาออกไปเอง เราไปหาบ้านเช่าอยู่กัน"

"ขอบคุณนะจ้ะที่พี่ดีกับนาและหวังดีกับนามาตลอด"

"นาก็เหมือนน้องสาวพี่คนนึง เราสองคนมีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่าง พ่อก็ไม่มีแม่ก็ไม่มีญาติพี่น้องก็ไม่มี"

"แต่นาก็ดีใจที่มีพี่ยศเป็นพี่ชายนะ"

.............

หลังจากนั้นฉันก็ขึ้นรถซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่ยศไปคลินิคแถวบ้านเพราะถ้าไปโรงพยาบาลคงจะต้องรอนาน ผลคือฉันโดนเย็บไปสิบกว่าเข็ม

เช้าวันต่อมา

ฉันกำลังช่วยแม่บ้านคนอื่นจัดโต๊ะอาหารเช้าด้วยมือที่สามารถใช้งานได้เพียงข้างเดียว ตอนแรกฉันคิดว่าจะขอพักวันหนึ่งแต่มาคิดๆ ดูแล้วไม่ดีกว่าฉันไม่อยากให้ใครมาว่าสำออยหรืออะไร และพอจัดโต๊ะเสร็จฉันก็รีบที่จะเดินกลับเข้าไปในครัวเพราะเกรงว่าถ้าคุณท่านลงมาทานอาหารแล้วเห็นมือของฉันที่พันแผลเอาไว้ท่านจะต้องถามอย่างแน่นอนว่ามือไปโดนอะไรมาแต่ก็ไม่ทันเพราะตอนนี้คุณท่านเดินลงมานั่งที่โต๊ะแล้วเรียบร้อยฉันจึงทำได้แค่เอามือซ่อนไว้ด้านหลังและเดินออกมาอยู่ห่างๆ นั่นก็เลยทำให้คุณท่านรู้สึกผิดสังเกตุ

"นามานี่ซิ"

คุณท่านเรียกให้เข้าไปหาฉันจึงต้องจำใจเดินเข้าไปตามคำสั่งของท่านแม้ใจจะเริ่มกังวล

"มือไปโดนอะไรมาทำไมพันแผล"

"เอ่ออ..คือเมื่อคืนนาทำแก้วแตกแล้วมันบาดมือตอนเก็บค่ะคุณท่าน"

"แล้วไปหาหมอมาแล้วหรือยัง"

"ไปมาแล้วค่ะ"

"แล้วเป็นไงมั่ง"

"ไม่เป็นอะไรมากค่ะคุณท่าน"

"แน่ใจนะ"

"ค่ะ"

"งั้นก็พักผ่อนซะนะมือเจ็บแบบนี้ไม่ต้องทำอะไรรอให้แผลหายก่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะนายังทำงานไหว"

"มือโดนพันเป็มมัมมี่ขนาดนี้ยังจะทำงานอยู่อีกปู่ให้ไปพักก็ไปพักซะเข้าใจไหม"

คำพูดและสายตาเชิงบังคับทำให้ฉันไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้แม้ว่าฉันไม่อยากหยุดงานเพราะเกรงใจคนอื่นๆ ก็ตาม

สมใจกับเจี๊ยบเองก็ส่งสายตามองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจซึ่งฉันก็ดูออก แต่ฉันก็ไม่ได้คิดที่จะพักตามที่คุณท่านบอกหรอกนะเพราะงานบางอย่างของฉันฉันก็ยังพอทำได้ ขอแค่ไม่ให้มือไปโดนน้ำแค่นั้นก็พอ หลังจากคุณท่านทานอาหารเสร็จฉันก็เดินเลี่ยงมาที่ห้องซักรีดนั่งรีดผ้าที่ทำค้างไว้ไปเรื่อยๆ หน้าที่หลักของฉันก็คือซักผ้ารีดผ้าของคุณท่านกับคุณอิฐสักพักสมใจก็เดินมาหาพร้อมกับชุดราตรีสีดำที่ฉันจำได้ว่าเป็นชุดของคุณซินดี้ที่ใส่ในงานเมื่อคืนนี้สมใจบอกให้ฉันจัดการเอาชุดของคุณซินดี้ไปซักให้เรียบร้อยภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงเพราะคุณซินดี้จะใส่กลับ

"คุณซินดี้บอกว่าชุดนี้ต้องซักมือเท่านั้นห้ามเอาลงเครื่องเข้าใจไหม"

"แต่ฉันเจ็บมืออยู่มือโดนน้ำไม่ได้ สมใจเธอจัดการให้ฉันได้ไหม" เป็นครั้งแรกที่ฉันขอร้องให้สมใจช่วยแต่ก็ได้รับการปฏิเสธ

"มันเป็นหน้าที่ของแกไม่ใช่หน้าที่ฉัน อย่าสำออยให้มากเจ็บแผลแค่นี้"

สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นคนซักชุดคุณซินดี้ด้วยตัวเองด้วยมือทีีใช้ได้เพียงข้างเดียวซึ่งก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะฉันซักไม่ถนัด และกว่าที่ฉันจะซักและนำไปอบในเครื่องก็กินเวลาเกือบสองชั่วโมงจนสมใจเดินมาตาม

"ยังไม่เสร็จอีกหรือไงยะนังนารีคุณซินดี้ให้มาตามแล้วนะ"

"กำลังจะเสร็จน่ะ รอแป๊บนะ" ฉันรีบจัดการนำชุดออกมาจากเครื่องอบผ้าและจัดการใส่ไม้แขวนแล้วยื่นให้กับสมใจเพื่อให้สมใจนำไปคืนคุณซินดี้

"อะไร!! แกเอามายื่นให้ฉันทำไม เรื่องเสื้อผ้ามันเป็นหน้าที่แกโดยตรงแกก็เอาไปให้คุณซินดี้เองสิฉันมีอะไรหลายอย่างต้องไปทำ"

สุดท้ายแล้วก็เป็นฉันที่ต้องเป็นคนนำชุดนี้ไปให้คุณซินดี้ แม้ว่าฉันไม่อยากจะเข้าไปในบ้านคุณอิฐอีกแต่ฉันไม่สามารถเลี่ยงได้ในเมื่อคุณซินดี้อยู่ที่นั่น ฉันหวังว่าคุณอิฐคงเข้าใจเพราะฉันไม่อยากให้เค้าเข้าใจผิดว่าฉันขัดคำสั่งเข้ามาในบ้านของเขา และระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินถือชุดของคุณซินดี้ด้วยความระมัดระวังเพราะดูแล้วราคาชุดคงจะแพงมาก ขณะนั้นเองฉันก็เจอกับคุณท่านที่กำลังเดินออกมาจากโรงเรือนสวนดอกกล้วยไม้พร้อมกันกับพี่ยศที่เดินตามหลังออกมา

"คุณท่าน" ฉันตกใจมากเพราะไม่คิดว่าจะเจอคุณท่านในเวลานี้ โดยที่ฉันก็ลืมไปว่าวันนี้คุณท่านไม่ได้เข้าบริษัท คุณท่านคงจะเดินดูสวนกล้วยไม้ที่ท่านเลี้ยงไว้

"นั่นชุดใคร"

"เอ่อ คือว่า"

"ปู่ถามว่าชุดนั่นของใคร"

"เอ่อ..ของคุณซินดี้ค่ะ"

"แล้วทำไมมาอยู่ที่เรา"

"คือคุณซินดี้เธอฝากซักค่ะ นากำลังจะเอาไปคืนให้กับเธอ"

"แล้วทำไมต้องซักให้ เราไม่ใช่คนรับใช้ของผู้หญิงคนนั้นนะ"

"แต่ว่าคุณท่านคะคุณซินดี้เธอเป็นคนรักของคุณอิฐ..."

"แล้วไง เป็นคนรักแต่ไม่ได้เป็นเจ้านายบ้านนี้ เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนนั้นไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้คนในบ้านให้ทำอะไรตามใจตัวเอง"