6 ความลับ

นารี

ตอนนี้แม่บ้านทุกคนกำลังเข้าไปช่วยแม่ครัวทำอาหารค่ำในครัวเพราะใกล้เวลาที่คุณท่านกับคุณอิฐจะกลับมาจากบริษัทแล้ว อย่างที่ฉันเคยบอกว่าคนงานในบ้านไม่มีใครชอบฉันเลยสักคน ทุกครั้งที่มีโอกาสก็จะคอยพูดจาประชดประชันฉันทุกครั้ง อย่างเมื่อก่อนก็จะคอยพูดกรอกหูฉันเรื่องเรียนหาว่าฉันไม่เจียมตัวเป็นคนใช้แต่อยากเรียนสูงๆ ทุกคนหาว่าฉันทะเยออทะยานซึ่งฉันไม่เคยจะมีความคิดอะไรแบบนั้นเลยฉันเพียงแค่อยากเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่มีโอกาสได้เรียน แต่ตอนนี้มีเรื่องคุณอิฐเพิ่มเข้ามาอีกซึ่งฉันก็ทำใจไว้แล้วว่าจะต้องโดนทุกคนมองแบบไหนยังไง ฉันก็อดทนมาตลอดถ้าไม่จำเป็นฉันก็จะไม่ยุ่งกับใครทำงานในส่วนของฉันให้เสร็จจากนั้นก็เข้าห้องอ่านหนังสือที่คุณท่านให้มา ท่านบอกแม้ว่าฉันจะไม่ยอมเรียนต่อแต่ฉันก็ไม่ควรที่จะอยู่เฉยๆ ให้หาความรู้ใส่ตัวให้เยอะๆ จะได้ทันคนอื่น

"อีนาเมื่อเช้ามึงไปปลุกคุณอิฐถึงห้องมึงคงจะเห็นแล้วสินะว่าคุณอิฐเขาพาคนรักของเขามานอนด้วยน่ะ"

ป้าจิตแม่ครัวคนเก่าคนแก่ของที่นี่หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ซึ่งฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปก็ยืนจัดผักใส่จานและนำเข้าตู้เย็น

"ป้าจิตดูมันสิ ขนาดป้าลดตัวลงไปพูดกับมันมันยังไม่ยอมพูดกับป้าเลย" สมใจได้ทีก็พูดกับป้าจิตทำให้ป้าจิตหันมมองหน้าฉันด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเจี๊ยบก็ช่วยเสริมทันที คือฉันเจออะไรแบบนี้มาทุกวันจนชิน

"มันคงคิดว่าอีกหน่อยมันจะได้เป็นหลานสะใภ้คุณท่านมั้งป้าจิต"

"โอ๊ยยคุณอิฐคงจะเอามันหรอกนะ"

"คนมันไม่เจียมตัวเองไงป้า"

"งานในครัวนาเสร็จแล้วนาขอตัวไปรีดผ้าก่อนนะจ้ะ" ฉันพูดขณะที่นำผักเข้าตู้เย็นโดยที่ไม่ได้มองหน้าใครเลยสักคนเพราะฉันไม่อยากเห็นสายตาดูถูกเหยียดหยามรังเกียจของทุกคนที่มีให้กับฉัน

"ไปรีดผ้าหรือไปรออ่อยคุณอิฐกันแน่ยะ"

"นั่นสิป้า นี่ก็ใกล้เวลาคุณอิฐกับคุณท่านกลับมาแล้วด้วย"

"อีคนไม่เจียมตัว"

ฉันเดินออกมาและมานั่งรีดผ้าเงียบๆ คนเดียวในห้องซักรีดฉันชอบที่จะอยู่คนเดียวแบบนี้เพราะฉันไม่ต้องได้ยินเสียงค่อนแคะดูถูกกัน ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ทุกคนจะมองฉันในทางที่ดีขึ้นและเลิกเกลียดฉันได้สักทีหรือมันจะไม่มีวันนั้น

เล่าย้อนไปเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนั้นฉันกำลังจะจบมอหก คุณท่านได้เรียกฉันไปคุยท่านบอกว่าอยากให้ฉันเรียนต่อจนจบปริญญาตอนนั้นฉันดีใจมากที่จะได้เรียนสูงๆ อย่างที่ใจหวัง แต่พอทุกคนรู้ว่าคุณท่านจะส่งเสียฉันให้เรียนจบปริญญาก็ทำให้ทุกคนไม่พอใจเพราะฉันก็เป็นแค่คนรับใช้เหมือนกับทุกคนแต่ฉันได้รับโอกาสจากคุณท่านให้ได้เรียนต่อมหาลัย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้ทุกคนเกลียดฉันมันมีมากกว่านั้น

เย็นวันนั้นหลังจากที่ฉันทำงานของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็กลับมาที่ห้องเพื่อทำความสะอาด เจี๊ยบกับสมใจก็เดินเข้ามาเรียกฉันบอกว่าคุณท่านเรียกให้ไปพบฉันก็รีบวางงานที่ทำตรงหน้าลงทันทีและเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้ปิดประตูเพราะคิดว่าคงไม่มีใครเข้าไปเพราะห้องฉันมันไม่ได้มีของมีค่าอะไรที่ต้องระวัง แต่ฉันลืมไปว่ามันมีความลับบางอย่างของฉันซ่อนอยู่ ความลับที่ฉันไม่เคยบอกให้ใครรู้และไม่คิดที่จะบอกใคร

คุณท่านเรียกฉันมาพบเรื่องทุนการศึกษาเพราะท่านรู้ว่าที่ฉันไม่ยอมเรียนต่อก็เพราะเกรงใจท่าน ท่านจึงเรียกฉันมาคุยอีกครั้งและบอกว่าฉันสามารถที่จะขอทุนเรียนฟรีจากมหาลัยได้เพราะผลการเรียนของฉันอยู่ในระดับที่ดีมาก นั่นมันทำให้ฉันเริ่มมีความหวังอีกครั้งที่จะได้เรียนต่อโดยที่ฉันไม่ต้องรบกวนคุณท่าน และในขณะที่ฉัันกำลังจะเดินออกมาจากห้องรับแขก สมใจกับเจี๊ยบก็เดินเข้ามาพร้อมกับ....

"คุณท่านคะ"

"มีอะไรสมใจ"

"สมใจกับเจี๊ยบบังเอิญไปเจอสมุดเล่มนี้ในห้องของนารีค่ะ" ฉันมองสมุดในมือของสมใจด้วยความตกใจเพราะมันคือสมุดบันทึกของฉัน

"แล้วเอามาให้ฉันทำไมในเมื่อมันเป็นของนารี"

"ก็ในสมุดเล่มนี้มันมีเรื่องน่าไม่อายที่นารีเขียนเอาไว้ยังไงล่ะคะคุณท่าน"

"เรื่องน่าไม่อาย...เรื่องอะไร"

"เรื่องคุณอิฐค่ะ คุณท่านจะอ่านเองหรือให้เจี๊ยบอ่านให้ฟังล่ะคะ"

"นารี ไปหยิบสมุดเล่มนั้นมาซิ" คุณท่านเรียกชื่อฉันและให้ฉันเป็นคนไปหยิบสมุดเล่มนั้นคืนมา ฉันเดินก้มหน้าเพื่อจะหยิบสมุดเล่มนั้นที่เป็นของฉัน แต่จู่ๆ สมุดเล่มนั้นก็ถูกใครบาวคนดึงไปอย่างแรง

"คะ คุณอิฐ" ฉันตกใจยิ่งกว่าเดิมใจของฉันร่วงไปอยู่ที่พิื้นทันทีเพราะตอนนี้สมุดเล่มนั้นมันอยู่ในมือของคุณอิฐ ซึ่งฉันไม่อาจจะให้คุณอิฐเห็นไม่ได้เป็นอันขาด

"คุณอิฐคะ นาขอสมุดเล่มนั้นด้วยค่ะ"

"เธอสั่งฉันงั้นเหรอ"

"ปะ เปล่านะคะนาแค่อยากได้สมุดเล่มนั้นคืนแค่นั้นเองค่ะ"

"คุณอิฐเปิดอ่านดูสิคะแล้วคุณอิฐจะรู้ว่านังนารีมันเขียนถึงคุณอิฐว่ายังไง"

"ไม่นะคะ อย่าอ่านนะคะ นาขอร้องค่ะ" ฉันอ้อนวอนคุณอิฐเพื่อไม่ให้เขาเปิดอ่านมัน

"ฉันมีสิทธิ์ที่จะอ่านเพราะมันเกี่ยวกับฉัน" คุณอิฐยื่นสมุดเล่มนั้นให้กับเจี๊ยบ

"อ่านให้ฉันฟังว่าในนั้นมันเขียนอะไร" คุณอิฐสั่งให้เจี๊ยบอ่าน

"ได้ค่ะคุณอิฐ เจี๊ยบจะอ่านทุกตัวไม่ให้ตกหล่นเลยค่ะ"

........................

"นารักคุณอิฐนะคะ แม้จะเป็นเพียงการแอบรักข้างเดียวก็ตาม"

"นาไม่หวังให้คุณอิฐรักนาตอบแทนหรอกนะคะ นารู้ตัวเองดีว่าตัวเองเป็นใคร"

"วันนี้คุณอิฐไปสอบ นาขอให้คุณอิฐสอบเข้ามหาลัยได้นะคะ"

"วันนี้วันเกิดอายุครบยี่สิบปี นาขอให้คุณอิฐสุขภาพแข็งแรงนะคะ รักคุณอิฐที่สุด"

ฉันไม่อาจจะทนฟังต่อไปได้แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องราวที่ฉันเขียนเองกับมือรีบเดินไปคว้าสมุดของฉันออกมาจากมือของเจี๊ยบทันที

"เอามานะ ห้ามอ่าน" ฉันพยายามดึงสมุดกลับคืนมาแต่ฉันสู้แรงของสมใจกับเจี๊ยบไม่ไหว สมใจผลักฉันจนฉันล้มลงไป

"หนอยยยย อิคนไม่เจียมกะลาหัว แกแอบรักคุณอิฐหรือวะนังนา"

ฉันซึ่งทำอะไรไม่ถูกทำได้แค่ก้มหน้าเพื่อรอรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า สักพักสมุดเล่มนั้นก็ฉีกออกจากกันด้วยฝีมือของคุณอิฐและถูกเขวี้ยงมาลงตรงหน้าของฉัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ฉันรีบเก็บสมุดที่ขาดทั้งสองส่วนขึ้นมากอดไว้ทันทีโดยที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง ฉันไม่กล้าสบตากับคุณอิฐในตอนนี้เพราะมันทั้งรู้สึกอายและสมเพชตัวเอง ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงฝีเท้าของคุณอิฐที่เดินออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

ตอนนี้ในห้องรับแขกเหลือแค่ฉันกับคุณท่านที่รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด ท่านไม่ได้ว่าอะไรฉันมันยิ่งทำให้ฉันรุ้สึกผิดและละอายใจ

"คุณท่านคะนาขอโทษนะคะที่ไม่เจียมตัวไปแอบรักคุณอิฐทั้งที่รุ้ว่ามันไม่สมควร"

"ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ ปู่ไม่ได้จะตำหนิหรือต่อว่าอะไรเรา ปู่เข้าใจ"

ท่านพูดจบท่านก็เดินออกไปจากห้องรับแขก เหลือเพียงแค่ฉันที่ยังจมอยู่กับความทุกข์ใจ เพราะฉันไม่รู้ว่าจากนี้ต่อไปฉันจะสู้หน้าคุณอิฐได้ยังไงในเมื่อความลับของฉันมันไม่ใช่ความลับอีกต่อไป