บทที่ 8 รุกหนักครั้งที่ 1

ร่างบางในชุดนักศึกษาผมเผ้าดูไม่เป็นทรงนั้นเดินเข้าโชว์รูมและมาหยุดตรงหน้าสองหนุ่มอย่างมอสและราม จากนั้นพี่ที่เป็นช่างก็เริ่มแจ้ง

“เฉพาะบางจุดนะครับ อยู่ที่ประมาณ สองแสนห้า”

“สองแสนห้า” คนตัวเล็กถึงกับตาโต แต่อย่างน้อยก็ลดลงมาตั้ง 5 หมื่นแหนะ แต่นั้นสำหรับฉันก็เยอะมากอยู่ดี

“ครับ” ช่างเอ่ย

พอคอยหลังช่างแล้วนั้น ร่างสูงในชุดนักศึกษาเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวมือกอดอกนั่งบนกระโปรงหน้ารถ ใบหน้าอันหล่อเหลาสวมด้วยแว่นกันแดด มอสเบนสายตาสำรวจคนตัวเล็ก ราวกับสองหนุ่มกำลังชักนักโทษสาวก็มิปาน

“เห็นฝีมือเธอแล้วนิ” คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้ารับ

“ฉันอาจจะตีราคาไว้สูงไป เมื่อกี้ได้ยินแล้ว เฉพาะจุด 2 แสนห้า เธอกับฉันออกคนละ 125,000 บาท” เสียงทุ่มเอ่ยกับคนตัวเล็ก

“125,000 บาท แพงมาก ฉันคงไม่มีปัญญาหาตังมาจ่ายพี่ได้หรอก บ้านฉันจน” เชอเนมเอ่ยเสียงอ่อนลง แต่นั้นเจ้าของรถกับไม่พอใจสุด เขามองเธอด้วยสายตาคู่ดุผ่านเลนส์แว่นตา

“จะชิ่ง” มอสเบนสายตามองสำรวจร่างบางตรงหน้า ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“ป่าวนะ ฉันไม่ได้จะชิ่ง แต่เงินเป็นแสน ฉันเป็นแค่นักศึกษาตัวเล็กๆ บ้านจนๆ จะเอาตังที่ไหนมาจ่ายค่าเสียหายให้พี่กันละ” เชอเนมทั้งบีบน้ำตาทั้งอ้อนเขาสุดๆ นาทีนี้วิธีไหนช่วยได้ก็เอาหมดแหละ

“ไม่มีตัง” เสียงเข้มเค้นถาม

“อืม บ้านจน ไม่เชื่อดูนี้ได้ ไม่ได้จะชิ่ง” พูดไปไม่เห็นภาพก็เหมือนจะแก้ตัว เธอยื่นสมาร์ตโฟนโชว์ยอดเงินในบัญชี ในแอปธนาคาร คงเหลือ 99.99 บาท” ทำเอามอส และรามสองหนุ่มถึงกับชะงัก นี้มันเงินคงเหลือ หรือยอดทำบุญผ้าป่า เลขสวยชะมัด รามได้แต่ยิ้มร้ายให้สาวน้อยผู้เคราะห์ร้าย แต่กับอีกคนร่างสูงหน้านิ่งกับไม่คิดจะสนใจ

“งั้นก็เข้าคุก” มอสเอ่ยเสียงเข้ม คนฟังถึงกับตาโต

“นี้พี่ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”

“กี่วัน เธอจะผ่อนฉันกี่วัน” เสียงเข้มเอ่ยกับคนตัวเล็ก ราวกับเห็นใจเพียง 1.11 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น

“365 วัน” คำตอบของเชอเนมทำเอารามที่ยืนข้างเจ้าของรถถึงกับกลั้นขำไม่ไหว จะว่าน้องมันน่ารักไหม ถ้ามองดีๆ ก็น่ารักนะครับดูซื่อๆ อ่อนต่อโลกดี น้องมันได้วะ เขาไม่เคยเห็นสาวๆ คนไหนกล้าต่อลองไอ้มอส ถูกของน้อง

“365 วัน” รามได้แต่ขำกึก น้องมันเจ๋งเกินวะ กล้าต่อลองคนอย่างไอ้มอส แต่นั้นมอสถึงกับเบนสายตามาทางราม

“เชี่ยรามกูไม่ตลก” มอสว่าให้เพื่อน สมควรไหมที่มันหัวเราะผม

“1 ปีนานไป 1 เดือนพอ ฉันให้เวลาเธอ 1 เดือน” มอสเอ่ยกับร่างบางนัยน์ตาขี้อ้อนมองเขาพริบๆ จะว่าดูน่ารักไหม... ก็ไม่

“1เดือน งั้นฉันขอเพิ่มอีก 5 เดือน บวก 1 เป็น 6 เดือนได้ป่าว” เธอยังไม่เลิกต่อลอง แต่นั้นยิ่งทำเอารามขำลั่นหนักไปอีก น่ารัก แล้วทำตาพริบๆ ขี้อ้อนใส่ไอ้มอสไปอีก นาทีนี้ถ้าผมเป็นเจ้าหนีเธอคงระทวยไปเลยแหละ

“กล้าดีนิ” ร่างสูงปลายสายตาสำรวจคนตัวเล็กใบหน้าอันหล่อเหลากระตุกรอยยิ้มอันร้ายกาจ

“6 เดือนนานไป ฉันให้เวลาเธอ 1 เดือนพอ เธอต้องหาตังมาจ่ายค่าทำสีรถฉัน”

“โห้ 1 เดือน กับเงิน 125,000 บาท นี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”

“ฉันไม่เคยใจร้ายกับสาวๆ สวยๆ” มอสหยุดคำพูดไว้แค่นั้น สายตาเหลือบมองคนตัวเล็กสำรวจคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า คนฟังถึงกับใจเต้นตุบๆ ตับๆ ขึ้นมา

“ส่วนเธอ...ไม่จัดอยู่ในกลุ่มนั้น 6 เดือนมากไป 1 เดือนพอ”

“ถ้าฉันใจร้าย เธอไม่พอใจนั้นมันปัญหาของเธอ ไปเคลียร์กับฉันที่โรงพัก” มอสไม่พูดเปล่าแต่ร่างสูงกับหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาโทรหาทนายประจำตระกูล

[สวัสดีคับ อาเชษใช่ไหมครับ ผมมอสนะครับ มีเรื่องอยากให้อาช่วย...หน่อย] มอสยังเอ่ยไม่ทันจบ แต่กับถูกคนตัวเล็กถือวิสาสะกระโจนแย่งมือถือเขาไป มอสที่ไม่ทันตั้งตัวที่ถูกคนตัวเล็กกระโจนตัวเข้าใส่เขานั้น แว่นมอสกระเด็นลงบนพื้น

!! แป๊ก!! นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน มือหนาโอบเข้าเอวเล็กแนบชิดตัว ราวกับว่าเธอกอดเขานั้น มอสที่ถูกเชอเนมกอดใบหน้าหล่อเหลาถึงกับชะงัก ใบหน้าเขาและเธอใกล้มาก นั้นแทบจะจรดแนบชิดกัน เธอมองเขาตาพริบๆ นัยน์ตาคู่สวยหวานเปล่งประกายสาดคนตัวสูงเข้าอย่างจังๆ

!! ตึกตัก!! มอสถึงกับใจสั่น ร่างสูงพยายามสลัดคนตรงหน้าออกจากหัว

!! ตึก ตัก ตึก ตัก!! หัวใจดวงเล็กเต้นสั่นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ หน้าเขาและเธอใกล้กันมาก

ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับชะงักนิ่งค้าง ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาเช่นนี้ อย่าว่าแต่มอสเลย รามที่อยู่ในเหตุการณ์ รู้สึกไม่ต่าง มือหนาที่เกาะเอวปล่อยคนตัวเล็กนั้น

“เธอ...” มอสหัวเสียกับการกระทำของเชอลิตาไม่น้อย แต่นั้นคนตัวเล็กกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ยัยนี้กล้าดียังไงมากระโจนใส่ และแย่งมือถือผมกดตัดสายไป วูบวาบ ใบหน้าสวยร้อนพราวๆ ขึ้นมากับการกระทำของตนเมื่อครู่

“อืม...ก็ได้ 1 เดือนก็ 1 เดือน” ด้านเชอเนมหลังจากที่รับปากเจ้าของรถคู่กรณีไปแล้วนั้น คนเคราะห์ร้ายอย่างฉันจะหาตังที่ไหนไปจ่ายเขาละเนี้ย

หลังจากที่ทั้งสองแยกจากกันที่โชว์รูมรถแล้วนั้น ร่างบางเดินมานั่งรอรถเมล์ที่หน้าปากทาง แต่นั้นกับไม่มีรถสักคัน ถ้านั่งแท็กซี่กลับหอก็คงจะหลายตัง เธอจึงเลือกเดินไปขึ้นรถที่คิวรถตู้

ทว่าขณะที่ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินอยู่ข้างถนนนั้น และนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว รามและมอสขับรถสปอร์ตคันหรูออกจากโชว์รูมเพื่อจะกลับ ทว่าสายตากับสะดุดเข้ากับร่างบางที่เดินข้างถนน

!! ปิ๊ด ปิ๊ด!! รามรถกระจกพร้อมกับทักทายสาวน้อยน่ารัก

“น้องเชอเนมจะไปไหนครับ มาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เชอเนม รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่คนนี่ชื่อพี่ราม

“มาสิครับ ไปไหนเอ่ย” หนุ่มรุ่นพี่ยังคะยั้นคะยอ รามกับรู้สึกสงสาร

“ขอบคุณค่ะ ฉันแค่จะเดินไปขึ้นรถที่คิวรถตู้ ป้ายหน้านี้เอง ขอบคุณพี่รามนะคะ ขับรถดีๆ ค่ะ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้ราม เธอสบตาเข้ากับคนหล่อหน้านิ่งใจร้ายคนนั้น ชิ...

“ไม่ไปด้วยแน่นะ”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณมากค่ะ”

“ว้าว พี่รามรู้จักชื่อฉันด้วยแฮะ” สายตาดวงเล็กจับจ้องไปยังรถสปอร์ตคันหรูวิ่งออกไป ถ้าเป็นพี่รามคงไม่ใจร้ายเหมือนกับพี่มอส ชิ...คนหล่อแล้วไง ใจร้ายชะมัด จากที่เคยปลื้มชื่นชมความหล่อเมื่อวันก่อน ฉันเคยให้คะแนนความหล่อของผู้ชายคนนั้น 99.99 ตอนนี้ เหลือ -99.99 ชิ... นัยน์ตาคนตัวเล็กได้แต่มองตามรถของรามที่วิ่งออกไป

ด้านมอสหลังจากที่รามขับรถออกมาจากโชว์รูมแล้วนั้น มอสรู้สึกหงุดหงิดและหัวเสียสุดๆ ถ้าเชอเนมไม่มีตังมาจ่ายเขา ให้เวลา 1 เดือนดูสิเธอจะมีตังมาจ่ายเขาไหม ทว่าพอไอ้รามขับรถออกมามันก็เสือกใจดีเกินที่ชวนยัยนั้นขึ้นรถ ไม่ถามคนร่วมทางอย่างผม

“ใจดีว่ะ จะรับสาวไปด้วย” มอสที่นั่งหน้านิ่ง ตั้งแต่รามขับรถออกจากโชว์รูมเอ่ยมา

“กูแค่สงสารสาวน้อยผู้น่ารัก มึงจะใจร้ายกับน้องเขาไปไหน เด็กมันก็จะผ่อนให้อยู่”

“เป็นรถมึง มึงยอมปะละ” รามเงียบ

“ถ้าเชอเนมไม่มีตังมาจ่าย มึงจะเอายังไง พูดก็พูดนะ จากที่ฟังเธอพูดแล้ว ยากวะ” มอสเองถึงกับคิดไม่ตก ใบหน้าอันหล่อเหลาคิดหนักเป็นสองเท่า

“เข้าคุก” เสียเข้มตอบ

“น้องเขาไม่ได้ตั้งใจ มึงก็เห็นแล้วนิ”

“เป็นกูน่ารักแบบนั้น คงเก็บไว้ใกล้ตัว” รามเอ่ยยิ้มร้าย

“หึ...ทั้งผอมทั้งแห้ง หน้าอกแบนราบเป็นหน้ากลอง หุ่นไม่มีส่วนเว้าโค้งให้ดึงดูด อย่างยัยนั้น จะเอาไปทำอะไรได้” คำตอบของมอส รามถึงกับขำกึก

เชอเนมสายรุก...รุกก่อนได้เปรียบ รุกหนักจน พี่มอส ตกใจ ก็กระโจนเข้าใส่ไปเลยสิลูกสาว