6

หยางเชาวิ่งปาข้าวของอย่างสนุกสนาน แต่แล้วเท้าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเขา ลูกน้องสี่คนที่วิ่งตามมาเบรกไม่ทันจึงชนเธอจนเซถลาหน้าเกือบคว่ำทิ่มเศษกระเบื้องบนพื้น "อ๊ายยยย! " หมับ ! มือหนาคว้าชายเสื้อของเธอไว้ ทำให้เธอไม่ล้มลงไป หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 'นึกว่าจะเสียโฉมซะแล้วสิเรา' เขาออกแรงดึงเสื้อของเธอขึ้นมา ตัวเธอจึงกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง "ขอบใจ" เธอยิ้มให้เขาอย่างลืมตัวว่าเคยกลัวเขาเสียสนิท

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีเทาทำหน้านิ่งก่อนจะพูดอย่างช้าๆว่า "เธอรบกวนเวลาอ่านหนังสือของชั้น"

"ก็ชั้นอยากคุยกับคุณ แต่คนพวกนี้ไม่ยอมไปตามคุณมา ชั้นก็เลยต้องหาวิธีทำให้คุณมาหาชั้นเองไง" เขากวาดตามองห้องที่เกลื่อนไปด้วยเศษแก้วและละเทะจนดูไม่ได้

"เธอต้องการอะไร" เขาถามอย่างเยือกเย็นจนเธอเริ่มเสียวสันหลังอีกครั้ง

"ช ชั้นแค่รู้สึกเหงา เลยต้องการอุปกรณ์ไอทีไว้แก้เบื่อเท่านั้นเอง"

เขาจ้องเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉยก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพูดว่า "ตามชั้นมา" พูดจบเขาก็เดินไป จากนั้นเธอก็เดินตามเขาไป ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องหนังสือแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน หยางเชายืนมองเขาอย่างงุนงง ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "เธอบอกว่าเบื่อไม่ใช่เหรอ ไปหาหนังสือมาอ่านสิ" หยางเชาอ้าปากค้าง "อ่านหนังสือเนี่ยนะ?"

เขาพยักหน้าแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ หยางเชาทำหน้าไม่สบอารมณ์ 'นี่มันยุคไหนกันแล้ว ยังมีใครเขามานั่งอ่านหนังสือแก้เบื่อกันบ้าง โบราณชะมัด' เธอคิดพร้อมกับมองไปรอบๆห้องที่มีแต่หนังสือรายล้อมท่วมหัวท่วมหู หยางเชาเบะปาก 'ทำไมต้องมีหนังสือมากมายขนาดนี้ จะอ่านถึงชาติหน้าเลยเหรอ' แต่จะว่าไป เห็นหนังสือมากมายขนาดนี้ เธอก็หวนนึกถึงพี่ชายขึ้นมา มือบางค่อยๆสัมผัสหนังสือในชั้นอย่างคิดถึง ราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ในห้องของพี่ชาย ในห้องของเขาก็มีแต่หนังสือมากมายเหมือนกัน

"ยังหาหนังสือที่จะอ่านไม่เจอเหรอ" เสียงของเขาทำให้เธอตื่นจากภวังค์ เธอหันมาแล้วพูดว่า "ต้องพูดว่า ไม่ยากอ่านมากกว่า"

เขาปิดหนังสือที่อ่านแล้วจากนั้นก็โยนมาให้เธอ หยางเชารีบรับเอาไว้อย่างอัตโนมัติ

"งั้นก็อ่านเล่มนี้"

"ชั้นเพิ่งพูดไปว่าไม่อยากอ่านนะ"

ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างใจเย็น "ถ้างั้นก็กลับไปที่ห้อง ตอนนี้แม่บ้านคงทำความสะอาดเสร็จแล้ว" หญิงสาวเม้มปากแน่น และเดินไปนั่งข้างเขา เปิดหนังสืออ่านอย่างจำใจ 'อย่างน้อยก็คงดีกว่ากลับไปนอนเหงาอยู่ในห้องล่ะมั้ง'

"อ่านเสียงดังๆให้ชั้นฟังด้วย" ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆเอ่ยขึ้น เธอหันไปมองชายที่นั่งไขว่ห้างกอดอกพร้อมกับสูบบุหรี่พ่นควันอยู่ข้างๆ

"คุณอ่านไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังอยากฟังอีกล่ะ"

"ชั้นยังอ่านไม่จบ"

"ถ้างั้นคุณก็เอาไปอ่านต่อเถอะ เดี๋ยวชั้นจะไปเอาเล่มอื่นมาอ่าน"เธอยื่นหนังสือให้เขา แต่นอกจากเขาจะไม่รับแล้วยังหันมาจ้องหน้าเธอแทน หยางเชาดึงหนังสือกลับมาและเปิดอ่านเสียงดังตามที่เขาต้องการ ชายหนุ่มบดก้นบุหรี่ลงในที่ทิ้ง แล้วนั่งตัวตรงกอดอกพร้อมกับหลับตา เธออ่านไปได้เกือบครึ่งเล่ม แล้วเธอก็หยุดพัก ชายหนุ่มที่นั่งหลับตาอยู่ก็พูดขึ้นว่า "หยุดทำไม"

"ชั้นรู้สึกคอแห้ง"

"เกาซาน" เขาเอ่ยเสียงดัง เกาซานรีบเข้ามา "น้ำ"

"ครับ"

เกาซานรีบเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับน้ำส้มเย็นๆหนึ่งแก้ว

"ให้เธอ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น เกาซานทำหน้าอึ้งก่อนจะยื่นน้ำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆผู้เป็นนาย "น้ำครับ" หยางเชารับน้ำมาดื่มพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาทให้เขา เกาซานก็ถลึงตาใส่เธอกลับ ทั้งสองเล่นสงครามประสาทกันอยู่พักหนึ่ง เมื่อเธอดื่มน้ำจนหมด เกาซานก็เอาแก้วออกไป