5

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องที่เขาให้คนเตรียมไว้ให้ เธอหันไปมองชายลึกลับที่เดินจากไป ประตูที่ค่อยๆปิดลง เธอมองเงาคนด้านนอกที่ยืนเฝ้าอย่างแน่นหนา หญิงสาวเบะปาก "กลัวชั้นจะหนีขนาดนั้นเลยเหรอถึงให้คนมาเฝ้ามากมายขนาดนั้น ชิ " หยางเชาเดินสำรวจจนทั่วห้อง ก่อนจะกระโดดลงบนเตียงนุ่ม "ถึงจะเหมือนถูกขังก็เถอะ แต่ที่นี่ดูเหมือนจะสบายกว่าที่อยู่เดิมเยอะเลย" ห้องเดิมที่เธออยู่ค่าเช่าต่อเดือนเกือบสี่หมื่น ก็ว่าหรูหราที่สุดแล้วนะ พอมาเจอที่นี่แล้ว ที่นั่นดูชิดซ้ายไปเลย แม้แต่พรมเช็ดเท้ายังเทียบไม่ติด

ห้องหนังสือ

"จะดีเหรอครับ ที่ให้เธอมาอยู่ที่นี่" เกาซาน ชายหนุ่มที่เป็นผู้ช่วยพูดขึ้น ชายหนุ่มที่กำลังเลือกหนังสือที่ต้องการอ่านตอบอย่างไม่สนใจ "เรื่องที่ชั้นติดสินใจแล้ว นายไม่จำเป็นต้องถามอีก"

"ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้นดูไม่น่าไว้ใจ คุณรู้จักเธอดีพอแล้วเหรอครับ" เกาซานยังอดกังวลไม่ได้

ชายหนุ่มหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่มแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาเขายกขาไขว่ห้างอย่างสบายและเอ่ยเสียงเข้มว่า "เหล้า"

"ครับ" เกาซานไม่ถามต่อ เพราะรู้จักนิสัยของผู้เป็นนายดี เรื่องอะไรที่เขาไม่ต้องการบอกก็ไม่ควรถามให้พาลหงุดหงิด เกาซานติดตามเขามาเกือบ5ปี เรียกว่าเป็นคนสนิทก็ว่าได้ ปกติแล้วผู้เป็นนายจะมีนิสัยเย็นชา เคร่งขรึม จริงจัง และที่สำคัญ ไม่เคยออกไปในที่สาธารณะเลย เรื่องส่วนตัวของเขาค่อนข้างลึกลับ ซึ่งแม้แต่เกาซานเองก็รู้เพียงแค่ที่เขาต้องการให้รู้เท่านั้น ตั้งแต่ที่ติดตามมาเกาซานไม่เคยเห็นผู้เป็นนายเข้าใกล้ผู้หญิง หรือสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กับผู้หญิงคนนี้ เขาถึงกับตามไล่ล่าด้วยตัวเอง และยังให้มาอยู่ใกล้ๆอีกด้วย ซึ่งถ้าเป็นโจรทั่วไป ป่านนี้ก็คงโดนเป่าหัวไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าผู้เป็นนายต้องการทำอะไรกันแน่ เขาเดินไปหยิบเหล้าที่อยู่ในห้องข้างๆมาให้ผู้เป็นนายดื่ม

หยางเชานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง "ถึงจะสบาย แต่ก็น่าเบื่อชะมัดเลย" เธอลุกขึ้นมองหาอุปกรณ์ไอทีในห้อง "ไม่คิดจะมีทีวี หรือว่า โน๊ตบุ๊ค ให้ชั้นดูแก้เบื่อสักหน่อยเหรอ" เธอเดินไปที่ประตูแล้วเคาะดังๆหลายที

ชายที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างห้องได้ยินเสียง จึงพูดขึ้นว่า "ไปดูสิ" นิ้วเรียวพลิกหน้าหนังสืออย่างไม่สนใจ

"ครับ" เกาซานตอบรับแล้วรีบเดินออกไปดู

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเขาก็ถามลูกน้องที่เฝ้าอยู่ว่า "เกิดอะไรขึ้น"

ลูกน้องคนนึงตอบว่า "จู่ๆ เธอก็บอกว่าอยากได้โน๊ตบุ๊คครับ"

เกาซานฟังแล้วก็แสยะยิ้ม "นี่เธอฝันไปหรือเปล่า" หยางเชาเท้าเอวจ้องหน้าเกาซานอย่างหาเรื่อง "คุยกับพวกนายไปก็มีแต่เปลืองน้ำลาย ไปตามผู้ชายคนนั้นมา ชั้นมีเรื่องจะคุยกับเขา" เมื่อได้ฟังเธอพูดดังนั้นเกาซานและลูกน้องต่างพากันหัวเราะ "นี่เธอคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดไหนกันเชียว ฟังแล้วตลกสิ้นดี" หยางเชาพยักหน้าอย่างท้าทาย "เดี๋ยวก็รู้ว่าชั้นสำคัญขนาดไหน" พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในห้อง หยิบแจกันราคาแพงขึ้นมาแล้วทุ่มลงไปบนพื้นจนแตกกระจาย "เฮ้ยๆ เป็นบ้าหรือไงหะ" เกาซานพูดเสียงหลงเมื่อเห็นแจกันราคาแพงกลายเป็นเศษกระเบื้องไปแล้ว หยางเชาแสยะยิ้ม 'ถ้าไม่ยอมมาเจอชั้น เฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้ไม่เหลือชิ้นดีแน่' เธอเดินไปหยิบโคมไฟบนหัวเตียงทุ่มลงบนพื้น จากนั้นก็เฟอร์นิเจอร์ที่เป็นกระเบื้องขว้างลงพื้นอย่างสนุกสนาน เกาซานทนดูไม่ได้สั่งให้ลูกน้องเข้ามาจับเธอ "มัวยืนดูอะไรอยู่ รีบเข้าไปจับเธอไว้สิ " ลูกน้องสี่คนวิ่งเข้ามาจับเธอแต่บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องจึงทำให้วิ่งได้ไม่เต็มที่ แต่สำหรับหยางเชานั้นชอบมาก เธอวิ่งไปทางนั้นทีทางนี้ทีพร้อมกับหยิบของขว้างไปด้วย "นี่คนหรือลิงเนี่ย รีบจับตัวเธอไว้สิ" เกาซานสั่ง ในห้องนั้นอลหม่านวุนวาย จนชายที่อยู่ห้องข้างๆเริ่มทนไม่ไหว มือหนาปิดหนังสือลงอย่างแรง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไป