4 :

เชอรี่ เชา เดินเข้าไปในห้องน้ำ 10 นาทีต่อมา กลายเป็นหยางเชาเดินออกมา ชุดเดรสในตอนแรกกลายเป็นเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำกับกางเกงยีนส์สีดำรองเท้าผ้าใบ ผมสีน้ำตาลยาวสลวยก็มัดรวบเป็นหางม้าแบบสบายๆมีหมวกสีดำสวมทับ "ทำงานไม่สำเร็จ จะบอกกับตานั่นดีไหมนะ หึ ใครสนล่ะ ถึงจะไม่ได้ สี่ร้อยล้าน แต่ถ้าเอาเจ้านี่ไปขาย ก็น่าจะได้สัก สามสิบสี่สิบล้าน ก็ยังดี งั้นชิ่งเลยละกัน " เธอมองยูเอสบีที่มีข้อมูลสำคัญที่เธอแอบดึงออกมาจากคอมของผู้จัดการ ถึงคอมนั่นจะไม่มีข้อมูลเมื่อสี่ปีก่อนที่ชายคนนั้นต้องการ แต่ข้อมูลสำคัญในบริษัทน่ะเพียบ มีหรือที่นักโจรกรรมอย่างชั้นจะปล่อยผ่านไปน่ะ ! หญิงสาวยิ้มแล้วเดินไป แม่บ้านเดินสวนเข้ามาทำความสะอาดห้องน้ำ เมื่อเปิดถังขยะออกก็พบชุดเดรสหมวกแว่นตารองเท้าส้นสูงและวิกผมสีทองอยู่ในนั้น แม่บ้านมองอย่างแปลกใจก่อนจะหยิบขึ้นมาดู "ของยังดีๆอยู่เลย ใครเอามาทิ้งกันนะ" พูดจบเธอก็เก็บใส่รถเข็น แล้วทำความสะอาดต่อ

หยางเชาเดินไปตามทางเรื่อยๆ อย่างคาดเดาจุดหมายไม่ได้ ครืด ๆ ~ มือถือในกระเป๋าเสื้อสั่นขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วกดตัดสายทิ้ง ก่อนจะหย่อนมันลงไปในสระน้ำข้างๆ แล้วเดินต่อไป ใช่ สายที่โทรมาเมื่อครู่เป็นเบอร์ของชายคนนั้น มือถือเป็นเครื่องมือเดียวที่ทำให้เขาหาตำแหน่งเธอได้ ไหนๆก็จะหนีแล้ว แล้วเธอจะเก็บมันไว้ให้เขาตามตัวเธอเจอได้อีกทำไมล่ะ !

หยางเชาเดินจาก เขต 2 มาจนถึง เขต 4 จากนั้นก็แวะเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ ระหว่างที่กำลังยืนเลือกกาแฟในตู้เย็นอยู่นั้น ตื๊อ ดือ ~ เสียงประตูอัตโนมัติดังขึ้น พร้อมกับชายร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อโค้ชตัวยาวสีดำกับกางเกงสแล็คขายาวบนรองเท้าสีเงินหนังจระเข้ที่ขัดจนเงาวับก้าวเข้ามา หยางเชาที่เลือกกาแฟได้แล้วก็กำลังจะเอื่อมไปหยิบ แต่ทว่า กึก ! เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจ่ออยู่ตรงเอว เธอจึงหยุดชะงัก แล้วค่อยๆหันไป เมื่อเห็นเขาดวงตาของเธอก็ลุกวาวขึ้น เจ้าของนัยน์ตาสีเทาหันมาจับจ้องเธออย่างคาดโทษ 'คริส เชา ! เขารู้ได้ยังไงว่าชั้นอยู่ที่นี่'

รถสปอร์ตสีดำ หยางเชานั่งกอดอกอยู่ที่เบาะหลัง โดยที่เขาก็นั่งอยู่ข้างๆ เพราะวันนี้มีคนขับรถ รถเริ่มออกตัวแล่นไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ จากที่เงียบมานาน เขาก็พูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า "คำอธิบาย"

หยางเชาแสร้งทำหูทวนลม "หะ"

เขาเขี่ยขี้บุหรี่ใส่ที่ทิ้งบุหรี่อย่างใจเย็น "ชั้นรอฟังคำอธิบายของเธออยู่ จะเปิดปากพูดเอง หรือว่าจะให้ชั้นช่วยเปิดให้ดีล่ะ"

"ชั้นก็กำลังจะบอกคุณอยู่พอดี ว่าชั้นถูกจับได้ เลยรีบหนีออกมา ส่วนข้อมูลที่คุณต้องการน่ะ ไม่มีหรอก"

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแล้วหรี่ตาลง "งั้นเหรอ รีบหนีออกมาจากที่นั่น เหมือนกับตอนที่เธอกำลังจะหนีชั้นอย่างนั้นสินะ"

ดวงตาของเธอกระตุกเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นปกติ "คุณพูดอะไรน่ะ เงินสี่ร้อยล้านอยู่ตรงหน้า ถ้าชั้นทิ้งไปก็โง่เต็มทีแล้ว"

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นหน้ามาหาเธอ "งั้นลองบอกมาสิ ว่าที่เธอทิ้งมือถือลงสระน้ำหลังจากที่เห็นเบอร์ของชั้นโทรเข้ามา แล้วยังยืนยิ้มอย่างสบายใจ คงคิดว่าทำแบบนี้แล้ว ชั้นจะตามหาเธอไม่เจอสินะ"

หญิงสาวทำหน้าอึ้ง แต่ไม่ได้เพราะถูกเขาจับได้หรอกนะ แต่เป็นเพราะคนตรงหน้านี้หล่อเกินไปแล้วน่ะสิ มองไกลๆก็ว่าหล่อมากแล้วนะ ไม่คิดว่าพออยู่ใกล้ดาเมจความหล่อของเขาจะรุนแรงจนทำให้เธอตกตะลึงอึ้งได้ขนาดนี้ เธอมองเขาตาไม่กระพริบ ปากบางขยับพูดอย่างตะกุกตะกัก "จ จะบ้าเหรอ ชั้นจะรับสายคุณ แต่ว่ามือมันลื่นเลยเผลอทำมือถือตกน้ำ ก็แค่นั้นเอง ว่าแต่ ทำไมคุณถึงรู้ล่ะ หรือว่าคุณแอบตามดูชั้นงั้นเหรอ"

ชายหนุ่มกลับไปนั่งตรงตัวแบบเดิมแล้วบดก้นบุหรี่ในที่ทิ้งบุหรี่ "ขึ้นชื่อว่าโจร ไฉนเลยจะน่าไว้ใจ และมันก็เป็นอย่างที่ชั้นคิดจริงๆ ชั้นจะให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าเธอยังคิดไม่ซื่ออีกล่ะก็ ..!" เขาหยุดไว้แค่นั้น เพื่อให้เธอคิดต่อ หยางเชามองเจ้าของนัยน์ตาสีเทาที่จับจ้องมา นัยน์ตาสีเทานั้นฉายแววของสัตว์ร้ายเลือดเย็นที่กำลังจะขย้ำเหยื่อออกมา จนหยางเชารู้สึกเสียวสันหลังอีกครั้ง