บทที่ 5 ปะทะกัน

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก เหมือนดั่งถูกบีบหัวใจ

ธิชาเคยบังคับตัวเองให้ลืม ดังนั้นความทรงจำนั้นจึงถูกฝังไว้ในก้นลึกของหัวใจ

เขาเปิดบาดแผลที่เธอปกปิดไว้ มองดูสภาพอันเลวร้ายเลือดอาบของเธอ กลับพูดอย่างง่ายดายแบบนี้

ธิชาเผยอปาก ยิ้มอย่างหน้าซีด เธอมองเขาด้วยสายตาแน่นิ่ง พูดจาเสียดสี “ดีจังเลย แม้แต่ลูกชายก็มีแล้ว เอามาอบรมเป็นทายาทอย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม ดูแล้วต้องขอแสดงความยินดีต่อพี่วินแล้วจริงๆ”

ผู้ชายไม่ได้ถูกรบกวนอารมณ์เพราะคำพูดเสียดสีของเธอเลย มุมปากของเขายิ้มอย่างโหดร้าย มือทั้งคู่จับขาสองข้างของเธอไว้ กดทับลงมาบนตัวเธออย่างแรง ต่อเนื่อง

ธิชาเจ็บมาก

แต่ไม่กล้าออกเสียง

เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น หลับตาแน่นอย่างเจ็บปวด

แต่ถึงแม้จะหลับตาแน่น น้ำตาเค็มและเปียกนั้นยังคงไหลอาบเต็มหน้า

ถ้าหากฝนตกก็ดีแล้ว

เหมือนฝนโปรยปรายตอนคืนนั้นที่เธอบรรลุนิติภาวะ ฝนเม็ดใหญ่สาดอยู่ที่หน้าต่าง บดบังเสียงร้องไห้ของเธอ

ถ้าหากวินาทีนี้ฝนกระหน่ำลงมาก็คงจะดี

.......

เช้าวันรุ่งขึ้น

ญาณินเห็นตาของธิชาบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกก็สงสัยอยู่บ้าง จากนั้นสายตาก็มองไปที่ข้อมือเธอ จากแขนเสื้อที่หลวมของเธอมองเห็นรอยแดงเป็นวงๆที่น่าสงสัย

ญาณินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงมือของเธอ ถามอย่างสงสัย “เธอดูแล้วอ่อนเพลียมาก ไม่สบายหรือเปล่า ธิชา เธอเป็นอะไร?”

นิ้วธิชาที่ถูกเธอจับไว้ทั้งสั่นและชา

เธอดึงมือตัวเองออกอย่างเงียบๆ พูดเสียงเบา “ฉันแค่เป็นประจำเดือนเท่านั้น เจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไร”

ญาณินมองดูสีหน้าอันซีดเซียวของเธอ สายตาเปลี่ยนเป็นคลุมเครือ ในใจไม่รู้คิดอะไรอยู่

.......

หลังเลิกเรียนช่วงค่ำ ธิชาทำงานในร้านกาแฟตามปกติ

ตอนที่ฟ้าค่อยๆมืดลง ตำรวจหลายนายปรากฏตัวกะทันหัน พาตัวเธอไปอย่างไม่พูดอะไรเลย

ในสถานีตำรวจ....... ธิชาเห็นผู้ชายคนนั้นที่ทำให้เธอตกใจในค่ำคืนนั้น

ดนัยกฤตใส่ชุดสูทสีเทาอ่อน เค้าโครงใบหน้างดงามราวกับแกะสลัก เขานั่งอย่างเรียบร้อย ราศีจับ ไม่เหมือนกับสถานการณ์คืนนั้นที่เจอกันครั้งแรก

ธิชาเคยเห็นเขายิงปืนฆ่าคนกับตา เลือดสาดสมองกระจายในทันใดนั้น เธอนึกขึ้นมาได้ก็ตื่นตระหนก

แต่วินาทีนี้ ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนกับนักธุรกิจที่ถ่อมตัวมีมารยาท ไม่มีความโหดร้ายดุดันอย่างคืนนั้นเลย

ตำรวจถามอย่างเคร่งครัด “เป็นคุณธิชา ใช่ไหม ในฐานะหนึ่งในพยานผู้เห็นเหตุการณ์ฆาตกรรม ทางตำรวจขอให้คุณให้ความร่วมมือบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขึ้นนั้นหน่อย”

ธิชาอดไม่ได้ที่จะดูผู้ชายคนนั้นอีกหลายครั้ง

เธอรู้ว่าตัวเองพูดไปเรื่อยไม่ได้ ผู้ชายแช่ภักดิภูมิเมธีคนนี้........แค่มองทีเดียวก็ดูออกว่าไม่ใช่คนธรรมดา แม้แต่ธาวินเขาก็ไม่กลัวเลยแม้แต่นิดเดียว ยากที่จะจินตนาการว่าเบื้องหลังเขาใหญ่โตขนาดไหน

ธิชาแค่อยากหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก “คืนนั้นฉันได้ยินเสียงปืนจากข้างทาง ก็เลยอยากซ่อนตัวไว้ แต่ว่าร่างกายไม่ค่อยสบาย หรืออาจจะเป็นเพราะตกใจ ก็เลยสลบไป”

ตำรวจพูดว่า “สลบไปแล้ว? ผู้ชายคนนี้คุณน่าจะเคยเห็นมั้ง มีคนชี้ตัวว่าเขาใช้ปืนฆ่าคน คืนนั้นคุณเห็นหรือเปล่า?”

ธิชาส่ายหน้าอย่างระวัง “ฉันเหมือนจะเห็นผู้ชายคนนี้อยู่รำไร แต่ไม่เห็นเขายิงปืน”

เห็นได้ชัดว่าตำรวจแค่ทำหน้าที่เป็นกิจวัตรเท่านั้น ถามไปไม่กี่ประโยคก็เตรียมตัวปล่อยคนกลับ

แต่ในวินาทีนี้เอง

แขกไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตัวที่สถานีตำรวจหน้าดำเคร่งเครียด ทำให้ผู้บังคับการสถานีต้องตกใจ

ผู้บังคับการยิ้มอย่างเสแสร้งอยู่ข้างกายเขา “คุณชายธาวิน ต้องขอโทษจริงๆ แม้แต่ท่านก็ถูกรบกวนแล้ว คุณธิชา ก็แค่มาเป็นพยานให้ปากคำเท่านั้น เรื่องเล็ก เรื่องเล็กๆเอง เพียงแค่ลูกน้องข้างล่างไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูบ้านท่านเท่านั้น เสียมารยาทแล้ว ขอท่านอภัยด้วย”

ธิชาไม่กล้าสบตากับเขา หวาดผวาอย่างมาก คืนนั้นเธอเพื่อจะหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยาก บอกแค่ว่าตัวเองเป็นลมถูกส่งไปโรงพยาบาล ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ยิงปืนแม้แต่น้อย

ธาวินเดินไปข้างหน้าเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ จับข้อมือเธอก็ดึงออกขึ้นมา จ้องเธอด้วยแววตาดุร้าย จากนั้นก็หันไปมองดนัยกฤตที่อยู่ไม่ไกล

ดนัยกฤตยิ้มอย่างความหมายลึกซึ้ง “คุณชายธาวิน สบายดีไหม ที่แท้คนที่ผมใจดีช่วยไว้นั้นคือคุณหนูของตระกูลธนาภูวนัตถ์ ดูแล้วครั้งนี้ คุณชายธาวินติดหนี้บุญคุณผมหนึ่งครั้งแล้ว”

ธาวินเม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าดูแล้วไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

เขาดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ดูแล้วเป็นพิธีรีตอง น้ำเสียงน่าสะพรึงกลัว

“คนสูงส่งอย่างประธานดนัยงานยุ่ง ใจดีส่งน้องสาวผมไปโรงพยาบาล ต้องพูดขอบคุณจริงๆ น้องสาวของผมคนนี้ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก รบกวนประธานดนัยแล้ว”

ดนัยกฤตยิ้มอย่างเย็นชา น้ำเสียงอันเย็นชานั้นไม่มีอุณหภูมิแม้แต่น้อย “ผมพูดเล่นเท่านั้น คุณชายธาวินไม่ต้องใส่ใจ”

ธิชาฟังอยู่ด้านข้างด้วยความงง

แต่อย่างน้อยเธอก็จับเนื้อหาสำคัญได้ ธาวินรู้จักผู้ชายคนนี้

อีกอย่าง.......

ถึงแม้ดูแล้วเหมือนคำสนทนาธรรมดา แต่ระหว่างผู้ชายสองคนนี้เหมือนมีความหมายแฝงอยู่ เกรงว่าจะเคยมีความขัดแย้งอะไรมาก่อน

คนที่สามารถทำให้ธาวินไม่พอใจอย่างเห็นได้แต่ยังต้องใช้คำพูดพิธีรีตอง ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ธาวินโหดร้ายขี้สงสัยมาตลอด เธอยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้

........

นอกประตูสถานีตำรวจ รถเบนท์ลี่ย์กันกระสุนสีดำคันนั้นของธาวินจอดนิ่งอยู่ตรงนั้น

เธอถูกธาวินผลักเข้ารถอย่างไม่พูดอะไรเลย หน้าผากชนเข้าเบาะรถ เวียนหัวขึ้นทันที

ยังนั่งไม่นิ่งก็ถูกผู้ชายดึงผมจากข้างหลัง

มือของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงดุร้าย “ธิชา ฉันดูถูกเธอเกินไปหรือเปล่า แม้แต่ดนัยกฤตก็ยังไปยุ่งเกี่ยวได้ นางแพศยาอย่างเธอยังทำอะไรลับหลังฉันอีก พูดมา”