บทที่ 4 เธอเคยตั้งครรภ์ลูกของธาวิน

ธิชาตะลึงจนลืมแม้กระทั่งหายใจ

เธอไม่ได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนโยนของธาวินแบบนี้มานานแล้ว

เพราะฉะนั้นตอนนี้เขา......กำลังแสดงบทบาทพี่วินที่ดีต่อหน้าคู่หมั้นตัวเอง?

ธิชามองไปที่เขาด้วยสายตาซับซ้อน

สายตาของผู้ชายลึกซึ้ง ท่ามกลางความเงียบสงบนั้นมีความดื้อรั้น

แต่สามารถมองเห็นได้เพียงมุมของธิชานั้น

เธออยู่กับธาวินนานขนาดนี้ นอนกันบนเตียงก็หลายร้อยครั้ง ทำไมเธอจะไม่เข้าใจความหมายของเขา

เขากำลังข่มขู่เธอ ถ้าหากเธอไม่ยอมให้ความร่วมมืออย่างเชื่อฟัง สิ่งที่รอเธอก็คือบทเรียนอันเจ็บปวดแน่นอน

ริมฝีปากของเธอขยับเล็กน้อย เหมือนเปิดปากนั้นมันยากขนาดไหน

แต่ทว่าวินาทีก่อนที่เธอจะพูด น้ำเสียงอันอ่อนหวานของญาณินก็พูดกับผู้ชาย “วิน คุณอย่าทำให้ธิชาลำบากใจเลย ชั่วเวลาสั้นแบบนี้เธอยังปรับตัวไม่ทัน”

.......

เพราะว่าการห้ามปรามของญาณิน สุดท้ายธาวินก็ไม่ได้บีบให้เธอเรียกคนอีก

แต่ว่าญาณินนั่งข้างโต๊ะอาหาร ขวามือของธาวินในฐานะพี่สะใภ้ในอนาคต

ระหว่างที่ทั้งสามคนกินข้าวพร้อมกัน ธิชาเห็นธาวินที่เธอรู้สึกแปลกหน้า

เขาดูเหมือนเป็นแฟนที่ดี ตักน้ำซุปตักกับข้าวให้ญาณิน แม้กระทั่งช่วยเธอปอกเปลือกกุ้ง

ธิชาไม่อยากเห็นฉากที่รังเกียจแบบนี้ จึงทำได้เพียงกินข้าวในถ้วยของตัวเองอย่างเงียบๆ

.......

เมื่อเข้าสู่เวลากลางคืน ครั้งแรกที่ญาณินค้างคืนที่ตระกูลธนาภูวนัตถ์

ธิชามองดูธาวินกอดเอวเธอเดินขึ้นชั้นบนไปด้วยกันกับตา แล้วเข้าไปในห้องนอนธาวินพร้อมกัน ปิดประตูห้องมิดชิด

ธิชานอนไม่หลับแม้แต่น้อย

ห้องนอนของธาวินอยู่ด้านข้าง

แต่ระบบกั้นเสียงของบ้านดีมาก เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ทั้งๆที่เงียบสงบขนาดนี้ แต่กลับเหมือนเกิดภาพหลอน

เธอรู้สึกเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้

เพื่อนรักตั้งแต่เล็กจนโตของเธอ ขณะนี้กำลังมีอะไรกันอย่างมีความสุขกับผู้ชายของเธอ

ธาวินยี่สิบแปดปีแล้ว

ถึงอายุที่ควรแต่งงานมีลูกแล้วจริงๆ

เธอรู้แต่แรกแล้วว่าต้องมีวันนี้ เพียงแค่คิดไม่ถึง ว่าเร็วขนาดนี้ อีกอย่างฝ่ายตรงข้ามยังเป็นคนที่สนิทที่สุดของเธอ

ตอนที่ธิชาถูกเขาทรมานอย่างเลวร้ายที่สุด เคยคาดหวังในใจมาแล้วนับไม่ถ้วนว่าผู้ชายคนนี้จะเบื่อตัวเอง เลี่ยนตัวเองไปอย่างสิ้นเชิงเลยยิ่งดี

พอธาวินแต่งงาน เวลาที่จะมายุ่งเกี่ยวกับตัวเองก็จะน้อยลงมาก อีกอย่างยังต้องเห็นแก่ศักดิ์ศรีของภรรยาและตระกูล

เธอควรจะดีใจ

แต่ทำไมถึงหัวเราะไม่ออกสักนิด

........

สุดท้ายธิชาก็หลับไปท่ามกลางค่ำคืนอันยาวนานและทรมาน

แต่ทว่าขณะที่เธอกำลังนอนอย่างสะลึมสะลือ ขาสองข้างก็ถูกมืออันคุ้นเคยแยกออกจากกัน ธาวินชนเธอจนบังคับให้เธอตื่น

สายตาง่วงนอนของสาวน้อยมองท่อนล่างอย่างตะลึง เธอมองท่าทางผู้ชายทำร้ายอยู่บนร่างเธอเหมือนดั่งปกติ อดกรีดร้องออกมาไม่ได้

“ธาวิน พี่บ้าไปแล้วใช่ไหม? พี่ลืมแล้วเหรอว่าพี่เป็นผู้ชายที่ใกล้แต่งงานแล้ว คู่หมั้นของพี่อยู่ห้องข้างๆ พี่อยากให้เพื่อนรักอย่างเราสองคนแตกคอกันเหรอ?”

ท่าทางตอนธาวินยิ้มมันดูเซ็กซี่ที่สุด

เขาจับข้อเท้าสองข้างของเธอไว้ ขยี้ย่ำยีเธออย่างรุนแรงเหมือนปกติ

“เพื่อนรักแตกคอ? ลองดูก็ไม่มีอะไรไม่ดี”

ธิชาถูกบีบให้ส่งเสียงอันน่าอับอายออกมา.......ส่วนเธอจำได้ทุกวินาทีว่าญาณินนอนอยู่ห้องข้างๆ ธาวินอาจจะเพิ่งลงมาจากร่างของเธอเพียงไม่นาน

อารมณ์ต่อต้านที่ธิชามีต่อเขาถึงขั้นสูงสุดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ทันใดนั้นเธอเหมือนกับสัตว์น้อยที่คลุ้มคลั่งเริ่มต่อสู้ขัดขืนกับเขาทั้งแขนขา

เธอใช้แรงอย่างเต็มที่ทุกครั้ง จนตัวเองไร้เรี่ยวแรง

ที่สุดแล้วก็เป็นเพียงการต่อสู้ของสัตว์ที่ถูกกักขัง ธิชาไม่สามารถหนีชะตาชีวิตใดๆจากควบคุมของเขา

สภาวะบนเตียงของธาวินไม่เพียงไม่ได้สำรวมเนื่องจากเรื่องงานแต่ง กลับดูเหมือนยิ่งรุนแรง

.......

ชั่วเวลาสุดท้าย ธิชาตัวสั่นจนเนื้อบนไหล่ของเขา ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

เธอร้องไห้ตะโกนพูด “ธาวิน ต่อไปนี้อย่างแตะต้องฉันอีก ญาณินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน คุณสามารถไม่เอาหน้าได้ แต่ฉันไม่อยากทำผิดต่อเธอ”

ธาวินลูบคลำเนื้อนุ่มนวลสองก้อนนั้นอย่างไม่ยอมปล่อย นวดคลึงอย่างรุนแรง

“ธิชาสุดที่รักของฉัน พี่วินจะแต่งงานแล้ว ดูเหมือนเธอจะเสียใจมาก? ทำไมต้องขี่ช้างจับตั๊กแตน เธอก็รู้ดีแก่ใจ ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่ หลังจากที่ฉันแต่งงาน......เธอก็ยังคงเป็นของเล่นบนเตียงฉันเหมือนเดิม นอกจากว่าฉันเล่นจนเบื่อแล้ว ไม่อย่างนั้นเธออย่าคิดที่จะคลานลงจากเตียงฉันตลอดไป”

ธิชาตาแดงก่ำทั้งสองข้างจ้องมองเขา “คุณจริงจังกับญาณินไหม? รักเธอจริงเหรอ หรือว่าแต่งงานเพื่อผลประโยชน์? หรือว่า.......คุณตั้งใจทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง”

ผู้ชายตบหน้าของเธอ พูดอย่างเย็นชา “อย่างพูดดีเข้าหน้าเลย ฉันแต่งงานกับญาณิน เหตุผลง่ายมาก เธอมีการศึกษารู้มารยาท เป็นคุณหนูตระกูลผู้ดีอย่างแบบฉบับ ตระกูลมงคลวัชรกุลก็คู่ควรกับตระกูลธนาภูวนัตถ์ ที่สำคัญที่สุดคือ.......ในท้องของเธอมีลูกของฉัน”

น้ำตาในขอบตาของธิชาหยุดไหลในทันที ยังไงก็ไหลไม่ลง

เธออ้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างแรง “นี่มันเป็นไปไม่ได้......คุณพูดอะไร? คุณทำให้เธอท้องแล้ว?”

ธาวินสีหน้าเรียบเฉย “ใช่ บางทีอาจจะเป็นลูกชายก็ได้ ก็ต้องให้เธอแต่งเข้าบ้านเป็นธรรมดา ให้ลูกชายคนโตฉันเข้าสู่วงศ์ตระกูล”

ท้องของธิชามีอาการเจ็บอย่างรุนแรง

เธอยื่นมือจับท้องของเธอไว้

อาการปวดแบบนี้เว้นระยะเป็นเดือน ปวดขึ้นมาอีกครั้งอย่างกะทันหัน

ลูก

เธอก็เคยตั้งครรภ์ลูกของธาวิน

แต่ว่าทารกในครรภ์เล็กๆนั้น

ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่แม้แต่น้อย

ธาวินส่งเธอไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง มองเธอถูกหามขึ้นแท่นถ่างขาสองข้างออกจากกันกับตาตัวเอง มองดูหมอใช้คีมผ่าตัดอันเย็นเยือกคีบสายเลือดของเธอออกไปด้วยตาตัวเอง