บทที่ 3 คู่หมั้นของธาวิน

ธิชากัดริมฝีปาก กำหมัดไว้แน่นอย่างไร้เสียง

เขาเหยียดหยามเธอยังไง เธอก็ทนได้ แต่เกลียดที่สุดก็คือเขาเหยียดหยามแม่ของเธอ......

แต่เธอไม่มีความสามารถ ไม่กล้าอารมณ์เสียใส่เขา

ถึงแม้จะโกรธจนตัวสั่น ก็ทำได้แค่ทน

ธาวินนวดคลึงเอวของเธอไปมาด้วยแรงอันคลุมเครือ คำพูดที่ออกจากปากนั้นหยาบคายอย่างที่สุด

“ในเมื่อไม่สบาย ถ้าอย่างนั้นก็รักษาตัวดีๆ เธอต้องจำไว้ตลอดว่าเธอเป็นของฉัน ร่างกายก็คือต้นทุนของเธอ ทนรับไม่ไหวแบบนี้ จะทำให้ฉันพอใจได้ยังไง?”

“ตั้งแต่ตอนนี้ เพิ่มข้อตกลงอีกหนึ่งข้อ จากนี้ไปเธอผอมหนึ่งกิโล หักหนึ่งหมื่น”

เขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย นิ้วยาวหยิกแก้มของเธอ “เพื่อจะเอาเงินจากตัวพี่วินคนนี้ จากนี้ไปก็กินเยอะหน่อย กินอ้วนหน่อย อือ?”

ผิวอันอ่อนนุ่มของธิชาถูกเขาหยิกจนเจ็บ

เธอรู้สึกปวดที่ปลายจมูกฉับพลัน อาจจะเป็นเพราะว่าความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืน

อะไรบางอย่างที่คอยพยุงตัวเองให้ทนใช้ชีวิตมันแตกสลายแล้ว เมื่อแตกสลายแล้วสิ่งที่ออกจากข้างในก็คือความสิ้นหวัง

เมื่อก่อนธาวินไม่ได้เป็นแบบนี้

เขาเคยเป็นพี่วินที่ดีที่รักใคร่เธอ

เพียงแค่ตั้งแต่วันที่พ่อเส้นเลือดในสมองแตกวันนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

เธอไม่เพียงต้องทนรับความเกลียดชังและทรมานเหยียดหยามอย่างไม่มีเหตุผลของธาวิน ยังต้องใช้ร่างกายตัวเองมาประคับประคองชีวิตของแม่อีก

ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองทนได้ แต่ว่าแรงกดดันอย่างไม่มีวันสิ้นสุดแบบนี้ ค่อยๆทำให้เธอหายใจไม่ออก

ธิชารู้สึกว่าตัวเองน่าจะสมองผิดปกติ เธอเบิกตาโตฉับพลัน ตาโตสดใส

เธอมองธาวินอย่างจริงจัง เผยอริมฝีปากถามเธอ “พี่วิน พี่จะทรมานหนูถึงเมื่อไหร่? พี่บอกหนูได้ไหม ว่าหนูทำอะไรผิดกันแน่?”

สีหน้าดุร้ายกระลิ้มกระเหลี่ยของธาวินเปลี่ยนอย่างฉับพลัน

เขาหรี่ตาลงด้วยสายตาที่อันตราย แรงที่หยิกแก้มของเธอนั้นไม่ได้คลายออกเลย

ธิชารอไปครึ่งนาทีก็ไม่ได้คำตอบของเขา กลับเผยอริมฝีปากออกฉับพลัน ยิ้มให้เขาขึ้นมา

ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก หมดสติไป แล้วไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วโมง

ใบหน้าเล็กๆนั้นซีดเซียว ท่ามกลางความมืดแสงสลัวนั้นดูสายหยาดเยิ้ม

“ตอบยากใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นหนูเปลี่ยนวิธีถามละกัน พี่วิน พี่เคยรักหนู ใช่ไหม?”

ธิชาถามคำถามนี้ออกมา ในใจสงบเหมือนดั่งไม่สะทกสะท้านต่อความตาย

เธอมั่นใจว่าตัวเองต้องใจกล้าบ้าบิ่นไปแล้วแน่นอน

คาดว่าธาวินคงจะบีบคอเธอตายไปโดยตรง เขาทำได้จริงๆ

ปรากฏว่าหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหน้าดำยิ่งกว่ายมทูตอีก

นิ้วยาวของเขาหยิกแก้มสองข้างของเธอไว้ ค่อยๆแรงขึ้น

“ธิชา มีชีวิตอยู่ไม่ดีเหรอ? รู้เยอะเกินไปจะตายเร็วมากนะ เธออยากตายมากเหรอ?”

ธิชาถูกเขาหยิกไว้แบบนี้ เสียงที่ร้องออกมาก็ค่อนข้างประหลาด

แต่ว่าเธอยังคงพูดอย่างยิ้มแย้ม “พี่วิน พี่ยิ่งทำแบบนี้ หนูยิ่งรู้สึกว่าความจริงพี่หลอกตัวเองไม่ได้ พี่รักหนู อย่างน้อยก็เคยรัก ไม่อย่างนั้น.......”

สีหน้าของผู้ชายเปลี่ยนเป็นดุร้าย

เขาหยิบหมอนด้านข้างขึ้นมา กดไว้บนหน้าสาวน้อยอย่างแรง เหมือนอยากกดให้เธอตายไปเลย

ธิชาหายใจไม่ออก สมองค่อยๆขาดออกซิเจน แขนขากลับผ่อนคลายลงมา

เธอถามคำถามที่ไม่ควรถามที่สุด แตะต้องเส้นตายของธาวิน

เขาอยากฆ่าเธอจริงๆ

แต่ในวินาทีนี้ ในใจเธอกลับรู้สึกดีใจ

ตายไปก็ดีเหมือนกัน จบสิ้นทุกอย่าง เธอก็ไม่ต้องอดทนกล้ำกลืนแล้ว

ไม่มีอะไรสู้กับถูกผู้ชายที่เคยรักเหยียดหยามทรมานเหมือนขยะเป็นเวลานาน..........รู้สึกเจ็บปวดมากไปกว่านี้แล้ว

ถ้าหากธาวินสามารถให้เธอจบอย่างสบาย นั่นกลับเป็นการหลุดพ้นสำหรับเธอ

แต่ว่าหมอนที่จะกดเธอให้ตายนั้นสุดท้ายก็ถูกโยนลงไปใต้เตียง

ธิชาถูกกดจนหน้าแดงก่ำ จนเกือบจะกลอกตาแล้ว ผ่านไปสักพักถึงกลับมาหายใจปกติ

เธอยิ้มอย่างโศกเศร้า “พี่วิน สุดท้ายพี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันไป”

ยิ่งไม่ยอมปล่อยตัวเอง

........

ธิชานอนถึงหัวค่ำ

เมื่อเธอนอนอิ่มก็ได้ตั้งสติกลับมาแล้ว จำเรื่องที่เธอทำช่วงเช้าตรู่ได้อย่างชัดเจนว่าน่ากลัวขนาดไหน

เธอเกือบส่งตัวเองไปสู่ความตายแล้ว

ธาวินคงจะทรมานเธอไปอีกหลายวัน

อย่างไรเสียในครั้งนี้ เธอยั่วโมโหเขายั่วยุอย่างรุนแรงแล้ว

ขณะที่เธอกำลังนั่งรอการมาถึงของยามค่ำคืนอย่างไม่สบายใจ

ภาพที่ทำให้เธอตะลึงเกิดขึ้นแล้ว

เธอรอธาวินกลับมากินอาหารเย็นพร้อมกันบนโต๊ะอาหารตามปกติ

แต่ว่าตอนที่ธาวินกลับมา ในอ้อมกอดมีผู้หญิงคนหนึ่ง

ธิชาตะลึงอยู่บนเก้าอี้

สิ่งที่ทำให้ความสงบของเธอแตกร้าวนั้นไม่ใช่ความอิจฉาหรือหึงหวง

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำหยาบคายทั่วไปที่ธาวินใช้ระบายความใคร่

สาวน้อยที่เขากอดไว้ในอ้อมกอดอย่างรักใคร่มาก........เป็นเพื่อนเล่นของเธอตั้งแต่เล็กจนโต เป็นเพื่อนรักของเธอญาณิน

ญาณินเป็นคุณหนูของข้าราชการ ชาติกำเนิดสูงส่ง มันก็คู่ควรกับฐานะของธาวิน

พวกเธอดีกันขนาดนี้.......เรียนอนุบาลเดียวกัน ประถม มัธยม จนถึงมหาลัยถึงแยกจากกัน แต่มหาลัยทั้งสองแห่งระยะห่างเพียงแค่เดินสิบนาทีเท่านั้น

แต่.......ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าญาณินคบหากับธาวิน?

ญาณินกอดแขนของผู้ชายไว้อย่างเขินอาย พูดอย่างอึดอัดใจอย่างมาก “ธิชา ต้องขอโทษจริงๆนะ ปิดบังเธอมาตลอด......ความจริงฉันกับพี่วินคบหากันมาสักระยะแล้ว เพียงแค่ความสัมพันธ์ของสองครอบครัวเราใกล้ชิด ก่อนที่จะตัดสินเรื่องการแต่งงานอย่างแน่นอนจะให้เป็นจุดสนใจไม่ได้ แต่.......วันนี้พี่วินของเธอขอฉันแต่งงานแล้ว อีกไม่นานก็จะประกาศข่าวงานแต่ง เพราะฉะนั้น.......ธิชา เธอคงไม่โทษฉันหรอกนะ?”

จู่ๆ ธิชาเหมือนกับเลือดทั่วร่างกายแข็งตัว

คบหากัน

ขอแต่งงาน

ประกาศข่าวงานแต่ง

ในสายตาเธอมีเพียงตัวอักษรอันแสบตาเหล่านี้กะพริบอย่างบ้าคลั่ง

ทิ่มแทงหัวใจเธอจนเลือดใกล้จะไหลแล้ว

เธอเงียบไปอยู่สักพัก ญาณินสีหน้าตื่นตระหนก ขอความช่วยเหลือจากธาวินอย่างทำตัวไม่ถูก “วิน คุณดู....... ธิชาโกรธแล้วจริงๆ โทษคุณนั่นแหละ ฉันพูดตั้งนานแล้ว ทำไมต้องปิดแม้กระทั่งเธอ.......”

ใบหน้าอันหล่อเหลาของธาวินบึ้งตึง ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เหมือนกับพี่วินที่เดิมยื่นมือขยี้หัวของธิชา

“ธิชา อย่าเอาแต่ใจ ณินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอไม่ใช่เหรอ? พี่วินแต่งงานกับเขา หรือว่าเธอจะไม่ดีใจกับพี่วินและณินเหรอ? น่ารักหน่อย เรียกพี่สะใภ้”