บทที่ 2 ลูกติดของตระกูลธนาภูวนัตถ์

ดนัยกฤตเพิ่งพูดจบ ใบหน้าเท่าฝ่ามือของธิชาก็ซีดจนไร้สีเลือดแล้ว

ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตกใจจนทั้งผลักทั้งหลบ “อย่า คุณอย่าทำไปอะไรบ้าๆนะ ฉันจะรักษาความลับ จะไม่พูดเลยแม้แต่คำเดียว คุณปล่อยฉัน.......”

ธิชาใจกระวนกระวาย ให้ตายเถอะ

ในยามฉุกเฉินแบบนี้ ในสมองกลับมีเพียงพี่ชายเลวทรามของเธอคนนั้น

นั่นมันทรมานตัวเองขนาดนั้นแล้ว ทำไม.......

ธิชากัดริมฝีปาก พูดทุกตัวทุกคำอย่างแข็งแกร่ง “คุณแตะต้องฉันไม่ได้ คุณน่าจะรู้จักธาวินนะ ยมราชดำชื่อเสียงโด่งดังในจังหวัดภาคใต้ทั้งแปด ฉันเป็นน้องสาวของธาวิน ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉัน ธาวินต้องให้คุณชดใช้ด้วยชีวิตแน่”

ธิชาเสียงดังหนักแน่น ไม่กล้าแสดงความอ่อนแอ จ้องเขาตาไม่กะพริบ

สีหน้าของดนัยกฤตได้ยินคำว่าธาวินแล้วก็ดูเหมือนมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

เขาใช้สายตาแบบพิจารณามองหน้าที่อยู่ในอาการหวาดกลัวของเธอ ทันใดนั้นก็เผยอริมฝีปาก พูดอย่างความหมายลึกซึ้ง “น้องสาวของธาวิน? เธอ......คือลูกติดของตระกูลธนาภูวนัตถ์คนนั้น?”

ธิชาดูเขาเหมือนไม่ได้มีท่าทางตกใจในชื่อของธาวิน ในใจยิ่งไม่มั่นใจ

ดนัยกฤตมองดูท่าทางเธอทั้งๆที่หวาดกลัวแต่ฝืนทำเป็นสงบสติ มุมปากก็โค้งขึ้นอย่างน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ

เขาจับคางเล็กๆของเธอไว้ กลิ่นจากบุหรี่บนนิ้วทำให้เธอขมวดคิ้ว

เขายิ่งขยับเข้าใกล้ร่างของเธอ ควบคุมเธออยู่ในบริเวณมุมรถที่จำกัด

ก้มตัวกัดหูของเธอกะทันหัน

ท่าทางไม่ชัดเจน

แต่กระตุ้นจนธิชาตัวสั่น

“ลูกติดน้อย กล้าไม่เบานะ กล้าเอาธาวินมาข่มขู่ผม จะลองดูไหม ผมเอาคุณแล้ว ธาวินจะทำอะไรฉันได้?”

ธิชาเหมือนสัตว์น้อยที่ตกใจ ถูกกักขังในบริเวณแคบๆ ถูกบีบจนเหมือนหายใจไม่ออก

เธอขัดขืนไม่ยอม กำหมัดไว้แน่นสะบัดอย่างแรง

วินาทีต่อมา ร่างอ่อนตัวหมดสติไปทันที

ตอนที่ธิชาลืมตาขึ้นอีกครั้ง หน้ามืดตามัวสลัว

กลิ่นยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลเข้มข้นจนแสบจมูก

เธอฝืนร่างกายที่ปวดเมื่อยลุกขึ้นจากเตียง สายตามองไปที่สายน้ำเกลือแขนซ้ายของตัวเอง

พยาบาลเห็นเธอตื่นแล้ว เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน “คุณตื่นแล้วเหรอ สาวน้อย รู้ไหมว่าทำไมตัวเองถึงสลบไปฉับพลัน? มั่วเรื่องโลกีย์มากเกินไป ร่างกายอ่อนเพลียมาก สารอาหารไม่เพียงพอ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปต้องเป็นอันตรายแน่”

ในสมองธิชาอึ้งไปเล็กน้อย ความทรงจำของเธอยังอยู่บนรถ เธอคุมเชิงอยู่กับผู้ชายแซ่ภักดิภูมิเมธีคนนั้น

ไอ้สัตว์เลวทรามคนนั้นเตรียมจะเหยียดหยามเธอ.......

ธิชาถูกคำพูดสองสามประโยคของพยาบาลทำให้อายแทบทรุดแผ่นดินหนี หน้าแดงจนเหมือนจะไหม้ขึ้นมาแล้ว

ที่แท้เธอสลบไปบนรถ.......

ควรจะดีใจใช่ไหมที่หนีเอาตัวรอดมาครั้งหนึ่งได้?

แต่ว่า.......แต่ว่านี่มันใกล้จะหกโมงแล้ว

ใจเธอสั่นอย่างแรง ไม่ได้พูดอะไรก็ถอดเข็มสายน้ำเกลือออก รีบลงจากเตียงใส่รองเท้า

ธาวินรู้ว่าเธอไม่กลับบ้านทั้งคืน กลัวว่าต้องตีเธอจนขาหักแน่นอน

พยาบาลไล่ตามอยู่ข้างหลังเธอพูดว่า “เฮ้ อย่าวิ่ง คุณดนัยกฤตที่ส่งคุณมาโรงพยาบาลมีคำพูดให้ฉันบอกคุณ เขาบอกว่าเรื่องตอนกลางคืนยังไม่จบเลย เขาจะหาเวลาเพื่อเคลียร์กับคุณ”

คำพูดนี้ ทำให้ก้อนหินในใจของธิชายกขึ้นอีก ก็กังวลขึ้นมาอีก

........

ธิชากลับคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์ด้วยความไม่สบายใจ

ฟ้ายังไม่ได้สว่างมาก บ้านทั้งหลังยังเงียบสนิท แม่บ้านคนใช้น่าจะยังหลับสนิทอยู่

หวังว่าธาวินไม่ก็ยังหลับสนิทอยู่ หรือไม่ก็ไม่ได้กลับมาเลยทั้งคืน

เธอขึ้นห้องด้วยเสียงเบา กลับไปถึงห้องนอนตัวเอง วินาทีที่ปิดประตูห้อง สุดท้ายก็โล่งอกแล้ว

แต่พอเธอเดินไปข้างเตียงท่ามกลางความมืด กลับถูกสายตาอันดุดันและมืดครึ้มท่ามกลางความมืดคู่นั้นทำให้ตกใจจนเกือบร้องออกมาเสียงดัง

ธิชาอุตส่าห์ปรับตัวเข้ากับแสงในความมืดแล้ว มองเห็นใบหน้าของผู้ชายที่อยู่บนโซฟาตรงข้ามอย่างชัดเจน

ดึกขนาดนี้ผู้ชายคนนี้ไม่นอนมานั่งในห้องเธอ.......เธอเข่าอ่อนจนตัวสั่น

แต่ได้แต่ฝืนไว้พูดอย่างด้วยเสียงเบา “พี่วิน........ทำไมพี่ยังไม่พักผ่อน?”

ธาวินผ่านไปสักพักถึงเปิดปากพูด น้ำเสียงเคร่งขรึมนั้นทำให้เธอหายใจไม่ออก

“ทุกวันนี้เธอยิ่งเก่งขึ้นทุกวันแล้วนะ ไม่กลับบ้านทั้งคืน ธิชา ถ้าเธอเบื่อชีวิตแล้ว.......ก็บอกฉันตามตรงแค่”

ธิชาไม่กล้าล่าช้าแม้แต่วินาทีเดียว รีบอธิบายทันที “ไม่ใช่ หนูไม่ได้ตั้งใจไม่กลับบ้าน ตอนออกมาโบกรถจากสตาร์ไนต์.......หนูไม่สบาย เป็นลมไปแล้ว ถูกคนส่งไปโรงพยาบาล........ตอนที่ตื่นมาก็อยู่โรงพยาบาล หมอบอกว่าหนูร่างกายอ่อนเพลีย ขาดสารอาหาร น้ำตาลในเลือดต่ำถึงสลบไป หนูฟื้นก็รีบกลับมาทันที พี่วิน.......”

น้ำเสียงอันเฉียบขาดของผู้ชาย “เป็นลม? ใครส่งเธอไปโรงพยาบาล?”

ธิชาหวาดผวาอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอกับผู้ชายแช่ภักดิภูมิเมธีคนนั้น.......แค่เจอกันโดยบังเอิญ แต่ธาวินไม่เคยเป็นคนมีเหตุผล เขาเจ้าเล่ห์ขี้สงสัย ถ้าหากเขารู้ว่าเธอผัวพันอยู่กับชายแปลกหน้ากลางดึก เขาต้องคิดมากแน่นอน

เธอฝืนทำสงบสติ พูดด้วยเสียงเรียบ “หนูไม่รู้......คิดว่าน่าจะเป็นคนเดินผ่านที่มีน้ำใจ”

ธาวินเงียบอยู่นาน

เธอก็ยืนตรงอย่างเชื่อฟังไม่กล้าขยับตัว

จนกระทั่งผู้ชายยืนขึ้นฉับพลันท่ามกลางความมืด ร่างสูงใหญ่เดินมาตรงหน้าเธอ เธอไม่ทันได้ขัดขืน ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาแล้ว

เธอถูกธาวินโยนขึ้นเตียง จากนั้นร่างกายก็ถูกเขาทับลงมา

ธิชาไม่ได้ลืมคำพูดพวกนั้นที่หมดพูดเมื่อกี้.......

คำพูดพวกนั้นถูกจะตรงเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุ

ช่วงนี้ธาวินยิ่งอยู่.......เกือบจะซาดิสม์แล้ว

เธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทนรับไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนก็ถูกเขาทำจนเกือบลุกไม่ขึ้น

เป็นแบบนี้ต่อไปแม้แต่คาบเรียนปกติเธอก็ไปไม่ได้ ยังใช้เวลานอกการเรียนไปทำงานหาเงินยังไง

ฝ่ามืออันเร่าร้อนของธาวินแนบอยู่หน้าท้องเธอ นวดอย่างไม่หนักไม่เบา

ธิชารู้สึกว่าร่างของตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งเพลีย อดพูดขอร้องเสียงเบาไม่ได้ “พี่วิน วันนี้หนูไม่สบายจริงๆ ปล่อยหนู ปล่อยหนูไปสักครั้งได้ไหม.......”

การกระทำของมือผู้ชายชะงักกะทันหัน จากนั้นก็หยิกเอวของเธออย่างแรง

ธิชาเจ็บจนกรีดร้องด้วยความหอบ มองเขาอย่างไร้เดียงสา

ผู้ชายเม้มปากแน่นท่ามกลางความมืด พูดอย่างเสียดสี “เธอดูตัวเอง ไม่เอาไหนเลย เกิดมาหน้าตาเหมือนนางแพศยาอย่างแม่เธอ แต่กลับไม่ได้เรื่องแบบนี้.......พูดถึงความสามารถในเรื่องชั่วยั่วผู้ชาย เธอควรจะศึกษากับแม่เธอดีๆนะ”

พูดไป เขาก็กัดผิวหนังของเธอ อย่างไร้ความปรานี........