บทที่ 16 สาวน้อย ฉันหลอกเธอ

ธาวินไม่ได้ป้องกันตัว โดยเธอตบเข้าจังๆ

ในสายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตะลึง ฝ่ามือก็ชาไปหมด เหงื่อไหลพราก

เธอนึกว่าผู้ชายจะโมโหร้าย ถอยหลังหลบโดยสัญชาตญาณ

แต่กลับโดนเขาใช้มือบีบไหล่ไว้ เขาเผยอริมฝีปากยิ้มอย่างเย็นชา หน้าหล่ออารมณ์ไม่ชัดเจน

“ตอบสนองแรงขนาดนี้ ไม่อยากคลอด?”

ธิชาตกใจจนทนไม่ไหว ริมฝีปากเธอสั่นเล็กน้อย “มีญาณินคลอดลูกให้คุณยังไม่พอเหรอ ธาวินคุณเลิกระยำได้แล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวระหว่างพวกคุณ.......”

ธาวินยิ้มอย่างชั่วร้าย ลิ้นเลียริมฝีปาก นิ้วมือเลื่อนผ่านจุดที่โดนเธอตบเมื่อกี้เล็กน้อย

เธอรู้ว่าตัวเองลงมืออันหุนหันไปหน่อย ในใจรู้สึกกลัวกับอารมณ์แปรปรวนของธาวิน

เธอหดไหล่ แต่กลับถูกธาวินจับเอวไว้กดเข้าอ้อมกอด

มือข้างหนึ่งของเขากอดเธอไว้ นิ้วมือเรียวยาวอีกครั้งหนึ่งลูบคลำจุดอ่อนไหวบนหน้าอกของเธอ

“ยุ่งเกี่ยวหรือไม่เธอเลือกไม่ได้ ฉันต้องการให้เธอคลอด เธอก็เชื่อฟังดีๆ อย่าทำการขัดขืนที่เสียแรงเปล่า”

ธิชาปั่นหัวคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมธาวินถึงให้เธอตั้งครรภ์กะทันหัน

เมื่อก่อนเขาไม่อนุญาตเด็ดขาด

หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ธาวินทำการป้องกันเกือบทุกครั้ง ไม่ป้องกันเป็นบางครั้ง เสร็จธุระแล้วต้องเห็นเธอกินยากับตา

หลังจากทำแท้งแล้วร่างกายก็ยังไม่ฟื้นฟู น้อยมากที่ธาวินจะให้เธอกินยา ทำการป้องกันเกือบทุกครั้ง ก็อยู่อย่างสงบมาแบบนี้ผ่านไปครึ่งค่อนปี......

เธอเดาไม่ออกจริงๆว่าวันนี้ธาวินมาไม้ไหนกันแน่

ธาวินเห็นเธอไม่พูด เขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ก้มหน้าดูดริมฝีปากของเธอ

ประเดี๋ยวก็กัดดูดอย่างแรง ประเดี๋ยวก็จูบอย่างอ่อนโยน

เขาพูดเสียงต่ำอยู่ข้างหูเธอ “เธอยิ่งอยู่ยิ่งไม่เชื่อฟังแล้ว คลอดลูกแล้วถึงจะจับเธอไว้อยู่ข้างกายฉันอย่างเชื่อฟัง ผ่อนคลายหน่อย ไม่ใช่ว่าไม่เคยคลอด ถ้าจำไม่ผิด ครั้งที่แล้วเธอเป็นคนร้องไห้ขอร้องฉันให้เก็บเด็กไว้ อือ?”

เขาไม่พูดถึงเรื่องนี้ยังดี พูดถึงแล้วก็เท่ากับเปิดแผลที่ธิชาไม่อยากเปิดเผยที่สุด

บาดแผลเพิ่งตกสะเก็ด ฉีกออกอย่างแรงจะมีเลือดไหลหยด

นั่นเป็นตอนที่เธอมีความสัมพันธ์กับธาวินไม่นาน

เธอถูกบังคับอยู่แล้ว ธาวินรังแกเธอซื่อบื้อไม่รู้เรื่อง ข่มขืนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอเพิ่งอายุสิบแปด ไร้ประสบการณ์ ไม่รู้จักคำนวณระยะปลอดภัย ธาวินก็คงไม่เคยเล่นสาวพรหมจรรย์ คิดไม่ถึงว่าเธอจะโง่ขนาดนี้ ผ่านไปไม่นานก็ถูกเขาเล่นจนท้องป่อง

ตอนที่ธิชารู้ตัวว่าท้องก็สองเดือนแล้ว มีอาการตั้งครรภ์ระยะแรก

ถึงแม้ว่าเธอจะกลัว แต่ก็สามารถรับรู้ถึงชีวิตเล็กๆกำลังเติบโตในท้องของเธอ

เธอไม่อยากฆ่าลูกของตัวเอง อ้อนวอนเขาอย่างนอบน้อมถ่อมตน

ธาวินหยอกล้อเธอเหมือนดั่งคนโง่ พูดแค่ว่าหากเธอทำให้เขาดีใจได้ เขาก็ให้เธอคลอด

นั่นเป็นครั้งแรกที่ธิชาเสนอตัวเข้าหาเขาก่อน ปรนนิบัติเขา ใช้เทคนิคแบบไม่สละสลวย ใช้ทุกส่วนในร่างกายตัวเอง.......

แม้กระทั่งคุกเข่าลงไปปรนนิบัติเขา ถูกเขาทำจนแผลเต็มหน้าอก.......

แต่หลังจากนั้นล่ะ

ธาวินหัวเราะเย็นชาขนาดนั้น

เขาใช้หัวรองเท้าเขี่ยเล่นคางของเธอ

พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ณิชานาฎเป็นโสเภณีที่ไม่รักนวลสงวนตัว เธอเป็นลูกสาวโสเภณี ก็จัดอยู่ในพวกเดียวกัน โสเภณีคนหนึ่งจะไปมีสิทธิ์คลอดลูกฉันได้ยังไง พรุ่งนี้ฉันส่งเธอไปเอาออกที่โรงพยาบาล”

ธิชาร้องไห้เหมือนกับเด็กคนหนึ่ง “แต่ว่าพี่เคยบอกว่าถ้าฉันทำให้พี่ดีใจ ก็ตลอดได้......”

ธาวินก้มตัวตบหน้าของเธอ “สาวน้อย ฉันหลอกเธอ”

.......

ธิชาคิดถึงภาพวันเก่าๆ สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว

ผ่านไปนานมากเธอถึงขยับปาก พูดอย่างเย็นชาและหนักแน่น “เป็นไปไม่ได้ ธาวิน ถึงคุณจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีวันมีลูกให้คุณ”

ตอนที่ธาวินถูกเธอตบหน้าสีหน้ายังดีอยู่ คราวนี้เปลี่ยนไปโหดร้ายอย่างมาก

เขาหรี่ตาเล็กน้อย สุดท้ายก็แสดงความโกรธออกมาบ้าง “ถ้าไม่คลอด มดลูกนี้เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตัดออกดีกว่า”

ธิชาร่างอ่อนไปทันที เพลียอย่างรุนแรง

แต่ไม่นานก็ใจเย็นลง พูดอย่างเรียบเฉย “ตัดก็ตัด ดีกว่าเป็นเครื่องมือผลิตลูกให้สัตว์เลวทราม”

ธาวินยกมือขึ้นทันที ธิชานึกว่าเขาจะตบเธอ ไม่หลบ

แต่ทว่าเขาดึงตัวเธอขึ้นจากพรม ลากตัวเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ สวมเสื้อผ้าให้เธอกระทำอย่างรุนแรง

สวมเสร็จแล้วก็ลากตัวเธอลงชั้นล่าง ยัดขึ้นรถ การกระทำทั้งหมดรีบร้อนรุนแรง

.......

ธิชาคิดไม่ถึงว่าเขาจะพาเธอมาที่สถานพักฟื้นผู้ป่วย

หลังจากชรัณเส้นเลือดในสมองแตกแล้วก็อยู่ในสภาพอัมพฤกษ์ เพิ่งฟื้นเมื่อไม่นานมานี้ ธิชาไม่รู้เรื่อง

เธอเห็นภาพด้านหลังของชรัณ เขานั่งอยู่บนรถเข็น แขนขยับอยู่เบาๆ

ในใจธิชารู้สึกดีใจมาก ค่อยๆวิ่งไปข้างหน้า “ลุงรัณ ในที่สุดลุงก็ตื่นแล้ว”

แต่ภาพที่เธอเห็นนั้นกลับเป็นภาพที่ชรัณมือสองข้างสั่นอย่างไม่ปกติ คอเอียงไปข้างหนึ่ง ใบหน้าก็บูดเบี้ยว น้ำลายหลายออกมาจากมุมปาก

นี่เป็นผลข้างหลังจากเส้นเลือดในสมองแตก

ไม่ได้สติ ปากจมูกเบี้ยว

ธิชาสมองอึ้งไปทีหนึ่ง น้ำตาคลอเต็มเบ้าตาแล้ว

ธาวินกอดเอวเธอไว้อย่างเงียบๆ “เธอไม่กลัวตัดมดลูก และไม่กลัวตาย ถ้าอย่างนั้นเธอกลัวกลายเป็นคนพิการที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไหม?”

เขาจ้องเธออย่างสนใจ น้ำเสียงมีเสียงหัวเราะอย่างโหดร้าย “ตัวเล็ก มีความคิดที่อยากจะหนี สภาพของลุงรัณก็คือจุดจบของเธอในวันข้างหน้า”