บทที่ 15 อยากเอาก็มาขยับตัวเอง

ธิชาเพิ่งดื่มน้ำเย็นแก้วใหญ่ไป แต่ยังคงปากคอแห้ง สติสูญเสียการควบคุมแล้ว รู้สึกแค่ว่ามีไฟระอุในร่างกายเธอ จะเผาเธอให้ตายได้ตลอดเวลา

ถึงแม้เธอจะสูญเสียสติ แต่ความเขินอายของสาวน้อยเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง แยกขาออกเองมันน่าอายเกินไป เธอทำอย่างราบรื่นได้ยากมาก

ธาวินพยุงสะโพกของเธอไว้ถอดผ้าที่ชั้นนั้นที่เปียกไปนานแล้วออก นิ้วมือเรียวยาวถูไถเบาๆไปสองครั้ง

หญิงสาวในอ้อมกอดก็ครางออกมาเหมือนแมวน้อยที่อารมณ์ใคร่ ร้องครวญคราง

ธาวินยิ้มขึ้นมา “แค่ยาเพียงครึ่งเม็ด ถึงขั้นรีบร้อนอดไม่ไหวแบบนี้เหรอ เธอดูเธอ ไหลจนเต็มมือฉันไปหมดแล้ว สกปรกจริงๆ.......”

ธิชาเพิ่งจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้าง ตาอันมัวหมองก็ชัดเจนขึ้นบ้าง เธอเบิกตากว้าง จากสับสนกลายเป็นหวาดกลัว เหมือนเข้าใจความหมายในคำพูดเขาฉับพลัน

เธอโกรธจนตัวสั่น กัดฟันด่า “ธาวิน คุณวางยาฉัน คุณนี่มัน.......สารเลว ทำไมคุณถึงเลว.......”

ธาวินลูบคลำร่างกายอันเร่าร้อนของเธออย่างตามอำเภอใจ พูดเสียดสีอย่างไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย “ไม่เลวหน่อยจะไปคู่ควรกับความสำส่อนของเธอได้ยังไง แต่ว่าถูกฉันฝึกมาหนึ่งปี ร่างกายก็อ่อนไหวขนาดนี้”

........

ธิชาพอรู้ว่าตัวเองถูกเขาวางแผนคิดร้ายแล้วก็บังคับตัวเองให้สงบสติ แต่ว่าจิตใจแน่วแน่แค่ไหนก็ทนรับฤทธิ์ยาไม่ได้

สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ไปก็ขยับร่างกายไปที่อ้อมกอดเขา

“พี่ ทรมาน ขอร้องพี่......”

ธาวินไม่ได้คิดจะทรมานเธอต่อ กระดิกนิ้วกวักมือเรียกให้เธอ “อยากได้ก็ขึ้นมาเองซิ”

ธิชาใช้ทั้งแขนขาคลานขึ้นไปที่ขาของเขา แต่กลับหยุดกิริยาท่าทางฉับพลัน พูดอย่างลำบากใจ “ถุง ถุงล่ะ.......”

ผู้ชายขมวดคิ้วแน่น เลือดทั่วร่างแข็งตัวฉับพลัน

รอยยิ้มบนหน้าจางหาย เปลี่ยนเป็นมืดมนเย็นชา

น้ำเสียงของเขาเหมือนดั่งชุบน้ำแข็ง “บนตัวฉันไม่มี เธอหาเอง”

ใบหน้าอันแดงก่ำของธิชาเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เธอจำเป็นต้องลุกขึ้นไปรื้อหาที่ลิ้นชักหัวเตียง

หาจนทั้งบนเตียงใต้เตียงแล้ว แต่ยังไงก็หาของสิ่งนั้นไม่เจอ เธอใจร้อนจนจะร้องไห้แล้ว มองเขาอย่างทำอะไรไม่ได้

ธาวินมองเธอกระดกก้นคลานไปคลานมาตลอด ไฟในร่างกายร้อนระอุตั้งนานแล้ว

แต่เขากลับพูดอย่างเคร่งขรึม “หาไม่เจอ? งั้นก็ไม่ต้องทำแล้ว”

สุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ร้องไห้ออกมาเสียงเบา พุ่งเข้าอ้อมกอดเขาขอร้องอย่างไร้เสียง

ไม่มีถุงก็ไม่เป็นไร เธอกินยาได้

ขอแค่ไม่ตั้งครรภ์ก็ไม่เป็นไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยกินยา

.......

สุดท้ายธาวินก็ทำให้เธอพอใจ

ทั้งสองกลิ้งลงมาจากเตียง โซฟา ริมหน้าต่าง พื้นห้องน้ำ อ่างอาบน้ำ......

นับไม่ถ้วนว่าทำไปกี่ครั้ง สุดท้ายขาทั้งสองข้างของธิชาชาไปหมดแล้ว สั่นจนสูญเสียความรู้สึก

จนกระทั่งฤทธิ์ยาจางหายไปแล้ว เธอเหงื่อท่วมหน้าผาก แววตากระจ่าง แต่กลับมีความว่างเปล่าและสิ้นหวัง

เธอไม่พูดสักคำ ให้ธาวินกอดไว้และชำระล้างให้เธอ

ท่าทางที่ธิชาเหนื่อยจนถึงขีดสุดดูน่ารักเชื่อฟัง ธาวินลูบผมของเธออย่างรักใคร่

เขาชอบท่าทางที่เชื่อฟังของเธอตลอด มิหนำซ้ำเธอยังเปลือยตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา

จิตใจเตลิดเปิดเปิงขึ้นมา เขาพยุงหน้าของเธอก้มหน้าจูบเธอ

ธิชากลับหันหน้าหนีอย่างเย็นชา พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ตอนแรกฉันคิดว่าคุณเป็นคนเลว วันนี้ถึงพบว่าคุณมันก็แค่สัตว์เดรัจฉาน แม้แต่เรื่องต่ำทรามแบบนี้ก็ทำออกมาได้ คุณสู้ไประบายกับสัตว์ตัวเมียก็พอ”

ความอ่อนโยนในสายตาของธาวินหายไปในทันที

ในน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเกลียด “บางครั้งฉันหวังว่าคุณจะตายอยู่ข้างทางจริงๆ ในวงการวุ่นวายขนาดนั้น มีคนตายทุกวัน ทำไมคนที่ตายไม่ใช่คุณ?”

ธาวินหรี่ตา ทั้งตัวแปร่งประกายความเย็นเยือก

บางครั้งธิชาถูกเขาทำรุนแรงเกินไป จะมีอารมณ์อยู่บ้าง แต่อย่างมากก็ไม่สนใจคน หลับเหตุการณ์พูดจารุนแรงแบบนี้เป็นครั้งแรก

เธอไม่รอเขาตอบสนองก็ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเองแล้วเดินออกไป

ตอนที่ธาวินออกจากห้องน้ำ เห็นเธอกำลังกินยา

สุดท้ายไฟแห่งความโกรธของเขาที่กลั้นเอาไว้ก็ระเบิดออกมา

เดินข้าวไปอย่างเร็วตบมือผลักเธอไปทีหนึ่ง

ธิชาไม่ได้ป้องกันตัว ถูกเขาผลักจนตกจากเตียง

ร่างยังนั่งไม่นิ่ง ก็ถูกเขาบีบคอไว้อย่างแรง

แรงของเขายิ่งอยู่ยิ่งแรง มือข้างหนึ่งบีบคอของเธอ มือข้างหนึ่งตบหน้าของเธอ

“คายออกมา”

ธิชาถูกเขาบีบจนคลื่นไส้ไม่หยุด อาเจียนยาที่ยังไม่ได้กลืนลงไปออกมาบนพรม

เธอเบิกตากลมอย่างโมโห ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียด

ผู้ชายบีบคางของเธอไว้ พูดอย่างโหดร้าย “ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันไม่ป้องกันแล้ว เธอก็ห้ามกินยา ธิชา ฉันต้องการให้เธอคลอดลูกให้ฉัน”

ธิชายกมือตบหน้าของเธอไปทีหนึ่ง

ไม่ได้หนักมาก แต่เสียงดังกึกก้อง

โดยเฉพาะในห้องที่กว้างขวางนี้ เหมือนดั่งเสียงฟ้าผ่า

“คุณมันบ้าไปแล้วใช่ไหม ญาณินท้องแล้ว”