บทที่ 11 ธาวิน คุณก็กลัวตายหรอ

เธอดึงลิ้นชักซ้ายมือข้างเตียง เปิดช่องลับออก หยิบปืนออกมาและกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หัวเขา--

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของชายคนนั้นหยุดนิ่ง ใบหน้าของเขาหม่นหมองลงทันที

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ความคล่องตัวของการกระทำนั้น จนเกินความคาดการณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิง

น้ำเสียงของธิชาเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง “พี่ ยังไงก็เป็นพี่น้องกันมา เหลือศักดิ์ศรีให้หนูสักนิด และเป็นการเคารพตัวพี่เอง”

เขาฐานะสูงส่ง ศัตรูนับไม่ถ้วน ปกติก็พกปืนตลอด ระบบความปลอดภัยในคฤหาสน์สูงมาก เทียบได้กับระดับประธานาธิบดี เพราะฉะนั้นเวลานอนเขาไม่ได้พกปืน แต่สถานที่ใกล้เขาที่สุดต้องมี

เขานอนในห้องของธิชาเป็นเวลาปีกว่าแล้ว ในช่องลับของลิ้นชักข้างเตียงมีปืน แต่เขาไม่เคยแตะต้อง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเธอรู้ตั้งนานแล้ว และยังสามารถใช้ความเร็วขนาดนี้ในการเปิดช่องลับ เห็นได้ว่าเคยศึกษามาตั้งนานแล้ว

ธาวินไม่ขยับแม้แต่น้อย ดูเหมือนถูกเธอข่มขู่สำเร็จ

ผ่านไปสักพักเขาถึงหัวเราะออกมา น้ำเสียงผ่อนคลาย “ยังไงเสียก็เป็นผู้หญิงข้างกายของฉันธาวิน ฝีมือนี้ถือว่าไม่ขายหน้า แต่ว่าฉันประเมินเธอต่ำไปแล้ว รู้ว่ามีปืนอยู่ในนี้ตั้งนานแล้ว เธอเคยแอบหยิบออกมาหลายครั้งแล้วใช่ไหม แม้กระทั่งวางไว้ใต้หมอน อยากจะฉวยโอกาสยิงฉันให้ตายตอนฉันเอากับเธอใช่ไหม?”

ธิชาไม่ได้ต่อปากต่อคำ แต่พูดอย่างเย็นชา “ญาณินเป็นผู้หญิงที่ดี หวังว่าหลังแต่งงานแล้วพี่จะดีต่อเธอ”

ผู้ชายถูกเธอเอาปืนจ่อขมับ กลับไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้เขายิ้มขึ้นมาใบหน้ายิ่งดูหล่อเหลา จากนั้นก็ยื่นมือลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ชนศอกของเธอ คว้ามือแย่งปืนขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัว

ร่างผอมมองหญิงสาวถูกเขาพลิกตัวอย่างง่ายดาย กดตัวไว้ในท่าคุกเข่าคว่ำหน้าใช้ปืนจ่อที่หลังเอวเธอ ฝ่ามือใหม่ตบไปที่ก้นของเธอสองครั้งอย่างไม่หนักไม่เบา

“เก่งใหญ่แล้วนะ กล้าข่มขู่ฉันแล้วใช่ไหม ฉันเคยสอนวิชาการต่อสู้ระยะประชิด แต่ไม่เคยสอนเธอถือปืน”

เขาบรรจุกระสุน ค่อยๆเลื่อนลงมาใต้สะโพกของเธอ พูดอย่างโหดร้ายทุกคำ “น้องสาวที่รักของฉัน ก่อนจะฆ่าคนต้องบรรจุกระสุนก่อนไม่รู้เหรอ ความสามารถอย่างเธอแค่นี้ ยังกล้ามาข่มขู่ฉัน อือ?”

ธิชาไม่ขยับแม้แต่น้อย ไม่ได้คิดจะขัดขืนแม้แต่น้อย

แรงในมือของธาวินหนักขึ้นเล็กน้อย ปากก็หัวเราะเยาะเย้ย “กลัวตายไหม จะขอร้องฉันปล่อยเธอเพราะทำผิดครั้งแรกไหม?”

หน้าของธิชาแนบอยู่กับเตียง พูดด้วยเสียงหดหู่ “ฉันสู้พี่ไม่ได้ และไม่เคยคิดอยากสู้กับพี่ ฉันแค่อยากใช้ชีวิตปกติที่สงบ ยากขนาดนั้นเลยเหรอ”

ผู้ชายหน้าบูดบึ้ง ก้มตัวกัดหูของเธอ ปืนจ่อไว้ที่สะโพกของเธอ ค่อยๆเลื่อนลงไป

“ฉันขอเตือนเธอ ไม่ต้องมาใช้วิธีจะเป็นจะตายกับฉัน ไม่ได้ผล เธอจำไว้ ครั้งต่อไปถ้าเธอคิดอยากจะฆ่าฉัน ทางที่ดีคิดให้ชัดเจนว่าจะใช้อาวุธอะไร เพราะว่าเธอใช้ของอะไรฆ่าฉัน ฉันก็จะใช้ของสิ่งนั้นเอากับเธอ”

ธิชาร่างสั่น หวาดกลัวอย่างมาก แต่ทว่าวินาทีนี้เอง ก็มีคนใช้มาเคาะประตูอย่างรีบร้อน

“คุณชาย คุณญาณินมาแล้ว”

การมาอย่างกะทันหันของญาณินขัดจังหวะการพัวพันอันคลุมเครือในห้องนอน

ด้วยนิสัยของธาวินแล้วควรจะโมโหร้าย แต่วินาทีนี้เขากลับรู้สึกโล่งใจ มีความรู้สึกลุ่มลึกบางอย่างในการมีทางออก

เขาค่อยๆเก็บมือ ก้มตัวกัดแทะคออันนุ่มนวลของเธอ

“ธิชา วันนี้ฉันอารมณ์ดี ปล่อยเธอไปก่อน ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเลือดไหลอยู่ ฉันก็รังเกียจเธอทำปืนฉันสกปรก มันมีค่ามากกว่าเธอเยอะมาก.......รอร่างกายเธอสะอาดก่อนค่อยคิดบัญชีครั้งนี้”