บทที่ 32 ภรรยาของท่านประธานสุดฮอต[4]

โยธินถึงกับพูดอะไรไม่ออกราวกับคนเป็นใบ้ ทำได้เพียงมองสบดวงตาเว้าวอนแกมสำนึกผิดของภรรยาอย่างอึ้งทึ่ง เธอตระเตรียมการทุกอย่างโดยไม่ปรึกษาใคร ตัดสินใจเองคนเดียวว่าจะทำมันลงไป หากจะโทษว่าเป็นความผิดใคร คนคนนั้นก็ต้องเป็นเขาที่ไม่ฟังเสียงหัวใจตัวเอง ดึงดันแต่จะผลักไสความรู้สึกนั้นจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“พรีมจะขอโทษทำไม ในเมื่อคนที่ผิดคือผมเอง แล้วขึ้นเครื่องแบบนี้จะไม่มีปัญหาเหรอ อายุครรภ์ได้กี่เดือนแล้ว”

“ไม่มีปัญหาค่ะ ถามคุณหมอมาแล้วตอนที่ไปฝากครรภ์ ท้องได้สามเดือนแล้วค่ะ คุณโยไม่ผิดหรอก หัวใจใครก็หัวใจมัน ถ้าคุณไม่ชอบพรีมไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยก็คงจะไปบังคับฝืนใจไม่ได้ พรีมเห็นแก่ตัวที่ทำเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงพรีมก็ผิดอยุ่ดี”

“เอาล่ะๆ ตอนนี้ไม่พูดถึงเรื่องที่ใครผิดใครถูก ผมดีใจที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน และอยากให้เข้าใจไว้ด้วยว่าเขาเกิดจากความรักของผมกับพรีม ถึงผมจะรู้สึกตัวช้าไปหน่อยก็เถอะว่ารักมากก็ตอนที่เกือบจะสูญเสียพรีมไปแล้ว”

เห็นดวงตาหม่นหมองของสามี พริมาก็อดใจหายไม่ได้ เขาคงรุสึกผิดที่เผลอทำร้ายจิตใจเธอไปไม่น้อย เพราะความลังเลมัวแต่กลัวว่าจะเจ็บช้ำเหมือนรักแรกที่เคยถูกคนที่รักมากทิ้งไป

“เราไม่พูดถึงเรื่องเก่ากันแล้วดีกว่า เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งเห็นแต่ความผิดพลาดของกันและกัน จากนี้ไปเริ่มต้นใหม่กันนะคะ พวกเราสองคนจะไม่ปิดบังความรู้สึก ไม่เก็บงำความไม่พอใจ หรือหันหลังให้กันอีก”

“ต่อไปไม่ว่าผมคิดอะไรก็จะพูดบอกคุณออกไปตรงๆ ไม่เก็บซ่อนมันไว้อีกแล้ว พรีมช่วยอยู่เคียงข้างผมนับแต่นี้และตลอดไปได้ไหม อย่าหนีหายไปไหนอีกเลยนะ”

“ค่ะ พรีมจะอยู่กับคุณโยตลอดไป เรามาสร้างครอบครัวที่มีแต่ความสุขด้วยกันนะคะ พรีมรักคุณ”

“ผมก็รักคุณ ภรรยาที่น่ารักของผม...”

ทั้งสองฝ่ายต่างมองกันด้วยแววตาหวานซึ้งสื่อความหมายของคำว่ารักซึ่งสลักลึกอยู่ในใจของพวกเขา ก่อนที่ใบหน้าของทั้งสองคนจะเคลื่อนเข้าหากันมอบจุมพิตหวานล้ำดูดดื่ม ท่ามกลางแสงจันทร์นวลกระจ่างที่สาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามาเป็นพยานรักให้แก่พวกเขา