ตอนพิเศษ ท่านประธานขี้หึง [1]

หลังจากฮันนีมูนจนครบกำหนดกลับ โยธินก็พาพริมาไปฝากครรภ์กับโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงแทนที่คลินิกซึ่งภรรยาเขาได้แอบไปฝากครรภ์ไว้ในตอนแรก พริมาไม่ได้ขัดใจคนที่อยากทำหน้าที่พ่อของลูก ในเมื่อเขาอยากมีส่วนร่วมเพื่อชดใช้ความผิดก่อนหน้าเธอก็ยินยอมให้เขาได้ทำตามใจตัวเองอย่างที่ปรารถนาไว้

“พวกเราควรไปซื้อเสื้อผ้าเด็กเตรียมไว้ก่อนดีไหม?”

“ยังไม่ต้องรีบร้อนหรอกค่ะ พรีมเพิ่งท้องได้แค่ไม่กี่เดือน ยังมีเวลาให้เตรียมตัวอีกเยอะ ตอนนี้พาพรีมไปกินอะไรอร่อยๆ ก่อนดีกว่า ท้องพรีมชักเริ่มหิวขึ้นมาอีกแล้ว”

พริมาพูดอ้อนด้วยน้ำเสียงหวานใสน่าฟัง ทำเอาว่าที่คุณพ่อถึงกับใจอ่อนยวบยอมเปลี่ยนแผนความคิดตัวเองพาภรรยาสาวสวยไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อแวะกินมื้อเที่ยงที่นั่น และเพราะวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์คนที่มาเที่ยวห้างจึงพลุกพล่านมากกว่าทุกวัน โยธินโอบกอดเอวบางของภรรยาไว้เพราะกลัวว่าจะมีใครเผลอมาชนกระแทกเข้าจนพริมาล้มลง กางปีกปกป้องภรรยาไว้เหมือนแม่นกคอยคุ้มกันลูกนกอย่างไรอย่างนั้น

ความระแวดระวังของเขาทำให้คนถูกปกป้องอมยิ้มขำ ใบหน้าเพริศพริ้งแลดูอ่อนโยนนุ่มนวลเผยเสน่ห์ของบุปผางามผลิกลีบบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมเย้ายวนเรียกภมรหนุ่มให้อยากดอมดม โยธินถึงกับหน้าเครียดขมึงกวาดตาดุกร้าวจ้องเขม็งบรรดาผู้ชายทั้งหนุ่มทั้งแก่ที่จ้องภรรยาเขาด้วยสายตาแห่งความปรารถนา

ปรารถนาที่จะเชยชม...

ปรารถนาที่จะครอบครอง...

ปรารถนาที่จะเป็นเจ้าของ...

ชายหนุ่มแผ่กลิ่นอายคุกคามดุดันใส่พวกตัวผู้ที่คิดเข้าใกล้ภรรยาเขาและลูกน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชายิ่งดูเหี้ยมเกรียมแข็งกระด้างเมื่อเห็นว่าคนพวกนั้นยังจ้องสาวสวยข้างกายไม่เลิก เดือดร้อนให้พริมาต้องลูบท่อนแขนเขาให้คลายความโกรธเกรี้ยวลง ก่อนจะได้มีเรื่องกับคนอื่นเพราะความหึงหวงมากเกินไปของเขา

ในสายตาของพริมาก็ไม่เห็นว่าคนพวกนั้นจะมองเธอด้วยสายตาลวนลามหรือคุกคามอะไร มีแต่เขาที่คิดมากไปเองจนพาลโมโหใส่คนอื่นไปทั่ว ทำตัวเลือดร้อนเป็นวัยรุ่นหนุ่มๆ ไปได้

“ไม่เอาสิคะ อย่าทำสายตาดุดันน่ากลัวอย่างนั้นสิ ทุกคนกลัวคุณหมดแล้วนะ เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องกับคนอื่นหรอก”

“ผมไม่ชอบสายตาที่พวกมันใช้มองพรีม ผมหวง รู้ทั้งรู้ว่าคุณมากับใครก็ยังจะจ้องไม่เลิก อยากควักลูกตาออกมาขยี้ด้วยเท้าให้เละ”

“คุณโยพูดซะพรีมไม่รู้สึกอยากอาหารแล้ว ถ้ามาแล้วต้องเป็นอย่างนี้ พวกเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” พริมาหน้าตากระเง้ากระงอดงอนคนรักที่อยู่ข้างกายจนโยธินหน้าเสียรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หันมาง้อภรรยารักแทนแยกเขี้ยวใส่พวกตัวผู้ทั้งหลายแทน

“ผมขอโทษ พรีมอย่าเพิ่งโกรธสิ หิวแล้วใช่ไหม ร้านที่ผมจะพาไปมีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้น ของชอบของโปรดของพรีมก็มีตั้งหลายอย่าง”

“ถ้าคุณโยหันไปเอาเรื่องกับคนอื่นอีก คราวนี้พรีมหนีกลับบ้านจริงๆ ด้วย”

“ได้ครับ ไปกัน”

และแล้วการไปกินมื้อเที่ยงในครั้งนี้ก็รอดพ้นจากการทะเลาะเบาะแว้งกับคนอื่น

โล่งใจไปได้ไม่เท่าไหร่ สามวันให้หลังก็เกิดเรื่องขึ้นอีก

เมื่อโยธินเรียกพนักงานชายเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะมีเสียงตวาดเกรี้ยวกราดดังลอดออกมาจากห้อง ทำเอาพนักงานด้านนอกพากันสะดุ้งตกใจ พริมาที่นั่งทำงานอยู่ด้านนอกที่โต๊ะเดิมก็เผลอสะดุ้งตามคนอื่นๆ มองไปยังบานประตูพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้ากังวลใจ

“เกิดอะไรขึ้นในห้องก็ไม่รู้นะคะ” ลลิลรีบเดินมายังโต๊ะของรุ่นพี่ที่เคารพรัก

“นั่นน่ะสิ ถ้าแค่ตักเตือนก็ไม่น่าต้องขึ้นเสียงดังขนาดนี้ พี่เข้าไปดูสักหน่อยดีกว่า”

“อย่าเลยค่ะ คนกำลังท้องกำลังไส้ ให้ไปได้ยินเสียงดังๆ เข้าจะตกใจขวัญหนีหมด”

“ใครขวัญหนี” พริมาถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะอย่างเธอคงไม่ขวัญหนีง่ายๆ เพียงเพราะเสียงตวาดดังลั่นของคนเกรี้ยวกราดในห้อง

“ลูกของพี่พรีมไงคะ”

หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นที่พริมาลาออกจากบริษัทและฝากจดหมายฉบับหนึ่งไว้ให้จนโยธินไล่ตามมาทัน พริมาและลลิลก็สนิทกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ทั้งสองคนกลายเป็นพี่น้องที่รักใคร่กลมเกลียวกันแม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันเลยก็ตาม