บทที่ 31 ภรรยาของท่านประธานสุดฮอต[3]

บ้านที่อังกฤษของคุณยุทธวีย์หลังใหญ่โตมาก สำหรับโยธินไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเพราะเคยมาพักผ่อนแล้วหลายครั้ง ต่างจากเธอที่เพิ่งเคยมาเห็นเป็นครั้งแรก ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณวีถึงไม่ว่างไปงานแต่ง ทั้งที่คุณโยย้ำแล้วย้ำอีกว่าต้องไปให้ได้ ในวันแต่งงานจึงมีเพียงคุณพ่อคุณแม่ของคุณโยเท่านั้นที่มาร่วมงาน

กิจการของบ้านสิงหราชถ้าขาดคนดูแลแม้สักวันเดียวต้องเกิดปัญหาวุ่นวายขึ้นแน่ โดยเฉพาะสาขาต่างประเทศที่มีคู่แข่งเยอะ พลาดพลั้งหน่อยเดียวก็ถูกโจมตีจากคู่แข่งที่จ้องจะทำลายชื่อเสียงตลอดเวลา

พอฟ้ามืดทั้งเธอและคุณโยก็กลับมานอนพักอยู่ในห้องส่วนตัวของเขา หลังจากตะล่อนเที่ยวเล่นมาทั้งวันจนเหนื่อยล้าไปหมด พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางกลับไทยแล้ว เพราะคุณโยมีนัดสำคัญกับคู่ค้ารายใหญ่

“กลับไปเราสองคนมีลูกกันสักคนนะ”

“ทำไมถึงรีบร้อนอยากให้นักล่ะค่ะ ไม่รอสักปีสองปี”

“โธ่พรีม ปีสองปีมันนานเกินไป พรีมไม่เห็นสายตาของพวกผู้ชายในงานแต่งที่จ้องพรีมตาเป็นมันบ้างเหรอ”

“ไม่เห็นค่ะ พรีมเป็นเจ้าสาวก็ย่อมต้องถูกจับจ้องเป็นธรรมดา คุณโยต่างหากที่คิดมากเกินไป ใครที่ไหนจะมาสนใจเจ้าสาวของคนอื่น”

“ไม่คิดมากหรอก ผู้ชายด้วยกันย่อมดูออกว่าคนพวกนั้นคิดอะไรอยู่ ถ้าพรีมท้องซะพวกนั้นจะได้เลิกมองพรีมไง”

“คิดอะไรเป็นเด็กๆ คะ” พริมาถอนหายใจเหนื่อยหน่ายพลิกตัวไปกอดเอวหนาของผู้ชายขี้หึงพลางยกใบหน้าขึ้นจุมพิตปลายคางอย่างเอาใจ “อยากมีลูกเพียงเพราะเหตุผลแค่นั้นเองเหรอ”

“ใช่ซะที่ไหน ผมอยากมีลูกกับพรีมเพราะอยากมี คิดว่ามันเหมาะสมกับเวลาแล้วถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ถ้าพรีมยังไม่พร้อมจะรอไปอีกสักปีก็ได้”

“พูดจริงนะคะ”

“เรื่องที่จะให้รอน่ะเหรอ จริงสิ ถ้าพรีมยังไม่พร้อมจะทำแบบเดิมก็ได้ กินยาคุมเหมือนอย่างที่เคยทำ”

“พรีมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น คุณโยอยากมีลูกเพราะอยากมีจริงๆ หรือคะ”

“ผมอยากมีลูกกับพรีม เพราะผมรักพรีม”

คนฟังถึงกับอมยิ้มเขินรู้สึกว่าดวงตาของเขายิ่งลึกซึ้งอ่อนหวานมากขึ้นทุกที ความจริงใจของเขาพิสูจน์ให้เธอเห็นจากการกระทำและคำพูด เขาเป็นผู้ชายที่เธอมั่นใจว่าสามารถฝากชีวิตไว้ได้ เพราะฉะนั้นเรื่องลูกเขาก็คงไม่ทำให้เธอผิดหวัง

“พรีมคิดว่าคุณโยคงไม่ต้องพยายามทำให้พรีมท้อง หรือรอไปอีกสองสามปีแล้วล่ะค่ะ พรีมยังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญกับคุณเลย”

“เรื่องสำคัญ? พรีมยังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญอะไรกับผม”

โยธินยื่นมือไปเขี่ยเส้นผมที่ตกลงมาบังใบหน้าของภรรยาออกให้เพื่อที่จะได้มองสีหน้าแววตาเธอให้ชัดๆ เห็นรอยยิ้มงดงามผุดขึ้นบนริมฝีปากเอิบอิ่มเย้ายวน ดวงตาดำขลับส่องประกายวูบไหวคล้ายกับมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นแล้วแต่ยังไม่ได้พูดออกมา ถ้าคาดเดาไม่ผิดเรื่องที่ว่านั่นคงจะเป็น...

“คงไม่ต้องรอนานขนาดนั้นหรอกค่ะ เขามาอยู่กับพวกเราแล้ว”

“...”

โยธินอดที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับคำพูดนั้นของภรรยาสาวคนสวยไม่ได้ ดวงหน้าพริ้มเพราอ่อนหวานยิ่งดูนุ่มนวลมากขึ้น เมื่อพูดถึงบุคคลที่สามซึ่งมีความสำคัญกับพวกเขาเป็นอย่างมาก หลังจากหายตกตะลึงแล้วมือหนาก็เอื้อมไปแตะบนหน้าท้องของเธอ แม้จะไม่มากแต่ก็รู้สึกว่ามีสิ่งมีชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในนั้น

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“อืม...คงเป็นตอนที่พรีมรู้ว่าคนรักเก่าของคุณกลับมาแล้วเห็นคุณมีท่าทีแปลกไป พรีมก็เลยตัดสินใจที่จะไปจากคุณ พรีมไม่ได้กินยาคุมกำเนิดเพราะหวังว่าก่อนไปจะมีสายเลือดของคุณติดตัวไปด้วย”

“...พรีม” คิ้วเรียวยาวขมวดเข้าหากันด้วยความคาดคิดไม่ถึงว่าภรรยารักจะมีความคิดบ้าบิ่นอย่างนี้

ถ้าเขาตัดสินใจที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเองอีกครั้ง เธอก็จะจากไปทั้งอย่างนั้นสินะ

“พรีมรู้ว่ามันผิด ไม่ถูกต้อง และไม่ยุติธรรมกับคุณ แต๋นอย่างน้อยพรีมก็อยากมีเขาคนที่เหมือนๆ กับคุณคอยอยู่เคียงข้าง เพราะพรีมคงทนไม่ได้หากต้องอยู่เพียงลำพังโดยปราศจากคุณ พรีมขอโทษที่ทำอะไรตามใจตัวเอง แต่พรีมรักคุณ คุณโยเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่พรีมจะมอบหัวใจดวงนี้ให้”