บทที่ 30 ภรรยาของท่านประธานสุดฮอต[2]

“กูหาตัวมึงเจอสักทีนะ นังซูซี่! คิดว่าจะหนีไปจากกูพ้นเหรอ?!”

“ใครว่าฉันจะหนี ฉันก็กำลังหาทางเอาเงินไปให้แกใช้อยู่นี่ไง อดทนรอนิดรอหน่อยจะตายเหรอฮะ”

“นังซูซี่! มึงกล้าขึ้นเสียงใส่กูเหรอ!”

“ทำไมกูจะไม่กล้า แทนที่มึงมาช่วยกูจัดการเรื่องมันง่ายขึ้นจะได้มีเงินไปใช้เร็วๆ กลับปล่อยให้กูออกโรงคนเดียว เห็นไหมว่าอีนังนั่นมันคาบคุณโยไปกินแล้ว!”

“เรื่องของมึงสิ แต่กูต้องใช้เงินรอไม่ได้แล้ว แทนที่มึงจะมารอว่าเมื่อไหร่จะได้ไอ้หน้าจืดนั่นเป็นผัว มึงไปกับกูดีกว่า เสี่ยคงเขาอยากเลี้ยงมึงดูแลมึง”

“เสี่ยนั่นมันอายุห้าสิบแล้วไม่ใช่เหรอ มึงจะให้กูไปให้ผัวแก่เอาเนี่ยนะ”

“แล้วมึงไม่อยากได้เงิน กระเป๋าแบรนด์เนมะรุ่นล่าสุดที่มึงอยากได้ใบละแสนสองแสน เสื้อผ้าดีๆ ตัวละหลายหมื่น เครื่องสำอาง ไหนจะห้องพักหรูๆ ไม่ใช่รังหนูที่มึงเคยอยู่ มึงใช้สมองน้อยๆ ของมึงคิดดูว่าต้องรออีกนานแค่ไหนกว่าจะได้ของทั้งหมดที่กูพูดมา”

“ทำไมถึงช่วยกู เสี่ยคงให้มึงไปเท่าไหร่แล้วล่ะ”

“ไม่สำคัญว่ากูจะได้เงินมาเท่าไหร่ แต่มันอยู่ที่ว่ามึงอยากสบายไหมต่างหาก มึงมัวแต่โอ้เอ้อ่อยเหยื่อที่ไม่มีวันหันมองแล้วเมื่อไหร่จะสุขสบายวะ”

ซูซี่กัดปากชั่งใจตัวเองดูว่าทางไหนคือทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ความจริงแล้วเธอก็ไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มอะไรโยธินมากมาย ก็แค่อยากได้เงินมาให้ไอ้ผัวเก่าเวรนี่และยกระดับตัวเองขึ้นมาให้ดูดีหน่อย แต่ก็คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะสำเร็จ

ก่อนจะเข้ามาทำงานที่นี่เธอสืบประวัติของโยธินมาหมดแล้วมั่นใจว่าเขามีข่าวอื้อฉาวเรื่องคาวโลกีย์เยอะ ถึงได้เลือกจะมาอ่อยเขา ทว่า...หลังจากได้เจอตัวจริงกลับผิดกันคนละเรื่องจนเธออดคิดไม่ได้ว่าข่าวลือพวกนั้นอาจจะเกินจริง

เพราะถ้าเขาเป็นอย่างที่พูดจริงคงติดกับหลงเธอหัวปักหัวปำไปแล้ว

ซูซี่ถอนหายใจแรงเหมือนกับตัดสินใจได้แล้วว่าควรเลือกทางไหนให้ตัวเอง ถ้ามัวแต่สนเรื่องความหล่อความเท่ก็คงต้องอดตาย เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะหันมาสนใจตัวเอง แต่ถ้ายอมไอ้แก่นั่นอย่างน้อยช่วงปีสองปีที่มันหลงยังพอได้เงินก้อนใหญ่มาหลายก้อนพอให้อยู่ดีกินดีไปอีกหลายปี ต้องหลอกเอาเงินมันมาเยอะๆ ก่อนที่จะถูกมันเฉดหัวทิ้ง

“ก็ได้ ฉันตกลงจะไปอยู่กับไอ้แก่นั่น เพราะงั้นแกก็ทำตามสัญญาด้วย เอาคลิปบ้าๆ นั่นไปทำลายซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจให้ลากแกเข้าคุก”

ซูซี่สะบัดแขนออกจากมือของตอง อีกฝ่ายยอมปล่อยมือออกอย่างง่ายดายพลางยกมือยอมแพ้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเจือเสียงหัวเราะชอบใจ ไม่ใช่ว่าเธอจะเชื่อใจมันเต็มร้อยหรอก คนอย่างมันถ้ามีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้องถึงจะยอมทำตัวดีๆ ได้ พอเธอตกปากรับคำมันถึงได้ทำท่าทางดีอกดีใจออกมาอย่างนี้ไง เลวไร้ที่ติจริงๆ

“มึงไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามึงเป็นของเสี่ยแล้วกูก็ไม่กล้ามายุ่งอีก กลัวตายว่ะ”

“ขอให้จริง” ดวงตาเรียวรีปรายมองอย่างปรามาสไม่เชื่อถือ ก่อนจะมองไปทางเข้าบริษัทอีกครั้ง

ถึงจะยังเจ็บใจนังพริมาไม่หาย แต่สักวันหนึ่งเธอจะกลับมาเย้ยมันทีหลังว่าสวยๆ อย่างเธอไม่จำเป็นต้องง้อผู้ชายหน้าโง่อย่างโยธิน

สองเดือนผ่านไปไวอย่างโกหก

พิธีแต่งงานจัดขึ้นช่วงเช้าตามขนบธรรมเนียมประเพณีของไทยและจบลงด้วยงานเลี้ยงฉลองตอนค่ำ แขกที่มางานมีทั้งนักธุรกิจมีชื่อเสียง เพื่อนสนิทมิตรสหาย พนักงานในบริษัท และที่ขาดไม่ได้ก็คือครอบครัวของคู่บ่าวสาว

ข่าวการแต่งงานของโยธินและพริมาได้ขึ้นหน้าปกนิตยสารของวงการธุรกิจ เป็นข่าวดังกระฉ่อนไปทั่วประเทศ มิหนำซ้ำพริมายังได้ตำแหน่งผู้หญิงที่โชคดีที่สุดแห่งปีและสามารถกุมหัวใจคาสโนวาอย่างโยธินได้สำเร็จ

หลังจากอ่านเนื้อข่าวในนิตยสารรวมถึงข่าวบนโซเชียล พริมาก็ถึงกับหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ได้แต่ผุดยิ้มบางพลางโคลงศีรษะอยู่ข้างสามีทางนิตินัยหมาดๆ ตอนนี้พวกเขามาฮันนีมูนกันอยู่ที่ต่างประเทศ มาหาพี่ชายของคุณโยที่ไม่สามารถไปร่วมงานแต่งของน้องชายได้เพราะไม่อาจทิ้งบริษัทให้คนอื่นดูแล