บทที่ 22 ผลตอบแทนของการอดทนรอ [1]

หลังจากพริมาเข้าบริษัทเอาจดหมายลาออกไปฝากไว้กับลลิล เธอก็ออกมานั่งเก้าอี้ม้านั่งในสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ สีหน้าฉายแววกระวนกระวายใจ ขณะเดียวกันก็ดูตื่นเต้นเหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่าง ดวงตาเรียวหงส์หลุบมองสองมือที่ประสานกันบนตัก พ่นลมหายใจออกช้าๆ ก่อนจะชะโงกหน้ามองไปยังประตูทางเข้า

เธอรู้ว่ามันอาจดูโง่ที่ทำอย่างนี้ แต่นี่เป็นความหวังครั้งสุดท้ายโอกาสเพียงครั้งเดียวที่เธอมอบให้ตัวเองและเขา

ถ้าจนถึงที่สุดคุณโยยังเลือกดาราพร เธอก็คงต้องเดินออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ

ช่วงสายๆ แดดยังไม่แรงมากพวกผู้สูงอายุจะออกมาเดินยืดเส้นยืดสาย สูดกลิ่นอายของธรรมชาติแมกไม้และดอกไม้นานาพรรณ สายลมพัดมาใบไม้ให้ปลิดปลิวหลุดจากขั้วลอยละล่องไปในอากาศ กลิ่นหอมกรุ่นโชยมาทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย ความเครียดไม่สบายใจก็เหมือนจะเบาบางลง

ตอนนี้ก็แค่ต้องรอว่าคุณโยจะมาหาเธอไหม แล้วถ้าเขาไม่ยอมมาล่ะ เธอก็คงต้องไปจากเขาเหมือนอย่างที่ตั้งใจไว้ว่าถ้าเขาเจอตัวจริงของตัวเองเมื่อไหร่ เธอก็จะออกไปจากชีวิตเขาพร้อมกับสายเลือดของเขาที่เธอแอบปล้นชิงมา

ล่าสุดที่มีเพศสัมพันธ์กันเธอไม่ได้กินยาคุม จริงๆ ก็หยุดกินไปก่อนหน้านี้แล้วนับตั้งแต่ที่คนรักเก่าของเขากลับมาและเธอรู้ตัวว่าเขาไม่มีทางเลือกเธอ

หญิงสาวเอนแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้พลางเหยียดขายาวไขว้กัน ใบหน้างดงามเฉิดฉายแหงนมองท้องฟ้าสีครามสดใส ดวงตาดำขลับเปล่งประกายแวววาว ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย มุมปากกดลึกเป็นรอยยิ้มนุ่มนวลอ่อนหวาน ทำให้คนที่ผ่านไปมาใจเต้นแรงตึกตักกับภาพนั้น บรรยากาศที่แผ่ออกมาช่างคล้ายกับภาพวาดของจิตรกรเอก

โยธินถึงกับลมหายสจสะดุด ดวงตาเบิกกว้างมองภาพของหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์อย่างเผลอไผลเคลิบเคลิ้ม เส้นผมยาวสลวยสีไวน์แดงพลิ้วไหลทิ้งตัวลงราวกับม่านน้ำตก ผิวขาวเนียนละเอียดส่องประกายระยิบระยับสีทองยามต้องแสงแดดอ่อนๆ งดงามอ่อนหวานเหมือนเทพธิดาจำแลง ร่างกายอ่อนช้อยเห็นแนวเส้นโค้งเว้าชัดเจน

พริมายังคงสวยสง่าแผ่กลิ่นอายอิสตรีเพศที่ชวนให้เหล่าบุรุษหลงใหลคลั่งไคล้อย่างลุ่มหลงมัวเมาราวกับสารเสพติดชนิดหนึ่ง เพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็ดึงดูดทุกสายตาให้จับจ้องมองตามไม่อาจถอนสายตาได้ แม้จะพยายามหักห้ามใจแล้วก็ตาม

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนร่างสูงกำยำยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ที่เดิม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววลุ่มลึกอ่านยากจ้องมองหญิงสาวที่ตัวเองโหยหาอยากโอบกอดไว้ในอ้อมแขนใจแทบขาด แต่ติดตรงที่ว่าเขาไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับเธออย่างไร สองสัปดาห์ที่ดาราพรเข้าออกบริษัทเขาเป็นว่าเล่นในฐานะลูกค้า ท่าทีของพริมาก็เปลี่ยนไป ถึงเขาจะสังเกตเห็นก็ไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิดให้เธอ เพราะตัวเขาเองก็กำลังสับสน กำลังติดอยู่ในอดีตที่เคยบอบช้ำเพราะถูกทิ้ง

บาดแผลที่ดาราพรทิ้งไว้ให้กับเขามันใหญ่มาก จนกลายเป็นความกลัวว่าถ้าหากรักใครขึ้นมาอีกครั้งอาจจะโดนทำร้ายให้เจ็บปวดอีกก็ได้

เพราะความกลัวไม่เข้าเรื่องของเขา เกือบทำให้เขาต้องสูญเสียผู้หญิงคนสำคัญไป แต่เพราะอย่างนั้นเขาถึงสลัดความกลัวทิ้งและเปลี่ยนมันเป็นความกล้าที่จะรักใครอีกครั้ง

โอกาสที่เธอมอบให้กับตัวเองและเขา เขารู้สึกขอบคุณมากจริงๆ

“คิดจะทิ้งผมไปจริงๆ เหรอพรีม”

เพียงได้ยินเสียงทุ้มนุ่มอันคุ้นเคย น้ำตาก็รื้นขอบตาของหญิงสาว พริมารีบหันไปมองยังต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารอ ในที่สุดการรอคอยก็ได้รับการตอบแทนกลับมา เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่ยอมมาเจอเธอ กลัวว่าเขาจะเลือกผู้หญิงคนนั้นและทิ้งเธอไว้ข้างหลัง

“คุณโย…ฮึก ทำไมถึงช้านักล่ะค่ะ ถ้าพรีมเปลี่ยนใจไม่รอแล้วจะทำยังไง”

“ผมก็จะออกตามหาพรีมไง ต่อให้พรีมหนีไปไกลแค่ไหนผมก็จะหาจนเจอ ลืมไปเหรอว่าผมเป็นใคร ผมเป็นพวกยึดติดจะตาย อะไรที่อยากได้ก็ต้องได้ ถึงเจ้าของร่างกายและหัวใจจะไม่ต้องการ ผมก็จะบีบบังคับเอามาเป็นของตัวเอง”