บทที่ 23 ผลตอบแทนของการอดทนรอ [2]

“ผู้ชายเอาแต่ใจ พรีมไม่ใช่สิ่งของนะจะได้ยอมให้คุณยึดเอาไปครองได้ง่ายๆ”

“พรีมเป็นเมียผมต่างหาก เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้เมียคนสวยหนีไป กลับไปกับผมเถอะ ผมมีเรื่องมากมายอยากเล่าให้พรีมฟัง อยากบอกเรื่องสำคัญให้พรีมรู้ด้วย แต่ถ้าไม่คุยกันบนเตียงมันจะไม่ค่อยโรแมนติก”

“คุณโย! เรื่องสำคัญที่ไหนบอกกันบนเตียงคะ คนทะลึ่ง!” พริมาถลึงดวงตาสวยดุตำหนิเขาอย่างไม่จริงจังนัก เพราะบนใบหน้ามีรอยยิ้มแห่งความสุขระคนดีใจแต่งแต้มอยู่

ร่างสูงสง่าผึ่งผายในมาดนักธุรกิจเดินเข้าไปหาเลขาสาวสุดเซ็กซี่ของตัวเอง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาแลดูอบอุ่นอ่อนโยนมากกว่าปกติ ทำให้หัวใจของหญิงสาวพองฟูด้วยความปลื้มปีติยินดี เมื่อก่อนดวงตาเฉียบคมของเขามีเพียงความลุ่มหลงชื่นชอบในรสรักของเธอ แต่ตอนนี้กลับเผยประกายรักใคร่ลึกซึ้ง ยิ่งถูกเขาจ้องมองนิ่งๆ ก็ยิ่งหน้าร้อนผ่าว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกเขามองด้วยสายตาแบบนี้ ความรู้สึกทั้งหมดของเขาส่งตรงมาถึงเธออย่างเปิดเผยจริงใจ

มือหนาใหญ่ยื่นมาตรงหน้าเธอ ดวงตาเรียวสวยหลุบมองฝ่ามือคู่นั้นด้วยความตกตะลึง พอลากสายตาขึ้นมองใบหน้าเขาก็เห็นสีหน้าสงสัยเหมือนกับไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไร ผู้ชายคนนี้นี่นิสัยน่าหมั่นไส้ได้ตลอด

เมื่อก่อนเขาจะทำตัวสุขุมเวลาอยู่ข้างนอก วางตัวดีสมกับนักธุรกิจพันล้าน จะรักษาภาพพจน์ตลอด ต่อให้จะมีข่าวว่าเขาเป็นคาสโนวาเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น แต่ก็ไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามกับผู้หญิงคนไหนเวลาที่อยู่ข้างนอก กับเธอยิ่งแล้วใหญ่ เขาไม่เคยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับเธอถึงขนาดนี้เพราะสถานะของเราสองคนค่อนข้างแตกต่างกันมาก

เลขาอย่างเธอมีหน้าที่ดูแลรับใช้เจ้านาย ส่วนเขาก็เป็นเจ้านายรอให้เธอคอยรับใช้ตรวจตราความเรียบร้อยให้เวลาพบปะผู้คน

ถ้าเขาจะยื่นมือให้ผู้หญิงคนไหนจับสักคนคงเป็นคนที่เหมาะสมคู่ควรกับเขา ไม่ใช่เธอที่ไม่มีอะไรเทียบชั้นกับเขาได้สักอย่าง ถึงตรงนี้จะไม่ใช่สถานที่หรูหรามีนักข่าวมาออกันตรึม แต่ก็เป็นที่สาธารณะซึ่งมีคนมากหน้าหลายตาผ่านไปมา การที่เขากล้ายื่นมือมาให้เธอก็เท่ากับเป็นการยอมรับว่าเธอคือคนสำคัญสำหรับเขา

“ผมอยากรีบบอกความรู้สึกของผมที่มีต่อพรีมเร็วๆ อยากบอกไปพร้อมๆ กับที่อยู่ในตัวพรีม อยากพรีมโอบกระชับตัวตนแกร่งร้อนของผม รีบกลับกันเถอะนะเลขาคนสวยของผม”

ประโยคหยาบโลนยั่วยุตัณหาของเขาสร้างความเสียวกระสันให้แล่นปลาบไปทั่วร่าง บริเวณท้องน้อยปวดหน่วงร้อนวูบจนเผลอขยับเรียวขากลมกลมกลึงเสียดสีกันระบายความอึดอัด

ดวงตาคมกริบตวัดมองสองขาเรียวยาวที่เบียดชิดกัน ริมฝีปากพรูลมหายใจร้อนระอุระงับความหิวกระหายไว้ก่อนที่จะเผลอปล่อยสัตว์ร้ายให้คลุ้มคลั่งเล่นงานแมวยั่วสวาทในที่สาธารณะไร้กำแพงปิดกั้นความเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มเงยหน้ามองดวงหน้าแดงก่ำของเลขาสาวแลเห็นประกายร้อนแรงในดวงตาเรียวสวยก็ยิ่งเข้าใจว่าเธอพร้อมจะลงสนามรักรบรากับเขาแล้ว

“กลับไปผมจะพ่นพิษรักให้พรีมกรีดร้องไม่หยุดเลย แต่ตรงนี้ยังไม่ได้ครับคนสวย ถ้าเดินไม่ไหวจะให้ผมอุ้มก็ได้นะ”

“พรีมเดินเองได้ค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” แต่พอเธอฝืนลุกก็เซไปหาร่างสูงใหญ่ตรงหน้า อ้อมแขนแกร่งโอบรัดตัวเธอไว้แน่น กระซิบบอกบางคำที่ยิ่งทำให้หน้าเธอร้อนลวกเหมือนถูกไฟเผา

“ป่านนี้พรีมคงแฉะไปหมดแล้วสินะ”

“หยุดพูดเรื่องน่าอายสักทีเถอะค่ะ พรีมเขินไม่ไหวแล้ว”

“หึ พรีมของผมเก่งจะตาย ดีแล้วล่ะ พอถึงห้องพรีมจะได้พร้อมรบกับผม ผมจะอุ้มพรีมแล้ว ซบหน้ากับอกผมไว้นะถ้าเขิน”

“ไม่เอาค่ะ”

“ไม่รับคำปฏิเสธครับ”

โยธินช้อนร่างเพรียวบางขึ้นอุ้มในวงแขนแกร่ง ก่อนจะก้าวเท้ายาวไปยังทางออกของสวนสาธารณะ ท่ามกลางสายตาสงสัยระคนแปลกใจของคนที่เดินสวนผ่านไปมา ขณะที่คนถูกอุ้มก้มหน้างุดซุกเข้ากับแผงอกกำยำของเขา ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดไปมาจนเขาซ่านสยิว กอดกระชับพริมาแน่นขึ้นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ใคร่