บทที่ 21 กุหลาบแสนสวยที่หลุดลอย [4]

เรือนร่างสูงใหญ่สมบูรณ์แบบในชุดสูทเนื้อดีราคาแพงลุกจากเก้าอี้สีดำน่าเกรงขาม ชายหนุ่มก้าวออกไปจากห้องด้วยใบหน้าปราศจากรอยยิ้มตวัดดวงตาคมมองไปยังโต๊ะของเลขาสาวหน้าห้อง แต่กลับไม่พบตัวคนที่ต้องการเห็นหน้า

พริมายังไม่เข้าทำงานอีกเหรอ?

“พริมามาทำงานหรือยัง” เสียงทุ้มเข้มทรงอำนาจเอ่ยถามโดยไม่เจาะจงใคร

พนักงานหลายคนพากันสะดุ้งตกใจเพราะน้ำเสียงเคร่งขรึมของท่านประธานสุดฮอตที่มักจะอ่อนโยน แต่วันนี้ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมาใบหน้าถึงดุดันนัก

อา...วันนี้ระเบิดลงแน่ พวกเขาควรลางานหนีดีไหม

“ลลิล พริมาได้สั่งอะไรไว้ไหม”

ลลิลสะดุ้งตัวโหยงเหมือนคนที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด และใช่...เธอเพิ่งทำความผิดมหันต์มา

“คือคุณพรีมมาถึงที่บริษัทแล้วค่ะ แต่ว่าตอนนี้ไปแล้ว” เอ่ยเสียงสั่นเตรียมใจรอรับเสียงตวาด

“ไปไหน!” แล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อเจ้านายหนุ่มแผดเสียงถามดังลั่น

คนที่สะดุ้งหน้าซีดตัวสั่นไม่ได้มีแต่ลลิล พนักงานที่อยู่ในระแวกนี้ก็พากันกลัวหัวหด อยากเป็นเต่าหนีเข้ากระดอง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีกระดองให้ซุกหัวหนี ทำได้แค่ยืนให้เจ้านายจ้องด้วยใบหน้าถมึงทึงดุดันเหมือนยักษ์

“คะ คุณพรีมเอาซองขาวมาฝากไว้ให้ท่านประธานค่ะ บอกว่าถ้าท่านประธานออกมาเมื่อไหร่ค่อยส่งให้ค่ะ ลลิลขอโทษค่ะที่ไม่ได้รั้งคุณพรีม!”

“ซองขาว จดหมายลาออก?”

โยธินถึงกับกำหมัดแน่นเค้นเสียงถามลอดไรฟัน ใบหน้าหล่อเหลาดำคล้ำด้วยโทสะลุกโชติช่วงในอก แต่ก็ยังสะกดกลั้นความเดือดดาลไว้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปรับสภาพอารมณ์ แล้วรับเอาซองขาวที่ว่ามาเปิดออก เป็นจดหมายลาออกไม่ผิดแน่

“พริมาออกไปจากบริษัทนานหรือยัง”

“สักพักแล้วค่ะ ประมาณสิบนาที”

“ยกเลิกนัดทั้งหมดของผม ตลอดทั้งวันผมจะไม่กลับเข้าบริษัท ใครมีธุระอยากพบให้นัดล่วงหน้า”

“แล้วท่านประธานจะไปไหนหรือคะ คือลลิลจะได้ตอบคำถามถูก”

“บอกไปว่าผมมีธุระสำคัญ”

“แล้วธุระสำคัญของท่านประธานคืออะไรหรือคะ”

“อยากจะรู้อะไรกันแน่ ลลิล หรือคุณยังบอกเรื่องของพริมากับผมไม่หมด” ดวงตาคมปลาบวาวโรจน์ตวัดมองเพื่อนของเลขาสาวอย่างจับผิด ยิ่งเห็นท่าทางอึกอักไม่รู้จะพูดอะไรก็ยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายมีเรื่องปิดบัง

“ลลิลพูดไม่ได้จนกว่าท่านประธานจะบอกว่าธุระสำคัญคืออะไรค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่า…”

“พริมาสั่งไว้งั้นเหรอ” เสียงทุ้มนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอ ใบหน้าใกล้เคียงกับอสูรกายร้ายเข้าไปทุกที

ลลิลกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ สายตาหวั่นหวาดกลอกไปทางซ้ายก็เห็นเพื่อนในแผนกโบกไม้โบกมือ กลอกไปทางขวาก็พากันสั่นหัวไม่ขอร่วมด้วย เวลานี้เธอจึงกลายเป็นคนที่ต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเอง เธอถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่มองเห็นภาพที่ตัวเองตกงานเดินหางานใหม่ทำ

ไม่ๆๆ เธอจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะอย่างไรคุณพรีมก็ต้องกลับมาแน่ แต่มีข้อแม้ว่าท่านประธานจะต้องเป็นคนออกไปตามหาเองด้วยความจริงใจ

ถ้าคุณโยธินซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง รักคุณพรีมจากหัวใจแล้วละก็ จดหมายอีกฉบับจะถูกส่งถึงมือ

“ผมจะไปตามพริมากลับมา จดหมายลาออกนี่ผมยังไม่อนุมัติจึงถือเป็นโมฆะ เธอยังเป็นพนักงานของบริษัทนี้อยู่ จะหายหน้าหายตาไม่รับผิดชอบหน้าที่ตัวเองอย่างนี้ไม่ได้”

“ช่วยซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองมากกว่านี้ได้ไหมคะ ไม่อย่างนั้นลลิลคงช่วยท่านประธานไม่ได้”

ลลิลกัดปากขมวดคิ้วด้วยความหนักใจ ถึงอยากช่วยท่านประธาน แต่ก็ไม่อยากหักหลังรุ่นพี่ที่ดีต่อเธอมาตลอด ถ้าท่านประธานยังปากหนักไม่ยอมรับความจริงอยู่อีก เธอก็จะไม่ขอพูดอะไรทั้งนั้น

“ผมจะไปตามคนรักกลับมา ทีนี้คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าพริมาสั่งอะไรไว้” คิ้วเข้มขมวดแน่นตวาดถามอย่างไม่สบอารมณ์ แต่อีกฝ่ายกลับคลี่ยิ้มดีใจราวกับพอใจในคำตอบของเขา แถมยังกระตือรือร้นที่จำตอบคำถามก่อนหน้านี้อีกด้วย

“รีบตามไปนะคะ ก่อนที่จะสายไป”

โยธินไม่ได้ตอบกลับรีบคว้าซองจดหมายสีชมพูอ่อนที่ด้านล่างมุมขวามีลายเซ็นของพริมาประทับอยู่ ชายหนุ่มไม่ได้รั้งรออยู่นานก็วิ่งออกไปจากบริษัทด้วยความเร็ว มือหยาบกร้านกำหมัดแน่น ดวงตาคมแดงก่ำนึกเสียใจที่เอาแต่หลบเลี่ยงและปฏิเสธความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง

เขาก็แค่คนขี้ขลาดที่กลัวความรัก กลัวว่าถ้าเผลอให้ใจใครไปอีกครั้งจะต้องเจ็บซ้ำอีก แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการที่ไม่ได้ทำตามความรู้สึกตัวเองในตอนที่ยังทำได้ มันทรมานยิ่งกว่า เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะสูญเสียสิ่งสำคัญไป

ดอกกุหลาบแสนสวยที่จัดอยู่ในแจกันเป็นได้ของประดับห้อง ถึงจะสวยงามก็ขาดอิสระ แต่พริมากลับเป็นดอกกุหลาบที่มีหนามแหลมคมและแข็งแกร่งพอจะออกไปเผชิญโลกกว้าง ยิ่งงดงามล้ำค่าเมื่ออยู่นอกแจกัน

เมื่อสูญเสียไปถึงรู้จักคุณค่าที่แท้จริง เพราะอยู่ใกล้ชิดกันเกินไปถึงมองไม่เห็นความสำคัญ

อย่าเพิ่งทิ้งผมไปนะ ผมยังไม่ได้บอกความรู้สึกของผมให้คุณรู้เลย พรีม