บทที่ 20 กุหลาบแสนสวยที่หลุดลอย [3]
“ผมกับพรีมน่ะเหรอ ผมไม่ได้รัก…พวกเราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องกัน”
“คุณจะโกหกตัวเองไปทำไมกันคะ ใจคุณรู้ดีที่สุดว่าคิดอะไรอยู่ คุณชอบเธอ ชอบมาตั้งนานแล้วโดยที่คุณไม่รู้ตัว ที่ดารู้เพราะว่าสายตาคุณมันฟ้องเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน คุณแคร์เธอมากกว่าที่คุณคิด”
“ผม…”
“ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอกค่ะ ถึงยังไงเราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว แต่ดาก็อยากจะเตือนคุณไว้ ไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะอดทนรอให้ผู้ชายที่ตัวเองชอบหันกลับมามอง ยิ่งกับผู้ชายที่ยังไม่ลืมรักเก่า ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็คงยื้อตัวเองให้อยู่กับผู้ชายคนนั้นไม่ไหว เพราะคิดว่าทำยังไงก็คงไม่มีทางทำให้เขารักเราได้มากเท่ากับคนเก่า มันเหนื่อยที่ต้องวิ่งไล่ตามให้ทัน สักวันเธอก็คงจะหยุดวิ่งไล่และหนีหายไปจากคุณ”
“...”
โยธินสังหรณ์ใจแปลกๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของดาราพร ใช่ว่าเขาดูไม่ออกว่าพริมาคิดยังไงกับเขา แต่เขาเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็นความรู้สึกลึกซึ้งในดวงตาดำขลับกระจ่างใสของเธอ ซึ่งมักฉายแววอ่อนหวานตอนที่พวกเราใกล้ชิดกันโดยไม่รู้ตัว
ช่วงแรกเขาปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอมากไปกว่าความหลงใหลของร่างกายที่เข้ากันได้ดีกับเขา ทว่า…ผ่านไปชั่วระยะหนึ่งก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอยากค้นหาความลับที่ซุกซ่อนอยู่
เสมือนกล่องของขวัญที่ค่อยๆ เชื้อเชิญให้แกะกระดาษห่ออกทีละชั้น ยิ่งแกะก็ยิ่งได้เห็นตัวตนที่แท้จริงซึ่งไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน โดยเฉพาะเรื่องที่พริมาเป็นผู้หญิงร้อนแรงซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง ภายนอกอาจจะนิ่งเงียบยึดติดในกฎระเบียบ แต่ภายในกลับเร่าร้อนโหยหาอิสระยิ่งกว่าใคร
หนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันเขาพอจะคาดเดาความคิดของเธอออก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็มักเก็บไว้ในใจ และตัดสินใจลงมือทำทันทีอย่างไม่ลังเล แม้ว่าจะทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดเหมือนการเฉือนเนื้อเอาเกลือทา แต่ก็ไม่มีทางเปลี่ยนหันหลังกลับเด็ดขาด
“ดาขอตัวกลับก่อนนะคะ ถึงเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ แต่ดาก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับคุณอยู่ ดาขอโทษที่เคยทำร้ายคุณ ดาเสียใจที่ทิ้งผู้ชายดีๆ อย่างคุณไป และดาก็ขอบคุณคุณมากที่ยังยอมพูดคุยกับดา ไม่ขับไล่ไสส่งให้ออกไปจากชีวิตคุณ”
ดาราพรคลี่ยิ้มจริงใจส่งให้ชายหนุ่มตรงหน้าซึ่งในอดีตเคยเป็นคนรักที่รู้ใจเธอดีที่สุด แต่เป็นเธอเองที่ทำลายทุกสิ่งด้วยมือคู่นี้ ทำร้ายเขาอย่างแสนสาหัส การได้กลับมาเจอกับเขาอีกครั้ง เหมือนกับเธอได้รับการให้อภัย สามารถปล่อยวางความรู้สึกผิดลงได้สักที
“ขอบคุณนะคะ ลาก่อน” น้ำตารื้นขอบตาขึ้นมาดื้อๆ ดาราพรรู้สึกเหมือนสองตาร้อนผ่าวจนต้องรีบหันหลังเดินออกมา ก่อนที่จะเผลอร้องไห้ต่อหน้าเขา
หลังออกมาจากห้องดาราพรก็โยนซองสีน้ำตาลทิ้งลงถังขยะ เสียห้าพันแลกกับประวัติของผู้หญิงคนนั้นมา แต่สุดท้ายก็สูญเปล่าไม่ได้ทำอะไรเลย ทว่าเธอไม่รู้สึกเสียดายสักนิด ถ้าแลกกับการได้รับการให้อภัย
โยธินที่นั่งอยู่ในห้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางแหงนหน้ามองเพดาน ขบคิดถึงเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ทบทวนความรู้สึกตัวเองที่มีต่อพริมา เห็นหญิงสาวไม่สดใสดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนดอกไม้ที่ใกล้ดหี่ยวเฉา หัวใจเขาก็กระวนกระวายเป็นห่วงเธอ แต่ช่วงนี้เขายุ่งมากต้องคอยดูแลงานของดาราพรที่มาจ้างวานบริษัทเขาทำให้ไม่มีเวลาใส่ใจเธอ
อันที่จริงเขาแค่ต้องการเว้นระยะห่างจากพริมา เพราะกลัวตัวเองจะเผลอตกหลุมรักเลขาสาวสุดเซ็กซี่เข้าจริงๆ
มันน่าสมเพชที่ผู้ชายรักสนุกอย่างโยธินกลายเป็นผู้ชายที่กลัวความรักจนไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงคนไหน ไม่กล้าจริงจังด้วยและปฏิเสธว่าที่จริงแล้วก็เผลอตกหลุมรักพริมาเหมือนกัน
หลังจากคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยได้เกือบครึ่งชั่วโมง โยธินก็มองนาฬิกาข้อมือเห็นว่าเลยเวลาทำงานมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วแต่เลขาสาวก็ยังไม่โผล่หน้าเข้ามารายงานตัว อารมณ์คุกรุ่นแผ่กำจายไปทั่วห้อง รู้ดีว่าคนที่พยายามถอยห่างจากความสัมพันธ์นี้ไม่ใช่มีแค่เขาคนเดียว