บทที่ 17 ช่องว่างที่ขยายใหญ่ [4]

พริมาทำใจกล้าเอ่ยขอสัมผัสเติมเต็มความว่างโหวงในใจเธอจากเขา ใช้นิ้วชี้ไล้วนบนหัวไหล่แข็งแรงพลางแหงนหน้ามองเพดานห้อง นัยน์ตาฉ่ำหวานพร่าเบลอเคลิบเคลิ้มไปกับรสชาติของเซ็กซ์ร้อนจัดที่แทบละลายตัวเธอให้กลายเป็นหยดน้ำ ความสุขที่เขาป้อนให้ทำเธอเกือบสำลักตัวลอยเหมือนอยู่ในความฝัน

“ได้สิ ถ้าพรีมต้องการ…จะมากกว่านี้ผมก็ให้ได้”

“พรีมต้องการ…อื้อ...ทุกอย่าง ทั้งหมดของคุณโย ให้พรีมนะคะ” เสียงไพเราะเพราะพริ้งกระซิบอ่อนหวานข้างหูของผู้ชายที่อยู่บนร่าง

เรือนกายบึกบึนอบอุ่นของเขาห้อมล้อมเรือนร่างบอบบางหอมรัญจวนใจกรุ่นกลิ่นสาบสาว หยาดเหงื่อเกาะพราวแทรกซึมไปในทุกอณู อุณหภูมิในกายสูงขึ้นแม้แต่แอร์เย็นฉ่ำในห้องก็ดับความกระหายของพวกเขาไม่ได้ เพราะต่างฝ่ายต่างลุ่มหลงในเสน่หาราคะของกันและกัน

ร่างสูงใหญ่โจนทะยานลึกล้ำในกลีบกายสดสวยที่ตอบสนองกลับมาอย่างน่ารักน่าใคร่ เรียกร้องการเติมเต็มอย่างไม่มีที่สิ้นสุดจนเขานึกอยากจะฝากฝังแก่นกายร้อนระอุเอาไว้ในกายเธอไปชั่วกัปชั่วกัลป์

โยธินยกศีรษะขึ้นมองใบหน้าสวยซึ้งตรึงใจของพริมา เปลือกตาหลุบลงมองเรียวปากอิ่มวาวบวมเจ่อเพราะฤทธิ์จูบของเขา สายตาถูกดึงดูดให้จับจ้องด้วยความหิวโซ อยากลิ้มรสความหวานล้ำปานน้ำผึ้งนั้นอีก

เมื่อใจเรียกร้องริมฝีปากหยักได้รูปก็ประทับลงบนกลีบปากเอิบอิ่มเย้ายวนอย่างเสน่หา เธอตอบรับคล้อยตามการชักนำอย่างว่าง่าย เปิดปากให้เขารุกล้ำเข้าไปเลียชิมน้ำหวานซ่าน เกี่ยวพันลิ้นนุ่มน่ารักร้อนรัดดูดดึงจนน้ำลายไหลย้อยข้างมุมปาก เขาเห็นก็ตวัดลิ้นเก็บกวาดให้

“ทำไมวันนี้พรีมอ้อนผมนักล่ะ”

“คุณโยไม่ชอบหรือคะ” ดวงตาดำขลับฉ่ำวาวปรือมอง ทำเอาลมหายใจของโยธินสะดุดไปชั่วขณะ เพราะภาพนั้นทั้งเซ็กซี่ทั้งยั่วยวนจนบางอย่างเหยียดขยายคึกคักในความนุ่มแน่นของเธอ

พริมาสะดุดครางสะอื้นในลำคอ น้ำตารินไหลหยดลงบนหมอน ยิ่งเขาขับเคลื่อนตัวตนใหญ่โตในส่วนอ่อนไหว ตอกอัดบดคลึงอย่างเร่าร้อนรุนแรงยิ่งกว่าทุกครั้ง เธอก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายในอ้อมแขนเขา เนื้อตัวเบาหวิวราวกับปุยเมฆล่องลอยในกระแสลมบ้าคลั่ง ก่อนที่เขาจะฝากธาราร้อนให้หลั่งรินเอ่อล้นกุหลาบบานสะพรั่ง เธอสยิวกายกอดรัดตัวเขาแนบแน่น หายใจหอบเหนื่อยอย่างอ่อนเพลีย

หลังจากพายุอารมณ์สงบลงโยธินก็ปล่อยให้หญิงสาวได้นอนพักผ่อน เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมนอย่างรักใคร่ แล้วก้าวลงจากเตียงไปอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคลที่ติดตามเนื้อตัวออก ใบหน้าคมคายหล่อเหลาแหงยขึ้นรองรับสายน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัว เปลือกตาปิดลงหวนคิดถึงสัมผัสอ่อนโยนนุ่มนวลของร่างอรชรที่เขาเพิ่งผละจากมา

หนึ่งปีที่เขาก้าวข้ามสถานะของเจ้านายกับลูกน้อง พรีมคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาพังทลายกำแพงหัวใจลง บาดแผลที่เคยได้รับจากผู้หญิงคนหนึ่งถูกรักษาจากผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

ดาราพรคือเจ้าของรอยแผลที่บาดลึกในหัวใจไม่เคยจางหาย พริมาคือยาสมานแผลใจที่ค่อยๆ รักษาจนใกล้จะกลับมาหายดีจนเขาเผลอคิดไปว่าจะไม่รู้สึกอะไรหากได้พบเธอคนนั้นอีกครั้ง

พริมาไม่ได้หลับไปอย่างที่โยธินเข้าใจ เธอแค่หลับตาลงหนีความจริงอันโหดร้ายจากเขาเท่านั้น ตอนที่เขาโอบกอดเธอหัวใจเขากำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ อยู่ที่เธอหรืออยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น เธอเคยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายไร้หัวใจที่รักใครไม่เป็น เห็นผู้หญิงทุกคนเป็นของเล่นมีไว้เพื่อระบายความใคร่ แต่วันนี้ทุกอย่างกระจ่างแล้ว

สองอาทิตย์ที่ผู้หญิงคนนั้นมาปรากฏตัวที่บริษัท ท่าทีของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ถึงไม่พูดอะไร ถึงจะทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ความรู้สึกของเขาที่ส่งผ่านมาถึงเธอบอกความจริงในหัวใจเขาชัดเจน

ความเจ็บปวดเสียใจ…ความเศร้าจากการถูกทอดทิ้ง และความคะนึงหาหวนคิดถึงอดีต

เขายังคงต้องการเธอคนนั้น คนที่เคยทำร้ายใจให้เจ็บช้ำเจียนตาย ไม่ใช่เธอคนที่ได้แนบชิดกับเขาทุกคืน แต่มีสถานะเป็นได้แค่คู่นอน ไม่มีทางได้เป็นคนรักตัวจริงของเขา

น้ำตาไหลรินเป็นสายด้วยความเสียใจ หัวใจเหมือนถูกอุ้งมือที่มองไม่เห็นกุมไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก เธอขบเม้มกลีบปากสั่นระริกกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้คนในห้องน้ำได้ยิน บางทีนี่อาจถึงเวลาที่เธอต้องยอมรับความจริงได้แล้ว ความฝันลมๆ แล้งๆ อะไรนั่นควรจบลงสักที