บทที่ 16 ช่องว่างที่ขยายใหญ่ [3]

ซูซี่ยืนกุมแก้มข้างที่โดนตบพลางขบกัดริมฝีปากล่างด้วยความโมโห พวกมันแต่ละคนพากันออกโรงปกป้องนังนี่กันหมด มันมีอะไรดีนักหนาถึงต้องไปให้เกียรติให้ความเคารพ

เธอหันไปมองรอบตัวก็เห็นพนักงานคนอื่นทำท่าทางรังเกียจใส่ แล้วยังหันไปซุบซิบนินทาเธออย่างออกนอกหน้า ส่งสายตาขับไล่เธอเต็มที่จนน่าหงุดหงิด อยากพุ่งไปกระชากหัวตบซ้ายตบขวาให้หน้าแหก แต่เพราะเธอหัวเดียวกระเทียมลีบจะให้สู้กับชะนีทั้งฝูงคงไม่ไหว วันนี้เธอจะยอมล่าถอยไปก่อน แต่ครั้งหน้าที่เจอกันยายพริมาจะต้องถูกเขี่ยกระเด็นออกไปจากที่นี่แน่

ถ้าเธอสู้ไม่ได้ก็แค่ต้องไปหาตัวช่วย ยายดาราพรอะไรนั่นก็ท่าจะไม่เลว ดึงมันมาเป็นพวกถล่มนังนี่เลยก็แล้วกัน

หลังจากซูซี่ยอมถอยออกไปแล้ว พริมาก็หันมาสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ วันนี้เธอโดนว่าไปเยอะพอควร ชักอยากจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้วสิ มีเรื่องให้คิดเยอะด้วย โดยเฉพาะเรื่องของคุณโย มันถึงเวลาที่เธอต้องยุติควาทสัมพันธ์คลุมเครือนี้ลงสักที

ยิ่งคาดหวังก็ยิ่งเจ็บปวด สู้ตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้อาจยังพอรักษาแผลใจทัน

ก่อนที่คุณโยจะได้กลับเข้าบริษัทเธอก็ทำเรื่องขอลาครึ่งวันและฝากงานให้ลลิลดูแลต่อ ลลิลเคยช่วยงานเธออยู่พักหนึ่งในช่วงที่บริษัทกำลังยุ่งมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหลายอย่างจนแทบไม่มีเวลาให้พักหายใจ เธอจึงไม่ค่อยห่วงว่าจะไม่มีคนมารับช่วงต่อหน้าที่เลขา ถ้าจะต้องออกจากที่นี่จรืงเธอก็หาคนที่เหมาะกับหน้าที่นี่เจอแล้ว

พริมาลากสังขารกลับมายังห้องพักในคอนโดด้วยสภาพอ่อนล้าเพลียจัด เหนื่อยกายยังไม่เท่าไหร่ แต่ช่วงนี้เธอรู้สึกเหนื่อยใจมาก คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกปั่นป่วนภายในอก ร้อนรุ่มไปทั้งหัวใจ อยากขจัดความรู้สึกแย่ๆ นี้ออกไป

หญิงสาวเดินไปทิ้งตัวลงฟูกนอนนุ่มๆ หอมอ่อนๆ ช่วยให้จิตใจผ่อนคลาย พริมานอนคว่ำหน้ากับหมอนใบโต เปลือกตาปิดลงปล่อยใจให้ล่องลอยไปยังที่ที่ไกลแสนไกลไร้จุดหมาย ดูเหมือนช่องว่างระหว่างเธอกับเขาจะขยายใหญ่ขึ้นนับตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตเขา เธอกับคุณโยยังคงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เขามานอนค้างที่ห้องเธอ แต่ไม่รู้ทำไมถึงสัมผัสไม่ได้ถึงความสุขเวลาที่ได้อยู่ในอ้อมแขนเขา

อ้อมกอดที่เคยอบอุ่นกลับเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มตำตัวเธอ มีแต่ความเจ็บปวดเสียใจที่รุมล้อมผูกมัดเธอไว้ ทรมานเหมือนจะขาดอากาศหายใจ อึดอัดทุกครั้งเมื่อต้องอยู่ใกล้เขาโดยรับรู้ว่าที่ผ่านมาเธอเป็นได้แค่เงา ไม่ว่าจะหลอกตัวเองแค่ไหนก็ไม่มีทางเป็นตัวจริงในใจเขาได้

ควรพอแล้ว…ก่อนที่หัวใจจะถูกทำลายไปมากกว่านี้

ในคืนนั้นโยธินก็ยังมานอนค้างที่ห้องของพริมา แม้จะมีบางอย่างที่แปลกไป แต่เธอก็ตอบรับทุกสัมผัสของเขาอย่างน่ารักอ่อนหวาน และยังตอบสนองกลับมาอย่างกระตือรือร้นเร่าร้อนไม่แพ้กัน เสียงครางกระเส่าดังแว่วอยู่ข้างหู เรือนร่างอวบอิ่มกระเพื่อมไหวสั่นคลอนตามแรงขับเคลื่อนของร่างสูงใหญ่ ท่อนเนื้อสีเข้มตอกอัดฝังลึกในกลีบกายสาด ครูดสีผนังนุ่มจนเสียดเสียวตอดรัดแน่น

พริมาตัวสั่นสะท้านอ้าปากหอบหายใจกระชั้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย จังหวะรุกล้ำของเขารุนแรงหนักหน่วงยิ่งกว่าทุกวัน ดุดันเหมือนจะทำให้เธอดิ้นทุรนทุรายด้วยความสุขสมระคนทรมานอยู่ใต้ร่างได้ยังไงยังงั้น

“พรีมโกรธอะไรผมหรือเปล่า” โยธินมั่นใจว่าผู้หญิงปากหนักตรงหน้ากำลังโกรธเขาอยู่ แต่ใบหน้าเรียวสวยกลับส่ายไปมาปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม

“พรีมไม่ได้โกรธ อา…คุณโย อ๊ะ! ช่วยทำเร็วๆ กว่านี้ได้ไหม พรีมใกล้จะถึงแล้ว”

“งั้นเหรอ…ช่วงนี้ผมยุ่งๆ ขอโทษนะ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ พรีมเข้าใจ อื้ม…ช่วยทำให้พรีมมีความสุขมากกว่านี้อีกได้ไหมคะ พรีมอยากรับรู้ถึงตัวตนคุณให้มากกว่านี้”