บทที่ 15 ช่องว่างที่ขยายใหญ่ [2]

“ชี้หน้าฉันแล้วก็ด่าทอนี่นะ ต่ำทรามยิ่งกว่าที่คิดไว้ซะอีก ฉันว่าเธอเตรียมตัวไปหางานใหม่ไว้แต่เนิ่นๆ เพราะอีกไม่นานเธอคงถูกดีดกระเด็นออกจากบริษัทนี้”

“แกว่ายังไงนะ ฉันไม่มีทางออกจากที่นี่หรอก แกต่างหากที่จะถูกเฉดหัวออกไป เพราะตัวจริงของคุณโยกลับมาแล้ว ส่วนตัวปลอมอย่างแกก็ต้องถูกเขี่ยทิ้ง!”

“ถึงตอนนั้นเธอคงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ ฉันจะให้แผนกการเงินจ่ายเงินเดือนเดือนนี้ให้เธอ แม้ว่าเธอจะยังทำงานได้แค่ไม่กี่วัน”

“แกมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน! แกไล่ฉันออกไม่ได้!” ซูซี่อารมณ์เดือดมาจนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ อยากพุ่งไปตะกรุยหน้าหยิ่งๆ ของมันให้เลือดซิบ แล้วตบให้เลือดกลบปาก

พริมามองอีกฝ่ายที่จ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ดวงตาโกรธจัดถมึงมองอย่างไม่คิดปิดบังความเกลียดชังที่มีต่อกัน ทำให้พนักงานแถวนั้นถึงกับส่ายหน้าพูดอะไรไม่ออก คนบางคนก็โง่เขลาเกินเยียวยาเหมือนกับที่ซูซี่กำลังทำ ถึงคุณพรีมไม่ได้คบหาดูใจกับท่านประธาน แต่ด้วยตำแหน่งเลขาที่ติดตามใกล้ชิดคุณโยธินเกือบทุกฝีก้าวก็มีความสำคัญมากกว่าพนักงานคนอื่นในบริษัท

อีกทั้งความสามารถด้านการทำงานของคุณพรีมก็เป็นของจริงและได้รับการยอมรับจากทุกคน ต่อให้ไม่ได้ทำงานที่นี่ก็ยังมีอีกหลายบริษัทอ้าแขนรอรับ ยายซูซี่ต่างหากที่ควรต้องเจียมตัว เป็นแค่พนักงานประชาสัมพันธ์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ กลับกล้าอวดดีทำปากเก่งไม่เคารพรุ่นพี่ ถ้าจะโดนไล่ออกตอนนี้พวกเธอก็ไม่แปลกใจเลย เพราะยายนั่นคิดจะใช้เต้าไต่หวังรวยทางลัดปีนขึ้นมาเป็นเจ้านายของพวกเธอ

ให้ผู้หญิงหน้าด้านแบบนั้นมาเป็นเจ้านาย พวกเธอคงได้รีบชิ่งหนีออกจากบริษัทนี้แทบไม่ทัน

“ฉันส่งเรื่องให้หัวหน้าเธอแล้ว หลักฐานก็แน่นหนาพอจะขับไล่เธอออกไป เชิญไปรับเงินที่แผนกการเงินแล้วไม่ต้องโผล่หน้ามาทำงานพรุ่งนี้อีก ฉันจะสั่งรปภ.ไว้ว่าห้ามไม่ให้คนนอกเข้ามาเด็ดขาด”

“แกไล่ฉันออกไม่ได้นะ!”

“ได้ไม่ได้ฉันก็ทำไปแล้ว อีกเดี๋ยวเธอก็คงถูกตามตัว เธอกล่าวหาว่าฉันเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย แต่ยางอายของเธอกลับทำให้ตัวเองไม่ถูกไล่ออกจากที่นี่ไม่ได้ รู้ไว้ซะว่าตัวเองไร้ค่าแค่ไหน ทั้งที่มาเสนอให้เจ้านายถึงที่ก็ยังทำให้เขาสนใจไม่ได้”

“งั้นแกก็รอให้ฉันพบกับคุณโยก่อนสิยะ”

“ทำไมฉันต้องรอตามที่เธอต้องการด้วย ไสหัวออกไปได้แล้ว ถ้าอีกห้านาทีเธอยังไม่ไปอีก ฉันจะเรียกรปภ.มาลากตัวเธอออกไป”

“ยายพริมา นังบ้า!”

“อย่ามาทำกิริยาต่ำๆ แถวนี้ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าเธอไร้การศึกษา ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมา อย่าทำให้ฉันและคนอื่นๆ ต้องรู้สึกสมเพชเธอไปมากกว่านี้เลย ซูซี่”

“พวกแกก็เห็นดีเห็นงามกับมันเหรอ พวกแกไม่รู้รึไงว่ามันขายตัวให้เจ้านาย เอาตัวเข้าแลกเงินไม่ต่างจากอีตัว”

เพี๊ยะ!

ไม่พูดพร่ำทำเพลงฝ่ามือเรียวบางก็ตบฉาดเข้าที่ใบหน้าน่ารังเกียจของคนพูดจาสกปรก ซูซี่ถึงกับหน้าหันไปอีกทางจนคอแทบเคล็ด ซีกแก้มขวาแสบชาจนหน้ากระตุก พริมาพยายามสะกดกลั้นโทสะคุกรุ่นในใจไว้ นัยน์ตาดำสนิทลุกวาวสะท้อนเปลวไฟโหมกระพือรุนแรงจนต้องรีบสูดลมหายใจเข้าลึก

คำด่าทอของอีกฝ่ายล้ำเส้นเธอมากเกินไป

“ตัวฉันจะเป็นยังไงไม่ต้องให้เธอมาบอก ถ้าไม่อยากเจ็บมากกว่านี้ก็รีบออกไป ก่อนที่จะฉันจะหมดความอดทนลงมือลงไม้กับเธอหนักกว่านี้”

“ฉันจะตบแก นังสารเลว!”

“ก็เอาสิ ถ้าเธอกล้าทำร้ายคุณพรีม ลลิลคนนี้ก็จะขอตบสั่งสอนเธอบ้าง ผู้หญิงไร้ยางอายอย่างเธอถือดีอะไรมาทำร้ายเลขาของท่านประธาน เป็นแค่พนักงานระดับล่าง ความสามารถก็งั้นๆ เข้าทำงานได้ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ก็ก่อเรื่อง ตกลงว่าเข้ามาสมัครงานเพราะอยากทำงานหรืออยากหาผัว อุ๊ย! อยากหาสามีรวยๆ กันแน่ ก่อนจะก่นด่าคนอื่นก็หัดมองดูตัวเองก่อนนะว่าเป็นเหมือนกันไหม ไม่อย่างนั้นจะถูกตอกกลับมาหน้าหงายหมอไม่รับเย็บเอานะยะ”