บทที่ 14 ช่องว่างที่ขยายใหญ่ [1]

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ดาราพรแวะเวียนมาหาคุณโยธิน เข้าออกบริษัทนี้ราวกับเป็นของตัวเอง พริมาไม่ได้ยินดียินร้ายกับเรื่องนี้ ยังคงทำหน้าที่ของตนต่อไป โดยไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาของคนรอบข้าง พวกพนักงานเริ่มพูดถึงคุณโยกับเธอคนนี้บ้างแล้ว และเริ่มคิดๆ ต่างๆ นานาว่าคุณดาราพรอาจเป็นตัวจริงของท่านประธานก็ได้

เธอเลือกที่จะรับฟังเงียบๆ ไม่ออกความเห็น เลขาท่านประธานอย่างเธอไม่ได้ว่างมากถึงขนาดนั่งคิดเรื่องไร้สาระได้ทั้งวัน เพราะตั้งแต่เช้าจดเย็นมีงานกองสุมกันจนแทบมิดหัว เวลาตื่นก็ต้องตื่นก่อนคนอื่น เวลานอนก็ยังต้องนอนทีหลัง แต่เมื่อเทียบกับเงินเดือนเดือนละหลายๆ หมื่นที่ได้รับก็ถือว่าคุ้มค่าเหนื่อย

เพียงปีเดียวเธอก็มีเงินเก็บสะสมจากตำแหน่งเลขาราวห้าแสน ยังไม่รวมกับเงินพิเศษที่คุณโยมอบให้เธอทุกเดือนอีกก็มากโขอยู่ เธอเคยปฏิเสธไม่ขอรับเงินตรงส่วนนี้แล้วแต่เขาไม่ยอม บอกว่ามันเป็นเงินที่เธอควรได้รับ แลกกับความสุขทางร่างกายที่เธอมอบให้เขา

ถ้าคิดในแง่ลบก็เหมือนเธอขายเรือนร่างแลกกับเงิน แต่พอลองคิดในแง่บวกก็ถูกต้องแล้ว เพราะเขาให้ด้วยความเสน่หา โดยที่เธอไม่ได้เอ่ยปากขอ ไม่จำเป็นที่จะต้องละอายใจเหยียบย่ำศักดิ์ศรีหรือคิดดูถูกตัวเองเลย

แอ๊ดดด

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่เดินออกมาจากห้อง โยธินเดินตีคู่กับดาราพรมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะของเลขาสาว ดวงตาคู่คมมองใบหน้าเรียบเฉยทว่านอบน้อมไม่เย่อหยิ่ง ดวงตาสวยโฉบเฉี่ยวมองสบตาเขาอย่างสงบไร้แววหวั่นไหว ไม่มีท่าทีสงสัยหรือถามเอาคำตอบกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เหมือนกับว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นเพียงแค่ลูกน้องเท่านั้น

“เดี๋ยวผมจะกลับเข้ามาอีกทีตอนบ่าย ถ้ามีใครต้องการเข้าพบผมก็ให้นัดไว้ล่วงหน้า ช่วยดูคิวให้ผมด้วย”

“ทราบแล้วค่ะ”

โยธินมองพริมาอีกครู่หนึ่งก็เดินออกไป โดยมีสาวสวยหน้าหวานหุ่นบางเดินเคียงข้างกัน ลลิลที่เห็นว่าบอสเดินห่างไปไกลแล้วก็รีบวิ่งมาหาเลขาท่านประธาน สีหน้าของพริมายังคงเรียบเฉยไม่ระบุอารมณ์ แค่หญิงสาวทำตัวนิ่งๆ ก็เหมือนอยู่ในมาดนางพญา เด็ดขาด มั่นใจ และเฉลียวฉลาดเกินใคร เธอรู้ว่าควรต้องปฏิบัติตัวอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้ ควรต้องรุกหรือถอยในตอนที่ผู้หญิงของเขากลับมา

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดถึงเหตุการณ์นี้ไว้แล้ว หากว่าทนไม่ไหวจริงๆ เธอจะลาออกและกลับไปยังบ้านเกิดเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น แล้วหางานดีๆ ทำสักงาน

ลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ให้หมด ลืมว่าครั้งหนึ่งเคยรักผู้ชายคนนี้ซะ เพราะหัวใจของเขายกให้ผู้หญิงคนนั้นไปนานแล้ว ไม่เหลือที่ว่างให้เธอแทรกอีก

“คุณพรีม”

“มีอะไรเหรอ”

“บอสออกไปกับคุณดาราพรอีกแล้วนะคะ ช่วงนี้หายไปด้วยกันบ่อยๆ ไม่รู้ว่าไปไหนกัน”

“ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ เหมือนจะเป็นเพื่อนเก่าท่านประธานที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก”

“จะใช่แค่นั้นเหรอ บางทีอาจจะเป็นแฟนเก่าก็ได้ คงจะมาทวงของที่เคยเป็นของตัวเองคืนจากผู้หญิงไร้ยางอายแถวนี้ ดูเหมือนเธอจะตกกระป๋องแล้วนี่ เลิกทำตัวเชิดหน้าชูคอเป็นนางพญา ทำเหมือนกับว่าอยู่เหนือคนอื่นสักที เพราะตอนนี้เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากพวกเรา ก็แค่พนักงานในบริษัทคนหนึ่งเท่านั้น”

“พูดจบหรือยัง”

พริมามองซูซี่ที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาพูดแทรกบทสนทนาระหว่างเธอกับลลิลอย่างไร้มารยาท นัยน์ตาดำขลับเย็นชาสบสายตาเหยียดเยาะของอีกฝ่าย เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยมองท่าทีสะใจด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก จะโกรธก็ไม่ใช่ น่าจะเป็นความรู้สึกสมเพชผู้หญิงคนนี้มากกว่า

“เธอเป็นอะไรกับเจ้านายถึงต้องมาสอดเรื่องนี้ แล้วฉันกับเธอก็ฐานะต่างกันมาก แม้ตำแหน่งเลขาจะไล่พนักงานไร้ความสามารถอย่างเธออกโดยตรงไม่ได้ แต่ฉันก็ยื่นเรื่องให้ท่านประธานได้ บริษัทนี้ไม่ต้องการพนักงานที่ชอบเห่าหอนดีแต่ไล่กัดคนอื่น เธอควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะว่าคนไร้คุณสมบัติอย่างเธอ ควรจะเนรเทศตัวเองออกไปจากที่นี่ได้หรือยัง”

“แก! แกกล้าด่าฉัน! นังผู้หญิงปากร้าย!”