บทที่ 12 คนเก่าที่ไม่เคยลืม [2]

พริมาขยับตัวไปมาบนฟูกนอน ก่อนจะฟุบหน้าลงบนหมอนใบโตพลางถอนหายใจยาว เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ต้องถูกพวกพนักงานสงสัยแน่ เล่นหายมาอยู่ในห้องของคุณโยตั้งหลายชั่วโมงไม่ยอมกลับออกไป ทุกคนคงพอเดาได้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับคุณโยอยู่ในรูปแบบไหน เธอจะกล้าโผล่หน้าออกไปข้างนอกได้ยังไง

“เฮ้อ! ไม่กล้าสู้หน้าพวกนั้นเลย นี่ฉันทำอะไรลงไปกันนะ”

พริมาหลับตาลงรู้สึกปวดหัวตุบๆ เพราะไม่รู้จะตอบคำถามที่เตรียมจะประเดประดังเข้ามาหลังจากที่เธอโผล่หน้าออกไปจากห้อง คุณโยก็น่าจะปรานีเธอหน่อย สามชั่วโมงไม่ยอมปล่อยให้เธอพักเลย ผู้ชายหื่น!

หญิงสาวก้าวลงจากเตียงโดยใช้ผ้าห่มห่อตัวเดินตรงไปยังห้องน้ำ พอเข้ามาด้านในก็ทิ้งผ้าห่มลงกับพื้น ภาพสะท้อนในกระจกคือร่างเปลือยโป๊ขาวเนียนมีรอยดูดเม้มประปรายตามเนินอก หน้าท้อง และโคนขาด้านใน พอหันหลังก็เห็นตรงข้างสะโพกกับบั้นท้ายที่ถูกเขากัดเล่นจนเป็นรอยฟัน

ท่าทางเขาจะอยากเป็นหมาจริงๆ ดูรอยกัดพวกนี้สิ คันเขี้ยวตัวเองก็ไปหาอย่างอื่นกัดสิ มากัดก้นเธอทำไม คนบ้า!

พริมาอาบน้ำล้างตัวให้หายเหนียวเหนอะหนะแล้วแต่งตัวด้วยชุดเดิมที่ถอดทิ้งไว้แถวโซฟา จะว่าไปจีสตริงที่เธอใส่มาวันนี้ก็ตั้งใจมายั่วยวนคุณโยจริงๆ แต่ไม่คิดว่าจะได้ใช้หลังจากเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น เธอรู้ว่าไม่มีสิทธิ์โกรธเขาที่ไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่น ไม่มีสิทธิ์หึงหวงเขา

จู่ๆ ขอบตาของพริมาก็ร้อนผ่าว เธอแหงนหน้าขึ้นสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในใจ แอบหลงรักเขาข้างเดียวมานานเป็นปี แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดฝันไปไกล เพราะเธอก็เป็นได้แค่คู่นอนของเขา จะถูกเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้เขาทำเหมือนเธอเป็นคนพิเศษเหนือกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยควงมา ทว่าก็ไม่ได้ลึกซึ้งถึงขั้นเลื่อนสถานะเป็นคนรัก ราวกับว่าในใจเขาไม่เหลือพื้นที่ว่างให้คนอื่น

บางทีเธออาจคิดมากไปเอง เคยคิดว่าเขาไม่มีหัวใจรักใครไม่เป็น แต่มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย หลายอย่างทำให้เธอสงสัยว่าเขาอาจมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว และมีเหตุการณ์ให้ต้องเลิกรากัน เขาถึงทำใจที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

พริมายังคงนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องท่านประธานเหมือนอย่างทุกวัน เอกสารมากมายมีให้เธอเคลียร์อีกเป็นกองพะเนิน ต้องจัดการให้เสร็จภายในวันนี้เพื่อสรุปให้คุณโยฟังอีกที โชคดีหน่อยที่วันนี้ทั้งวันไม่ต้องออกจากบริษัทเพราะไม่มีนัดกับลูกค้าข้างนอก

กึก

เสียงรองเท้าส้นสูงหยุดลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของพริมา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารมองสาวสวยหน้าหวานคนหนึ่ง ใบหน้าอ่อนหวานกับนัยน์ตาดำขลับเปล่งประกายเหมือนตุ๊กตาทำให้เธอดูน่ารักน่าทะนุถนอม ยิ่งแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีขาวเรียบร้อยยิ่งดูบริสุทธิ์บอบบาง

เธอคนนั้นมีสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะเอ่ยถามหาใครคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงเจือความคิดถึง “ฉันมาหาคุณโยธินค่ะ ช่วยบอกเขาให้หน่อยได้ไหมว่าดาราพรมาหาค่ะ”

“ดิฉันจะไปแจ้งท่านประธานให้ค่ะ กรุณารอสักครู่” พริมาลุกจากเก้าอี้เดินไปเคาะประตูหน้าห้องแล้วขออนุญาตเข้าไปข้างใน

โยธินหมุนเก้าอี้ที่หันไปทางหน้าต่างห้องกลับมามองเลขาคนสวย พริมายังคงอยู่ในลุคเซ็กซี่ เส้นผมสีไวน์แดงดัดลอนล้อมกรอบใบหน้ารูปไข่ แพขนตางอนยาวอยู่เหนือดวงตาเรียวสวยสีดำขลับ ชุดเดรสสั้นสีน้ำเงินรัดรูปอวดเรือนร่างสูงเพรียวเอวคอดกิ่ว คอวีคว้านลึกเห็นเนินอกรำไร

“วันนี้ก็ยังสวยเซ็กซี่เหมือนเดิม มาให้ผมมองพรีมใกล้ๆ หน่อย”

“ไม่เอาค่ะ อยู่ใกล้คุณโยแล้วพรีมรู้สึกไม่ปลอดภัย อีกอย่างพรีมก็แค่มาแจ้งให้ท่านประธานทราบว่ามีขอเข้าพบค่ะ เธอไม่ได้นัดล่วงหน้า แต่คิดว่าน่าจะเป็นคนที่คุณโยรู้จัก”

“ผู้หญิง?”

พริมาเม้มปากพยักหน้าลงพลางหลบเลี่ยงการสบสายตากับเจ้านายหนุ่มในเวลานี้ เธอไม่อยากให้เขาจับได้ว่ากำลังหึงหวงซึ่งไม่ควรเกิดขึ้น เธอเป็นคู่นอนของเขา ไม่มีสิทธิ์แสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เพราะฉะนั้นต้องเจียมตัวอยู่ในที่ของตน