ตอนที่ 2 “อยากรู้ความจริง”[1]

หญิงสาวร่างอรชรกำลังเลือกชุดสุดเซ็กซี่สำหรับการไปปาร์ตี้คืนนี้ สุดท้ายก็ได้เดรสเกาะอกสั้นสีดำรัดรูปเผยให้เห็นสัดส่วนที่โค้งเว้าได้รูป อีกทั้งหน้าอกหน้าใจที่แหวกลึกจนเห็นร่องสวย นลินเดินไปยังชั้นวางกระเป๋าแบรนด์เนมสุดรักสุดหวงของเธอพร้อมเลือกดูใบที่เธอจะสะพายไปวันนี้ ทันใดนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงแตะคีย์การ์ดที่หน้าประตู พร้อมประตูบานใหญ่ที่ถูกเปิดออก 

แกร็ก!

ชายหนุ่มและหญิงสาวหันมาประจันหน้ากันพอดี สิ่งแรกที่สะดุดตาของเขาคือหน้าอกหน้าใจที่โชว์จนเกือบจะเห็นจุก 

"จะแต่งตัวไปไหน จะไปหาผัวใหม่หรือไง" ปากแบบนี้น่าโดนตบจริง ๆ แต่เธอรู้ตัวว่ามีความผิดเถียงอะไรเขาไม่ได้หรอก 

เพราะเธอได้ทำข้อตกลงกับเธียร์ไว้แล้วว่าถ้าเลือกที่จะอยู่กับเขาแล้ว เธอต้องตัดเรื่องเที่ยวกลางคืนโดยไม่มีเขาออกไป แต่ตอนนี้นลินดันถูกจับได้คาหนังคาเขาว่ากำลังจะแอบหนีเที่ยว 

"ลินไม่ได้ไปหาผัวใหม่ค่ะ เพราะลินไม่เคยมีผัว" นลินสะบัดบ๊อบเดินหนีเขาไปในห้องอย่างหน้าตาเฉย 

"แล้วที่ยืนหัวโด่อยู่นี่คืออะไร!" ร่างสูงตะโกนตามหลังเธอไปพร้อมกับดึงประตูปิดเข้ามา

หญิงสาวไปนั่งแต่งหน้าต่อที่โต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอก เพราะเธอเองก็ยังโกรธที่เขาไม่สนใจไยดีเธอเมื่อตอนเย็น 

 "จะไปไหน" ร่างสูงเดินตามเข้ามาและยืนพิงประตูกอดอกถามเธอ

"ไปหาเพื่อนค่ะ" เธอตอบออกไปโดยไม่ได้สบตาเขา มือเล็กหยิบลิปสติกสีแดงสดขึ้นมาวาดไปที่ริมฝีปากกระจับสวยได้ทรง

"ไม่ต้องไป" เสียงแข็งจึงเอ่ยปากดักคอขึ้นเสียก่อน 

"ทำไมล่ะคะ แค่ไปเที่ยวกับเพื่อนเอง ทีคุณยังไปได้แต่พอลินจะไปบ้างกลับห้ามตลอด" หญิงสาวเถียงกลับไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเรื่องนี้ ถ้ายังดื้อรั้นเอาแต่ใจก็แล้วแต่เธอเลย" ดวงตาดำสนิทสาดประกายเย็นยะเยียบขึ้นวูบหนึ่ง พร้อมหันหลังเดินออกไป วินาทีนั้นลินลดาก็นึกขึ้นได้ฉับพลันว่าไม่ควรทำตัวเหมือนเด็กเช่นนี้ 

ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง

"งั้นคืนนี้คุณก็อยู่กับลินสิคะ...นะคะ...อยู่กับลินนะ"  เสียงหวานออดอ้อนให้เขาเห็นใจและอยู่กับเธอ ในหนึ่งสัปดาห์เธียร์จะแวะมาอยู่กับเธอที่คอนโดของเธอที่เขาซื้อให้อย่างน้อยสัปดาห์ละ 3-4 วัน แต่หลัง ๆ มานี้ เธออยากจะอยู่กับเขาแทบจะทุกวัน 

"อืม" ชายหนุ่มตอบกลับมาเป็นประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้หญิงสาวรู้สึกมีความสุขแม้เธอจะได้อยู่กับเขาแค่เพียงเวลาสั้น ๆ 

"ลินหิวจังเลยค่ะ วันนี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลย...หิวไส้จะขาดแล้ว"

ร่างบางเอี้ยวตัวไปอยู่ด้านหน้าของเขาพร้อมแหงนมองดวงตาคมเฉี่ยวด้วยสายตาที่ออดอ้อน แขนเล็กโอบอยู่ที่เอวหนาของชายหนุ่ม เผยถึงความรู้สึกที่อยากได้รับความสนใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มทำตาปริบ ๆ ต่อให้เป็นพระอิฐพระปูนเจอแบบนี้ก็คงต้องพ่ายแพ้ให้เธออยู่ดี

ชายหนุ่มตามใจเธอทุกอย่าง เขาสั่งลูกน้องคนสนิทอย่าง สิงหา ช่วยนำอาหารขึ้นมาให้เธอ 

"ลินนึกว่าคุณจะพาลินไปทานข้างนอกซะอีก แต่ทานอยู่ที่ห้องก็ดีเหมือนกันค่ะ ขอแค่ลินได้ทานกับคุณ" ใบหน้าเรียวเล็กยกยิ้มกว้างจนดวงตาหยักโค้งเป็นสระอิ 

"ช่วงนี้ฉันยังไม่อยากจะเป็นข่าวสักเท่าไหร่" ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ใบหน้าของเขายากที่จะคาดเดาอารมณ์ได้

หญิงสาวลดยิ้มมุมปากลงทันที "กลัวคนอื่นรู้เรื่องของเราขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" คนตัวเล็กเลิกคิ้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน  

"แล้วเธอชอบให้เป็นข่าวนักหรือไง" เขาตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"ก็แค่ไปทานข้าวเองนี่คะ ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย ทีกับคนอื่นคุณยังไปได้แต่พอกับลินคุณมีข้ออ้างตลอดเลยนะคะ" คนตัวเล็กเริ่มขึ้นเสียงใส่เขา 

"ก็นั่นลูกค้าของผมไง" ร่างสูงตอบกลับเธอไปอย่างใจเย็น ไม่ได้ใส่อารมณ์แต่อย่างใด 

"แล้วลินละคะ ลินเป็นอะไรสำหรับคุณ" นลินเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาของเธอดูเศร้าหมองขึ้นมาทันที เพราะเธอเป็นคนที่เริ่มรู้สึกมากกว่า และในความสัมพันธ์นี้จึงมีคนที่จะต้องเสียใจจากการคาดหวัง ก็คือนลินนั่นเอง 

"...." ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่สายตาของเขาก็ดูคิดหนักอยู่เช่นกัน 

"ขอโทษที่ลินคาดหวังว่าคุณจะให้ความสำคัญกับลินมากเกินไป จนลืมไปว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ลินก็แค่คู่นอนที่คุณมีไว้แก้เหงาก็เท่านั้น หึ...ดูไร้ค่าดีเหมือนกันนะคะ ถ้าไม่อยากให้ลินคาดหวัง ได้โปรดอย่ามาให้ความหวังลินค่ะ อย่าทำเหมือนว่าคุณมีใจให้ลิน ทั้ง ๆ ที่คุณไม่เคยมีเลยสักครั้ง"

หญิงสาวพูดจบก็หยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรูในห้องรับแขก มือหนาเอื้อมมือไปจะจับมือเธอไว้แต่เธอดันเดินจากเขาเข้าไปในห้องนอนเสียก่อน 

ปล่อยให้ชายร่างสูงอย่างเธียร์นั่งจมกับความคิดของตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่ถูกตกแต่งเป็นอย่างดี ณ ตอนนี้เขายังคงสับสนไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว หัวใจของเขานั้นต้องการอะไรกันแน่ เพียงแค่เขารู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเธอ เขาใช้เวลาอยู่กับตัวเองนานแค่ไหนไม่รู้พอเดินเข้าไปหาเธอในห้อง หญิงสาวก็หลับไปเสียแล้ว 

ชายหนุ่มเดินทอดน่องเข้าไปยืนใกล้ ๆ คนตัวเล็กที่นอนขดอยู่บนที่นอน เขาก้มลงมองใบหน้าของเธอที่มีรอยคราบน้ำตาทิ้งไว้ จากเครื่องสำอางที่เลอะเปรอะเปื้อน

"ฉันพูดได้แค่ว่าตอนนี้ฉันมีแค่เธอ และไม่คิดจะมีใครคนอื่นเลยจริง ๆ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบา ๆ กับหญิงสาวที่กำลังหลับใหล มือหนาเอื้อมไปดึงผ้ามาห่มให้เธอพร้อมลูบหัวเธอเบา ๆ ก่อนจะกลับออกไปในกลางดึก 

"ฉันไม่อยู่ก็ฝากดูแลเธอด้วยนะ และที่สำคัญอย่าให้เธอรู้เด็ดขาดว่าครั้งนี้ฉันไปกับใคร"

ประโยคนี้ถ้าเกิดว่านลินมาได้ยินเธอคงโกรธจนควันออกหูเป็นแน่ แต่ที่เขาทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาจะนอกใจเธอไปหาใครเพียงแต่การไปทำงานครั้งนี้ผู้เป็นพ่อได้บังคับให้เขาพาลูกสาวของเพื่อนไปดูงานด้วย ทั้งสองคนก็เคยรู้จักกันมาบ้างแล้ว

"ครับนาย" สิงหาตอบรับคำสั่งของเธียร์ก่อนจะพาเขาไปรับ น้ำฟ้า ตามคำสั่งของบิดาและพาทั้งสองไปส่งยังสนามบินในยามเช้าตรู่