ตอนที่ 2 “อยากรู้ความจริง”[2]

"ตื่นเช้าง่วงแย่เลยสิ" ร่างสูงเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ 

"นิดหน่อยค่ะ พี่เธียร์ดูเพลีย ๆ นะคะ ได้นอนไหมเนี่ยเมื่อคืน" น้ำฟ้า หรือ หยาดพิรุณ เกียรติสิริกุล หันไปจ้องมองใบหน้าคมชัดเข้ารูป ไม่ว่าจะมองมุมไหนเขาก็ดูดีอยู่เสมอ เมื่อรวมกับสไตล์การแต่งตัวที่ดูมีภูมิฐาน เรียกได้ว่าตกสาว ๆ ได้สบายเลยล่ะสิ 

"พี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ ไม่ได้เจอคุณลุงนพนานแล้ว ท่านสบายดีใช่ไหม" ชายหนุ่มตอบส่ง ๆ ไปและเอ่ยถามสารทุกข์ถึงพ่อของหญิงสาวหรือเพื่อนของพ่อเขานั่นเอง 

"สบายดีค่ะ คุณพ่ออยากเจอพี่เธียร์มากเลยค่ะ เห็นพูดถึงอยู่บ่อย ๆ" หญิงสาวตอบกลับเขาไปพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มสดใสหวังจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกประทับใจและไม่อึดอัดเวลาอยู่กับเธอ 

"อ่อ... ไว้มีโอกาสจะชวนท่านมาทานข้าวด้วยกัน" ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแววตาของเขาดูเป็นกังวลและคิดหนัก แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ถามอะไรเขาต่อ 

ร่างเล็กของลินลดาตื่นขึ้นมาในช่วงสาย หญิงสาวหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินไปเปิดผ้าม่านสีทึบออก แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกบานใหญ่ คนตัวเล็กงัวเงียเมาขี้ตาเดินออกมาจากห้องนอนมองซ้ายขวาไม่เจอใคร 

"ไปก็ไม่ลาสักคำ หึ" ใบหน้าบึ้งตึงแสดงถึงความน้อยใจ ริมฝีปากคว่ำลงโดยอัตโนมัติ  

กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงกดกริ่งดังขึ้นที่หน้าประตูสองสามที หญิงสาวรู้สึกแปลกใจและทำสีหน้างุนงงใครกันที่มาหาเธอแต่เช้าขนาดนี้ คนตัวเล็กเดินทอดน่องไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับ เพราะชุดเธอตอนนี้มันดูโป๊เกินไปสำหรับการจะออกไปต้อนรับแขก ปรากฏว่าคนที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูคือสิงหา ลูกน้องของเธียร์นั่นเอง 

"อาหารเช้าที่คุณเธียร์สั่งให้ผมนำมาให้ครับ ถ้ามีอะไรเรียกใช้ผมได้ตลอดเลยนะครับ" 

"คุณเธียร์ไปตั้งแต่ตอนไหนเหรอ?" หญิงสาวเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ

"ผมไปส่งคุณเธียร์ที่สนามบินตอนตี 5 ครับ" 

"อืม.. ขอบใจจ้ะ" นลินถอยกลับเดินเข้าห้องพร้อมดันประตูปิด

เธอกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นเปิดโทรศัพท์ดู ปรากฏว่าเธอโดนเพื่อนสาปเต็มช่องแชทเพราะเทเพื่อนไปเมื่อคืน 

‘ถ้ามึงอกหักเมื่อไหร่กูจะซ้ำเติมมึงจนจมดินเลยคอยดู’

‘ให้เวลาอีกสามสิบนาทีไม่เห็นหน้ากูตัดเพื่อน’

‘จะให้กูไปขออนุญาตผัวให้มึงมั้ย?’ มิ้ง เพื่อนสาวของเธอพิมพ์ด่ารัวเต็มช่องแชท หญิงสาวนั่งยิ้มปนหัวเราะเมื่อได้อ่านข้อความที่เพื่อนส่งมา 

ติ๊ง!

‘@caa_cha ได้ส่งข้อความถึงคุณ’ เสียงแชทของเพื่อนสาวที่รู้จักของเธอเด้งขึ้นมา 

‘ไปเที่ยวไหนจ๊ะนางแบบสาว ว่าจะทักหาตั้งแต่เมื่อเช้าแต่พึ่งลงเครื่อง’ชาดา เพื่อนนางแบบของเธอส่งข้อความมาหา นลินอ่านแล้วก็สงสัยว่าเธอส่งผิดแชทหรือเปล่า 

‘เที่ยวไหนอะไร กูนอนอยู่คอนโดเนี่ย’ หญิงสาวตอบกลับเพื่อนไป 

‘อ้าวเหรอ สงสัยกูจำผิดคน’ 

‘แต่ผู้ชายหน้าเหมือนพี่เธียร์มึงมากเลยนะ’ เพื่อนสนิทและคนใกล้ตัวของเธอต่างรู้เรื่องราวของนลินเพราะเธอไม่ค่อยจะปิดบังเรื่องผู้ชายกับเพื่อนสักเท่าไหร่ป้องกันการแอบกินซ้ำกัน

‘เห็นที่ไหนเหรอ?’ แม้ในใจไม่อยากจะอ่านในสิ่งที่เธอคิดแต่ก็หลีกหนีความจริงไม่ได้

‘เมื่อเช้าที่สนามบิน’ 

ประโยคที่ส่งมาทำเอาหัวใจของหญิงสาวหล่นวูบ เธอเกิดคำถามขึ้นมากมายขึ้นมาในหัว เขาบอกกับเธอว่าต้องบินไปทำงานที่ต่างจังหวัด แต่เหตุใดถึงได้มีผู้หญิงไปกับเขาด้วย เธอต้องการทราบคำตอบที่แท้จริงจากปากของเขา 

ลินลดาเตรียมจะกดโทรศัพท์โทรหาฝ่ายชายแต่ทว่าถามจากปากเขาแบบนี้ก็คงไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนเท่ากับไปดูด้วยตาตัวเอง พูดจบเธอก็ลุกไปเก็บกระเป๋าพร้อมเดินทางไปยังสนามบินโดยทันที