แค่พี่คนเดียว Ep.5

สามวันต่อมา...

งานพิธีมงคลสมรส ปืน&พิชชา

ชายหนุ่มเจ้าของชุดสูทสีน้ำเงินกำลังเร่งฝีเท้าย่ำเดินอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวขจีเข้าไปในงานแต่งงานที่จัดอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ จะบอกว่าเขามาแบบงงๆเลยก็ว่าได้เพราะพึ่งรู้ข่าวได้แค่วันเดียวเอง หลังจากลงจากเครื่องมาก็ใช่ว่าเขาจะไปตะลอนหาเที่ยวหาดื่มกับเพื่อนๆได้ เขาต้องอ่านรายงานเกี่ยวกับโรงแรมเอ็นชาที่มีอยู่สี่สาขาในไทยจนแทบไม่ได้พักผ่อนเลย

"ไอเชี่ยไบร์ท!!" วินร้องขึ้นเมื่อเห็นหน้าเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันสี่ปี ก่อนจะเดินถือแก้วไวน์มาทางที่ไบร์ทยืนอยู่ "เชี่ย! กลับมาได้ตั้งสามวันแล้วทำไมไม่โผล่หน้าไปบริษัทบ้างวะ"

"งานกูกองเท่าหัวจะเอาเวลาที่ไหนไป ขนาดงานแต่งไอปืนกูยังแทบต้องพลิกแผ่นดินหาเวลามา แต่งปุบปับแบบนี้ใครจะเคลียร์งานทัน" ไบร์ทบ่น

"มันก็จ้องจะแต่งกับเมียตั้งนานละ นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องให้เกียรติเมีย มันแต่งตั้งแต่พิชชาจบมอหกแล้วล่ะ"

"มีแต่คนในเหรอ?" เมื่อเห็นผู้คนในงานน้อยนิดไบร์ทจึงเดาว่าปืนจะต้องบอกแค่คนในไม่กี่คนแน่ๆ บางทีเขาก็คิดว่าวันเวลามันผ่านไปเร็วมากๆ ยังรู้สึกเหมือนพึ่งเรียนปีหนึ่งสนุกกับเพื่อนๆเมื่อวานนี้เอง แต่ความเป็นจริงคือตอนนี้พวกเขาอายุเข้า 29 กันแล้ว

"อืม กูว่าดีนะที่ไม่มีคนนอกมาวุ่นวาย"

อีกด้าน

ร่างบางในชุดเพื่อนเจ้าสาวสีแดงเพลิงสวมใส่ด้วยรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดกำลังเดินด้อมๆมองๆหาใครบางคนที่ใจเฝ้าคิดถึงมาตลอด ใบหน้าสวยที่เติมแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงจางๆหันมองไปทั่วทั้งงานหวังได้เจอตัวชายหนุ่มที่เธอแอบรักมานานหลายปี งานวันนี้มีผู้คนบางเบากว่างานแต่งงานทั่วไป แต่คำว่าบางเบาในที่นี้ก็ตกเกือบห้าสิบคนเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะเป็นญาติและเพื่อนบ่าวสาวทั้งนั้น

"หืม ยัยมินนี่ ยัยสาลี่ พวกแกเห็นผู้ชายแล้วทำเป็นไม่รู้จักฉันหรือไง" เสียงเล็กบ่นอุบอิบเมื่อเห็นสองสาวเพื่อนรักกำลังยืนปิดปากหัวเราะราวกับกุลสตรีไทยขณะคุยอยู่กับกลุ่มผู้ชายหน้าตาดีสามสี่คน ทั้งๆที่ปรายตามาเห็นเธอแล้วแท้ๆ แต่ทั้งคู่ก็ทำเพียงแค่แอบยักไหล่ให้แล้วหันไปหัวเราะกับผู้ชายต่อ

...แต่ไม่เป็นไร เพราะถึงยังไงเธอก็จะไปหาชายหนุ่มในดวงใจอยู่แล้ว

และโชคก็ช่างเข้าข้างเมื่อเห็นชายหนุ่มที่กำลังคิดถึงยืนอยู่ใต้ต้นไม้ห่างออกไปจากสถานที่จัดงานไม่ไกลเท่าไหร่ ของขวัญจึงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปโดยไม่ลืมจะมองดูลาดเลา

"สะ..สวัสดีค่ะ" ของขวัญแทบอยากจะตีปากตัวเองที่ดันมาตะกุกตะกักตอนนี้ ไม่รู้ทำไมเวลาตื่นเต้นแล้วเสียงชอบสั่น

"อ่า ครับ" ไบร์ทหันมามองคนที่เดินมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะรีบทิ้งบุหรี่ลงพื้นหญ้าแล้วเหยียบมันจนไฟมอด

"จำ...หนูได้ไหมคะ?" ของขวัญยืนเขินม้วน

"....." คิ้วเข้มขมวด รู้สึกคุ้นๆแต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน "ไม่ครับ"

คำตอบตรงไปตรงมาทำให้เรียวปากบางสีนู๊ดกุหลาบหุบยิ้ม ร่างกายที่เขินม้วนก็เปลี่ยนเป็นห่อเหี่ยวแทน แต่ของขวัญก็พูดปลอบตัวเองในใจว่ามันสี่ปีผ่านไปแล้ว เขาคงจำไม่ได้จริงๆ

"เอ่อคือ...ขวัญเป็นเพื่อนพิชชาค่ะ เมื่อสี่ปีก่อนตอนงานแต่งพี่เฟิร์ส พี่ไบร์ทช่วยขวัญไม่ให้โดนแก้วบาด" พูดละเอียดขนาดนี้ถ้าเขายังจำไม่ได้อีกแสดงว่าเธอมันไม่มีเสน่ห์จริงๆจึงไม่เป็นที่น่าจดจำ

"อ่อ"

ดวงตาคู่สวยกลับมาเปล่งประกายอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะจำได้

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" เสียงทุ้มนิ่งถามขึ้น ไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะจีบเขาหรือเปล่า แสดงออกขนาดนี้ยากที่จะดูไม่ออก

"ไปอเมริกามาเป็นยังไงบ้างคะ?"

ดวงตาคมช้อนมองเจ้าของคำถาม นึกแปลกใจกับการกระทำของร่างบางตรงหน้าที่ถามคำถามอย่างกับว่าสนิทหรือรู้จักกันมานาน

"ก็ดีครับ" เท้าหนาเริ่มก้าวเดินช้าๆเลี่ยงหญิงสาวที่ยังแปลกหน้าสำหรับเขามุ่งตรงไปที่สถานที่จัดงาน แต่สาวเจ้าก็ดันวิ่งมาตัดหน้าเขาระหว่างทางแล้วเดินถอยหลังไปเรื่อยๆเพราะเขาเองก็ไม่ได้หยุดเดิน

...เหอะ จะจีบเขาสินะ

"ได้ข่าวว่าพี่ไบร์ทจะมาบริหารโรงแรมในไทยเหรอคะ?"

"ครับ" ไบร์ทยังคงไม่สบตาเพื่อแสดงตัวให้หญิงสาวรู้ว่าเขาไม่เล่นด้วย แต่เธอก็ยังคงเดินถอยหลังอยู่ข้างหน้าเขาไม่ยอมถอยหนีไปไหน

...ตื๊อเก่งจริงๆ

ของขวัญเอียงหน้าไปเขม่นคิ้วแวบสั้นๆ คุยกับญาณทิพย์ของตัวเองในใจ

...ทำไมเขาไม่สนใจเธอ หรือเธอไม่สวยพอ?

"เอ่อแล้ว...บรรยากาศที่นู่นเป็นยังไงบ้างคะ?"

"ก็ดีครับ"

"แล้วพี่ไบร์ทมีฟะ...อ๊ะ!!"

ร่างสูงพุ่งตัวเข้าไปรั้งรอบเอวคอดเอาไว้เมื่อหญิงสาวจอมตื๊อดันเท้าพลิกแล้วจะล้มหงายท้องลงไป ทั้งคู่จ้องตากันอยู่สักพัก ก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดเพราะรู้สึกคุ้นเคยกับแววตาคู่นี้แปลกๆ ไม่ใช่เพราะว่าเคยเห็นเธอเมื่อสี่ปีก่อน แต่เหมือนว่าเขาจะเคยเห็นเธอมาก่อนหน้านี้ที่นานมาแล้ว

...มันอยู่ในความทรงจำของเขา ไม่ใช่เรื่องราวแต่ว่าเป็นแววตา

"เดินดีๆเถอะครับ ล้มไปไม่คุ้ม" ไบร์ทปล่อยตัวหญิงสาวให้เป็นอิสระ ก่อนจะช้อนตามองร่างบางอย่างตำหนิ

"ค่ะ" ของขวัญก้มหน้าตอบรับเสียงอ่อน หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวเมื่อได้เห็นสีหน้าดุๆของชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง สีหน้าและแววตาคู่นี้แหละที่เคยดุเธอเวลาเธอดื้อเมื่อตอนเด็กๆ บางทีเธอก็นึกน้อยใจที่เขาจำเธอไม่ได้ เธอผิดเองที่ตอนนั้นดันหลบเขาไม่กล้าเจอหน้า ตอนที่เธออยู่มอปลายมีครั้งนึงที่ไบร์ทกลับไปเอาของที่บ้านหลังเก่า เธอตั้งใจหลบหน้าเขาเพราะว่าโกรธที่เขาหายไปเมื่อตอนเธอหกขวบ แต่ตอนนั้นปืนดันเห็นเธอนั่นแหละ ถึงได้จำเธอได้ไงว่าเป็นน้องสาวข้างบ้านของไบร์ท

"จะจีบผมเหรอครับ?"

"คะ?" ใบหน้าสวยรีบเงยขึ้นมามองเจ้าของเสียงเจ้าเล่ห์ สีหน้าเขาไม่ได้แสดงความเจ้าชู้แต่อย่างใด แต่เหมือนเตรียมจะปฏิเสธเธอมากกว่าหากเธอบอกว่าใช่ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ เธอชอบเขาแต่เพียงผู้เดียวนี่นา ไม่เคยมองใครอื่นเลย "เอ่อก็...."

มุมปากหนายกยิ้มขึ้นหนึ่งข้างแล้วเบนหน้าหันไปมองทางอื่นเมื่อเห็นหญิงสาวยืนเกาหัวท่าทางเขินอาย ก่อนจะหันกลับมามองเธออีกครั้งท่าทางจริงจัง "ผมยังไม่คิดที่จะมีคนรักครับ เพราะผมไม่มีเวลาให้ ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ"

"แต่หนูก็มีแค่พี่...." ของขวัญรีบหยุดสิ่งที่จะพูดเอาไว้ เพราะลืมไปว่าชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าเธอคือน้องสาวข้างบ้าน หากพูดอะไรที่เข้าข้างตัวเองมากไปเขาอาจจะคิดว่าเธอทำตัวแปลก "เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ"

ไบร์ทขมวดคิ้วมองแผ่นหลังบางที่ค่อยๆเดินห่างออกไป ผู้หญิงคนนี้ทำตัวแปลกจริงๆ แต่ชายหนุ่มไม่คิดสนใจ ร่างสูงเดินแยกไปอีกทางเพื่อไปรวมตัวกับพวกเพื่อนๆแล้วสังสรรค์ตามประสาคนที่ไม่พบหน้ากันมานาน