เพื่อนไม่จริง Ep.6

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

06:00 น.

วันนี้ของขวัญตื่นขึ้นมาแต่เช้าผิดกับวิสัยเด็กจบใหม่ที่ยังไม่ได้งานทำ ปกติหลายวันที่ผ่านมาหญิงสาวก็มักจะตื่นสายโด่งนั่นแหละ แต่ทว่าวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเธอ

"เรียบร้อยทานได้" มือบางพนมมือขึ้นไหว้ข้าวปลาอาหารที่พึ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ ก่อนจะลงมือทานแกงกะทิมะรุมกับข้าวสวยร้อนๆ รวมถึงปลาทอดกรอบๆกินแก้มกับข้าวด้วย

ร่างบางในชุดนอนที่ยังไม่ได้เปลี่ยนดูกระฉับกระเฉงลั้ลลาตั้งแต่ตื่นมา เพราะตื่นเต้นมากที่จะได้ไปสมัครงานที่โรงแรมเอ็นชา ซึ่งมีชายหนุ่มที่เธอสนใจแต่เขาไม่ได้สนใจเธอเป็นรองประธานอยู่ที่นั่น

Rrrrr

เสียงริงโทนมือถือที่วางอยู่ข้างตัวดังขึ้น เมื่อหยิบมาดูแล้วเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทโทรมาของขวัญจึงรีบกดรับ

"ว่าไงมินนี่"

(แก! ฉันกับยัยสาได้งานแล้วนะ ฉันทำบัญชีที่ร้านหนังสือพีดีบุ๊คอ่ะ ส่วนยัยสาทำที่ร้านเบเกอร์รี่บิวตี้)

"โห! พวกแกเก่งจัง ได้งานที่ร้านดังอันดับหนึ่งของประเทศเลยอ่ะ" ของขวัญตาโตเอ่ยชมความสามารถของเพื่อนที่เข้าทำงานในร้านที่มีชื่อเสียงและได้มาตรฐาน แถมผู้คนยังยอมรับในคุณภาพของร้านอีก

(เหลือแต่แกเนี่ยแหละน้า...จะผ่านไหม ไปสมัครวันนี้ไม่ใช่เหรอ?)

"ใช่ ฉันก็...เตรียมตัวไว้อย่างดีแล้วล่ะ" มือบางกำแน่นแล้วชูขึ้นมาแสดงจุดมุ่งหมายอย่างแน่วแน่และจะต้องได้รับความสำเร็จกลับมา

(เคๆ ไปเตรียมตัวได้แล้ว ได้ข่าวงานนี้คู่แข่งแกเยอะมากนะขวัญ สู้ๆล่ะ)

"แต๊งกิ้วเพื่อนร๊าก งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อนนะ บาย!" เมื่อวางสายจากเพื่อนรักไป ของขวัญก็รีบกินข้าว และหลังจากที่อิ่มและเก็บถ้วยเก็บจานเสร็จ หญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

30 นาทีผ่านไป

ร่างบางในชุดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวรัดรูปเล็กน้อยกับกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าขึ้นมาหนึ่งคืบกำลังยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ หญิงสาวที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองเซ็กซี่แค่ไหนเวลาที่ใส่ชุดแบบนี้ ของขวัญเอาแต่พยายามหาจุดด้อยของตัวเองเพราะคิดว่ามันเยอะจนทำให้ชายหนุ่มในดวงใจไม่สนใจกัน ส่วนผู้ชายคนอื่นที่คอยเหลียวหลังมองร่างอันสวยสดใสของเธอเธอกลับไม่เห็นสายตาของคนพวกนั้น พูดง่ายๆคือไม่สนใจชายอื่นเลย จึงไม่รู้ว่าความรู้สึกของพวกผู้ชายที่มองมามันชื่นชมเธอแค่ไหน

"แหวกลึกไปหรือเปล่านะ" ใบหน้าสวยก้มมองกระโปรงตัวเองที่แหวกข้างลึกขึ้นมาจนเกือบจะถึงแก้มก้นแล้วคิดหนัก แต่สุดท้ายก็เลิกกังวลกับมันเพราะคิดว่าคงไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่

ของขวัญรีบมาหยิบกระเป๋าสะพายข้างและเอกสารในการสมัครงาน ก่อนจะออกจากห้องนอนมาสวมรองเท้าคัทชูส้นสูงสองนิ้วแล้วออกจากคอนโดด้วยความมั่นใจเกือบเต็มร้อย

โรงแรม N.Cha

"โอ้มายก๊อด!! เยอะขนาดนี้เชียว" ของขวัญอ้าปากหวอตกตะลึงกับจำนวนคนที่มาสมัครงาน มันเกินคาดไปหน่อยสำหรับที่คิดไว้ ถ้านับคร่าวๆจากที่ตาเห็น ตกประมาณสามสิบคนได้ และสามสิบคนนี้ก็ไม่ใช่ใครก็ได้ที่อยากมาก็มา แต่เป็นคนที่ทางโรงแรมส่งอีเมลมาหาว่าคุณสมบัติผ่าน ซึ่งเธอก็ได้รับอีเมลนี้เช่นกันถึงได้เดินทางมายื่นเอกสาร

หลังจากกรอกใบสมัครและส่งเอกสารตัวจริงเรียบร้อยแล้ว ของขวัญก็ได้เดินมาเข้าห้องน้ำระหว่างรอสัมภาษณ์

"ว๊าว! แม้แต่ห้องน้ำก็ยังหรูมาก" หญิงสาวตะลึงกับความสวยงามสะอาดและเป็นระเบียบของห้องน้ำในโรงแรม ทุกอย่างเป็นสีน้ำตาลเงากริบ และดูเหมือนว่าจะทำจากไม้เกือบทั้งหมด ทั้งอ่างล้างมือ พื้น ประตู แถมยังมีต้นไม้สวยๆให้ฟีลแบบธรรมชาติอีกด้วย สมกับเป็นโรงแรมหกดาวจริงๆ ด้านหน้าที่ต้อนรับแขกเข้าพักว่าหรูหราแล้ว ด้านหลังที่เป็นทางเข้าของพนักงานก็หรูหราไม่แพ้กัน ให้อารมณ์แบบตึกแฝดเลย

"ของขวัญ?"

".....?" ร่างบางเจ้าของชื่อรีบหันไปตามเสียงเรียกที่ดูเหมือนจะแปลกใจที่เห็นเธอ และพอได้เห็นเจ้าของเสียงเรียกนั้นเธอเองก็ต้องตกใจเช่นกัน "ลูกพีช?"

"ขวัญก็มาสมัครผู้ช่วยเลขาเหมือนกันเหรอ?" ลูกพีชที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนสาวร่วมห้องด้วยรอยยิ้มคล้ายคนดีใจ แต่ในใจกลับคิดอีกอย่าง

"อืมใช่ เธอก็มาด้วยเหรอ?" หญิงสาวส่งยิ้มกลับ

"ใช่น่ะสิ โรงแรมนี้ชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งเชียวนะ แถมยังใหญ่โตตระการตา มีตั้งยี่สิบเก้าชั้น ชั้นละยี่สิบห้องแหนะ ถ้าพวกเราได้เข้าทำงานที่นี่นะ เราจะได้อยู่ชั้นบนสุดนู่นแหนะ เพราะชั้นยี่สิบเก้าชั้นบนเป็นห้องของรองประธานน่ะ"

"โห เธอรู้เยอะจัง"

"แหม เธอไม่ได้ศึกษาข้อมูลมาเลยหรือไง"

ของขวัญยิ้มแห้ง นั่นน่ะสิ เธอมัวแต่ศึกษาข้อมูลส่วนตัวของไบร์ท ไม่ได้ศึกษาข้อมูลหรืออ่านประวัติของโรงแรมเลย ถ้าถูกสัมภาษณ์เรื่องนี้จะทำยังไงดี

"เออว่าแต่...ประวัติขวัญผ่านด้วยเหรอ ถึงได้มากรอกใบสมัครแล้วก็สอบสัมภาษณ์อ่ะ" ลูกพีชแกล้งตีหน้ามึนอย่างใสซื่อถามขึ้นและจงใจถามคำถามนี้เมื่อมีคนมาเข้าห้องน้ำสามถึงสี่คน

"ใช่ ฉันได้รับอีเมลน่ะ ฉันส่งประวัติผ่านเว็บได้สองวันทางโรงแรมก็นัดวันมากรอกใบสมัครน่ะ"

"อืมๆ แปลกเนอะ ขวัญไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับงานแบบนี้หรือว่าใกล้เคียงงานนี้เลยทำไมถึงผ่านนะ"

ของขวัญยิ้มแหยหันไปมองคนที่พึ่งเข้ามาในห้องน้ำทั้งซ้ายและขวา คนพวกนั้นก็มองเธอแปลกๆด้วย มองเหมือนเห็นด้วยกับคำพูดของคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ของขวัญไม่รู้ว่าทำไมลูกพีชถึงได้พูดแบบนี้ จึงกระเส่าถามกลับเบาๆ "ลูกพีช ทะ..ทำไมเธอพูดแบบนั้นล่ะ"

"อุ๊ย! โทษทีนะขวัญ พอดีพูดไม่คิดน่ะ" ลูกพีชแสร้งตกใจเอามือปิดปาก

"อืมไม่เป็นไร เราออกไปกันเถอะ" หญิงสาวรู้ตัวดีว่าเธอไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน เพราะเรียนบัญชีฝึกงานก็ฝึกที่แผนกบัญชี ส่วนลูกพีชได้ข่าวว่าเธอโชคดีที่ตอนฝึกงานมีช่วงนึงได้ไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการแทนคนที่ลาป่วยไปหลายวัน เพราะแบบนี้ลูกพีชถึงตีตนว่าเป็นผู้มีประสบการณ์มาก่อน

ขณะที่ของขวัญเดินนำหน้าลูกพีชออกไป สายตาคู่นั้นก็เหลือบไปเห็นเงาสะท้อนที่ประตู ทำให้เห็นริมฝีปากของเพื่อนยิ้มเหยียดแล้วจ้องมาที่เธอที่เดินนำหน้า ถึงแม้จะเห็นจะๆขนาดนั้นแต่ของขวัญก็ยังเผลอนึกไปว่าเธอคงคิดไปเอง โชคดีที่ไม่ได้สนิทกับลูกพีชมากเกินไป เพราะเธอรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนคนนี้มาสักพักแล้ว

...แม้จะไม่สนิทกันถึงขั้นเป็นเพื่อนรัก แต่ลึกๆก็หวังไว้ว่าลูกพีชจะไม่ใช่คนอย่างที่เธอคิด