สารภาพ Ep.7

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

ณ โรงแรม N.Cha (เอ็นชา)

07:30 น.

หญิงสาวเจ้าของชุดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีชมพูอ่อนกับกระโปรงทรงเอสีขาวสั้นเหนือเข่าขึ้นมาหนึ่งคืบ อวดต้นขาขาวเนียนด้วยรอยแหวกลึกที่ด้านข้างของกระโปรง กำลังยืนหลังตรงยืดอกด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจภายในล็อบบี้ของโรงแรมฝั่งที่เป็นส่วนของพนักงาน

"เอ่อคุณ....ใช่พนักงานใหม่หรือเปล่าคะ?"

"อ๊ะ! ใช่ค่ะๆ!"

"อ่อค่ะ ดิฉันเป็นเอชอาร์ค่ะ ตามมาทางนี้เลยค่ะ"

ของขวัญพยักหน้ายิ้มกว้างเดินตามพนักงานหญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงแรม และเหมือนเธอคนนั้นก็พึ่งจะเข้างานมา

"เชิญค่ะ" เอชอาร์คนนั้นหันมายิ้มเชื้อเชิญของขวัญให้เข้าไปในลิฟท์ด้วยกัน หญิงสาวจึงรีบขอบคุณแล้วตามเข้าไป

หลังจากสมัครและสอบสัมภาษณ์ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว สามวันต่อมาก็มีอีเมลแจ้งเข้ามาว่าผ่านการสัมภาษณ์และนัดเริ่มงานวันนี้ ไม่ต้องถามว่าดีใจแค่ไหน ก็กระโดดจนล้มใส่โต๊ะวางหนังสือในห้องข้าวของกระจัดกระจายเลยทีเดียว

ติ๊ง!

เสียงลิฟท์ดังขึ้นเรียกสติคนที่กำลังเพ้ออยู่ให้กลับมา ของขวัญเดินออกจากลิฟท์ตามเอชอาร์คนนั้นไป ระหว่างทางเอชอาร์ก็ได้พูดคร่าวๆเกี่ยวกับโรงแรมให้ฟัง

"ชั้นที่ยี่สิบแปดนี้จะเป็นชั้นที่พนักงานเราอยู่ทั้งหมดค่ะ ส่วนชั้นบนสุดคือชั้นที่ยี่สิบเก้าจะเป็นห้องรองประธาน เลขากับผู้ช่วยเลขาจะอยู่หน้าห้องนะคะ ตอนนี้เดี๋ยวคุณเอ่อ....."

"ขวัญค่ะ ดิฉันชื่อของขวัญ"

"อ่าค่ะ เดี๋ยวคุณขวัญไปรายงานตัวและรับบัตรพนักงานก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวคุณแดนจะมารับคุณขวัญกับพนักงานใหม่อีกคนไปชั้นบน"

"ค่ะ" ใบหน้าสวยพยักรับอย่างเข้าใจ ริมฝีปากบางค่อยๆคลี่ยิ้มลากสายตามองบรรยากาศในที่ทำงานที่ดูกว้างใหญ่ เป็นชั้นเดียวที่มีซอกมีซอยมีห้องหลายห้องไม่ต่างจากออฟฟิศบริษัทเอกชนเลย

"อ้าวขวัญ!!"

"ละ..ลูกพีช!" ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินออกมาจากห้องๆหนึ่ง บัตรพนักงานที่ห้อยคออยู่ทำให้ของขวัญรับรู้ได้ทันทีว่าลูกพีชคืออีกคนที่ได้เข้าทำงานตำแหน่งเดียวกัน ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่ดีเลยล่ะ

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะได้งานที่เดียวกัน รีบเข้าไปรายงานตัวสิ จะแปดโมงแล้วนะ" ลูกพีชยิ้มอย่างสดใสเข้ามากอดแขนของขวัญอย่างออดอ้อน ก่อนจะทำเป็นห่วงใยเรื่องเวลา

"จริงสิ รีบเข้าไปกันเถอะ" เอชอาร์คนนั้นยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูแล้วสะกิดแขนของขวัญให้เข้าไปรายงานตัว ซึ่งของขวัญเองก็รีบตามเข้าไปอย่างกระตือรือร้น

หลังจากรายงานตัวและได้รับบัตรพนักงาน ของขวัญและลูกพีชก็ได้มานั่งรอข้างหน้าเพื่อรอคนมารับ ไม่นานก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีดูภูมิฐานเดินมาหา เมื่อลูกพีชเห็นก็รีบเด้งตัวยืนขึ้นเสนอหน้ายิ้มต้อนรับด้วยสายตาเป็นประกายเพราะคิดว่าชายหนุ่มคนนี้คือรองประธาน ส่วนของขวัญนั้นคิดว่าชายหนุ่มคนนี้คงจะเป็นใครสักคนที่ต้องมารับพวกเธอขึ้นไปทำงาน หัวใจเต้นตึกตักรีบเม้มปากกลั้นยิ้มเมื่อคิดไปว่าใกล้จะได้เจอชายหนุ่มที่เธอแอบรักแล้ว

"สวัสดีครับ ผมแดนครับ เป็นเลขาของคุณนิพพิชณน์ หรือรองประธานของที่นี่"

เมื่อได้ยินชายหนุ่มแนะนำตัว ริมฝีปากสีส้มนู๊ดก็สะดุดแทบจะหุบยิ้มไปทันที แต่ลูกพีชก็ไหวตัวทันฉีกยิ้มกว้างออกมาเหมือนเดิมเสมือนยินดีมากๆที่ได้รู้จักอีกฝ่าย

"สวัสดีค่ะ ลูกพีชค่ะ...."

"สะ..สวัสดี...."

"...ส่วนนี่ของขวัญค่ะ"

ของขวัญกำลังจะแนะนำตัวเองเพราะคิดว่าลูกพีชพูดจบแล้ว แต่ลูกพีชก็ดันพูดต่อด้วยการแนะนำตัวแทนเธอ นั่นทำให้เธอต้องเงียบไป

"ครับ เชิญข้างบนเลยครับ คุณนิพพิชณน์รออยู่" แดนผายมือเชื้อเชิญสองสาวให้ตามมา แล้วทั้งสามก็ขึ้นมายังชั้นยี่สิบเก้า แดนรีบพาทั้งคู่เดินมาที่หน้าห้องๆหนึ่ง ซึ่งหน้าประตูใหญ่ซ้ายขวามีโต๊ะทำงานอยู่สามโต๊ะตั้งอยู่

ก๊อกๆๆ

แดนเคาะประตูเป็นการขออนุญาต ก่อนจะเปิดพาของขวัญและลูกพีชเข้าไปข้างใน

"นี่คือผู้ช่วยเลขาที่จะเข้ามาทำงานที่นี่ครับ คุณของขวัญและคุณลูกพีช" แดนเอ่ยแนะนำ

มือหนาที่กำลังเซ็นเอกสารอยู่ไม่ได้หยุดทันทีที่มีคนเข้ามา รอจนเซ็นเสร็จเรียบร้อยเขาจึงวางปากกาลงบนโต๊ะแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองคนมาใหม่ ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เลขาหนุ่มพูดจบ

"สวัสดีค่ะ ของขวัญค่ะ จะเข้ามาทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาค่ะ" เสียงหวานเอ่ยแนะนำตัวอย่างรื่นไหล ถึงจะตื่นเต้นและประหม่าแค่ไหนของขวัญก็จะไม่ยอมให้ตัวเองผิดพลาดในสายตาเขาเด็ดขาด และที่เธอต้องรีบเสนอหน้าแนะนำตัวเองอย่างฉะฉานก่อนก็เพราะสายตาเป็นประกายวาววับของเพื่อนสาวข้างกายนี่แหละ

...เรื่องอื่นเธอยอมได้ แต่เรื่องผู้ชายในดวงใจเธอสู้ไม่ถอยแน่!

"สะ..สวัสดีค่ะ ลูกพีชค่ะ จะเข้ามาทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาเหมือนกันค่ะ" เมื่อเจอออร่าความหล่อดูดีแทงเข้าตาเต็มๆลูกพีชก็ถึงกับอึกอักเรียบเรียงคำพูดให้เรียบหรูไม่ได้ ได้แต่ยิ้มและมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความหลงใหลคล้ายคนเพ้อ

ไบร์ทขมวดคิ้วมองหน้าของขวัญแวบหนึ่ง ก่อนจะคลายสีหน้าให้เป็นปกติแล้วไหวตัวเล็กน้อย "ยินดีต้อนรับสู่เอ็นชาครับ มีปัญหาอะไรถามคุณแดนได้ตลอดเวลา คุณแดนฝากบอกกฎของผู้ช่วยเลขาด้วย แล้วก็ฝากคุณแดนเทรนงานทั้งสองคน คุณจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป"

"ครับ" หลังจากตอบรับคำสั่งอย่างเคารพแล้ว แดนก็พาหญิงสาวทั้งสองออกมาหน้าห้อง ด้านซ้ายที่มีโต๊ะทำงานติดกันสองตัวคือโต๊ะของหญิงสาวทั้งคู่ ส่วนโต๊ะเดี่ยวด้านขวาที่ค่อนข้างจะเรียบหรูกว่าเป็นโต๊ะของเลขาอย่างเขา

หลังจากจัดสองสาวเข้าที่เข้าทางแล้ว แดนก็เริ่มสอนงานตั้งแต่งานเล็กๆง่ายๆไปจนถึงงานที่ค่อนข้างยาก ซึ่งสองสาวก็เข้าใจกันเป็นอย่างดี และได้นั่งทำงานตามที่แดนสั่ง จนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยง

พักเที่ยง

หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ ของขวัญก็ได้ขึ้นมาเดินเล่นบนชั้นดาดฟ้าด้านหลังของโรงแรม ส่วนดาดฟ้าอีกครึ่งนึงด้านหน้าจะเป็นที่ชมวิวของลูกค้าที่มาเข้าพัก

"อ๊ะ! นั่น...พี่ไบร์ทหนิ" หญิงสาวหยุดชะงักขณะที่เปิดประตูโผล่ตัวออกไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆทำลมหายใจให้เป็นปกติ ตอนนี้แหละ เธอจะบอกเขาถึงเรื่องของเราในอดีต

เมื่อมั่นใจแล้วว่าทำได้ เท้าเล็กที่สวมบนคัทชูส้นสูงสองนิ้วก็ก้าวเดินฉับๆมุ่งตรงไปที่ร่างสูงที่กำลังยืนหันหลังให้

"พี่ไบร์ทคะ" เสียงหวานเรียกชื่อคนที่ยืนเกาะกำแพงดูดบุหรี่อย่างมาดมั่น

ไบร์ทตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นในระยะที่กระชั้นชิด ใบหน้าหล่อหันไปมองตามเสียงจึงเห็นว่าเป็นหญิงสาวที่ตามจีบเขาเมื่อวันก่อน ยอมรับว่าตกใจนิดหน่อยที่เจอเธอที่นี่

"ครับ" มือหนาพยายามยื่นบุหรี่ออกห่างตัวไปอีกฝั่งเพื่อไม่ให้หญิงสาวได้สัมผัสควันอันตราย

"คือฉัน....เอ่อคือขวัญ....ขวัญเคยอยู่ข้างบ้านพี่เมื่อตอนเด็กๆน่ะค่ะ ชื่อของขวัญ พ่อกับแม่เปิดร้านเบเกอรี่อยู่หน้าซอย ไม่รู้ว่าพี่จะจำ...."

"อ่อ ก็ว่าคุ้นชื่อเธออยู่"

What? ของขวัญเบิกตาทึ่งในความเฉยเมยของอีกฝ่ายเพราะมันผิดคาดจากที่คิดเอาไว้

"ขะ..คุ้นเหรอคะ?" ริมฝีปากบางยังยิ้มสู้ แต่เป็นยิ้มที่ไม่มั่นใจเหมือนตอนที่เดินเข้ามาตอนแรก

"ตอนนี้เธอโตเกินกว่าที่ฉันจะจำได้น่ะ แค่รู้สึกคุ้นชื่อแต่ก็ไม่นึกว่าจะเป็นเธอ" ร่างสูงโน้มตัวลงไปเท้าแขนกับขอบกั้นกำแพงทอดมองวิวด้านล่างที่เต็มไปด้วยตึกและถนนหนทาง ครั้นจะยกบุหรี่มาดูดก็กลัวหญิงสาวข้างกายจะได้รับมลพิษ จะทิ้งกระถางทรายก็อยู่ไกลเกินไป

"แต่ขวัญจำพี่ได้นะคะ แล้วขวัญก็ตามหาพี่มาตั้งนาน" ประโยคหลังของขวัญได้ก้มหน้างึมงำเบาๆ เธอเดาคนตรงหน้าไม่ออกจริงๆว่าเขารู้สึกยังไง

"อดีตก็คืออดีต ตอนนี้เธอก็โตมากจนมีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว ตั้งใจทำงานจะดีกว่า อย่าให้เป็นภาระของคนอื่น" คำพูดที่ดูเหมือนจะสอนอยู่กรายๆเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งปกติ ไม่ได้บึ้งแล้วก็ไม่ได้ยิ้ม ฟังดูคล้ายจะให้กำลังใจกันมากกว่า สิ้นเสียงทุ้มนั้นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็ได้เดินเอาบุหรี่ไปทิ้ง

ส่วนของขวัญก็ได้แต่ยืนคอตกอยู่ที่เดิม เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียพี่ชายคนที่เคยเอ็นดูเธอไป เข่าก็อ่อนจนแทบจะพับลงมา แต่ระหว่างที่ของขวัญกำลังยืนจิตตกอยู่นั้น เธอก็ไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าลูกพีชกำลังแง้มประตูแอบฟังและยืนกำมือแน่นอยู่