เป็นฉันได้ไหม Ep.8

หลายวันต่อมา...

หลายวันที่ผ่านมานี้ ของขวัญตั้งใจปรับปรุงตัวเองอย่างมุ่งมั่น หญิงสาวไม่ได้ไปตามตื๊อชายหนุ่มตามแผนที่คิดเอาไป เพราะคำพูดของเขาบนดาดฟ้าวันนั้นเธอเลยต้องตั้งใจเรียนรู้งานให้เก่งโดยที่ไม่ต้องพึ่งเลขาอย่างแดนมากเกินไป และวันนี้เธอก็ทำได้ค่อนข้างดี

"คุณของขวัญ คุณลูกพีชครับ ทางเรามีลูกค้าวีไอพีท่านหนึ่งจะมาเข้าพักที่รีสอร์ทในเชียงราย รีสอร์ทนี้ประธานใหญ่ของเรามีหุ้นอยู่ด้วย แต่ท่านอยู่ต่างประเทศ รองประธานของเราจึงต้องไปต้อนรับแทน และผมก็มีงานด่วนที่ต้องทำ สองคืนสามวันครับใครจะอาสาไปกับคุณนิพพิชณน์?" แดนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเอ่ยถามสองสาวที่นั่งอีกฝั่งของประตู

"ฉันค่ะ! / ฉันค่ะ!" ทั้งของขวัญและลูกพีชต่างก็รีบยกมือพร้อมกัน ทำให้แดนต้องเอียงหัวคิดหนักเพราะไม่รู้จะเลือกใครไปแทน

"ฉันเคยฝึกงานเป็นผู้ช่วยผู้จัดการมาก่อนค่ะ เคยออกนอกสถานที่ด้วย ฉันรู้ค่ะว่าต้องทำอะไรบ้าง คุณแดนอนุญาตให้ฉันไปนะคะ ฉันอยากไปหาประสบการณ์ข้างนอกค่ะ!"

ของขวัญถึงกับต้องเอียงหัวมองเพื่อนสาวที่พูดขึ้นด้วยความมั่นใจ แค่เห็นสายตาที่ลูกพีชชำเลืองมองมาเธอก็รู้ได้ทันทีเลยว่าแม่นี่คิดจะเป็นศัตรูหัวใจกัน

"ถึงฉันจะไม่มีประสบการณ์ แต่ฉันก็มั่นใจค่ะว่าสามารถช่วยพี่ไบร!....เอ่อ..ช่วยรองประธานได้ค่ะ!" ของขวัญพูดด้วยสายตามุ่งมั่น ขืนปล่อยให้ลูกพีชไปมีหวังโดนแย่งชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารักมานานไปแน่ ถึงตอนนี้จะไม่รู้ว่าไบร์ทเป็นคนแบบไหนแต่สาวสวยอย่างลูกพีชคงจะมีมารยาดีๆที่สามารถจับผู้ชายไว้ได้แน่นอน

ลูกพีชหันควับมาจิกตาใส่ของขวัญ ซึ่งของขวัญเองก็จิกกลับอย่างไม่ยอม

"งั้น...ผมต้องขอไปถามคุณนิพพิชณน์ก่อนนะครับว่าสะดวกกับใคร" แดนเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจก่อนจะยิ้มแหยให้กับความมุ่งมั่นที่เกินจริงของสองสาว

ส่วนของขวัญกับลูกพีชต่างคนก็ต่างหันหน้ากลับมาทำงานของตัวเอง โดยที่ลูกพีชมีสีหน้าที่ดูมั่นใจว่ายังไงก็ต้องได้ไปกับรองประธาน แต่ของขวัญกลับมีสีหน้าที่ลำบากใจเพราะนอกจากเธอจะไม่มีประสบการณ์แล้ว เธอยังมีเรื่องที่ไปได้ไม่สวยกับรองประธานอย่างไบร์ทด้วย

ณ บ่ายวันเดียวกัน

ก๊อกๆๆ แอร๊ด~

แดนเปิดประตูเข้าไปหาเจ้านายหนุ่มที่นั่งมุ่งมั่นอยู่กับเอกสารและงานบนโต๊ะ แฟ้มสีน้ำตาลถูกยื่นไปให้ไบร์ท ก่อนที่เจ้าของแฟ้มนั้นจะพูดเรื่องที่ยังตกลงไม่ได้ว่าใครจะไปต้อนรับลูกค้าวีไอพีที่เชียงรายกับเจ้านายหนุ่ม

"เอ่อ...คุณไบร์ทครับ เรื่องผู้ช่วยผมที่จะติดตามคุณไปเชียงรายแทนผม ผมยังตกลงไม่ได้เลยครับว่าจะให้ใครไปกับคุณ คือ...ทั้งคู่ต่างก็เสนอตัวจะไปกับคุณให้ได้เลยครับ"

สายตาคมที่กำลังไล่อ่านข้อมูลในแฟ้มหยุดจับจ้องตัวหนังสือทันที ก่อนจะชำเลืองขึ้นไปมองหน้าเลขาหนุ่มคนสนิท "คุณแดนคิดว่าใครมีศักยภาพมากกว่ากันล่ะครับ"

"เอ่อคือ...คุณลูกพีชเธอมีประสบการณ์เรื่องนี้ ส่วนคุณของขวัญก็ฉลาดและเรียนรู้งานเร็ว งั้นให้คนมีประสบการณ์อย่างคุณลูก...."

"ให้ของขวัญไปกับผมละกันครับ ค่อยเมลบอกเธอหลังเลิกงานนะ"

"ได้ครับ" แดนรับปากอย่างเคารพในหน้าที่ตำแหน่งงาน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างไม่มีข้อสงสัย

สายตาคมที่ทำเป็นก้มไปอ่านเอกสารได้ละขึ้นมามองไปที่ประตูหลังจากแดนออกไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงต้องรีบเอ่ยเลือกของขวัญ ทั้งๆที่ควรจะเชื่อเลขาอย่างแดนที่จะเลือกคนมีประสบการณ์อย่างลูกพีชไป เขารู้เหตุผลดีว่าทำไมของขวัญถึงได้เสนอตัวอยากไปกับเขา แต่อีกคนเขาไม่แน่ใจ ก็คงจะอยากมีผลงานดีๆนั่นแหละ

ตกเย็น

หญิงสาวที่กำลังยืนกำสายกระเป๋าสะพายข้างกำลังด้อมๆมองๆไปที่ประตูทางออกของโรงจอดรถในส่วนของพนักงานเพื่อดักรอใครคนนึง ร่างบางพยายามเอาตัวเองหลบหลังเสาต้นใหญ่เผื่อมีใครมาเห็น

...ใครคนที่ไม่ใช่คนที่เธอกำลังรอ

และแล้วดวงตาคู่สวยที่จับจ้องไปที่ประตูทางออกไม่วางตาก็ได้เหลือบไปเห็นคนคนนั้นกำลังเดินออกมาพอดี เธอจึงรีบวิ่งออกไปดักหน้า

"พี่ไบร์ทคะ! พี่ไบร์ทคะ!"

ชายหนุ่มชะงักตกใจเมื่อได้ยินเสียงแหลมตะโกนมาอีกทั้งยังวิ่งมาดักอยู่ด้านหน้า พอเห็นว่าเป็นหญิงสาวที่เคยเป็นเด็กน้อยข้างบ้านเมื่อสมัยอดีตไบร์ทจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ

"มีอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างใจเย็น

"คือ....ให้ขวัญ...เอ่อคือให้ฉันไปกับคุณได้ไหมคะ?"

คำพูดของหญิงสาวทำให้ไบร์ทต้องยกยิ้มมุมปากแล้วเลิกคิ้วใส่คนตรงหน้า "จะขอไปนอนกับฉันคืนนี้เหรอ?"

"คะ? เอ่อ..ไม่ใช่ค่ะ!..ไม่ใช่ค่ะ!" ของขวัญโบกมือวุ่น "คือฉันอยากจะไปช่วยงานคุณข้างนอกน่ะค่ะ เป็นฉันได้ไหมคะ ถึงฉันจะไม่มีประสบการณ์แต่ว่าสัญญาเลยค่ะว่าฉันจะทำให้ดีที่สุด!"

ดวงตาคมมองหน้าเจ้าของเสียงที่ร่ำร้องขอไปเชียงรายด้วยกันอย่างไม่มีท่าทีคล้อยตาม ชายหนุ่มตีเนียนทำหน้านิ่ง นั่นทำให้หญิงสาวเริ่มใจห่อเหี่ยวขึ้นมา

"ไม่ได้เหรอคะ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยอย่างหมดหวัง

"ตั้งใจทำงานให้ดี" สิ้นเสียงทุ้มเรียบนั้นร่างสูงก็เดินผ่านหญิงสาวออกไปขึ้นรถของตัวเอง

"ค่ะ" ของขวัญยืนก้มหน้าตอบกลับเบาๆแต่คนฟังนั้นได้ขับรถออกไปแล้ว ของขวัญคิดว่าเขาไม่เห็นด้วยที่จะให้เธอติดตามเขาไปที่เชียงราย จึงสั่งให้ตั้งใจทำงานอยู่ที่นี่แทน

...เห้ออ เขาไม่เหลือคราบพี่ชายที่อบอุ่นไว้แล้วจริงๆ

ตกดึก

ตั้งแต่กลับมาจากที่ทำงาน ของขวัญก็ใช้ชีวิตในคอนโดด้วยความหมดอาลัยตายอยาก แม้กระทั่งตอนนี้ที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ ขาเรียวยังเดินอ่อนแรงมาฟุบลงบนโซฟาทั้งที่ยังสวมเพียงแค่ผ้าคลุม ก่อนจะชักดิ้นชักงอไม่ได้ดั่งใจ

"โอ๊ยยๆๆๆ!! พี่ไบร์ทนะพี่ไบร์ท ไหนๆก็รู้แล้วว่าเราเคยสนิทกันก็น่าจะช่วยกันบ้าง คนอยากไปด้วยไม่รู้หรือไง งื้อออ~" ระหว่างที่ร่างบางกำลังนอนคว่ำหน้าดีดขาตีแขนอยู่นั้น เสียงแจ้งเตือนในมือถือก็ดังขึ้น

ติ๊ง!

จนคนที่กำลังกระเง้ากระงอดหยุดชะงัก แต่ก็ยังหน้าบึ้งอยู่

"ใครส่งอะไรมาอีกเนี่ย" เสียงหวานบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกมาเปิดอ่าน

'พรุ่งนี้เช้าตอนตีสี่จะมีรถไปรับคุณนะครับ แชร์โลเคชั่นที่อยู่ของคุณมาด้วยครับ เตรียมของใช้ส่วนตัวให้พร้อม ส่วนตารางงานผมส่งให้ในเมลแล้ว ตั้งใจทำงานให้เต็มที่นะครับ คุณไบร์ทเลือกคุณแล้ว'

ดวงตาคู่สวยค่อยๆเบิกโพลงก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งกระโดดดีใจราวกับถูกรางวัลที่หนึ่ง เสียงแหลมเล็กกรีดร้องออกมาเบาๆเพราะถูกลำคอหนีบเส้นเสียงกรี๊ดเอาไว้ ขืนปล่อยเสียงนั้นให้หลุดออกมาข้างบ้านได้หาว่าเธอกำลังถูกฆาตกรรมอยู่แน่ๆ

"พี่ไบร์ทเลือกฉันจริงๆด้วย!" หลังจากได้รับข่าวดี ร่างบางก็เดินลั้ลลากลับเข้าห้องไปอย่างเบิกบาน แตกต่างจากตอนที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงานโดยสิ้นเชิง