เดินทาง Ep.9

เช้ามืด 04:00 น.

ของขวัญยืนจับกระเป๋าเดินทางใบสีเขียวรอคนมารับอยู่หน้าคอนโดติดถนน หญิงสาวเลือกที่จะใส่เสื้อยืดคอกลมสีโอรสกับกางเกงขายาวสีขาว และหยิบรองเท้าผ้าใบสีแดงมาใส่ ผมสีดำสลวยก็ถูกมัดรวบขึ้นมีแค่หน้าม้าบางๆเท่านั้นที่ปล่อยลงมา ของขวัญไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองนั้นสวยมีเสน่ห์แค่ไหน ตอนเรียนมีแต่คนมารุมจีบเธอก็ยังไม่คิดเลยว่าเป็นเพราะความสวยของตัวเองผู้ชายจึงได้สนใจ

"ใช่ไหมนะ?" เมื่อเห็นรถตู้คันสีดำวิ่งตรงเข้ามาทำท่าจะจอดใกล้ๆของขวัญจึงคิดว่าน่าจะใช่คนที่จะมารับเธอ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ รถตู้สีดำเงาคันนั้นได้ขับมาจอดตรงหน้าเธอพอดีและประตูก็ได้เปิดออกอัตโนมัติ

"พะ..พี่ไบร์ท!" หญิงสาวชะงักไปเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอหลงรักนั่งอยู่บนรถติดกระจกอีกฝั่ง เธอคิดว่าจะมีแค่คนขับรถมารับเธอไปส่งอีกทีเสียอีก

"รีบขึ้นมา ไปถึงต้องรีบพักผ่อนเพราะกลางคืนมีงานต้องคุย"

"คะ? ค่ะๆ!" เธอรีบลากกระเป๋าไปไว้หลังรถก่อนจะรีบวิ่งขึ้นมานั่ง ด้วยความที่ลืมคิดทบทวนเพราะโดนสั่งให้รีบ ของขวัญจึงนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม มารู้ตัวอีกทีก็ถูกสายตาคมมองมา

"ขอโทษค่ะ เดี๋ยวขวัญย้ายไปนั่ง...."

"ออกรถเลยครับ"

"ครับคุณนิพพิชณน์"

ของขวัญเหลือบตามองคนข้างๆที่เบนหน้าหนีไปอีกทาง เขาทำเมินใส่เธออีกแล้ว

...ชิ แต่ยังไงเขาก็เลือกเธอ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีของการตามจีบ

หกชั่วโมงผ่านไป...

ใบหน้าหล่อหันไปมองคนข้างๆที่นั่งเอาหัวพิงอยู่บนไหล่ด้วยสายตายากจะคาดเดา ออกจากกรุงเทพมายังไม่ถึงสองชั่วโมงหญิงสาวข้างกายเขาก็หลับสนิทไปซะแล้ว จนขณะนี้รถได้มาจอดในปั๊มน้ำมันเพื่อให้ทุกคนได้ทำธุระส่วนตัวหรือพักเดินทางชั่วครู่

"คุณนิพพิชณน์ไม่ลงไปหาอะไรทานเหรอครับ?" สิ้นเสียงของคนขับไบร์ทก็ได้หลุบสายตาลงไปมองหัวเล็กที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ถ้าเขาลงไปเธอก็คงจะตื่น ไม่รู้ว่าที่หลับเพราะทำงานจนดึกดื่นหรือเปล่า

"ไม่ล่ะ"

"งั้นผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำนะครับ"

"อืม เดี๋ยว!...."

"ครับ?"

มือหนาเอื้อมหยิบปากกากับกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาจดรายการที่ต้องการซื้อ เสร็จแล้วจึงส่งให้กับคนขับรถ เขาหันมาสำรวจใบหน้าสวยอีกครั้งหลังจากเหลือกันแค่สองคน ของขวัญตอนนั้น ต่างจากของขวัญตอนนี้ เธอดูสวยขึ้นและโตขึ้นมาก จะให้เขาจับเขากอดแบบตอนที่เธอยังเป็นเด็กมันคงดูไม่งาม อีกอย่างเขาและเธอห่างหายกันไปนานจึงทำให้เขาไม่ได้สนิทใจกับเธอเหมือนตอนนั้น

หลังจากเสร็จธุระส่วนตัวเรียบร้อย พวกเขาก็ออกเดินทางต่อ จนกระทั่งถึงรีสอร์ทที่เชียงราย

รีสอร์ททะเลหมอกแสงทอง

13:30 น.

"ของขวัญ ของขวัญ ตื่นได้แล้วไม่งั้นฉันจะไล่เธอกลับ!"

"อื้อ!" หัวเล็กรีบผงกขึ้นมาจากไหล่หนาเมื่อได้ยินเสียงเข้มขู่ในฝัน

...ใช่! เธอคิดว่ากำลังฝัน

"ไปเอากระเป๋าลงจากรถ ต้องรีบไปพักผ่อนแล้วเตรียมตัวไปต้อนรับแขกคนสำคัญ"

เมื่อถูกจ้องหน้า ของขวัญจึงสะดุ้งรู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งอยู่ฝั่งประตูขวางทางลง เธอจึงรีบตะกุยตะกายลงไป แล้วก็พึ่งจะรู้ตัวด้วยว่านอนหลับซบไหล่เขามาตลอดทาง

...นี่เธอหลับไปได้ไงตั้งเจ็ดชั่วโมง!

"สวัสดีครับคุณนิพพิชณน์ เชิญด้านนี้เลยครับทางเราเตรียมห้องไว้ให้แล้ว"

"อืม"

หลังจากมีคนมาต้อนรับและพาเดินเข้าไปยังที่พัก ของขวัญก็รีบลากกระเป๋าตามหลังเจ้านายหนุ่มไป ถ้าของเธอคนเดียวคงไม่เท่าไหร่ นี่ต้องลากของเจ้านายไปด้วย ใบใหญ่กว่าของเธอเสียอีก

ระหว่างที่เดินไปที่พัก ไบร์ทก็แอบหมุนไหล่บีบต้นแขนเบาๆ ใบหน้าหล่อหันไปด้านข้างเพียงเล็กน้อยเพื่อมองตัวต้นเหตุที่ลากของพะรุงพะรังอยู่ข้างหลัง ถึงแม้หัวเธอจะเบาแต่มันก็เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เธอนอนทับ คนอะไรไม่ตื่นขึ้นมาเลยตั้งเจ็ดแปดชั่วโมง ไม่ปวดท้องหรือหิวอะไรบ้างหรือไง ส่วนเขานี่ปวดฉี่จะราดอยู่แล้ว

"เดี๋ยวสิคะพี่ไบร์ท! ขวัญตามไม่ทันค่ะโอ๊ย!..." ของขวัญพยายามจะลากกระเป๋าที่มันเอนไปเอียงมาให้ทันร่างสูงที่จ้ำเอาจ้ำเอา จนกระทั่งถึงห้องพักเขาก็รีบเข้าไปเลย

"พี่บะ!...อ่าว" พอตามเข้ามาถึงในห้องก็ต้องพบกับความว่างเปล่า หันไปมองประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่จึงรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ในนั้น ของขวัญจึงรีบลากกระเป๋าของเขาเข้าไปตั้งไว้กลางห้อง

"ส่วนห้องคุณผู้หญิงอยู่ทางด้านนี้ครับ" ของขวัญมองชายหนุ่มที่มาต้อนรับแล้วหันไปมองทางประตูห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้ชายคนนั้นแล้วลากกระเป๋าตัวเองเดินตามออกไป

"สระน้ำส่วนตัวอยู่ทางด้านหลังนะครับ สามารถมองเห็นภูเขาธรรมชาติและทะเลหมอกได้ด้วย หลังนี้พิเศษสุดกว่าหลังอื่นเลยนะครับเพราะทำเลดีมีไว้ให้คนสำคัญเข้าพักเท่านั้น"

"ขอบคุณมากเลยนะคะ"

"ครับ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมสามารถโทรเรียกคนของเราได้ตลอดเลยนะครับ โทรศัพท์อยู่ติดประตูด้านหน้า"

"ค่ะ"

คนต้อนรับก้มหัวเคารพอย่างนอบน้อมแล้วเดินจากไป ส่วนของขวัญก็ได้ลากกระเป๋าเข้าห้องไปทำธุระส่วนตัว

17:00 น.

ไบร์ทตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนหนานุ่มหลังจากที่คิดว่าจะงีบหลับแค่ครู่เดียวแต่ความเหนื่อยล้าดันพาหลับยาวเกือบสี่ชั่วโมง มือหนาควานหามือถือแล้วหยิบขึ้นมาดูเวลา พบว่าตื่นได้เวลาพอดี ร่างสูงจึงลุกขึ้นนั่ง สลัดความงัวเงียทิ้งไปแล้วเดินสะลึมสะลือออกไปยืนอยู่หน้าห้องฝั่งตรงข้าม

...อ่า นี่เขาอยู่กับของขวัญแค่สองคนในรีสอร์ทหลังนี้เหรอเนี่ย

ก๊อกๆๆๆ

มือหนาเคาะประตูเสียงดังหลายครั้ง ทำให้คนที่กำลังหลับสบายในชุดนอนแขนขาสั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่ปรือไม่อยากตื่น

"ค่าๆ" น้ำเสียงขี้เกียจขานรับแล้วเดินเตอะแตะออกไปเปิดประตูโดยที่ลืมไปเลยว่าตัวเองไม่ได้สวมชุดชั้นในสักชิ้น

แอร๊ด~

"อาบน้า!....นี่เธอยังนอนได้อีกเหรอของขวัญ นอนบนรถมาเจ็ดชั่วโมงยังไม่เต็มอิ่มอีกหรือไง"

"แหะๆคือ...ขวัญก็แบบนี้แหละค่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำก็หลับได้ยาวๆค่ะ" ร่างบางเกาะประตูยิ้มแห้ง

"ไปอาบน้ำแต่งตัว เรามีนัดกับแขกคนสำคัญตอนทุ่มนึงที่บาร์ข้างล่าง..." ปากพูดแต่ตากลับมองต่ำลงไปยังหน้าอกอวบที่นูนออกมาจนเห็นเป็นรูปชัดเจน

"ค่าๆ" เสียงเล็กขานรับอย่างอ้อยอิ่งเหมือนคนไม่อยากตื่น และกำลังจะหันหลังเดินเข้าไป

"ของขวัญ" เขาเรียก

"คะ?" หญิงสาวหันกลับมา

"ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ ก่อนจะออกมาควรเช็คตัวเองให้ดีก่อน ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ฉันจะเป็นยังไง" พูบจบชายหนุ่มก็เดินกลับเข้าห้องไป

"คะ?" ของขวัญยืนงงที่จู่ๆก็เหมือนจะถูกดุ ก่อนที่เธอจะก้มลงไปเช็คดูตัวเองตามคำสั่งและพบว่าสองเต้าอวบอิ่มนั้นมันนูนออกมาจนเห็นได้ชัด

"อื๊ออ!!" มือบางปิดปากกรี๊ดออกมาก่อนจะรีบปิดประตูแล้วไปกระโดดลงบนเตียง "น่าอายเป็นบ้าเลยยัยขวัญ! ง่าาา~"

ระหว่างที่ไบร์ทกำลังอาบน้ำ ภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่ก็ฉายชัดเข้ามา ทำเอามือหนาต้องทุบลงกำแพงที่ยืนเกาะอยู่เพราะสลัดยังไงภาพนี้ก็ไม่หลุดออกไปจากหัว แม้จะมีสายน้ำที่เย็นกำลังดีชะโลมรดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แต่ก็ยังทำให้ใจเขาชื้นไม่ได้อยู่ดี

...ยัยเด็กนั่นนี่ไม่ระวังตัวเลยจริงๆ

สายตาคมก้มลงไปมองของแข็งที่ตะหงึกๆเรียกร้องให้ปลดปล่อย นั่นทำให้มือหนาต้องกำแน่นเพื่อยับยั้งช่างใจ ทำไมตอนเห็นของผู้หญิงคนอื่นมันไม่เรียกร้องแบบนี้ แต่พอเห็นสองเต้าคู่นั้นทั้งๆที่มีเนื้อผ้าปิดกั้นทำไมถึงได้ต้องการจนเหงื่อท่วมตัว

"ของขวัญ ยัยเด็กแสบ!"

ย้อนไปตอนแปดโมงเช้าในวันเดียวกัน

ลูกพีชนั่งไขว่ห้างอย่างอารมณ์ดีทำงานอยู่ที่ประจำของตัวเอง วันนี้เธอเตรียมกระเป๋าเดินทางใส่ท้ายรถมาเรียบร้อย เพราะรู้ว่ายังไงเลขาแดนก็ต้องมาแจ้งว่าเธอต้องไปเชียงรายกับรองประธานตอนเก้าโมงเช้า เธอแอบเห็นในตารางงานว่าไบร์ทเดินทางตอนเก้าโมง

ดวงตาคู่สวยเจ้าเล่ห์เหลือบมองที่นั่งด้านข้างที่ว่างแล้วเบะปากเล็กน้อย "สงสัยรู้ตัวว่าไม่ได้ไปเลยลาป่วยซะล่ะมั้ง" พูดจบเธอก็เห็นแดนเดินมาพอดี

"เอ่อ..สวัสดีค่ะคุณแดน!" ลูกพีชรีบลุกขึ้นสวัสดีทันที

"สวัสดีครับคุณลูกพีช เดี๋ยวเคาน์เตอร์ข้างล่างจะเอาบัญชีรายชื่อลูกค้ามาให้ รบกวนคุณเช็คให้เรียบร้อยก่อนเอาเข้าไปวางให้คุณนิพพิชณน์นะครับ"

"ค่ะ" เสียงตอบรับเบาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่สะดุดไป เธอต้องไปเชียงรายไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะทำงานนั้นได้ยังไง หรือเขาจะหมายถึงให้ของขวัญทำ "อะ..เอ่อ...คุณแดนคะ แต่วันนี้ของขวัญไม่มานี่คะ"

"อ๋อ โทษทีครับลืมบอกคุณ คุณของขวัญไปเชียงรายกับคุณนิพพิชณน์ตั้งแต่ตีสี่แล้ว รบกวนคุณทำงานคนเดียวไปก่อนนะครับ เพราะบ่ายนี้ผมมีคุยงานสำคัญเหมือนกัน"

"ค่ะ!" ลูกพีชหน้าเสียทันทีพลางกำมือแน่นจนอยากจะเขวี้ยงข้าวของให้มันเละเทะ พวกเขาไปตกลงกันตอนไหนเธอถึงไม่รู้เรื่องนี้ ต่อไปนี้เธอจะไม่ยอมชะล่าใจอีกแล้ว!