คิดถึง Ep.3

หลายวันต่อมา...

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยแต่สีหน้าเหี่ยวเฉาราวกับดอกไม้ที่ไม่ได้รับแสงแดดและน้ำมาหลายวันกำลังนั่งฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเรียนหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ของขวัญเอาแต่ทอดมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วคิดว่าไบร์ทกำลังทำอะไรอยู่ที่อเมริกา วันที่ชายหนุ่มขึ้นเครื่องเธอไม่มีโอกาสได้ไปส่งเพราะไม่รู้จะไปในฐานะอะไร ก็มีแต่เพื่อนรักอย่างพิชชานั่นแหละที่ไปแล้วคอยแอบถ่ายรูปเขาส่งมาให้ดู

"ยัยขวัญ! แกเป็นอะไรเวลาเรียนชอบมองออกนอกหน้าต่าง ทำไม...มีหนุ่มๆอยู่ข้างล่างเหรอยะ?" สาลี่ เพื่อนสนิทอีกคนที่เรียนห้องเดียวกันถามขึ้นก่อนจะเบียดเจ้าของร่างบางเหี่ยวเฉาชะโงกหัวออกนอกหน้าต่างไปดูวิวด้านล่าง

"พอคิดว่าเป็นเรื่องผู้ชายละรีบเลยน๊า..." มินนี่ เพื่อนกลุ่มเดียวกันเอ่ยเหน็บแนมสาลี่ขณะที่เธอนั้นกำลังจดเลคเชอร์ตามที่อาจารย์กำลังสอน

"ก็นิดนึงแหละ" สาลี่ขยับลงมานั่งที่เดิม

มินนี่วางปากกาแล้วหันไปหาสาลี่ที่นั่งอยู่ตรงกลาง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองของขวัญที่นั่งชิดริมหน้าต่าง "แกดูสภาพหน้ายัยขวัญซิ แห้งเหี่ยวขนาดนั้นคงจะมองผู้ชายอยู่หรอก..."

"เออ พักนี้แกเป็นไรวะ ถ่ายไม่ออกเหรอ?"

"โอ๊ยแกนี่ ถ่ายไม่ออกบ้าอะไรล่ะ" ของขวัญผงกหัวขึ้นหันไปงอแงใส่เพื่อนสนิททั้งสอง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกครั้งแล้วดิ้นฟึดฟัดงอแงเหมือนเด็กอดซื้อของเล่น

"อ้าวๆๆ ยัยนี่ต้องบ้าแน่ๆ"

"เอาเหอะ พักเบรคไปถามพิชชาเดี๋ยวก็ได้รู้ว่ายัยบ๊องนี่เป็นอะไร ตอนนี้ปล่อยให้ผีเข้าไปก่อน" มินนี่ส่ายหัว ก่อนจะก้มจดเลคเชอร์ฟังอาจารย์สอนอย่างตั้งใจต่อ

พักเบรค

หลังจากที่ทั้งสี่คนทานข้าวเสร็จก็พากันมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ริมตึกคณะศิลปะซึ่งเป็นโต๊ะประจำ มินนี่และสาลี่คือเพื่อนสนิทที่ของขวัญได้มารู้จักตอนย้ายเข้ามาในคณะบัญชี จริงๆของขวัญพึ่งเริ่มเรียนที่คณะศิลปะกับพิชชาได้แค่อาทิตย์เดียวเอง พอย้ายมาเรียนบัญชีก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนทั้งสองคนและทั้งสามก็สนิทกันตามธรรมชาติ ส่วนพิชชาของขวัญเองก็เป็นคนพามาแนะนำให้สองสาวบัญชีได้รู้จัก นั่นทำให้พวกเธอทั้งสี่คนสนิทสนมอย่างกับคบกันมานาน

"พิชชา เหลามาให้แหลมซิว่ายัยนี่เป็นอะไร นั่งเรียนก็เอาแต่นั่งหน้าเฉา หันไปอีกทีก็ทำฮึดฮัดอย่างกับผีเข้า" หลังจากหย่อนก้นนั่งไม่ถึงสามวิ สาลี่ก็ถามขึ้นมาอย่างไม่รอช้า ซึ่งคนที่ถูกพูดถึงก็ได้นั่งเกยคางไปกับโต๊ะเลื่อนดูบางอย่างในมือถือท่าทางเหงาหงอย

"ก็พี่ไบร์ทน่ะสิ หนีขวัญไปอีกแล้ว"

"ไบร์ท? คนที่เคยอยู่ข้างบ้านยัยนี่เนี่ยนะ อ้าวไหนว่าตามเจอแล้วไหงหนีไปอีก" มินนี่ขมวดคิ้วถามอย่างประหลาดใจ ไม่แปลกที่เธอจะรู้จักไบร์ท เพราะก่อนหน้านี้เคยฟังเรื่องพี่ชายข้างบ้านจากของขวัญแล้ว และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่สี่สาวมาเจอกัน

"ให้เดา พี่เขาคงจำยัยบื้อนี่ไม่ได้แหงๆ" สาลี่ยกยิ้มมุมปากพลางขมวดเส้นผมที่ยาวเป็นลอนเล่น

"อย่าตอกย้ำกันได้ไหมยัยพวกนี้หนิ..." เสียงหมดอาลัยตายอยากดังขึ้น ดวงตากลมโตไร้ความเป็นประกายเอาแต่จ้องมองแผ่นหลังของไบร์ทผ่านจอโทรศัพท์ แค่เห็นรูปที่เขากำลังลากกระเป๋าจากไปหัวใจของขวัญก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาอีกเท่าตัว

"เอาน่าขวัญ อีกแค่สี่ปีเอง พวกเราเรียนจบพี่ไบร์ทก็กลับมาพอดี" พิชชายื่นมือไปกุมมือเพื่อนแล้วปลอบใจ

"สี่ปี เหอะๆ ดูเอาว่าใครจะมีแฟนก่อนกัน" มินนี่พูดขึ้นลอยๆแกล้งแหย่ของขวัญเล่น ก่อนจะใช้บลัชออนปัดแก้มอย่างลั้ลลาอารมณ์ดี

"งืออ...." ของขวัญรีบคว่ำหน้าจอมือถือลงแล้วคว่ำหน้าตาม แค่นี้ก็คิดมากจะตายอยู่แล้ว ดันมาโดนยัยเพื่อนตัวแสบแหย่ให้คิดมากคูณสองเข้าไปอีก ตอนนี้ไม่มีช่องทางที่จะติดต่อชายหนุ่มได้เลย เพราะเขาไม่อัพเดตชีวิตตัวเองในโซเชียล เธอจึงไม่รู้ความเป็นอยู่ของเขา จะอาศัยพิชชาให้ไปถามแฟนหนุ่มอยู่ตลอดก็เกรงใจเพื่อน ที่ทำได้ตอนนี้ก็คือคิดถึงรอยยิ้มของเขาเมื่อสมัยที่เรายังสนิทกัน

ย้อนไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว

"ของขวัญ! วันนี้ไปกับพี่ไบร์ทไหมครับ!" เสียงเด็กหนุ่มวัยสิบสองปีตะโกนเรียกน้องสาวตัวน้อยอยู่หน้ารั้ว น้องสาวข้างบ้านที่เขารักเหมือนน้องสาวแท้ๆเลย

"อ่าว ไบร์ทจะไปเตะบอลแล้วเหรอลูก! อ่ะๆรอน้องเดี๋ยวนะ ขวัญมาใส่รองเท้าเร็วลูก! แม่จะได้รีบไปช่วยพ่อเปิดร้าน"

"ไม่เอาๆ! ขวัญจะให้พี่ไบร์ทใส่ให้" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวตัวน้อยวัยห้าขวบดังขึ้นพร้อมกับถือรองเท้าฝั่งละข้างวิ่งออกมาหาพี่ชายหน้าบ้าน

"อ้าว เด็กคนนี้หนิ!..." เสียงคนเป็นแม่ดังขึ้นตามหลัง

"พี่ไบร์ทใส่รองเท้าให้ขวัญหน่อยค่า" เสียงแหลมเล็กน่ารักดังขึ้น ทำให้ไบร์ทต้องรีบย่อตัวลงใส่รองเท้าให้เด็กสาวด้วยรอยยิ้ม

"เรียบร้อย ป่ะ!" เด็กหนุ่มยืนขึ้นพร้อมกับคว้ามือน้อยๆขึ้นมาจับ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินแกว่งมือไปที่สนามฟุตบอลของหมู่บ้านด้วยกัน

เมื่อถึงสนามฟุตบอล ไบร์ทก็ได้พาเด็กสาวมาที่โต๊ะนั่งประจำที่อยู่ขอบสนาม กระเป๋าเป้ถูกถอดออกมาวางบนโต๊ะ ก่อนที่ขนมมากมายจะถูกโกยออกมาโดยมือหนา

"เสบียงพร้อม กฎเดิม! ห้ามลุกไปไหนเด็ดขาด ถ้าจะไปต้องเรียกพี่ไบร์ทก่อนทุกครั้ง ห้ามลงมาวิ่งเล่นในสนามและข้างสนาม และที่สำคัญถ้ามีคนแปลกหน้ามาคุยด้วยให้...."

"ให้ร้องไห้ดังๆแล้ววิ่งไปหาพี่ไบร์ท!" เสียงเด็กสาวพูดต่ออย่างฉะฉาน ก่อนจะยิ้มกว้างย่นคอด้วยความร่าเริง

"โอเค" มือหนาทั้งสองข้างประคองแก้มแดงของเด็กสาวแล้วคลึงเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะวิ่งเข้าไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆในหมู่บ้านที่มักจะมาเล่นด้วยกันเป็นประจำ

ส่วนของขวัญ เด็กสาวไม่เคยเลิกจ้องไบร์ทสักครั้งเวลาที่ไบร์ทวิ่งอยู่ในสนาม แม้ปากจะเคี้ยวขนมไม่หยุดแต่ความสนใจก็ยังทิ้งให้พี่ชายคนเดียวในใจตลอด ส่วนคนเป็นพี่ก็คอยหันมามองเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง และคอยส่งยิ้มไปให้เสมอเมื่อเห็นว่าเด็กสาวมองมาอยู่ก่อนแล้ว เพราะแม่ของของขวัญต้องออกไปเปิดร้านทุกวัน เขาจึงอาสาช่วยเลี้ยงของขวัญให้ตั้งแต่ของขวัญขวบกว่าๆ อีกอย่างเด็กสาวก็น่ารักและเชื่อฟังมาก ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันจึงไม่เคยมีปัญหาอะไร