ไม่ได้รู้สึกอะไร

-หนึ่งอาทิตย์ต่อมา-

"ลินไม่หมั้นค่ะหม่ามี๊ปะป๊า" ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมหมั้นกับพี่ลีโอไม่ใช่ว่าฉันเลิกรักเขาได้หรอกนะ รักเขามาตั้งกี่สิบปีจะให้ใช้เวลาตัดใจเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ฉันทำไม่ได้หรอกฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้นแต่ที่ฉันไม่ยอมหมั้นก็เพราะฉันไม่อยากบังคับเขาให้รับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้ตั้งใจทำฉันจะคิดซะว่าฉันมอบจูบแรกให้กับผู้ชายคนแรกที่ฉันรักไปก็แล้วกัน

"แน่ใจนะลูก" หม่ามี๊ถามฉันเพื่อความแน่ใจ

"ค่ะ น้องลินแน่ใจ" ฉันบอกหม่ามี๊ด้วยน้ำเสียงจริงจังจะว่าที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้

"ลินโตแล้วหากตัดสินใจอะไรก็คงคิดดีแล้วป๊ากับหม่ามี๊จะยอมรับการตัดสินใจของหนูนะลูก" ป๊านั่งลงแล้วดึงฉันไปกอดเพื่อปลอบใจเพราะป๊ารู้ว่าฉันรู้สึกยังไง

"ขอบคุณนะคะปะป๊าขอบคุณนะคะหม่ามี๊ที่เข้าใจลิน"

"อะไรที่เป็นความสุขของลูกมี๊ทำให้ได้ทุกอย่างเลยลูก^^"

"แต่มี๊กับปะป๊าจะไม่มีปัญหากันกับอาเรนอาเสือใช่มั้ยคะ" มันคือเรื่องที่ฉันกังวลมาตลอดหลายวันที่ผ่านมาเพราะอาเรนกับอาเสืออยากให้ฉันหมั้นกับพี่ลีโอ อาเรนอาเสือพาพี่ลีโอมาขอโทษป๊ากับหม่ามี๊และพูดถึงเรื่องหมั้นซึ่งปะป๊าบอกว่าขอเวลาให้ฉันตัดสินใจก่อนเพราะเรื่องนี้ต้องแล้วแต่ความสมัครใจของฉันและฉันก็ตัดสินใจได้แล้วว่าฉันจะไม่หมั้น

"มันคนละเรื่องกันเลย ป๊าหม่ามี๊กับอาเสืออาเรนน่ะเป็นเพื่อนรักกันมานานเป็นสิบๆ ปีเรื่องแค่นี้เองจิ๊บๆ ลูกไม่ต้องห่วงอาเสือมันเข้าใจเพราะมันก็มีลูกสาวตั้งสองคน"

"หนูอย่าคิดมากเลยนะลูก"

"ค่ะลินจะไม่คิดมาก^^" ฉันให้สัญญากับป๊าแล้วก็หม่ามี๊ว่าจะไม่คิดมากและฉันต้องทำให้ได้

-หลายวันต่อมา-

"...มี๊ขาถ้าลินเรียนมอปลายจบแล้วลินขอไปเรียนต่อที่อเมริกาได้ไหมคะให้ลินไปพักกับคุณปู่คุณย่าก็ได้ค่ะ" ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าตากับยายของฉันท่านอยู่อเมริกาค่ะท่านย้ายไปทำงานที่โน่นตั้งแต่หม่ามี๊ของฉันเรียนจบมอปลายและท่านก็ใช้ชีวิตอยู่ที่โน่นเลยนานๆ ถึงกลับมา

"ที่ไปเพราะอยากไปเรียนต่อจริงๆ หรือว่าอยากหนีหน้าใครบางคนหรือเปล่า หื้มมม"

"หม่ามี๊รู้ทันลินตลอดเลย" ฉันอ้อนหม่ามี๊ทันทีเมื่อท่านรู้ว่าทำไมเพราะอะไรฉันถึงอยากไปเรียนต่อ เรื่องเรียนต่อฉันเพิ่งมาคิดได้เมื่อไม่กี่วันมานี้เองตอนแรกฉันไม่อยากไปหรอกอยากเรียนต่อมหาลัยที่นี่แต่พอเกิดเรื่องฉันยอมรับว่าใจตัวเองมันไม่ได้เข้มแข็งถึงขนาดที่ว่าสามารถเจอหน้าพี่ลีโอได้บ่อยๆ ฉันเลยตัดสินใจว่าจะไปเรียนต่อ

"แม่เป็นแม่ลินทำไมแม่จะไม่รู้ล่ะหื้มมแม่เลี้ยงลินมาตั้งแต่ลินเกิดแม่รู้ว่าลูกสาวแม่คิดยังไง แม่รู้ว่าตอนนี้ลินยังรักพี่เค้าอยู่ แต่แม่เชื่อว่าสักวันลินจะทำใจและลืมพี่เค้าได้ในสักวัน"

"หม่ามี๊เป็นกำลังใจให้ลินด้วยนะคะ"

"ได้สิจ๊ะลูก"

"จะไปเรียนต่อนี่ขอแต่หม่ามี๊แล้วป๊าละขอป๊ายัง"

"ลินรู้ว่าถ้าหม่ามี๊ยอมยังไงป๊าก็ต้องยอม ใช่มั้นคะปะป๊า"

"เรานี่น๊าาา เห้อออ ว่าแต่จะไปจริงเหรอลูก ป๊าไม่อยากให้ไปเลยป๊าคิดถึงลูกสาวป๊าแน่ๆ "

"ไปแค่ไม่กี่ปีเองค่า ลินรู้ว่ายังไงป๊าก็ต้องแอบไปหาลินอยู่ดีเพราะลินรู้ว่าป๊ารักและเป็นห่วงลินมากแค่ไหน"

"รู้ดีจังเลยนะลูกสาวป๊า"

-ที่โรงเรียน-

"แกจะไปเรียนต่อจริงเหรอลิน"

"อื้มมม ปะป๊ากับหม่ามี๊ยอมให้ไปแล้วตอนนี้ก็กำลังหาที่เรียนให้ฉันอยู่"

"เพราะพี่ชายฉันใช่ไหมถึงทำให้แกตัดสินใจจะไปเรียนต่อทั้งที่แกไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย"

"อืมมฉันยอมรับว่าเพราะพี่ลีโอถึงทำให้ฉันอยากไปเรียนต่อ ฉันคิดว่าฉันจะตัดใจจากพี่ลีโอได้เร็วขึ้นถ้าไม่ต้องเจอหน้าเขา"

"แกไปแล้วพวกฉันคงจะเหงามากแน่ๆ เลย เราสามคนไม่เคยห่างกันเลยนะตั้งแต่เด็กจนโต" มันคือเรื่องจริงค่ะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเข้าเรียนพร้อมกันเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาลจนจะจบมอหกความผูกพันย่อมมีมากเป็นธรรมดา

"แล้วซีโน่ล่ะแกจะทำยังไงแกจะบอกน้องมันว่าไง มันรอแกรับรักมันอยู่นะลิน"

"ก็คงต้องบอกความจริงว่าฉันไม่สามารถที่จะรับความรู้สึกดีๆ ของเค้าได้ เป็นพี่น้องกันบางทีอาจจะดีกว่าก็ได้เพราะสถานะพี่น้องมันเป็นอะไรที่ยืนยาวกว่าไม่ว่าจะผ่านไปนานสักกี่ปีความเป็นพี่เป็นน้องก็ยังคงอยู่ตลอดไป" ฉันไม่อยากให้ความหวังกับซีโน่เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่บางทีอาจจะอยู่ยาวที่นั่นเลย

ลีโอ...

"จริงเหรอลูก"

"ค่ะแม่ยัยลินตัดสินใจจะไปเรียนต่อและไม่รู้ว่าจะไปกี่ปี"

"ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่ยัยลินตัดสินใจไปเรียนต่อเพราะใคร" แสนรักน้องสาวของผมหันมามองค้อนผมแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจทั้งที่ใจตอนนี้ของผมมันเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้ว่าใครบางคนกำลังจะหนีไปเรียนต่อเพราะผมเป็นต้นเหตุ

"ว่าไงเราน้องจะไปเรียนต่อละดีใจมั้ย" ผมรู้ว่าที่พ่อพูดแบบนี้พ่อประชดผมครับ

"ก็ต้องดีใจสิคะพ่อเฮียอ่ะคงอยากให้ยัยลินไปวันนี้พรุ่งนี้เลยยิ่งดี" ผมมองหน้าแสนดีที่พูดประชดผมอีกคน

"ถามจริงเถอะนะลีโอลูกไม่สนใจไม่แคร์ความรู้สึกของน้องบ้างเลยเหรอ"

"ไม่ครับ"

"ถ้ามั่นใจแบบนั้นแม่ก็ไม่มีอะไรจะพูด แม่แค่กลัวว่าถ้าถึงวันที่ลีโอคิดได้มันอาจจะสายเกินไป"

"เหมือนที่พ่อเคยเสียแม่ไปตอนนั้นกว่าพ่อจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปแล้ว กว่าที่พ่อจะง้อแม่ขอให้แม่กลับมาหาพ่อมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย พ่อกลัวว่าแกจะเป็นเหมือนพ่อก็แค่นั้นเอง"

ผมกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองแล้วหยิบรูปที่ตั้งบนหัวเตียงมาดู ผมมองแล้วก็ยิ้มให้กับรูปของใครบางคนที่ไม่ยอมมองกล้องเอาแต่จ้องมองผมอยู่แบบนั้น ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงต้องทำร้ายจิตใจยัยลินทั้งการกระทำและคำพูด ผมมีเหตุผลของผมเหตุผลที่ผมแม่งไม่รู้ว่าเอาสมองส่วนไหนคิด

ผมยอมรับก็ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับยัยลิน รู้มานานแล้วแต่ผมไม่สามารถพูดหรือบอกใครได้ว่ารู้สึกยังไงกับเธอเพราะผมกลัวกลัวว่าจะทำให้เธอเสียใจถ้าเรารักกันแล้ววันนึงเราต้องเลิกกันแล้วครอบครัวเราสองคนจะมองหน้ากันไม่ติดความสัมพันของพ่อแม่ผมกับอาขุนอาอิมอาจจะต้องจบลงเพราะผมกับลิลิน ผมรู้ว่าตัวเองหยุดที่ใครไม่ได้ผมขี้เบื่อคบใครก็ไม่ค่อยได้นานผมเลยกลัวกลัวว่าวันนึงผมเกิดเบื่อลินขึ้นมา...ผมกลัวว่าจะทำให้เธอเสียใจผมเลยคิดว่าทางที่ดีที่สุดก็คือไม่รักเธอ ทั้งที่ผมรู้อยู่เต็มอกว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่

........................