หนุ่มขอไลน์

ลิลิน.....

"คืนนี้แกนอนบ้านฉันนะดูซีรี่ส์กัน^^" แสนรักชวนฉันนอนที่นี่หลังจากที่เรานั่งปรับทุกข์กัน

"เรื่องนี้กำลังสนุกเลยแกดูหลายๆ คนสนุกดีพรุ่งนี้วันเสาร์เราไม่ต้องไปเรียนแกนอนที่นี่เหอะ" แสนดีก็เห็นด้วยที่จะให้ฉันนอนที่นี่

"ฉันยังไม่ได้บอกหม่ามี๊กับปะป๊าเลย" 

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้พ่อเสือโทรไปบอกอาขุนกับอาอิมให้"

"เห้ออออ"

"แกอย่าเอาแต่นั่งถอนหายใจทำหน้าเศร้าแบบนี้สิลิน"

"ก็คนมันเศร้านี่นาจะให้หัวเราะมีความสุขได้ไง ฮึก ฮึก ฮึก" แค่คิดฉันก็ร้องไห้แล้วค่ะฉันเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นอะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องแล้วไม่ว่าจะเรื่องดีหรือเรื่องร้าย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก "สาวๆ ลงไปทานข้าวกันได้แล้วลูก"

"ค่าาาแม่/ค่าาาาแม่/ค่าาาอาเรน"

"ป่ะลงไปกินข้าวกัน"

"ฉันไม่ลงไปได้ไหมฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่ลีโอเลย"

"ต้องลง!! แกห้ามอ่อนแกสิลินแกต้องทำให้พี่ชายฉันเห็นว่าแกเข้มแข็งแกไม่ได้แคร์เขา"

"แต่ฉันก็แคร์พี่ชายแกจริงๆ นี่นา" ทั้งรักทั้งแคร์เลยล่ะฉันยังทำใจไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องไปเผชิญหน้าพี่ลีโอตอนนี้เพราะภาพของเขากับผู้หญิงคนนั้นมันยังติดตาฉันอยู่จนถึงตอนนี้แม้จะอยากลืมมันไปแต่ก็ลืมไม่ลง

"ถ้าแกไม่ลงฉันสองคนก็ไม่ลง วันนี้อดข้าวกันไปเลย" ฉันมองสองแฝดที่เดินกลับมานั่งบนเตียงประกบฉันซ้ายขวา

สุดท้ายฉันก็โดนลากลงมาพอมาถึงโต๊ะอาหารฉันก็เจอกับพี่ลีโอที่กำลังนั่งกดมือถือเล่นเหมือนเขากำลังแชทคุยกับใครเพราะฉันเห็นพิมพ์ไปยิ้มไปสงสัยเป็นผู้หญิงอีกแน่ๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนี้ เห็นแล้วคิดแล้วก็ปวดใจ

"เห้ยลินมาตั้งแต่เมื่อไหร่" คนที่ทักฉันคือจากัวร์น้องชายคนสุดท้องของบ้านเหมือนเขาเพิ่งกลับมาเพราะเขายังอยู่ในชุดนักเรียนเอากระเป๋าพาดบ่าอยู่เลย ลืมบอกไปว่าจากัวร์ก็เรียนโรงเรียนเดียวกันกับฉันแล้วก็แสนรักแสนดีเขาอยู่มอห้าส่วนฉันอยู่มอหก จากัวร์เป็นนักบาสของโรงเรียนฉันเห็นเขากับเพื่อนๆ ทีมบาสอยู่ซ้อมกันทุกเย็นเขาถึงได้กลับช้ากว่านักเรียนคนอื่นๆ นี่เป็นสาเหตุที่เขาเพิ่งกลับบ้าน

"แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่ทำไมไม่เรียกพี่พี่ลินอายุมากกว่าเราตั้งเกือบสองปีนะจากัวร์" อาเรนดุจากัวร์ที่ทักฉันเหมือนฉันเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันทั้งที่ฉันอายุเท่าที่สาวทั้งสองคนของเขา

"ไม่เป็นไรหรอกแม่ เนอะลินเนอะ^^" จากัวร์เหมือนจะไม่สนใจสิ่งที่อาเรนพูดซึ่งฉันก็ได้ยินจนชินแล้วล่ะค่ะกับเรื่องให้เรียกฉันว่าพี่ เขาจะเรียกฉันว่าพี่หรือไม่เรียกฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่เรียกอีก็พอแล้ว

"อื้มมมม" ฉันไม่รู้จะพูดยังไงค่ะเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จากัวร์โดนอาเรนดุเรื่องที่ไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่

"เอออ เกือบลืมบอกไอ้ซีโน่เพื่อนฉันมันสนใจเธอมันอยากขอไลน์เธอฉันเลยบอกต้องถามเธอก่อนว่าเธอจะให้หรือเปล่า"

"ม่ะ..." ฉันกำลังบอกว่าไม่ให้เพราะฉันไม่เคยแจกไลน์ใครสุ่มสี่สุ่มห้าถึงจะเป็นเพื่อนของจากัวร์ก็เถอะและซีโน่ฉันก็รู้จักเขานะเพราะเขาน่ะฮอตมากเลยในโรงเรียนสาวๆ กรี๊ดเขาเยอะเลยแต่ฉันไม่เคยสนใจหรอกนะเพราะใจของฉันมีแค่พี่ลีโอคนเดียวเท่านั้น

"กรี๊ดดดด" จู่ๆยัยแสนรักก็กรี๊ดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"เป็นอะไรลูกแสนรักจู่ๆ ก็ร้องกรี๊ดจนพ่อกับแม่ตกอกตกใจ"

"หนูดีใจแทนยัยลินค่ะที่มีคนมาสนใจแถมยังเป็นคนดังของโรงเรียนด้วย"

"หื้มมม"

"แม่คะซีโน่น่ะทั้งหล่อทั้งเรียนเก่งแถมยังเป็นนักบาสอีกโอ๊ยหล่อครบสูตร"

"ใช่ค่ะสาวๆ ที่โรงเรียนกรี๊ดซีโน่หนักมากเลยแต่ไม่เคยเห็นซีโน่สนใจใครเลย"

"ก็เค้าสนใจเพื่อนเจ๊ไงเค้าสนใจยัยลิน" จากัวร์พูดเสริมขึ้นแล้วมองหน้าฉันยิ้มๆ เล่นทำเอาฉันพูดไม่ออกเอาแต่ก้มหน้าเขี่ยจานข้าวไปมา

เคร้ง!!! เสียงช้อนหล่นกระทบลงจานข้าวอย่างแรงจนทำให้ทุกคนหันไปมองว่าใครทำอะไร

"โทษทีจู่ๆ มือก็กระตุก" พี่ลีโอพูดพร้อมกับมองมาที่ฉันแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น

"เฮี๊ย!!! กัวร์ตกใจหมดมือไม้อ่อนเป็นอะไร้!!! "