ต้องตัดใจ

ลิลิน...

"แสนดี แสนรักฉันขอถามพวกแกตรงๆ เลยนะตั้งแต่พี่ลีโอกลับมาเค้าพาผู้หญิงมาที่บ้านบ่อยมั้ย" หลังจากที่ฉันเช็ดน้ำตาเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็ถามสองสาวเพื่อนซี้ทันที

"ก็...ไม่ค่อยบ่อยหรอกถ้าวันไหนพ่อกับแม่อยู่บ้านจะไม่พามาแต่วันนี้พ่อกับแม่บอกว่าจะไปทำธุระกลับค่ำสักพักฉันก็เห็นผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านแล้วพี่ลีโอก็พาขึ้นห้องก่อนแกจะมาแป๊บเดียวเอง"

"แล้วทำไมพวกแกไม่บอกฉันล่ะว่าพี่ลีโอชอบพาผู้หญิงมาที่บ้าน"

"พี่ลีโอห้ามฉันบอกแกอ่ะฉันขอโทษนะที่ปิดบังแก"

"ฉันเข้าใจเพราะถึงยังไงแกก็เป็นน้องพี่ลีโอไม่ผิดที่แกจะต้องเข้าข้างพี่ชายตัวเอง" ฉันไม่ได้พูดประชดหรอกนะฉันเข้าใจเพราะถึงยังไงสองคนนี้ก็เป็นน้องสาวพี่ลีโอ

"ไม่ใช่ว่าฉันเข้าข้างพี่ชายตัวเองหรอกนะแต่เรื่องนี้มันเป็นรื่องส่วนตัวพี่ลีโอฉันเป็นน้องจะให้ไปโวยวายก็คงไม่ใช่"

"แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะฉันรักพี่ลีโอนะแต่ฉันก็รับไม่ได้ที่เขาทำแบบนั้น"

"พูดตรงๆ เลยนะถ้าแกตัดใจจากพี่ชายฉันได้ฉันจะดีใจมากไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากได้แกมาเป็นพี่สะใภ้นะเว้ยลินแต่พี่ชายฉันมันนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจที่หนึ่งใครห้ามอะไรไม่ค่อยฟังหรอกที่สำคัญเรื่องผู้หญิงน่ะเท่าที่สืบมาไม่ได้มีแค่ยัยไอวี่คนที่แกเห็นคนนี้คนเดียวนะมีอีกเพียบทั้งเพื่อนเก่าสมัยเรียนที่นี่แล้วก็ที่โน่นไหนจะเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันอีกพี่ลีโอนี่เสือผู้หญิงตัวพ่อเลยนะฉันไม่อยากให้แกช้ำใจเพราะรักพี่ชายฉัน"

"เรื่องวันนี้ที่ฉันไม่ห้ามแกให้ขึ้นไปหาพี่ลีโอก็เพราะฉันอยากให้แกได้เห็นกับตาตัวเอง" ฉันมองหน้าแสนดีกับแสนรักที่พูดกับฉันด้วยสีหน้าจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆ ฉันรู้ว่าสองคนนี้รักและหวังดีกับฉันเพราะเราเป็นเพื่อนกันมานานหลายสิบปี

"ฉันต้องตัดใจจากพี่ลีโอใช่ไหม" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะมันเป็นอะไรที่ฉันไม่เคยคิดที่จะต้องทำมัน

"ฉันรู้ว่ามันยากแต่ฉันไม่อยากเห็นแกเสียใจเสียน้ำตาแบบนี้เลยลิลิน" แสนดีกอดปลอบฉันนั่นยิ่งทำให้ฉันต้องร้องไห้ออกมาอีกรอบ

"ไม่เป็นไรนะผู้ชายดีๆ ยังมีอีกเยอะแกเลิกเอาหัวใจแกไปให้พี่ชายฉันมันเหยียบเล่นได้แล้วเข้าใจไหมฉันเห็นแกเป็นแบบนี้ฉันก็เสียใจที่พี่ชายตัวเองทำเพื่อนรักของฉันร้องไห้" แสนรักเข้ามากอดฉันอีกคน

"ฮึก ฮึก ฮึก ฉัน...ฉันขอเวลาทำใจหน่อยนะถ้าให้ตัดใจตอนนี้ฉันทำไม่ได้จริงๆ ฮือออออ"

ลีโอ...

ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องยัยแฝดผมได้ยินทุกคำพูดที่น้องสาวทั้งสองคนของผมพูดปลอบยัยลิลิน ยัยนั่นจะตัดใจจากผมแล้วจริงๆ สินะ ก็ดีครับผมจะได้ไม่โดนพ่อกับแม่บ่นอีกเวลาที่ยัยนี่ร้องไห้น้ำตาแตกมาฟ้อง ผมกลับมาที่ห้องตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนก่อนสายตาจะมองไปที่กรอบรูปบนโต๊ะข้างหัวเตียงมันเป็นรูปที่ผมกับลิลินแล้วก็น้องๆ ของผมถ่ายร่วมกันตอนนั้นเหมือนจะเป็นงานวันเกิดยัยแฝดมั้งถ้าจำไม่ผิดรูปนี้ยัยลิลินไม่ได้มองกล้องนะครับเพราะเธอกำลังมองผมอยู่และมันเป็นรูปที่แม่ผมเลือกมาใส่กรอบแล้วให้เอาไว้ที่ห้องของผม ผมเก็บเข้าลิ้นชักหลายรอบละแต่แม่ก็เอาออกมาวางไว้เหมือนเดิมจนผมขี้เกียจเก็บก็เลยปล่อยมันตั้งไว้แบบนั้นจนถึงทุกวันนี้