บทที่ 6 ง่าย ๆ

ภูเบศประคองสุธาสินีเข้ามาในห้องพักของหล่อนซึ่งหล่อนแกล้งเป็นเมาแต่ยังจำห้องตัวเองได้ ภูเบศเปิดประตูห้องพาหล่อนเข้าไปถึงเตียงนอน หล่อนดึงมือเขาไว้เมื่อเขาถอยห่างออกมา

“คุณภูเบศจะกลับแล้วเหรอคะ อยู่ทานกาแฟกับสุก่อนนะสุชงกาแฟอร่อยนะ” หล่อนลุกจากเตียงเดินเซเล็กน้อยไปที่เค้าเตอร์เครื่องดื่มเขาเดินตามไป

“ผมชงเองดีกว่าคุณสุไปอาบน้ำก่อนมั้ยครับจะได้สดชื่นขึ้น” เขาแย่งแก้วกาแฟมาถือไว้หล่อนมองหน้าเขารอยยิ้มหวานที่เคยมัดใจชายหนุ่มหลายต่อหลายคนมาแล้วทำหน้าที่อีกครั้งหล่อนยิ้มให้เขาแล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบแก้มเขา

“สุอาบน้ำแป๊บเดียวค่ะ” หล่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเขามองตามรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าและดวงตา

ฤทธิ์แอลกอฮอร์จากเครื่องดื่มที่สุธาสินีดื่มเข้าไปออกฤทธิ์กับหล่อนผสมกับความพึงพอใจในตัวภูเบศทำให้หล่อนเปิดใจรับเขาได้อย่างง่ายดายและเป็นสิ่งที่ภูเบศต้องการจากหล่อนในเวลานี้ด้วย

สุธาสินีพลิกร่างเปล่าเปลือยโอบกอดชายหนุ่มซึ่งหล่อนปรนเปรอความสุขทางกายให้กับเขาเกือบตลอดทั้งคืน ภูเบศโอบหล่อนแน่นขึ้นเมื่อร่างนั้นซุกเข้ามาหาไออุ่นจากอกของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างสองหนุ่มสาวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่มีใครคิดยับยั้งความปรารถนาของร่างกายไว้ได้ทั้งคู่ปล่อยให้ไฟแห่งราคะเผลาผลาญจนมอดไหม้ไปด้วยกัน

“คุณสุครับ ผมต้องกลับแล้วล่ะ” ภูเบศกระซิบข้างหูหล่อน

“กลับทำไมคะอยู่กับสุทั้งวันไม่ได้เหรอคะ”

“คืนนี้ผมมาใหม่ตอนนี้ผมมีเรียนคุณล่ะไม่ไปเรียนเหรอครับ”

“ไม่ค่ะอยากนอนมากกว่า คุณไปเถอะค่ะเย็นนี้เจอกันค่ะ”

หล่อนจูบแก้มเขาลืมตามองเขา รอยยิ้มยั่วยวนนั้นฉุดให้ภูเบศไม่คิดก้าวลงจากเตียงอย่างที่อยากทำ เขาเปลี่ยนความตั้งใจจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าเรียนเป็นนอนอยู่กับสุธาสินีทั้งวันตามที่หล่อนต้องการ

ไลลาแปลกใจเมื่อหล่อนโทรศัพท์ไปที่ห้องสุธาสินีมีเสียงผู้ชายรับสายแต่เพียงครู่เดียวหล่อนก็ยิ้มอย่างเข้าใจ สุธาสินีให้ภูเบศเข้าครอบครองห้องตั้งแต่เมื่อคืน บางครั้งไลลานึกรังเกียจเพื่อนสาวแต่คิดอีกทีชีวิตของหล่อนก็ไม่แตกต่างจากสุธาสินีนักหรอกเพียงแต่หล่อนไม่คบชายหนุ่มหลายคนเท่านั้น หล่อนมีไอ้หนุ่มผมสีบรอนตาสีฟ้าเพียงคนเดียวในขณะนี้

“คุณภูใช่มั้ยคะยัยสุตื่นรึยังคะ”

“ตื่นแล้วครับอยู่ในห้องน้ำผมกำลังจะกลับพอดีคุณไลลาจะเข้ามาหาคุณสุรึเปล่าผมจะบอกเธอให้”

“ไม่ค่ะแค่จะบอกว่าเย็นนี้ฉันจะไปเที่ยวกับแฟนไม่ต้องรอฉันค่ะ”

“ครับผมจะบอกให้นะครับ”

ไลลาวางสายแล้วถอนใจจากวันนี้เป็นต้นไปคู่ควงคนใหม่ของสุธาสินีคือภูเบศและหล่อนคงจะคบกับเขาอีกนานเพราะท่าทางของเขาไม่ใช่ชายหนุ่มรักสนุกธรรมดา เขาเป็นชายหนุ่มที่พร้อมทั้งหน้าตาและเงินในกระเป๋าถ้าจะเทียบกับวรรธนัย ภูเบศพร้อมให้สุธาสินีมากกว่าวรรธนัยหลายเท่าอย่างนี้สุธาสินีจะยอมปล่อยง่ายๆ หรือ

วรรธนัยกลับถึงบ้านก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง เขาไม่พบใครไม่คุยกับใครไม่ว่าบิดมารดาจะเพียรถามอาการที่ขาและยุพารัตน์จะหานักกายภาพบำบัดมาเขาก็ไม่ยอมรับเขาตะเพิดไล่ทุกคนจนกระเจิง วรทัตเข้าใจความรู้สึกของลูกดีแต่เขาไม่อยากเห็นลูกจมอยู่กับความผิดหวังโศกเศร้าเช่นนี้อยากให้ลูกเปิดใจยอมรับความจริงแต่วรรธนัยก็ไม่ทำตามที่บิดาต้องการ

“ออกไป บอกให้ออกไป ออกไปให้หมด ออกไป” วรรธนัยไล่ตะเพิดสาวใช้ที่นำอาหารมาให้เขา

ยุพารัตน์เห็นหลานชายเป็นเช่นนี้มานานเกือบเดือนหล่อนทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“พี่ทัต พี่ภา รัตน์ว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะค่ะไม่งั้นตาวรรธแย่แน่”

สาวใหญ่ปรึกษาพี่ชายกับพี่สะใภ้ในเช้าวันหนึ่ง วรทัตมองหน้าน้องสาวแล้วว่า

“จะทำยังไงก็ทำเถอะรัตน์พี่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วตาวรรธไม่เชื่อพี่เลย”

“พี่ก็เหมือนกัน พี่พูดหลายอย่างให้ลูกเข้มแข็งแต่ลูกไม่ฟังพี่ รัตน์จะทำอะไรก็ว่ามาเลยพี่ยินดีทำตามทุกอย่างขอให้ตาวรรธหายเถอะ” ประภาเห็นด้วยกับสามี ยุพารัตน์นิ่งคิดครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น

“รัตน์จะถามเพื่อนๆ ดูว่าใครมีประสบการณ์ทางนี้บ้างเผื่อเรามีทางรักษาตาวรรธหายได้ บางทีเราต้องพึ่งแพทย์แผนไทยค่ะ”

“นวดน่ะเหรอ” วรทัตสนใจบ้าง

“ไม่หรอกค่ะแค่กายภาพบำบัดทุกวันตาวรรธก็ตะเพิดหมอจนเตลิดไปกันหมดแล้ว รัตน์ยังบอกไม่ได้ว่าจะทำยังไงขอเวลาถามเพื่อนๆ ก่อนค่ะ”

“ยังไงก็ได้ขอให้ตาวรรธหายก็แล้วกัน” ประภาเออออไปกับยุพารัตน์

สาวใหญ่กลุ้มใจไม่น้อยไปกว่าวรทัตและประภาเพราะหล่อนรักวรรธนัยราวกับเป็นลูกของหล่อนเองหล่อนถามเพื่อนเกือบทุกคนก็ไม่มีใครรู้ว่าจะรักษาคนพิการได้อย่างไร หญิงสาวกลับเข้ามานั่งเครียดในห้องทำงาน เฟื่องฟ้าเดินเข้ามาเห็นสีหน้าเจ้านายอดถามไม่ได้