บทที่ 5 หาแฟนใหม่

วรทัตพาวรรธนัยกลับเมืองไทยเงียบๆ เขาไม่อยากให้เป็นข่าวเพราะจะมีผลกระทบกับบริษัทสีรุ้งซึ่งกำลังจะเปิดตัวในไม่ช้านี้และประธานบริหารคือวรรธนัยถ้ามีข่าวออกไปว่าวรรธนัยประสบอุบัติเหตุรถคว่ำถึงกับพิการใครจะมาเชื่อถือบริษัทของเขา

สุธาสินีรู้ข่าวการเดินทางกลับเมืองไทยเงียบๆ ของวรรธนัยจนได้เพราะไลลาตามเช็คข่าวจากเพื่อนของหล่อนอีกทีแต่แทนที่สุธาสินีจะห่วงใยในตัวคนรักหล่อนกลับรู้สึกสบายใจที่ไม่มีวรรธนัยนั่งบนรถเข็นให้เห็นอย่างที่หล่อนจินตนาการเอาไว้

หล่อนออกเที่ยวกลางคืนเช่นเคยโดยมีไลลาชวนเพื่อนต่างชาติไปด้วยและการเที่ยวแบบไร้เงาวรรธนัยติดตามของสุธาสินีทำให้ชายหนุ่มหลายชาติหลายภาษามองหล่อนตาเป็นมันแต่หล่อนไม่สนใจใครนอกจากหนุ่มไทยรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่งซึ่งหล่อนพบกับเขาขณะนั่งรอไลลาอยู่ที่โต๊ะ ภูเบศเข้ามาทักทายหล่อนก่อนเขาจ้องมองหล่อนตั้งแต่หล่อนก้าวเข้ามาในร้านแล้ว

“สวัสดีครับ คอยใครอยู่เหรอครับ” สำเนียงภาษาอังกฤษชัดเจน

“สวัสดีค่ะคอยเพื่อนค่ะ” หญิงสาวเห็นหน้าและรอยยิ้มของเขาก็เปิดรอยยิ้มรับทันที ที่หมายใหม่ของหล่อนมาถึงตัวเร็วโดยไม่เคยคิดฝันว่าจะมี

“ผมนั่งด้วยได้มั้ยครับ”

“เชิญค่ะ” หล่อนปรายตาไปที่เก้าอี้ว่างข้างกาย

“ขอบคุณครับ” เขายิ้มดวงตาเป็นประกายวาววับ ผู้หญิงตรงหน้ายินดีและเต็มใจให้เขาร่วมโต๊ะหล่อนเป็นคนชาติไหนเขาเดาไม่ออกเพราะที่นี่มีคนเอเชียเข้ามาศึกษาต่อกันมากแต่ความคิดของเขาก็มีคนช่วยตอบคำถามในใจให้โดยไม่ต้องรอนาน

“ไงย่ะยัยสุมานานแล้วเหรอ” ไลลาทักทายเสียงไม่เบานักและภาษาไทยชัดของหญิงสาวทำให้ภูเบศยิ้มกว้างหล่อนเป็นคนไทยเหมือนกับเขา

“มานานแล้วย่ะแกมัวไปทำอะไรอยู่หรือว่าไอ้ตาสีฟ้าไม่ยอมปล่อยออกจากห้อง”

“บ้า แล้วนี่ใครย่ะเหยื่อรายใหม่รึไงแก” ไลลาพูดโดยไม่กลัวว่าเหยื่อที่หล่อนว่าจะฟังภาษาไทยออก

“เปล่า เขาเพิ่งเข้ามาทักฉันยังไม่ได้ถามชื่อเลย” สุธาสินีหันมายิ้มกับชายหนุ่มข้างๆ เขายิ้มกับหล่อนแล้วเอ่ยขึ้น

“ผมภูเบศครับเป็นคนไทยเหมือนพวกคุณ”

“ต๊าย คนไทยเหรอคะ หน้าคุณค่อนไปทางเกาหลีกับฮ่องกงถ้าคุณไม่บอกฉันเดาว่าคุณเป็นคนเกาหลีแน่ค่ะ” ไลลายินดีกับเพื่อนไทยคนใหม่

“ครับ ใครก็คิดเหมือนคุณ..เอ่อ..” ภูเบศหาทางรู้จักสองสาว

“ไลลาค่ะ แล้วนี่สุธาสินี เรามาเรียนต่อปริญญาโทคุณภูเบศล่ะคะ” ไลลาแนะนำตัวและเริ่มซักถามพูดคุยกับภูเบศ

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณไลลากับคุณสุธาสินีนะครับ ผมมาเรียนเหมือนกัน”

“ยินดีเช่นกันค่ะ คุณภูเบศไม่มีเพื่อนคนไทยมาด้วยเหรอคะเชิญมานั่งกับเราก็ได้ค่ะ”

“ผมมาคนเดียวครับมีเพื่อนต่างชาติมาด้วยแต่คงไม่สนใจผมแล้วล่ะได้คู่ขาไปแล้วลืมเพื่อนแล้วล่ะครับ”

การพูดคุยระหว่างเพื่อนใหม่เป็นไปอย่างสนุกสนาน สุธาสินีสั่งอาหารและเครื่องดื่มประเภท

แอลกอฮอร์มาดื่มเพราะภูเบศบอกกับหล่อนว่า

“คืนนี้ผมขอเลี้ยงเพื่อนใหม่เองนะครับ”

ไม่เพียงสุธาสินีที่สั่งอาหารมาทานแบบไม่ยั้งไลลาสั่งบ้างทั้งสองสนุกกับการรับประทานโดยมีเจ้ามือเป็นผู้ช่วยอยู่ข้างๆ

“ขอบคุณคุณภูเบศมากนะคะที่เลี้ยงเราสองคน วันนี้เราอิ่มมากเลยค่ะ” ไลลาเอ่ยเกรงใจ

“ไม่เป็นไรครับ”

“ฉันว่าเรากลับกันเถอะสุดึกมากแล้ว คุณภูเบศคะไปส่งยัยสุหน่อยนะคะ ยัยสุเมาแล้วล่ะค่ะ”

ไลลาเปิดทางให้เพื่อนสาวเพราะเพียงแค่มองตาสุธาสินีก็รู้แล้วว่าเจ้าหล่อนต้องการอะไร ภูเบศเป็นชายหนุ่มที่มีบุคลิกน่าสนใจที่สำคัญเป็นคนใจกว้างสำหรับหล่อนกับสุธาสินีอย่างนี้ไม่ดึงให้เพื่อนแล้วจะดึงให้ใครกันล่ะ

“ยินดีครับแล้วคุณไลลาล่ะครับกลับยังไงเดี๋ยวผมไปส่งนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแฟนฉันมารับค่ะ” ไลลาขอตัวกลับทันที

หล่อนมีคนรักเป็นชาวต่างชาติซึ่งหล่อนเลือกเช่นนี้เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มติดตามกลับเมืองไทยเมื่อเรียนจบความสัมพันธ์ก็จบหล่อนบินกลับเมืองไทยอย่างคนโสดและหาคนรักที่แท้จริงในเมืองไทย

ไลลาคบกับชาวต่างชาติตาสีฟ้ามานานและท่าทางชายหนุ่มจะหลงใหลในรสรักของหล่อนจึงไม่คิดเปลี่ยนคู่ควงในขณะนี้ยังคงรับและมานอนค้างกับไลลาเป็นประจำซึ่งไลลาก็พอใจเพราะเขาจ่ายค่าเรียนและค่าเช่าห้องพักให้กับหล่อนทุกเดือนอย่างนี้จะให้หล่อนทิ้งเขาได้อย่างไรกัน