บทที่2 ตอน "ลงทัณฑ์(2)" 1

๒

ลงทัณฑ์ (๒)

วัลลภใช้เท้าเปิดและปิดประตูเสียงดัง โครมมม!! แล้วเดินเข้ามาหยุดตรงข้างเตียง

เขารู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่ออกจึงเป่าลมออกทางปากแรงๆ เมื่อมองเท้าเล็กสองข้างเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน ขาเล็กสองข้างก็เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนของหนาม แม้แต่แก้มนวลสองข้างก็เป็นรอยนิ้วมือเขียวคล้ำ ดวงตากลมโตที่ชอบฉายแววดุใส่เขานั้นหลับสนิทฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำใสไหลซึมจนเห็นแพขนตางอนยาวแฉะน้ำตา

“ยังไม่ถึงขุมนรก เธอก็จะตายแล้วเหรอ”

วัลลภสะบัดหัว พยายามหักห้ามใจไม่ให้อ่อนไหวสงสารเธอ เขาก้าวขึ้นเตียง สองขาใหญ่ยืนคร่อมคนตัวน้อย ก่อนโน้มตัวลงใช้มือยันหัวเข่าไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างจะยื่นไปสะกิดร่างบาง แต่กลับเปลี่ยนใจใช้เท้าสะกิดข้างสะโพกงอนให้เธอรู้สึกตัว

“อะ ลภ”

ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อใบหน้าของชายหนุ่มลอยอยู่ใกล้แค่คืบจนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน เธอทำได้เพียงแค่เบือนหน้าหันไปมองฝาไม้ไผ่และรีบกลืนกินคำว่า ‘ไอ้ลภ’ ลงท้องเมื่อได้ยินเสียงคำรามของเสือร้ายชิดข้างหูว่า

“ถ้าเธอเรียกฉันว่าไอ้อีก ฉันจะมัดเธอไว้แบบนี้ แล้วเอาไอ้นี่อุดปากเธอซะ”

วัลลภขยับตัวนั่ง ขาขัดสมาธิข้างเดียว ส่วนอีกข้างชันขึ้นวางข้อศอก มือข้างที่ถือขวดน้ำโค้กยกขึ้นจิบไปและพูดเสียงจริงจังให้

นุดีมองถุงเท้าที่ตัวเขาเองกำลังถอดชูให้เธอดู

“ฉันปวดแขนปวดขาไปหมดแล้ว นายจะแก้มัดฉันได้หรือยัง”

นุดีหลบตาวูบเมื่อวัลลภเหวี่ยงถุงเท้าไปกองบนพื้น เธอไม่กล้ามองหน้าหล่อ ได้แต่ยกเท้าและขยับแขนที่ถูกมัดให้ชายหนุ่มดู

“ถ้าคิดหนี ฉันไม่รับประกันว่าเธอจะปลอดภัยไหม” ก่อนที่จะแก้มัด วัลลภพูดขู่พร้อมทั้งส่งสายตาจริงจังให้เธอมองไปข้างนอก

“ฉันไม่มีแรงหนีนายหรอก ดูสิ ฉันเมื่อยแขนเมื่อยขาไปหมดแล้ว” ดวงตาฉ่ำน้ำใสมองขวดน้ำในมือของวัลลภ เธอแอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นวัลลภดื่มโค้กจนลูกกระเดือกไหลขึ้นๆ ลงๆ

“กินซะจะได้หายปวดเมื่อย แล้วมีกำลังสู่รบรับมือกับฉัน”

วัลลภยิ้มร้าย ฉุดให้นุดีนั่งแล้วหยิบเอายาในกระเป๋าพร้อมทั้งขวดน้ำส้มส่งให้เธอ ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธที่จะกินและดื่มน้ำส้มจนหมดขวด

“นายจะพาฉันกลับบ้านได้หรือยัง”

นุดีใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำส้มออกจากริมฝีปาก พร้อมทั้งพูดเสียงอ่อนลง ไม่รู้ว่าตรงที่เธออยู่นี้เป็นจุดไหนของจังหวัด แววตาหวาดระแวงมองไปยังประตูกระท่อมแล้วหันมองไปรอบๆ ห้อง ซึ่งในห้องนี้ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกเลย มีเพียงเตียงไม้ไผ่ที่เธอนอนอยู่

“หึ!!”

วัลลภหัวเราะในลำคอแล้วเขยิบก้นถอยไปนั่งหลังพิงฝาไม้ไผ่ เขารอคอยเวลาอย่างใจเย็นให้ฤทธิ์ยาวิ่งเข้าสู่กระแสเลือดของเธอด้วยการจิบโค้กผสมยาบ้าควบคู่กับการดูดบุหรี่ไปด้วย

“นะ นายมองอะไร” นุดีใจเต้นแรง มีเหงื่อผุดขึ้นตามง่ามนิ้วมือ เธอจับชีพจรตรงข้างคอที่เต้นตุบตับๆ ผิดปกติ เธอร้อนวูบวาบจึงลูบมือไปตามแขนสองข้าง เมื่อสายตาสีนิลราวกับเป็นเปลวเพลิงจ้องจนเธออยากจะถอดเสื้อผ้าเหลือเกิน

“เริ่มร้อนแล้วใช่ไหม?” วัลลภขยี้ก้นบุหรี่แล้วดีดลงบนพื้นดิน ก่อนหรี่ตามองหน้างามแดงระเรื่อแล้วคลานเหมือนเสือถูกวางยาไปนั่งใกล้เธอจนได้กลิ่นหอมละมุน

“ไอ้คนสารเลว!! แกเอาอะไรให้ฉันกิน ทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้!! ฮืออ”

อาการใจสั่น เหงื่อผุดตามใบหน้า ผิวเนื้อผ่าวร้อน เส้นเลือดสูบฉีดเต้นตุบตับๆ ถึงจะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็รู้ว่าเป็นอาการของคนถูกวางยา

“ให้ฉันช่วยไหม” กระซิบเสียงแหบแห่งชิดดวงหน้างาม แล้วอุ้มร่างน้อยเย้ายวนใจให้นั่งคร่อมหน้าตัก

“ฉะ ฉันร้อน”

เสียงใสครางกระเส่าชิดมือสองข้างที่ทาบลงบนอกแกร่ง นุดีสับสนขณะส่ายหน้าไปมา ใจหนึ่งก็อยากได้สัมผัสอันเร่าร้อนจากเขา อีกใจก็ไม่อยากให้ชายหนุ่มแตะเนื้อต้องตัว ซึ่งกิริยาท่าทางของคนโดยยาทำให้วัลลภเองก็อดใจไม่ไหว ร่างกายแข็งแกร่งเริ่มตื่นตัว เส้นเลือดเล็กใหญ่ไหวกระตุกทุกครั้งเมื่อลูบไล้ไปตามผิวนุ่มนิ่ม

“ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร ฉันจะทำให้เธอลืมผู้ชายทุกคนที่เธอผ่านมา”