5ครอบครัว

ทิชา...

เธอเดินกลับมาที่บ้านด้วยสภาพน้ำตานองหน้าแม้จะพยายามเช็ดพยายามกลั้นยังไงมันก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที

"ไปทำเรื่องจนโดนพี่นายไล่กลับมาอีกล่ะสิ หึ สมน้ำหน้า" ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปที่บ้านก็เจอกับพิต้าน้องสาวคนละแม่ที่เดินมายืนขวางทาง

"พิต้า"

"ฉันไม่รู้จะพูดจะบอกยังไงกับเธอแล้วนะทิชา ว่าหน้าตาอย่างเธอน่ะพี่นายเค้าไม่สนใจหรอก เพราะผู้หญิงที่เค้าคบแต่ละคนน่ะไม่ได้ธรรมดาเลยสักนิด อ้อแล้วฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะว่า แฟนใหม่ของพี่นายน่ะเป็นเพื่อนของฉันเอง"

"ว่าไงนะ"

"อ้าวว เมื่อกี้เธอไม่เจอยัยนิ่มเหรอ"

"ผู้หญิงที่ชื่อนิ่มเป็นเพื่อนพิเหรอ"

"อื้ม ใช่ดิ นิ่มเป็นเพื่อนฉันเองเรารู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมอต้น นิ่มน่ะเป็นถึงดาวโรงเรียนเลยนะจะบอกให้ทั้งสวยทั้งรวยบ้านของนิ่มทำธุรกิจอยู่ต่างประเทศโน่นและที่สำคัญนิ่มยังเป็นนางแบบดาวรุ่งที่กำลังจะโกอินเตอร์ อย่างเธอน่ะเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ"

เธอฟังอย่างเงียบๆ ไม่ได้ตอบอะไรน้องสาวเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรถ้าเป็นอย่างที่พิต้าพูดมันก็คงไม่แปลกที่พี่นายจะชอบ เธอเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่โดนพิต้าดึงแขนเอาไว้

"เดี๋ยว"

"อะไร"

"เธอควรจะเลิกตามตอแยวุ่นวายพี่นายได้แล้วนะ"

"แล้วพี่ต้องเชื่อที่พิบอกงั้นเหรอ"

"แปลว่าเธอจะไม่ยอมเลิกชอบพี่เจ้านายงั้นดิทั้งที่รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้ว"

"พี่จะเลิกชอบหรือเปล่ามันก็เรื่องของพี่พิไม่ต้องมายุ่งเอาเรื่องตัวเองให้รอดเถอะ"

"นี่ ฉันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีนะ"

"แน่ใจเหรอว่าหวังดี เพราะที่พี่รู้พิก็ชอบพี่นายนี่ แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจเหมือนกัน"

"ก็เพราะรู้ว่าเค้าไม่สนใจไงฉันก็เลยเลิกชอบแต่เธอน่ะรู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ชอบไม่รักแถมยังเกลียดก็ยังหน้าด้านหน้าทนไปตามตอแยไปวุ่นวายกับเค้าอยู่ได้ โคตรหน้าไม่อายเลย"

"ทะเลาะอะไรกันเสียงดังไม่ถึงในบ้าน คุณพ่อหลับอยู่นะพูดอะไรเบาๆ หน่อย โดยเฉพาะเธอทิชา หัดมีความเกรงใจซะมั่งนะไม่ใช่มาเอะอะโวยวายเหมือนคนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน" คนที่พูดคือน้าพลอยแม่ของพิต้าค่ะ น้าพลอยเป็นภรรยาอีกคนของคุณพ่อของเธอเอง ส่วนแม่ของเธอท่านอยู่ต่างประเทศไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะท่านได้หย่ากับคุณพ่อแล้ว เรื่องของเรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนที่เธอจะเกิด

พ่อกับแม่ของเธอท่านคบกันรักกันและแต่งงานกันผ่านไปหลายปีแม่ของเธอท้องเธอซึ่งท่านก็ดีใจมากเพราะรอมานานที่จะมีลูก แต่ท่านก็มีความสุขได้ไม่นานคุณพ่อก็พาน้าพลอยเข้ามาในบ้านพร้อมกับบอกกับแม่ว่าน้าพลอยคือภรรยาอีกคนนึงของท่านและก็ตั้งท้องด้วยแต่ท้องหลังแม่ของเธอหลายเดือนอยู่เหมือนกัน ตอนนั้นแม่ของเธอช็อกมากและเสียใจมากเพราะไม่คิดว่าพ่อจะทำกับท่านแบบนี้ ท่านต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่ด้วยกันสามคนผัวเมียในบ้านหลังเดียวกันเพราะไม่มีที่ไป ซึ่งตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันพ่อของเธอจะเอาใจน้าพลอยทุกอย่างโดยไม่ได้สนใจความรู้สึกของแม่ของเธอเลย ท่านเจ็บปวดและร้องไห้มาตลอดจนท่านเป็นโรคซึมเศร้าแต่ไม่มีใครรู้เพราะท่านไม่มีใครให้ปรึกษาเพราะท่านตัวคนเดียวพ่อแม่พี่น้องก็ไม่มี จนวันที่ท่านคลอดท่านก็ไปคลอดเองกับคนใช้ในบ้านเพราะพ่อของเธอท่านพาน้าพลอยไปเที่ยวต่างจังหวัด ปรากฏว่าแม่ของเธอท่านคลอดลูกแฝดชายหญิงค่ะแต่...รอดแค่เธอเพียงคนเดียวส่วนแฝดผู้ชายอีกคนเสียชีวิตหลังคลอดออกมาไม่นาน ท่านเสียใจมากแทบเป็นบ้า และพอพ่อเธอกลับมาแล้วรู้เรื่องนี้ท่านก็โทษว่าเป็นความผิดของแม่เธอเพียงฝ่ายเดียว ทำให้แม่สติขาดผึงอาละวาดจนควบคุมสติไม่ได้ ท่านต้องย้ายตัวเองไปรักษาโรงพยาบาลอีกที่หนึ่งซึ่งเป็นโรงพยาบาลเกี่ยวกับคนมีอาการทางจิต ส่วนเธอพ่อก็ขอได้ให้คนใช้ในบ้านช่วยเลี้ยงแทน และระหว่างนั้นคนที่เลี้ยงเธอท่านก็มักจะพาเธอมาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลเป็นประจำเพราะสงสารเนื่องจากพ่อของเธอไม่เคยมาเยี่ยมแม่เลยสักครั้งตั้งแต่แม่เข้ามาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้จนเวลาผ่านไปหลายปีแม่อาการดีขึ้นและกลับมาอยู่ที่บ้าน แม่บอกว่าที่กลับมาเพราะเธอ ถ้าไม่มีเธอท่านคงไม่กลับมาเหยียบที่บ้านหลังนี้ แม่ขอให้พ่อสร้างบ้านให้ท่านอีกหลังซึ่งอยู่ภายในบริเวณรั้วบ้านเดียวกันเพราะท่านไม่สามารถทนอยู่กันแบบสามคนผัวเมียได้ ซึ่งพ่อของเธอท่านก็ยอมสร้าง แต่ไม่ใช่เพราะท่านรักหรือสงสารแม่เธอหรอกนะ ท่านแค่อยากอยู่กับน้าพลอยตามลำพังโดยไม่มีแม่ของเธอกับเธออยู่คอยขวางหูขวางตาต่างหาก