อดีตของปืน

เอวา....

ฉันซ้อนท้ายรถบิ๊กไบค์ของปืนมาที่ร้านพี่แป้งและเป็นครั้งแรกที่ฉันซ้อนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ขนาดนี้มันทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวตกเพราะเบาะหลังที่ฉันนั่งมันสูงมากจนตัวเอนไปด้านหน้าทำให้หน้าอกของฉันชนหลังของปืนอย่างช่วยไม่ได้แต่ดีที่ฉันเอากระเป๋าหนังสือกั้นกลางเอาไว้ซึ่งมีสายตาของนักศึกษาหลายคู่มองมาที่เราสองคนเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะปืนดึงมือของฉันข้างนึงไปโอบเอวของเขาเขาให้กอดแน่นๆถ้าฉันตกลงไปเขาจะไม่รับผิดชอบและจะไม่ลงไปเก็บขึ้นมาด้วยเขาพูดอย่างกับฉันเป็นหมาเป็นแมวเลยแต่ถามว่าฉันกอดเอวเขาไหม..กอดสิเพราะฉันก็กลัวตกกลัวตายเหมือนกันก็ปืนเล่นขับรถเร็วปาดซ้ายปาดขวาจนฉันต้องหลับตาด้วยความกลัว

ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงสนิทกับปืนเร็วทั้งที่เพิ่งรู้จักเขาไม่ถึงเดือน นั่นเป็นเพราะว่าปืนเขาเป็นคนดีนิสัยดีไม่เหมือนเพื่อนรักของเขาเลยสักนิด แม้ว่าตอนแรกฉันตั้งแง่กับเขาเพราะเขาเป็นเพื่อนของเซย์ ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันไม่อยากพูดไม่อยากคุยไม่อยากอะไรทั้งนั้นกับปืนฉันคิดแค่ว่ามาทำงานทำเสร็จก็กลับเท่านั้นแต่เขาก็คอยมาพูดมาแหย่ให้ฉันขำให้ฉันหัวเราะและไม่เครียดกับงาน ปืนสอนฉันทำกาแฟและเครื่องดื่มสูตรต่างๆของทางร้านเขาสอนฉันใช้อุปกรณ์ต่างๆอย่างใจเย็นเพราะฉันจำอะไรยากสอนแป๊บๆก็ลืมแล้วแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรบอกให้ฉันค่อยๆเรียนรู้ไปเดี๋ยวก็คล่องและจำได้เองเขาบอกว่าเมื่อก่อนเขาก็ทำไม่เป็นหรอกแต่ถูกพี่แป้งบังคับให้มาช่วยพราะตอนเปิดร้านใหม่ๆพี่แป้งยังไม่มีใครช่วยที่ร้านปืนก็เลยต้องมาช่วยพี่แป้งอย่างจำใจ  ปืนเขามาช่วยสอนฉันอยู่นานเป็นอาทิตย์จนฉันเริ่มคล่องและเริ่มทำเมนูต่างๆได้ทุกเมนูแถมเขายังชมว่าฉันทำกาแฟอร่อยด้วยอร่อยกว่าเขาทำอีกคือช่วงที่เขาสอนฉันเขาก็กินกาแฟที่ฉันลองทำวันนึงหลายแก้วจนฉันสงสารเพราะกลัวเขาจะนอนไม่หลับแต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร เขาบอกว่าเขานอนดึกอยู่แล้วฉันก็เลยขอบคุณเขาที่ช่วยสอนคนจำยากอย่างฉันโดยพาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยเชือ่ไหมเขาบอกว่าเขาไม่เคยมานั่งทานร้านข้างทางแบบนี้เพราะคิดว่ามันไม่สะอาดและไม่อร่อยแต่พอฉันพาเขามากินเขาก็ติดใจบอกว่าอร่อยและราคาถูกตั้งแต่นั้นมาเขาก็มักจะชวนฉันไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านนั้นเกือบทุกวันหลังเลิกงานมันทำให้ฉันได้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรถ้าฉันตัดเรื่องที่เขาเป็นเพื่อนเซเดย์ออกไปเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่น่าคบคนหนึ่ง มีบ่อยครั้งที่ฉันเห็นเขาช่วยซื้อพวงมาลัยช่วยซื้อขนมจากเด็กๆที่เอามาเร่ขายริมถนนจนบางครั้งฉันยังสงสัยว่าเขาเป็นเพื่อนกับคนแบบเซเดย์ได้ยังไงเพราะเซเดย์ไม่มีนิสัยแบบนั้นเลย

"วันนี้ลูกค้าเยอะช่วยพี่กับเอวาก่อนนะปืนอย่าเพิ่งรีบกลับ" พี่แป้งบอกปืนเมื่อเราเดินเข้ามาถึงร้านคือวันนี้ลูกค้าแน่นร้านเลย

"ให้ค่าแรงด้วยนะ" 

"งกเนอะช่วยพี่แค่นี้จะมาเอาค่าแรง"

"ไม่ได้ดิทำงานก็คือทำงานค่าแรงก็ต้องได้"

"ได้เดี๋ยวให้ชั่วโมงละยี่สิบ"

"โหอะไรวะยี่สิบ"

"จะเอาไม่เอา" ฉันยืนทำกาแฟไปก็ยิ้มไปเมื่อเห็นพี่แป้งกับปืนเถียงกันอย่างไม่ได้จริงจังอะไร ถ้าฉันมีพี่หรือน้องก็คงจะดีคงไม่รู้สึกเหงาแต่จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่แต่เป็นน้องคนละพ่อและน้องของฉันก็คงไม่นับญาติกับฉันแน่ๆเพราะเมียใหม่พ่อรังเกียจฉันยิ่งกว่าอะไร

"ไม่เอาเงินแต่ของเปลี่ยนเป็นเค้กสตรอเบอรี่ที่กำลังทำได้ไหมล่ะ" ปืนพูดพร้อมกับมองไปที่เค้กสตรอเบอร์รี่ก้อนโตที่พี่แป้งกำลังทำอยู่ซึ่งมันน่ากินมากอยากจะบอกว่าเค้กสตรอเบอร์รี่มันเป็นของโปรดของฉันด้วยเพราะตอนที่อยู่เชียงใหม่ฉันมักจะอ้อนให้เซย์สั่งมาให้ฉันกินอยู่บ่อยๆเพราะฉันชอบเค้กสตรอเบอรี่เป็นชีวิตจิตใจจนมันบ่นว่าฉันกินเยอะระวังจะอ้วนแต่ฉันไม่สนเพราะของมันอร่อยแต่ถึงมันจะบ่นแต่มันก็ซื้อให้ฉันกินตลอด เห้อทำไมฉันต้องคิดถึงมันด้วยก็ไม่รู้ผู้ชายเลวๆแบบนั้นไมเ่อาไม่ต้องไปคิดถึงคนแบบนั้นเอวา เธอต้องมูฟออนจากผู้ชายคนนั้นได้แล้ว แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะลืม...

"ไม่ได้ๆห้ามกินเพราะเค้กสตรอเบอร์รี่ก้อนนี้มีคนสั่งไว้แล้วแล้วเรากับเอวาก็ต้องเอาไปส่งให้พี่ด้วย"

"อะไรวะกินก็ไม่ได้กินยังจะใช้ให้เอาไปส่งอีก"

"ก็มันของเพื่อนเราอ่ะเพื่อนเราโทรมาสั่ง"

"เพื่อนผม??คนไหน"

"เซเดย์" ฉันหยุดชะงักมือที่กำลังทำกาแฟให้ลูกค้าทันทีเมื่อได้ยินชื่อของเจ้าของเค้กที่พี่แป้งกำลังทำ

"หา!!ไอ้เซย์อ่ะนะสั่งเค้ก"

"อืม"

"สงสัยจะเอาไปให้หญิงเพราะมันไม่ชอบกินของพวกนี้"

"เซย์จะกินเองหรือเอาไปให้ใครมันก็เรื่องของเขาเรามีหน้าที่เอาไปส่งก็พอเข้าใจไหม เอวาพี่วานทีนะจ๊ะเอาไปส่งให้หน่อยนะ^^" 

"ค่ะ" ฉันทำได้แค่รับคำแม้จะไม่อยากไปก็ตามแต่มันคือหน้าที่คืองานยังไงฉันก็ต้องไป

"เหอะไอ้นี่คิดจะเอาเค้กไปล่อสาวแน่ๆ" ปืนพูดแบบประชดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก่อนจะเดินไปหยิบสตรอเบอร์รี่เข้าปากอย่างสบายใจ

"เราก็ชอบว่าเพื่อน"

"พี่พูดเหมือนไม่รู้จักสันดานมัน"

"ก็รู้ว่าเซย์เจ้าชู้แต่ให้ทำไงได้อ่ะเพื่อนเราหน้าตาดีผู้หญิงก็ต้องหลงเสน่ห์เป็นธรรมดา ว่าแต่เราเหอะเมื่อไหร่จะคิดมีแฟนใหม่ซะทีตั้งแต่เลิกกับคนเก่าไปพี่ก็ไม่เห็นเราคบใครเลย หรือมันเจ็บกับรักแรกจนฝังใจเลยไม่กล้ามีแฟนใหม่"

"..........."  ความเงียบของปืนทำให้ฉันรู้สึกผิดสังเกตฉันเงยหน้ามองปืนที่ตอนนี้มีใบหน้าเรียบเฉยแววตาดูเศร้าจนรู้สึกได้ราวกับว่าสิ่งที่พี่แป้งพูดมันไปกระทบจิตใจของเขาซึ่งฉันก็เพิ่งรู้ว่าปืนเคยมีแฟนมาก่อน

"เอ่อพี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เราเจ็บ"

"ช่างมันเหอะ" ปืนพูดก่อนจะเดินไปหลังร้านด้วยท่าทางซึมๆฉันมองตามไปอย่างเป็นห่วงเพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนจากนั้นเขาก็หยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขื้นมาสูบ

"เอ่อพี่แป้งคะปืนเค้าสูบบุหรี่ด้วยเหรอคะ" ฉันกระซิบถามพี่เป้งเมื่อเห็นว่าปืนเดินออกไปสูบบุหรี่นอกร้านเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาสูบบุหรี่

"นานๆครั้งน่ะถ้ามีเรื่องไม่สบายใจปืนก็จะสูบบุหรี่แบบนี้ตลอด แต่พี่ไม่เห็นปืนสูบมาสักระยะแล้วนะ สงสัยพี่ไปพูดแทงใจดำเขาเข้า เห้อพี่ไม่น่าพูดเลย"

"เรื่องแฟนเก่าของปืนน่ะเหรอคะ" ฉันถามพี่แป้งที่กำลังรู้สึกผิดที่ทำให้น้องชายตัวเองเป็นแบบนี้ คือฉันไม่ได้อยากถามหรอกนะแต่ฉันก็อยากรู้แค่นั้นเองเผื่อว่าฉันจะไม่เผลอพูดอะไรกระทบจิตใจเขาเพราะก่อนหน้านี้ฉันเคยถามปืนว่าเขาไม่มีแฟนเหรอเขาก็ส่ายหน้าก่อนจะพูดไปเรื่องอื่น 

"ใช่จ๊ะปืนเคยมีแฟนและเขาก็รักแฟนขอเขามากสองคนนั้นคบกันมานานมากจนทุกคนคิดว่ายังไงปืนก็คงจะลงเอยกับคนนี้แต่ในที่สุด...เขาก็ถูกแฟนบอกเลิกโดยให้เหตุผลว่าเขาดีเกินไป ตอนนั้นปืนไม่เข้าใจและพยายามจะง้อขอคืนดีจนกระทั่งมารู้ความจริงว่าแฟนของตัวเองคบซ้อนกับผู้ชายอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง"

"เอ่อ คงไม่ใช่เซเดย์หรือเพื่อนในกลุ่มของเขาหรอกใช่ไหมคะ" ที่ฉันถามพี่แป้งแบบนั้นเพราะปืนก็มีเพื่อนอยู่กลุ่มเดียวและฉันก็ภาวนาว่าจะไม่ใช่เพราะมันจะเจ็บปวดมากสำหรับเขา

"ไม่ใช่หรอกจ๊ะเป็นเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันที่อเมริกาน่ะ"

"ปืนเคยไปเรียนต่างประเทศด้วยเหรอคะ" 

"ใช่จ๊ะปืนขอไปเรียนอเมริกาพร้อมเพื่อนและก็แฟนของเขาตั้งแต่จบมอสาม ก็ไปเรียนหลายปีอยู่นะจนกระทั่งอกหักก็เลยกลับมาเรียนต่อที่ไทยตอนนั้นที่ปืนกลับมาเขาไม่เป็นผู้เป็นคนเลยนะเมาหัวราน้ำทุกวันป๊ากับม๊าพี่ท่านเป็นกังวลมากกลัวเขาจะคิดสั้นเพราะเขารักเพื่อนกับแฟนของตัวเองมากถึงมากที่สุดแต่ในที่สุดเขาก็ทำใจได้เขาไม่เอ่ยถึงแฟนกับเพื่อนของเขาอีกเลยจนกระทั่งพี่มาพูดวันนี้" หลังจากพี่แป้งเล่ามันก็ทำให้ฉันได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับปืนหลายเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้ ทำไมเขาน่าเห็นใจขนาดนี้ถูกเพื่อนตัวเองกับคนรักหักหลังเขาคงเจ็บปวดน่าดูเพราะแค่ฉันที่ถูกคนรักหักหลังฉันยังเจ็บไม่หายเลยแต่นี่เขาโดนทั้งเพื่อนทั้งแฟนทำร้ายเขาจะเจ็บปวดขนาดไหน