พระเอกขี่ม้าขาว

เอวา...

"อะไรของมันวะ"

"มีอะไรเหรอ" ฉันถามปืนเมื่อเขาดึงมือถือออกห่างจากหูแล้วมองมันอย่างงงๆ

"ไอ้เหี้ยเซย์อะดิฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรสายก็ตัดไปซะดื้อๆพอโทรกลับก็โทรไม่ติดแล้วเหมือนมันปิดเครื่อง"

"แบตหมดมั้ง"ฉันออกความคิดเห็นแม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เซเดย์จะปล่อยให้มือถือตัวเองแบตหมดเพราะมันชอบเล่นเกมส์จะตายแบตลงไม่กี่เปอร์เซ็นต์มันก็ชาร์ทแล้ว

"ไม่มีทางที่มันจะปล่อยให้มือถือมันแบตหมดหรอกไอ้เหี้ยนี่ติดมือถือติดเกมส์ยิ่งกว่าอะไร" ปืนก็คงรู้จักเพื่อนตัวเองดีเหมือนกันถึงไม่เชื่อว่าแบตมือถือเซเดย์จะหมดแต่จะแบตหมดหรือปิดเครื่องมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันบางทีมันอาจจะอยู่กับผู้หญิงของมันอยู่ก็ได้

"ช่างแม่งมันเหอะ ว่าแต่เธอไม่เข้าเรียนเหรอ" ปืนเลิกสนใจมือถือก่อนจะเก็บใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหันมาถามฉัน

"เช้านี้คงเข้าเรียนไม่ทันแล้วล่ะสายขนาดนี้แล้ว" 

"เกเรตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะ"

"ก็ถ้าไม่มีเรื่องฉันก็คงได้เข้าเรียนแล้วแต่ดันซวยไง" ซวยเพราะเจอคนเฮงซวยฉันพูดในใจ

"ว่าแต่เธอไปอยู่บนรถมันได้ไงไหนบอกไม่อยากเจอหน้ามันไง"

หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ปืนฟัง พอเล่าจบปืนก็หัวเราะชอบใจจนน้ำตาเล็ดที่ฉันแกล้งเพื่อนเขาจนเปียกไปทั้งตัว

"ปืน นายไม่โกรธแทนเพื่อนนายหน่อยเหรอ" ฉันถามปืนที่ยังนั่งขำไม่หาย

"55555ฉันจะโกรธทำไม สมน้ำหน้ามันมากกว่าเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันพาหญิงไปเอาในห้องน้ำฉันน่ะเตือนมันหลายครั้งละแต่มันไม่เชื่อมันบอกคนเงี่ยนก็ต้องระบะ....บาย เอ่ออออ ฉันขอโทษนะฉันไม่น่าเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังเลย" ปืนน้ำเสียงเริ่มลงก่อนจะขอโทษฉัน

"ไม่เป็นไรไม่ต้องขอโทษเซย์มันจะทำอะไรกับใครก็เรื่องของมันระหว่างมันกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว"

"เธอทำใจได้แล้วเหรอ"

"ทำไมต้องทำใจ"

"ก็เธอเป็นแฟนมันพอเลิกกันก็ต้องเสียใจป่ะ"

"แล้วมันเสียใจมั้ยล่ะเพื่อนนายน่ะ"

"เอ่อ.."

"หึคงจะไม่ล่ะสินะ ถ้ามันไม่เสียใจแล้วทำไมฉันต้องเสียใจ ฉันเข้มแข็งกว่าที่นายคิดนะปืน"

"อืมก็ดีแล้วล่ะ ว่าแต่นี่จะเที่ยงแล้วเราไปหาอะไรกินกันดีไหมเดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงน้องเอง^^"

"อายุเท่ากันห่างกันแค่ไม่กี่เดือนทำเป็นมาเรียกตัวเองว่าพี่" ฉันเอ่ยแซวปืน

"ก็อยากมีน้องสาวไงมีแต่พี่สาวน่าเบื่อ"

"พี่แป้งออกจะน่ารัก"

"อย่าไปพูดให้ได้ยินเชียวนะไม่งั้นพี่สาวฉันตัวลอยแน่ยิ่งบ้ายออยู่"

จากนั้นปืนก็พาฉันไปทานข้าวที่โรงอาหารแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีแต่คนมองโดยเฉพาะนักศึกษาผู้หญิง

"ปืนนายดูให้หน่อยว่าหน้าฉันมีอะไรติดอยู่ไหม"

"ก็ไม่มีนี่ทำไม"

"ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกจ้องมองอ่ะไม่เชื่อนายก็มองดูรอบๆดิ" 

"5555เป็นเรื่องปกติ" ปืนมองตามที่ฉันบอกก่อนจะหัวเราะออกมาคล้ายกับว่าที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องตลก

"ปกติยังไงไม่เข้าใจ"

"ก็ถ้ามีผู้หญิงเดินกับฉันหรือกลุ่มของพวกฉันก็จะมีคนมองแบบนี้แล่ะเธอทำตัวให้ชินเถอะ"

ถามว่าฉันเข้าใจที่ปืนพูดไหมฉันไม่เข้าใจหรอกจนกระทั่งเขาพามาที่โต๊ะที่มีพวกผู้ชายหน้าตาดีนั่งันอยู่หลายคนซึ่งแต่ละคนฉันก็คุ้นๆหน้าอยู่แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอพวกเขาที่ไหน

"เห้ยไอ้ปืนนี่มันเมียเก่าไอ้เซย์นี่หว่า"

"เออกูก็ว่าทำไมหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนที่แท้ก็เจอที่คอนโดไอ้เซย์" แล้วฉันก็นึกออกว่าฉันเคยเจอพวกเขาที่ไหน พวกเขาคือเพื่อนของเซย์ที่นอนเมาหัวราน้ำไม่ได้สติอยู่ที่คอนโดในวันนั้น

"แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะแถมยังใส่ชุดนักศึกษามหาลัยเราอีกอย่าบอกนะว่าตามไอ้เซย์มาเรียนต่อที่นี่" ฉันกำลังอ้าปากจะเถียงแต่ปืนพูดขึ้นมาก่อน

"พวกมึงเงียบปากหน่อยดิ๊พูดดังซะจนคนมองกันทั้งโรงอาหารแล้ว" ปืนปรามเพื่อนๆของเขาเพราะพวกเขาพูดเสียงดังจริงๆดังจนคนทั้งโรงอาหารหันมามองเป็นจุดเดียวถ้าพวกเขาไม่อายแต่ฉันอาย หลังจากนั้นปืนก็บอกเพื่อนเขาให้ขยับเข้าไปนั่งด้านในแล้วเว้นที่ไว้้ให้ฉันนั่งซึ่งฉันก็นั่งทำให้ทั้งโต๊ะมีฉันเป็นผู้หญิงอยู่เพียงคนเดียวรายล้อมไปด้วยผู้ชายหน้าตาหล่อหน้าตาดีถึงสี่คน ถามว่าภูมิใจมั้ยที่ได้นั่งอยู่กับพวกเขา...ไม่เลยสักนิดเพราะฉันไม่ชอบเป็นจุดสนใจ

"เออว่าแต่มีใครเจอไอ้เซย์มั่งวะวันนี้กูยังไม่เจอหน้ามันเลย"

"กูเห็นมันแวบๆเมื่อเช้าหน้าห้องน้ำ"

"มันกลับคอนโดไปละบอกง่วงอยากนอน" ปืนตอบเพื่อนที่ถามหาเซเดย์

"เหอะมันจะไม่ง่วงได้ไงเมื่อคืนพอกลับจากผับมันก็ลากยัยเอมี่ไปกินต่อที่คอนโด"

"พวกมึงเลิกพูดถึงไอ้เซย์ได้ไหมวะ" ปืนพูดแล้วก็หันมามองหน้าฉันเหมือนเป็นการส่งซิกให้เพื่อนของเขาหยุดพูด

"เอ่อขอโทษด้วยนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรอ่ะ"

"เอวา" ฉันตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ใจแม้ใจอยากจะลุกไปจากตรงนี้แต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนเพราะฉันไม่รู้จักใครเลยเพื่อนก็ยังไม่มี

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อเคน ไอ้คนนี้ชื่อไม้ ไอ้ผมยาวที่เหมือนขี้ยานั่นชื่อเขต" ผู้ชายชื่อเคนแนะนำคนอื่นๆให้ฉันรู้จักทำให้ฉันรู้ว่ากลุ่มเพือ่นของเซเดย์มีใครบ้าง

หลังเลิกเรียนฉันรีบเก็บข้าวของเพื่อไปทำงานร้านกาแฟต่อโดยมีปืนอาสาจะไปส่งแต่ยังไม่ทันจะได้ออกจากห้องฉันก็ถูกนักศึกษาผู้หญิงประมาณสี่ห้าคนเดินมาล้อมโต๊ะฉันเอาไว้ซึ่งแต่ละคนมีท่าทางไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่คนเดียวซึ่งฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยมีเรื่องหรือรู้จักพวกเธอ

"เอ่อพวกเธอมีอะไรกับฉันงั้นเหรอ" ฉันถามผู้หญิงคนนึงที่เดินมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดๆ

"เธอใช่ไหมที่นั่งทานข้าวกับกลุ่มรุ่นพี่ปีสองที่โรงอาหาร"

"หมายถึงพวกปืนน่ะเหรอ"

"เออ!!!" ผู้หญิงคนหนึ่งตะคอกใส่ฉันอย่างไม่พอใจฉันก็เลยย้อนถามกลับไปเพราะดูทรงแล้วพวกนี้คงจะหวงและไม่พอใจที่ฉันไปนั่งกับกลุ่มของปืน

"ฉันไปนั่งแล้วมันทำไมเหรอ" 

"แกไม่มีสิทธิ์ไปนั่งกับพวกเขา ฉันขอสั่งห้ามแกไปทำตัวสนิทสนมกับพวกเขาอีกโดยเฉพาะพี่เซเดย์กับพี่ปืน"

"แล้วทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อปืนชวนฉันไปนั่งเองฉันไมไ่ด้เสนอตัวไปนั่งซะหน่อย"

"กล้ายอกย้อนนักนะนังเด็กทุน"

"ฉันเป็นเด็กทุนแล้วมันทำไม"

"หึ พวกจนแต่ไม่เจียมอยากมาเรียนมหาลัยแพงๆแต่พ่อแม่ไม่ปัญญาส่งเสียก็เลยต้องมาขอรับบริจาคทุนการศึกษา"

"มันจะมากไปแล้วนะเธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าพ่อแม่ฉันแบบนี้ห๊ะ" ถึงพ่อกับแม่จะไม่สนใจไยดีฉันแต่ฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาว่าพวกท่านแบบนี้

"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อมหาลัยนี้เป็นของครอบครัวของฉันนั่นก็เท่ากับว่าเธอใช้เงินของครอบครัวฉันทั้งเสื้อผ้าทั้งหนังสือทั้งค่าเทอม"

"ฉันทำตามขั้นตอนทุกอย่างถึงได้ทุนเรียนฟรีที่มหาลัยนี้แต่ถ้าเธอไม่พอใจเธอก็ไปบอกครอบครัวเธอสิ"

"นี่นังชั้นต่ำแกอย่าท้าชั้นนะ"

"ฉันไม่ได้ท้าฉันพูดจริง จะไปตอนนี้เลยก็ได้นะไปห้องอธิการบดีเลยไหมล่ะ" ฉันท้าผู้หญิงตรงหน้า

"เฟย่ามันไม่กลัวเธอเลยอ่ะ จัดการมันเลยดีมั้ยมันท้าทายเธอไหนจะกล้าไปนั่งกับพวกพี่ปืนอีก"

และก่อนที่ฉันจะถูกพวกบ้าผู้ชายรุมก็มีพระเอกขี่ม้าข้าวมาช่วยฉันซึ่งก็ไม่ใช่ใคร

"มีอะไรกัน" ปืนเดินเข้ามาในห้องทำให้ทุกคนแหวกทางให้เขาจนเขาเดินมาอยู่ตรงหน้าของฉัน

"ฉันถามว่ามีอะไรกันทำไมต้องมายืนล้อมหน้าล้อมหลังเอวากันแบบนี้"

"เอ่อ พี่ปืนคะ คือว่า" เสียงยัยผู้หญิงที่บอกว่าครอบครัวของเธอเป็นเจ้าของมหาลัยเรียกปืนเสียงอ่อย

"มีอะไรหรือเปล่าเอวา" เมือ่ปืนไม่ได้คำตอบจากพวกนั้นเขาก็เลยหันมาถามฉันแทน และพอฉันจะเอ่ยปากบอกยัยนั่นก็รีบพูดขัดขึ้นมาทันทีเหมือนกลัวว่าฉันจะพูดเรื่องที่พวกเธอกำลังหาเรื่องฉัน

"ไม่มีอะไรค่ะพี่ปืน คือเฟย่าแค่มาทักทายเอวาเฉยๆค่ะ"

"แล้วทำไมต้องมากันเป็นโขยง"

"เอ่อพวกเรามาเป็นเพื่อนเฟย่าค่ะพี่ปืน" เพื่อนยัยเฟย่ารีบแก้ตัว

"แน่ใจว่าแค่มาทักทาย??" ปืนใช้สายตากดดันมองไปยังทุกคนที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาเหมือนกลัวเขายังไงยังงั้นจนฉันเอะใจว่าทำไมทุกคนถึงกลัวปืนขนาดนั้น

"แน่ใจค่ะ" ทุกคนก้มหน้าตอบพร้อมกันราวกับนัดหมาย หลังจากนั้นปืนก็จุงมือฉันเดินออกมาจากห้องเรียน

"ถามจริงทำไมพวกนั้นถึงดูกลัวนายกันจัง" พอมาถึงรถฉันก็ถามปืนทันทีเพราะไม่อยากเก็บความสงสัยไว้นาน

"คงกลัวถูกไล่ออกมั้งถ้ามีเรื่อง"

"ห๊ะไล่ออก??นายใหญ่มาจากไหนถึงไล่พวกนั้นออกได้"

"ก็พ่อฉันเป็นเจ้าของมหาลัยนี้น่ะสิ"

"จริงดิ??" ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่ได้รู้ว่าปืนเป็นลูกของเจ้าของมหาลัยนี้

"แล้วฉันจะโกหกเธอเพื่ออะไรวะ อันที่จริงก็ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกนอกจากเพื่อนสนิท"

"เอ่อแล้วทำไมเฟย่าถึงพูดว่าครอบครัวเธอเป็นเจ้าของมหาลัยนี้ล่ะนายกับเธอเป็นญาติกันเหรอ"

"แค่ญาติห่างๆ ห่างแบบโคตรห่างอ่ะเธอเป็นหลานสาวของอาสะใภ้ฉันอีกทีนึง"

"อ่อแบบนี้นี่เอง"

"เธอถามฉันแบบนี้แปลว่ายัยเฟย่ามาหาเรื่องเธอด้วยใช่ไหม"

"ก็ อืม"

"ถ้าคราวหน้าเฟย่ากับพวกมาหาเรื่องเธออีกเธอก็บอกฉันเข้าใจไหมฉันจะได้ให้น้าสะใภ้ฉันจัดการ"

"ได้ ขอบใจนะ" ฉันขอบคุณปืนและรู้สึกเบาใจขึ้นมาทันทีเพราะตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองคงเรียนอยู่ที่นี่ไม่สงบสุขแน่ๆ

"มีอีกเรื่องที่เธอยังไม่รู้"

"เรื่องอะไรอีก"

"เฟย่ากำลังสนใจไอ้เซย์อยู่และดูเหมือนไอ้เซย์ก็พอใจยัยนั่นด้วย"