6

อาย....

ฉันยังไม่ได้เล่าความเป็นมาของฉันให้ทุกคนฟังใช่ไหม มาค่ะฉันจะเล่าให้ฟัง

ฉันไม่ใช่คนกรุงเทพหรอกค่ะฉันมาจากเชียงใหม่น่ะฉันเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียตั้งแต่ฉันอายุได้12ขวบด้วยอุบัติเหตุ ตอนนั้นฉันอยู่แค่ปอหก ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ฉันอยากให้มันเป็นเพียงฝันร้าย ชีวิตฉันมีแต่พ่อกับแม่เท่านั้นเรามีกันอยู่สามคนพ่อแม่ลูกแม้เราจะไม่ไ่ด้ร่ำรวยเงินทองแต่เราก็มีความสุขตามอรรถภาพ หาเช้ากินค่ำบางวันหาปลาได้ก็ได้กินปลาบางวันเก็บผักได้ก็กินผักแม้ชีวิตจะลำบากไม่สุขสบายเหมือนคนอื่นๆ แต่ก็มีความสุข พอไม่มีพวกท่านฉันก็ต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังเล็กๆ เพียงลำพังเด็กอายุ12ที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวมันเหงามากนะจากที่เคยนอนกอดพ่อกอดแม่ก็ไม่มีใครให้กอดเลยสักคน แต่ฉันก็สามารถผ่านมันมาได้ ฉันรู้ว่าพวกท่านกำลังคอยมองฉันจากบนสวรรค์ ฉันบอกกับพวกท่านอยู่เสมอว่าไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะฉันจะอยู่ให้ได้ และฉันก็อยู่มาได้ด้วยตัวของฉันเอง ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันจะไปเก็บผักบุ้งริมคลองเอาไปขายที่ตลาดเพื่อมาซื้อข้าวกิน เสาร์อาทิตย์ก็จะไปรับจ้างจากชาวบ้านละแวกนั้นมีอะไรให้ทำฉันทำได้หมดเก็บพริกปลูกผักร้อยพวงมาลัยฉันทำมาหมดแล้วฉันทำแบบนี้จนตัวเองเรียนจบมอสามและฉันก็อยากจะเรียนต่อฉันแต่ไม่มีเงินเพราะที่โรงเรียนของฉันมีถึงแค่มอสามเท่านั้นซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเรียนฟรีมาตลอดเพราะการเรียนดี ฉันจึงคิดว่าถ้าอยากจะเรียนจบสูงๆ มันมีทางเดียวคือต้องได้ทุนเท่านั้นเพราะถ้าจะให้หาเงินฉันไม่มีปัญญาหรอกค่ะการเข้ามหาลัยไม่ใช่ว่าจะใช้เงินน้อยๆ เสียเมื่อไหร่ ฉันจึงตัดสินใจเข้าไปหาคุณครูที่ปรึกษาแนะแนวเพื่อขอให้คุณครูช่วย คุณครูท่านเห็นว่าฉันมีผลการเรียนดีมาตลอดท่านจึงส่งชื่อฉันไปขอทุนเรียนต่อที่มหาลัยในตัวเมืองและฉันก็ได้ทุนค่ะแต่ไม่ได้เรียนที่เชียงใหม่นะคะฉันได้ทุนมาเรียนที่มหาลัยในกรุงเทพซึ่งพอฉันมาหาข้อมูลดูก็พบว่ามหาลัยแห่งนี้เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศเลยก็ว่าได้ใครสอบเข้าได้ถือว่าเก่งและฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่สามารถสอบเข้าได้ และฉันได้ทุนเรียนที่นั่นจนจบปริญญา ตอนนั้นฉันดีใจมากแต่อีกใจก็ไม่อยากจากบ้านไปไหนแต่เพื่ออนาคตฉันจำเป็นต้องมาค่ะ และในที่สุดฉันก็ได้เดินทางมากรุงเทพซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มาไกลบ้านขนาดนี้ ฉันมาด้วยเงินที่มีติดตัวแค่ไม่กี่พันมันเป็นเงินเก็บของฉันเองที่เก็บหอมรอมริบไว้มาตลอดหลายปี ส่วนบ้านที่เชียงใหม่ฉันก็ปิดเอาไว้และฝากลุงกำนันช่วยดูให้หน่อยซึ่งท่านก็รับปากว่าจะดูแลให้ ก่อนฉันจะมาก็มีคนมาถามซื้อนะคะแต่ฉันไม่ขายเพราะมันเป็นบ้านที่พ่อกับแม่ช่วยกันสร้างขึ้นมาแม้จะเป็นบ้านหลังเล็กๆ เนื้อที่ไม่มากแต่ฉันก็ผูกพันกับที่นั่นมาตั้งแต่เกิด ฉันกะว่าพอเรียนจบก็จะกลับมาทำงานที่เชียงใหม่มาอยู่บ้านหลังนี้เหมือนเดิม

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันมาเจอกับมาร์ค......