8 เอาตัวรอด

ลู่ฟานที่เดินเข้ามาเห็นรถเข็นอุปกรณ์ทำความสะอาดจอดอยู่ในห้อง ดวงตาคมก็มองไปยังห้องนอนที่ประตูเปิดแง้มอยู่ เขาจึงเดินเข้าไป มือหนาดันประตูออกกว้าง ก็พบกับ หญิงสาวที่หอบผ้าห่มและผ้าปูเตียงไว้ในอ้อมแขน จินเซี่ยยิ้มและพูดขึ้นว่า

"ชั้นเป็นแม่บ้านของโรงแรม เข้ามาทำความสะอาดค่ะ" พูดจบก็จะเดินออกไป แต่ลู่ฟานยืนขวางประตูอยู่ เธอจึงยิ้มสู้อีกครั้งทั้งที่ในใจนั้นกลัวจนแทบจะวิ่งหนีอยู่แล้ว "ขอทางด้วยค่ะ " เธอพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนดูไม่รู้เลยว่ามีพิรุจ ลู่ฟานเบี่ยงตัวออก จินเซี่ยจึงเดินผ่านออกมา ดวงตาคมจ้องมองตามหลังเธอมา จนเธอรู้สึกหนาวสันหลัง เธอวางผ้าไว้ในรถและเตรียมจะเข็นออกไป "เดี๋ยว ! " เสียงเข้มเอ่ยขึ้นจนเธอสะดุ้งเฮือก เธอค่อยๆหันไป "มีอะไรเหรอคะ" เธอทำใจดีสู้เสืออีกครั้ง

"เธอบอกว่ามาทำความสะอาด ! "

"ใช่ค่ะ "

ลู่ฟานกวาดสายตาไปยังเตียงนอนที่ไร้ผ้าปู และผ้าห่ม หมอนบนโซฟาที่วางระเกะระกะ ดอกไม้ในแจกันที่เหี่ยวเฉา นิ้วเรียวกรีดลงไปบนขอบโต๊ะที่ยังมีฝุ่นอยู่นิดหน่อย

เขาชูนิ้วที่เปื้อนฝุ่นขึ้น "แบบนี้เรียกว่าสะอาดเหรอ "

"คือว่าชั้นเป็นแผนกซักผ้าปูและผ้าห่มน่ะค่ะ ส่วนเรื่องทำความสะอาดจะมีแม่บ้านอีกคนมาทำค่ะ" แถได้เก่งมาก

"ปกติถ้าจะเอาของเก่าไปซักก็ต้องนำของใหม่มาเปลี่ยนให้ด้วยไม่ใช่เหรอ" ลู่ฟานเหมือนจะจับพิรุจเธอได้

"เอ่อ คือว่า คือ " เขาทำให้เธอจนมุมจนได้ จินเซี่ยพยายามคิดหาคำตอบในการเอาตัวรอดครั้งนี้ แต่ว่าคิดไม่ออก มือบางที่ใส่ถุงมืออยู่ถูกกันไปมา ลู่ฟานหรี่ตามองเธอพร้อมกับกอดอกพิงขอบประตู

'คราวนี้ไม่รอดแน่เลยเรา' จินเซี่ยรู้สึกถึงเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

"คือว่า ชั้นเพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้วันแรก เลยยังจำไม่ค่อยได้ว่าต้องทำอะไรบ้าง ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ" จินเซี่ยพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาพยัคฆ์ของเขา เมื่อเขาไม่พูดอะไร เธอจึงพูดขึ้นว่า "ชั้นขอตัวก่อนนะคะ" แล้วเตรียมจะเดินออกไป ลู่ฟานโยนสร้อยข้อมือไปที่ใต้เตียง "เดี๋ยว ! " เสียงนี้อีกแล้ว หญิงสาวเม้มปากแน่นอย่างลุ้นระทึก และค่อยๆหันมาพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆอีกครั้ง "มีอะไรอีกเหรอคะ"

"ชั้นเห็นว่าเธอมีอุปกรณ์ทำความสะอาด งั้นช่วยเก็บกวาดพื้นในห้องนอนให้ชั้นหน่อยสิ"

เมื่อเขาพูด เธอก็กวาดตามองพื้นที่ยังสะอาดดีอยู่ ในใจก็เริ่มสงสัยว่า เขาจะให้เก็บกวาดอะไรบนพื้นเพราะมันไม่ได้สกปรกและรกอะไรเลย แต่ว่า สายตาเธอดันไปสะดุดเข้ากับ สร้อยข้อมือที่อยู่ใต้เตียงเข้า ลู่ฟานสังเกตุเห็นประกายที่ผุดขึ้นในดวงตาของเธอ มุมปากเผยรอยยิ้มเล็กๆ และ ท่าทีที่ดูมีความสุขขึ้นต่างจากก่อนหน้านี้จนเห็นได้ชัด

จินเซี่ยหันไปหยิบเครื่องดูดฝุ่นและเสียบปลั๊กเพื่อเปิดเครื่อง "ชั้นจะรีบจัดการให้นะคะ" ลู่ฟานเบี่ยงตัวหลบเช่นเดิม จินเซี่ยจึงเดินเข้าไปพร้อมกับดูดฝุ่นบนพื้นไปมา

ลู่ฟานยืนกอดอกมองเธออย่างไม่วางตา

จินเซี่ยเอาปลายเครื่องดูดฝุ่นล้วงเข้าไปที่ใต้เตียง และค่อยๆเขี่ยเอาสร้อยข้อมือออกมา เมื่อเห็นชัดแล้วว่าเป็นของเธอ ตอนนี้เธอดีใจจนลืมระวังตัว ลู่ฟานหยิบมือถือขึ้นมากดข้อความหาเสี่ยวซงทันทีว่า 'คอยจับตาดูแม่บ้านที่กำลังจะลงไปจากชั้น65 ในอีกไม่กี่นาที' ลู่ฟานเก็บมือถือเข้ากระเป๋า และเดินไปนั่งที่โซฟา

เมื่อเธอเห็นว่าลู่ฟานไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว เธอจึงรีบเก็บสร้อยข้อมือเข้ากระเป๋า และแกล้งดูดฝุ่นบนพื้นอีกแปบนึงก่อนจะเดินออกมา "เรียบร้อยแล้วค่ะ ชั้นขอตัวนะคะ" เธอมองใบหน้าที่นิ่งเฉยของลู่ฟานอย่าง

กล้าๆกลัวๆ แววตาที่ดุดันของเขาทำให้เธอเผยกลั้นลมหายใจจนเกือบจะขาดใจตาย "เชิญ ! " พอได้ยินคำนี้ จินเซี่ยก็ปล่อยลมหายใจออกมา ในที่สุดเธอก็ได้ออกไปจากที่นี่เสียที

จินเซี่ยรีบเก็บของและเข็นรถออกไปทันที !